6 κείμενα για τα πρόσφατα γεγονότα

Για τους νεκρούς της Marfin

«Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς· (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική· και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)
«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε» Ερρίκο Μαλατέστα

Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.
Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.
Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός –και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει –πιθανότατα- το σημείο.
Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.
Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».
Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.

Γιάννης Κορομηλάς,
Κώστας Μπακόπουλος,
Θανάσης Πολλάτος,
Παναγιώτης Σιαβελής
(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)


ΝΑ ΜΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ "ΕΔΑΦΟΣ" ΚΑΙ "ΒΗΜΑ" ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ 3 ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ,ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ ΤΩΡΑ.....
πρόσκληση γιά μιά αναρχική σιωπηρή συγκέντρωση φόρου τιμής στά 3 θύματα αδέρφια μας εργαζομένους,μπροστά στά ερείπια τής καμένης Μαρφίν στήν Σταδίου 23

Ναί μήπως είδες τήν "τύχη" πού είχε τό κείμενο τού συντρόφου Δημήτρη στό athens indymedia?

Καί τήν απαντησή μου αυτή,νά τήν στείλεις καί σέ όλους τούς συντρόφους καί συντρόφισσες πού έχεις στείλει τό κείμενο τού Δημήτρη καί αυτές πού τό στέλνει ο Δημήτρης, ο οποίος "πήγε" στά "κρυμμένα" τού athens indymedia,γιά να δείς τί "συντρόφους" έχουμε τέτοιες ώρες καί τρέμω όχι μόνο άν υπάρχει πρόθεση "κάτι νά αλλάξει",αλλά καί τήν διαφαινόμενη από τήν αδιαλλαξία τους επόμενη μέρα τής επανάστασης για τήν "καθαρότητα" μερικών ή πολλών από εμάς πού ο φανατισμός τους,η κουλτούρα τής εκδίκησης,τής "απόδοσης δικαιοσύνης" καί τής κακίας πού έχουν γιά όλους καί γιά όλα(η λογική πώς όλοι "ένοχοι",κανείς "αθώος" εξαιρώντας βέβαια τόν "πεφωτισμένο" καί "αλάθητο" εαυτό τους), θά μάς καθαρίσει καί θά μάς "παλουκώσει" δίπλα σέ σφαγμένους μπάτσους καί εξουσιαστές.....
Εχω άδικο?

Εγώ έχω πάθει καί τό ....άλλο σόκ.Πώς τό κείμενο πού μού έστειλες,άλλων συντρόφων παρόμοιοι προβληματισμοί σχετικά μέ τήν πορεία τού χώρου στό "μηδέν" καί στήν βιαιομανία τά τελευταία χρόνια,αλλά καί ένα δικό μου κείμενο(πού στό ξαναστέλνω γιά νά τό προωθήσεις σέ όλους τούς συντρόφους/σσες)πού είναι καί απάντηση στόν δημοσιογράφο Μανδραβέλλη καί εμπεριέχει τήν σιχαμάρα μου γιά όλες αυτές τίς φασίζουσες συμμορίες,τά φτύσανε στά "κρυμμένα" ή τά διέγραψαν ως "αντικινηματικά" καί "άνευ ουσίας"!Είδες τελικά άν υπάρχει ή ανοίγει χώρος γιά διάλογο καί αντίλογο(χωρίς βρισιές,προσβολές καί απαξιώσεις) στό "αδιαμεσολάβητο μέσο πληροφόρησης" πού αντανακλά(δυστυχώς)καί τόν μέσο όρο νοοτροπίας καί σκέψης μέσα στόν αναρχικό (μικρόκοσμο)χώρο?
Θά θυμάσαι άλλωστε πρόσφατα(γιά τήν άλλη αλητεία εκεί στά Πατήσια μέ τόν δυναμίτη πού άφησε νεκρό έναν 15χρονο Αφγανό καί τυφλή τήν μικρή αδερφή του καί πού ο "χώρος" τό έκανε "γαργάρα",ούτε πορεία,ούτε σύνθημα,ούτε "κερί" καί νάμαστε πάλι εδώ αδερφέ σέ θλιβερή επανάληψη ,αυτή τήν φορά μέ μπουκάλια,αύριο όπως πάει νά είσαι σίγουρος θά "θερίσουμε" κι άλλα αδέρφια καί "παράπλευρες απώλειες" από τήν εξουσιοφασιστική "σπορά")πώς τά κείμενα τά δικά μας,τό δικό σου,τό δικό μου καί τού Τριαρίδη,τό "εναλλακτικό" καί "πολύμορφο" athens indymedia,τό ίδιο έκαναν γιά νά μήν αφιβάλλεις πώς φθάσαμε νά απευθυνόμαστε σέ έναν "χώρο" πού εγώ τά τελευταία χρόνια(κι όχι αδικαιολόγητα) τόν βιώνω ως ξένο σώμα καθώς βλέπω νά τόν έχει κατακτήσει ο χουλιγκανισμός,ο ελιτισμός,οι ηγεμονισμοί καί η κυριαρχία!
Δέν γενικεύω,δέν λέω πώς όλοι έτσι είναι,αλλά σήμερα οι αναρχικοί είναι μειοψηφία καί ο μηδενισμός κι ο φασισμός τής όποιας "αγριας νεολαίας" τού πρίν ή μετά Δεκέμβρη 2008 ή τού όποιου "μπλάκμπλόκ" ως χρήσιμο εργαλείο τού κάθε Χρυσοχοϊδη καί τού Κράτους, μιλά "στό ονομά του" συκοφαντώντας καί προβοκαροντάς τον στά μάτια τής κοινωνίας πού σέ αυτή ειδικά τήν στιγμή έπρεπε νά είμαστε δίπλα της καί όχι απεναντί της νά μάς δείχνει μέ τό δάχτυλο ως σύμμαχους καί όργανα τής κυβερνογιάφκας καί τής οικονομικής καταστολής!
Καί όλα αυτά πού γίνονται τώρα,εγώ χρόνια μέ διάφορους τρόπους προσπάθησα νά τά επισημάνω(πώς ο γιαλός δέν είναι στραβός,εμείς στραβά αρμενίζουμε καί μάλιστα σέ "τρύπια βάρκα"),ίσως πολλές φορές νά τά είπα σπασμωδικά καί "άκομψα" μέ λάθος διαδικασίες καί τρόπους(η ουσία ήταν φοβόμουνα καί φοβάμαι νά πλησιάσω,είτε αυτό είναι Εξάρχεια είτε εκδηλώσεις, μετά καί εκείνο τόν τραμπουκισμό καί τόν ξυλοδαρμό εναντίον μου, τό 2003 στά Προπύλαια,έσπασε μέσα μου κάθε εμπιστοσύνη καί συντροφικότητα),αλλά ποτέ μέ ύποπτες καί κακόβουλες προθέσεις πού μερικοί μέ μίσος καί εμπάθεια μού καταλόγισαν καί παρ΄όλα αυτά στοχοποιήθηκα,κυνηγήθηκα καί σταυρώθηκα ως "εσωτερικός εχθρός" από ένα μέρος τού αναρχικού χώρου.
Επειδή θεωρώ πώς ποτέ δέν είναι αργά κι άς φαίνεται μέσα μας πώς είναι ...λίγο αργά γιά δάκρυα(η ζημιά σαφώς καί έχει γίνει καί στό παρελθόν καί εγώ ως ενα βαθμό έχω τήν ευθύνη μου,"δούλεψα" καί "πρόκρινα" παρόμοιες "αντιλήψεις" πού φέρνουν τώρα τραγωδίες)αξίζει νομίζω νά προσπαθήσουμε γιά μιά "άλλη διαδρομή" γιατί δέν χρωστάμε στήν βαρβαρότητα κανένα θύμα,κανένα από όλους δίπλα μας αδέλφια καταπιεσμένους μόνους τους στό δίχτυ μίας κοινωνίας φυλακής.
Αν δέν τό κάνουμε τώρα,ο μόνος "εφικτός κόσμος" θά καταλήξει νά είναι ο κόσμος τής αποξένωσης,ο κόσμος ο δικός τους!
Κρίνω πώς είναι κρίσιμες ημέρες γιά τόν αναρχικό χώρο καί σέ αυτόν μένει νά αποφασίσει "μέ ποιούς θά πάει καί ποιούς θά αφήσει".....
Κάποιοι όμως,πού ...θεωρητικά ήταν αδέλφια μας(γιά τούς εργαζόμενους τής Μαρφίν μιλώ)"ταξιδεύουν" ήδη γιά άλλους κόσμους,σπίτια "έκλεισαν" από τόν φετιχισμό τής βίας καί εμείς πού κάποτε φωνάζαμε "εσείς μιλάτε γιά ζημιές καί εμείς γιά ζωές" ....απόντες καί σοκαρισμένοι καί σηκώνουμε ανάποδα τούς δρόμους μόνο όταν ένας Κορκονέας ή Μελίστας δολοφονήσει!
Οι "επιλεκτικές" ευαισθησίες απέναντι στήν εξουσιαστική καί φασιστική βία,προσυπογράφουν τήν ήττα μας καί στά "πηγαδάκια" έξω στήν πόλη,στίς συζητήσεις τής κοινωνίας(γιατί αυτό μένει καί αυτό εμένα μέ καίει νά αλλάξω)είναι πώς αναρχικός ή αντιεξουσιαστής=φονιάς,εγκληματίας καί κάθαρμα.
Είμαι σίγουρος ότι μέ καταλαβαίνεις καί εσύ καί οι άλλοι,γιατί όλοι πάνω κάτω(παρά τίς όποιες μεταξύ μας διαφωνίες)έτσι αισθανόμαστε........
Νά οργανώσουμε εμείς εδώ,λέω έτσι μιά πρόταση,τήν "πετάω στό τραπέζι" καί τήν βγάζω από μέσα μου ανοιχτά σέ όλους σας,μιά εκδήλωση στήν μνήμη τών θυμάτων καί διαχωρισμού από τούς ανεγκέφαλους,μπροστά στά ερείπια τής καμένης ΜΑΡΦΙΝ στήν Σταδίου?Νά δεί κι η κοινωνία,πώς ο αναρχισμός είναι πηγή καί λαχτάρα πάθος γιά ζωή καί όχι τάγματα εφόδου,οσμή θανάτου καί δολοφόνοι!???????


υγ/ μπράβο καί στήν Συσπείρωση Αναρχικών πού μέ ένα ακόμη καλό της κείμενο σχετικά μέ τά γεγονότα φαίνεται πώς επαναπροσδιορίζει τήν θέση της καί ανατρέπει στάσεις πολιτικές πού είχε στό παρελθόν πού "βόλεψαν" καί "χάϊδεψαν" πρακτικές καί μεθόδους πού μάς έφθασαν στήν σημερινή παρακμή καί κρίση του αναρχικού χώρου στήν Ελλάδα.....

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)


Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ


Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».
Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μ’ αυτό;
Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: "ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες". Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.
Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).
Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.
Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ
Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.
Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.
Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.
Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο.

Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ Τ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 5 ΜΑΙΟΥ


Στην χθεσινή μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, η κοινωνία βίωσε μια τεράστια νίκη, η οποία υπονομεύθηκε από μια προσπάθεια να χρεωθεί μέσα από ένα τραγικό γεγονός μια ήττα, οποία δεν της αντιστοιχεί και δεν της ανήκει.

Η φωτιά στην τράπεζα “Μarfin” προσέφερε “ζεστασιά” σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που ήδη είχε αρχίσει να “κρυώνει” από το παγερό άγγιγμα του χρυσού.
Το τραγικό συμβάν, έξω από το κλίμα της λαϊκής οργής όπως εκφράστηκε από την Αλεξάνδρας μέχρι το Σύνταγμα έμελλε να προέλθει από την μισαλλοδοξία των “ειδικών της βίας”. Ο μανδύας της επιθετικής πρωτοπορίας έπεσε και απογύμνωσε τον ρόλο της “αγωνιστικής πανούκλας”, ως ρόλο εκτός και ενάντια στην κοινωνία. Ρόλοι, θέσφατα, Ιδεοληψίες της αντίληψης για και όχι με την κοινωνία οδήγησαν στον θάνατο τριών εργαζομένων. Αποκαλύφθηκε ότι τέτοιες πρακτικές και λογικές βρίσκονται σε σύμπνοια και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών και του κράτους. Τέτοια άδολη προσφορά στις δυνάμεις της κυριαρχίας ούτε μια ρητή συνεργασία με τα αφεντικά και το κράτος δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματική.
Αντιθέτως, η μαζική πορεία 200.000 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας είναι η απάντηση στους ψιλικατζήδες της βίας. Η κοινωνική οργή και τρόπος που κάθε φορά (καταλήψεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις) θα εκφραστεί είναι επιλογή της ίδιας της κοινωνίας και όχι αυτόκλητων σωτήρων.

Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση συνεπής στην αντίληψη της με την κοινωνία και σύνθημα: “άμεση κοινωνική δράση - άμεση δημοκρατία” συσπείρωσε χιλιάδες κόσμο σε ένα μαζικό, αυτοπεριφρουρούμενο και συγκροτημένο μπλοκ όπως και άλλα συγκροτημένα μπλοκ αναρχικών. Ως οργανικό μέρος συμμετείχε στην έκφραση ενός τεράστιου ριζοσπαστικού κοινωνικού κομματιού που υπέδειξε ότι το κράτος δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση. Σε πείσμα της καθεστωτικής νεκροσυλίας που προσπάθησε να χτίσει συναίνεση πάνω στο θάνατο τριών εργαζομένων.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της “Μarfin” υπέδειξαν τους ηθικούς αυτουργούς: “Με δόλο έχασαν τη ζωή τους οι συνάδερφοί μου σήμερα. Δόλο της τράπεζας και του κ. Βγενόπουλου προσωπικά, που έδωσε εντολή, όποιος δε δουλέψει να μην έρθει αύριο στο γραφείο.". Ηθικοί αυτουργοί οι οποίοι μετατρέπουν τις εργασιακές συνθήκες σε κρεματόρια της μισθωτής σκλαβιάς.
Τους νεκρούς της φωτιάς δεν μπορούν να τους θρηνήσουν τα δάκρυα των πολιτικών αρχηγών, αλλά το ίδιο το λαϊκό κίνημα.

ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ-ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ


Μερικές σκέψεις προς το παρόν μη συγκροτημένες (κείμενο από μέιλ)

Έχω πάθει σοκ

Έχω πάθει σοκ παιδιά. Γιατί εμείς οι αναρχικοί πάντα μιλάμε για ζωή και τώρα γινόμαστε κι εμείς το ίδιο ένοχοι όπως τα ΜΜΕ, οι μπάτσοι, οι καπιταλιστές, οι κάθε είδους Βγενόπουλοι.

Παιδιά, το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα δυστυχώς πάσχει και μάλιστα σοβαρά, παρά τον μεγάλο αριθμό συμμετεχόντων σε αυτό. Και τώρα που αυτή η φάση ήταν το καλύτερο δώρο στον Παπανδρέα και την δολοφονική του παρέα, τώρα που όλα τα ΜΜΕ μιλούν απροκάλυπτα πλέον για δολοφόνους αναρχικούς, ποια θα είναι η απάντηση του ίδιου του κινήματος;

Διάβασα την ανακοίνωση της κατάληψης Σκαραμαγκά. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα. Δεν με καλύπτει ούτε στο μισό της.

Ποιος θα τολμήσει τώρα να αρθρώσει κάτι διαφορετικό ρε; Πού είναι όλοι οι λαλίστατοι; Όσο περνά η ώρα και δεν ασχολούνται όλοι με το ζήτημα ενδελεχώς τόσο η στάση αυτή προσθέτει πόντους στην από άσχημη ώς πολύ δυσάρεστη εικόνα του κινήματός μας.

Γιατί δεν βγαίνει κανένας επιτέλους να πει τα πράγματα με το όνομά τους; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα νομίζει ότι ταξικός αγώνας είναι να καις, να σπας και να λεηλατείς ανελέητα; Ως πότε μέρος των αναρχικών θα γαμεί καθημερινά στο όνομα της επανάστασης της κάβλας, του μάτσο μιλιταρισμού και της πολεμικής αντίληψης του "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω" τις αναρχικές ιδέες; Ως πότε εδώ η κρίση γαμάει και δέρνει τους πάντες και οι "αναρχικοί" αυτοί θα ασχολούνται με τον κύριο Δημητράκη; Τολμώ να πω κι ας γίνω κακός, δεν μ’ ενδιαφέρει ο κύριος Δημητράκης, για μένα δεν προσέφερε τίποτε στο κοινωνικό κίνημα, γιατί το κοινωνικό κίνημα είναι φανερότατο, ανοιχτότατο και δεν διεξάγεται με διαδικασίες συνομωσίας, διεξάγεται ανοιχτά μέσα στην εργατική τάξη, τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους, προσφέροντας βοήθεια, απόψεις, σκέψεις, προτάσεις και προοπτική.

Ως πότε θα είναι το κομμάτι των "αναρχικών" αυτό ο περίγελως της κοινωνίας; Το κλωτσοσκούφι που το παίζουν εδώ κι εκεί για να εκπληρώνει ο εκάστοτε Χρυσοχοϊδης και οι κρατικές υπηρεσίες τα σχέδια και τις προβοκάτσιες τους σε βάρος όλου του υπόλοιπου κινήματος; Ποιος θα μας πει ποιοι ήταν αυτοί οι 50 κουκουλοφόροι που πετάχτηκαν ξαφνικά από το πουθενά (έτσι μού διαμήνυσαν 2-3 σύντροφοι που ήταν παρόντες) κι άρχισαν να καίνε και να σπάνε τα πάντα και βέβαια τη Μαρφίν; Άραγε θα μας πουν ποτέ οι ίδιοι ποιοι ήταν και γιατί το έκαναν;

Χαίρομαι... που μερικές αναρχικές ομάδες άρχισαν να θέτουν κάποια πράγματα επι τάπητος. και έτσι έπρεπε να κάνουν εδώ και πολύ καιρό. Αισθάνομαι όμως ότι το μαχαίρι πρέπει να φτάσει αρκετά βαθιά. Ειδικά στους πολύ δύσκολους καιρούς που έρχονται το αναρχικό κίνημα πρέπει να κάνει ιστορικής σημασίας επιλογές.

Ή θα παρατήσει τα ένοπλα, το μάτσο μιλιταρισμό, τα τσαμπουκαλίκια και τα καουμποϊλίκια ή θα βαδίσει με καθημερινή παρουσία, προοπτική, στρατηγική και ξεκάθαρες θέσεις στο πλευρό του όποιου κοινωνικού κινήματος κι εκεί μέσα θα ζυμωθεί, θα μάθει, θα δώσει και θα πάρει, και θα αντρωθεί διαφορετικά. Τα ένοπλα και οι μολότοφ είναι για άλλες ώρες, που έρχονται εκ των πραγμάτων… Δεν πεθαίνει ο καπιταλισμός έτσι, πεθαίνει με καθημερινή ανυποχώρηση δράση, όσο χρόνο και να πάρει. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο ας διαχωριστεί επιτέλους. Αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Όποιος συνεχίζει τον απολίτικο τσαμπουκά που είναι αποξενωμένος και μακριά από το μαζικό κοινωνικό κίνημα, όποιος στερείται πολιτικής συνείδησης και προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τη μάσκα του αναρχικού, του επαναστάτη και δεν ξέρω ποιου, συνειδητά ή ασυνείδητα είναι τυχιοδιώκτης και ως τέτοιος πρέπει να απομονωθεί. Συναισθηματισμοί δεν χωράνε εδώ...

Θα επανέλθω…


Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Θανάσης Τριαρίδης

Μια μέρα μετά την κτηνώδη δολοφονία της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώντα Τσακάλη στον πρώτο όροφο της Τράπεζας Marfin, στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα, το μεσημέρι της 5ης Μαΐου του 2010, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το γεγονός ως σημείο της αλληλουχίας μιας πολύ μακρύτερης αλυσίδας γεγονότων, περίπου αντανακλαστικά (σχεδόν αυτιστικά – ή ακόμη και αμυντικά) παραπέμπω στο κείμενό μου με τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» . Όταν το κείμενο αυτό (γραμμένο για το διαμελισμό του 15χρονου Χαμί Νατζάφι) δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μου πριν από ένα μήνα, χρειάστηκε κάμποσες φορές να επιχειρηματολογήσω για πράγματα που τα λογάριαζα αυτονόητα από την πρώτη μου εφηβεία. Πως οποιαδήποτε πράξη συνειδητά βλάπτει το τρεμάμενο σώμα του άλλου δεν είναι «αγώνας για την ελευθερία» μα άσκηση σκλαβιάς και υποταγής. Πως ο τρόμος είναι πολιτικό εργαλείο του φασισμού. Πως όσοι φτιάχνουν βόμβες για να διαμελίσουν, να κάψουν ή να χουγιάξουν ανθρώπους είναι φονιάδες. Πως όσοι ασκούν συνειδητά πολιτική βία είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Πως η ανοχή και η σιωπή μας απέναντι στην πολιτική βία και τον τρόμο που σπέρνει είναι συνενοχή.

Γυρεύοντας (εξακολουθητικά) την ενδεχόμενη αντιπρόταση σε τούτη τη βία και την απανθρωπιά της παραπέμπω και σε άλλα τρία κείμενα, γραμμένα κι αυτά μετά τον φόνο του Χαμί Νατζάφι – τα οποία ωστόσο μπορούν αν διαβαστούν και σήμερα, δίχως να αλλοιωθούν οι άξονές τους. Είναι τα κείμενα του Γιάννη Ευαγγέλου («Ο τυχαίος θάνατος του Χαμί Νατζάφι»), του Κυριάκου Αθανασιάδη («Εγώ είμαι ο Σπάρτακος») και του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, γνωστότερου και ως Κάιν («Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας») – όλα συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων διάπυροΝ.

Κάπου εδώ κάποιος, ίσως εύλογα, θα αναρωτηθεί: μπορούν τα κείμενα να σταματήσουν το θάνατο που απλώνει; Τι αξία έχει να τοποθετείται κανείς, όταν τα χέρια του είναι δεμένα, όταν είναι ανήμπορος να σταθεί απέναντί στην ισχύ της βίας, όταν τα λόγια του μοιάζουν με σκόνη στον άνεμο;

Αξίζει να σκεφτεί κανείς μιαν απάντηση: είναι στ’ αλήθεια τα λόγια σκόνη στον άνεμο; στ’ αλήθεια η βία λόγω της φύσης της θα υπερισχύει κάθε προσπάθειας για ανθρωπιά;

Καταγράφω τη σκέψη μου: Είναι προφανέστατο πως η πολιτική βία, όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά θα πολλαπλασιαστεί – θα ανατροφοδοτείται από τη θεσμοθετημένη βία, την προγραμματική αμορφωσιά, την κρατική καταστολή και κτηνωδία, την κοινωνική αδικία, από τη φτώχεια, την υπαρξιακή σύγχυση και τον διάσπαρτο τρόμο. Κι άλλοι νεκροί θα υπάρξουν, θύματα δολοφόνων που πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να υπογραμμίζουν τις απόψεις τους με το αίμα των άλλων. Οι ιερουργοί της πολιτικής βίας θα επιμένουν πως έτσι πολεμούν το «σύστημα», θα λένε πως η βία τους είναι «αντι-συστημική» (δίχως φυσικά να γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη – ούτε ποιος και πώς την εισηγήθηκε), θα διατρανώσουν πως όσοι εναντιώνονται στην κτηνωδία τους είναι «δεκανίκια του συστήματος». Στον συγκεχυμένο κόσμο του τρόμου τους (όπου η αμάθεια θεωρείται αρετή, η βία ανδρεία και το κάψιμο ανθρώπων αγώνας), το «σύστημα», όπως το ορίζουν στο φαντασιακό τους, είναι το τέρας που τους μοιάζει απελπιστικά. Αυτοί οι ίδιοι είναι ζωτικά κομμάτια ετούτου του συστήματος: το υποστηρίζουν, το αναπαράγουν, το ανατροφοδοτούν, το ζωογονούν. Ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπούνε είναι μια βαθιά συστημική επιβεβαίωση.

Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Το ερώτημα είναι ανοιχτό για τον καθένα μας – και στον κόσμο τής διαρκώς ερχόμενης βίας ποτέ δεν είναι αργά: ελπίζω τώρα να μιλήσουν λίγο περισσότεροι, να τοποθετηθούν ενάντια στους λογής διαβαθμίσεων νεοναζί, να αντισταθούν στη φονική σιωπή μας, στην παναθεματισμένη μούγγα μας… Το λέω ειλικρινά: ελπίζω να μη φοβηθούν το τέρας και να μιλήσουν.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να σκεφτεί πως το πιο πάνω ερώτημα (θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;) είναι υπερβολικά γενικό για τα μέτρα του – πως θα ήθελε ένα ερώτημα ειδικό, προσωπικό, έξω από σχήματα κοινωνικής ευθύνης και μουγγής συνενοχής. Παρόλο που θεωρώ πως κάθε ερώτημα είναι προσωπικό (και κυρίως το ερώτημα για το πότε σιωπά κανείς, πότε φοβάται και πότε μιλά), θα επιχειρήσω να συμμεριστώ τη σκέψη ετούτου του φανταστικού αναγνώστη – θα προσπαθήσω να σχηματίσω ένα ερώτημα προσωπικότερο, δικό του...

Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, μία από τους τρεις καμένους, ήταν έγκυος τεσσάρων μηνών. Μονομιάς όλοι παρατηρήσαμε πως γεννήθηκε ένα ζήτημα εκφραστικής ορθότητας: μιλάμε για τρεις ή για τέσσερις νεκρούς; Άραγε ήτανε ένας ακόμη νεκρός το αγέννητο μωρό – ή μήπως όχι; Τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε γι’ αυτό; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, θα έπαιζε τα παιδικά καλοκαίρια του στη θάλασσα, θα ανέβαινε στη νεροτσουλήθρα του Λούνα Παρκ, θα έβγαζε τις πίστες στο Nintendo; Θα πήγαινε στο γήπεδο, θα ήταν καλή ή μέτρια μαθήτρια, θα κάπνιζε στα κρυφά στις τουαλέτες του σχολείου; Θα γινόταν μπασκετμπολίστας, μαθηματικός, δασκάλα, νοσοκόμα, κομμώτρια; Αν πέρναγε στο πανεπιστήμιο, θα ήταν σπασίκλας ή θα έκανε συνελεύσεις στα γρασίδια; Θα ερωτευόταν, θα απελπιζόταν από έρωτα, θα έκανε δικά του (ή δικά της) παιδιά; Θα περνούσε τις νύχτες του ακούγοντας το Παπάκι του Άσιμου ή θα χόρευε το Greenfields σώμα με σώμα; Άραγε, πριν να γεράσει, θα πρόφταινε να δακρύσει έστω σε ένα δειλινό ακούγοντας τη Σερενάτα του Σούμπερτ;

Οι υποθέσεις μπορούν να συνεχιστούν, σαν κήπος με διακλαδωτά μονοπάτια. Ωστόσο το προσωπικό ερώτημα θαρρώ πως έχει ήδη αναδυθεί – κι ο φανταστικός αναγνώστης το επιλέγει εφόσον το θέλει και το απαντάει μόνος του:

Σε συνδέει κάτι με εκείνο το νεκρό έμβρυο της 5ης Μαΐου του 2010; Είναι δική σου απώλεια το αγέννητο παιδί που κάηκε μες στην κοιλιά της μάνας του στον πρώτο όροφο της Marfin;


Θ. Τ. – 06.5.2010

Posted by...The Motorcycle boy at 11:41 π.μ. 1 comments  

Ανακοίνωση της Αναρχικής πρωτοβουλίας στα νότια

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ,ΤΗΝ ΚΩΝΣTΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ,ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΤΟΝΤΙ

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΩΝΑΞΟΥΜΕ
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΧΑΜΙΝΤΟΥΛΑΝ ΝΑΤΖΑΦΙ
15ΧΡΟΝΩΝ, ΝΕΚΡΟΣ
ΦΕΡΣΤΕ ΝΑΤΖΑΦΙ
11 ΧΡΟΝΩΝ,ΤΥΦΛΗ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟI ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ "ΜΑΡΦΙΝ",ΣΤΙΣ 5/5/2010
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΖΟΥΛΙΑ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΤΣΑΚΑΛΗΣ

Η ΣΙΩΠΗ KAI H AΔΙΑΦΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΥΣ,ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ,ΕΝΟΧΟΥΣ,ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ Ή ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΦΟΝΟ ΔΕΝ ΘΑ EXETE ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ, ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ,ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ ΠΟΥ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΩΣ ΧΩΡΟ "ΤΥΦΛΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ" ΚΑΙ " ΑΔΙΣΤΑΚΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ"

Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ
ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ,ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΔΙΩΓΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
"ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΖΗΜΙΕΣ,ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΖΩΕΣ"
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΑΞΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΗΣ "ΑΓΟΡΑΣ" ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ ΣΑΝ "ΔΑΝΕΙΟ ΕΞΟΦΛΗΣΗΣ","ΟΜΟΛΟΓΟ" ΚΑΙ "ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ"
ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ, ΓΙΑ ΖΩΕΣ
Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ,ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ ΕΦΟΔΟΥ ΠΟΥ ΣΤΙΣ 5 ΜΑΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΡΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ "ΜΑΡΦΙΝ",ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΤΑΔΙΟΥ 23

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΟ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΩΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, ΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΤΡΕΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ,ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ,ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ 1974 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο "ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ" ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ -ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΧΥΝΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ "ΜΑΡΦΙΝ" ΚΑΙ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ,ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ,ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ "ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ", "ΘΥΣΙΕΣ" ΚΑΙ "ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ" ΓΙΑ ΤΟ "ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΜΨΗΣ", ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ,ΜΙΖΕΡΙΑ,ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΟΤΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΗ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ "ΧΡΕΩΘΕΙ" ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ" ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ "ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ" ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΜΑΓΑΖΙΑ,ΠΟΥ ΠΡΟΒΟΚΑΡΕΙ ΚΑΙ ΑΜΑΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΗ ΟΡΓΗ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ, ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΓΙΑΦΚΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΟΡΙΑ
ΑΛΛΑ ΑΓΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ,ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ,ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ,ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΤΥΜΕΝΑ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ,ΣΤΗΝ ΧΑΡΑ,ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ,ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ,ΣΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ,ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ,ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΩΝ

ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ,ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ "ΚΟΥΚΟΥΛΑ"
ΚΑΜΙΑ "ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΣΤΙΣ 5/5/2010 ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ "ΜΑΡΦΙΝ"
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ,ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ,ΧΩΡΙΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΖΩΗ,ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


αναρχικη πρωτοβουλια στα νοτια
εκτακτη συνελευση της @ναρχικης συνειδησης εναντια στην βαρβαροτητα και στην τρομοκρατια της καθε εξουσιαστικης συμμοριας

Posted by...The Motorcycle boy at 10:34 π.μ. 2 comments  

Απαντώντας στην άλλη άποψη

και η μηδενιστικη φασιζουσα βια ή αντιβια επωαζει τό νέο αυγό τού φιδιού,αλλα και η ανοχη και σιωπη των κοινωνιων στην θεσμοθετημενη βια των κρατων και οικονομικων ελιτ

(μια απαντηση σε αρθρο του Πασχου Μανδραβελλη σχετικα με τα τελευταια γεγονοτα)

Πάσχο, θυμάσαι πώς όταν έγινε η επίθεση εναντίον σου στήν Νομική στάθηκα σάν συμπαραστάτης σου μέ προσωπικό μου δημοσιευμένο κείμενο, έχοντας τήν άποψη(καί αυτό θά τό έκανα γιά τόν καθένα,ακόμα καί γιά ένα φασίστα πού δίνει διάλεξη)πώς κανείς δέν έχει τό δικαίωμα νά ρίχνει αυγά,γιαούρτια ή ξύλο στήν όποια άποψη,όσο διαφορετική καί αντίθετη κι άν τυχαίνει νά είναι από τίς δικές μας.
Ξέρεις πολύ καλά τίς "μάχες" πού έχω δώσει στά "στερνά"(γιατί στά "πρώτα" καί εγώ δέν απέφυγα ,ως ένα μικρό βαθμό, λανθασμένες καί άστοχες επιλογές ή θέσεις) καί ειδικά απευθυνόμενος πρός τόν αναρχικό χώρο σχετικά μέ όλες αυτές τίς φασίζουσες καί καταστροφικές δράσεις(γιά τόν ίδιο τόν αναρχισμό,γιά τήν ίδια τήν κοινωνία)πού γιγαντώνουν καί κάνουν απροσπέραστο καί χαλύβδινο τό τέρας τής βαρβαρότητας ,τής αδικίας καί τής εξουσίας απ΄άνθρωπο σέ άνθρωπο.
Η εξουσία ,όπως γνωρίζεις,δέν "υποφέρει" απ΄αυτά,χύνει καί μερικά ψεύτικα δάκρυα στό κοινοβούλιο ή στήν Σταδίου γιά τά θύματα τής τυφλής βίας καί ....συνεχίζει στό επόμενο νομοσχέδιο χωρίς νά ρωτήσει η "αυθεντία τού εκλεγμένου σωτήρα" φυσικά,γιά κανένα της βήμα.
Αποφασίζει γιά μάς χωρίς εμάς,γράφοντας εκεί πού ξέρεις τήν "συμμετοχική δημοκρατία",τίς διαφωνίες ή τίς ενστάσεις μας!
Ψεκάζει,καταστέλλει,δέρνει,βασανίζει,κόβει συντάξεις καί μισθούς,δέν θίγει τίς δικές της συνταγματικές απολαβές,ασυλίες,"πόθεν έσχες" καί προνόμια,εξασφαλίζει καί σέ δύο τετραετίες τήν βουλευτική σύνταξη καί ....αντίο.Οι από τά κάτω θυματοποιούνται καί καίγονται στ΄αμπάρια γιά τό βόλεμα καί τήν ξενάγηση τών από τά πάνω, στούς κρεμαστούς κήπους τού καπιταλιστικού "παράδεισου".Συνεχίζει νά επωφελείται από τήν διασπορά τού τρόμου,από τήν διάχυση τού τυφλού εμφυλίου μίσους στόν κοινωνικό ιστό, καλλιεργώντας τήν στρατηγική τής έντασης γιά νά οπλίσει τήν δική της καθημερινή τρομοκρατία.
Μιλώ, γιά τήν χειρότερη καί θεσμοθετημένη τρομοκρατία μέ κεφαλαία,γιά τήν επισφάλεια τών πολιτών γύρω από τό καθεστώς επιβίωσης,τήν ανεργία,τήν φτώχεια,τήν ακρίβεια,τόν πολιτιστικό καί οικολογικό εφιάλτη.
Δράσεις από " δράσεις" ,όμως Πάσχο ,όπως καί νά τό κάνουμε έχει διαφορά.
Γιατί καί ανάγκη σήμερα είναι οι άνθρωποι νά εκφρασθούν απέναντι σέ αυτούς πού κακοδιαχειρίζονται τίς τύχες καί τις ζωές τους,αλλά καί έτσι κατεβαίνει τό ποτάμι γιά νά μήν στεγνώσει η ιστορία,έτσι αλλάζει τό πρόσωπο τής κατήφειας,τής υποταγής καί τής απελπισίας σέ πρόσωπο αλληλεγγύης ,κοινοτισμού καί ανθρωπιάς.
Αν προσέξεις στό διαδίκτυο(καί στό athens indymedia) τίς τελευταίες ώρες καί μέ αφορμή τήν φασιστοεπίθεση στήν τράπεζα Μαρφίν καί τόν θάνατο τριών συνανθρώπων μας εργαζομένων,εκφράζεται ,ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά,από τό στόμα τών συντρόφων(γιατί αναρχικός χώρος δέν είναι όλο αυτό τό προβοκατόρικο νετσαγιεφικό και στιρνερίστικο φύραμα καί τό "μπλάκ μπλόκ" πού νομιμοποιούν μέ τόν σεχταρισμό τους τίς επιθέσεις τού Κράτους καί τό δόγμα τής "συλλογικής ευθύνης" ενάντια σέ όλους τούς αναρχικούς) , ένας ουσιαστικός λόγος καί σέ αρκετές περιπτώσεις ως αυτοκριτική γιά τό "πώς φθάσαμε μέχρι εδώ" καί επαναπροσδιορισμού τής πολιτικής δράσης η οποία χωρίς τήν ηθική καί κοινωνική της διάσταση ανοίγει τόν δρόμο σέ νέους φασισμούς καί παραδίδει τίς κοινωνίες στόν πόλο τού ακραίου συντηρητισμού καί τού ολοκληρωτισμού τής απάθειας καί τής αφασίας γιά ότι καθορίζει τό παρόν καί τό μέλλον τής διαδρομής τής ανθρώπινης ζωής,γιά τήν σκλαβιά ή τήν ελευθερία!
Αρα,τό αρνητικό δέν είναι γιά τίς κοινωνίες η θυμωμένη παρουσία τους στούς δρόμους ή τά πανώ μέσα ή έξω από τόν ναό τής "δημοκρατίας".
Αρνητικό είναι μηδενιστικές καί εγκληματικές ενέργειες πού επιστρέφουν αυτή τήν οργή καί τήν αφύπνιση ξανά νά βουλιάξoυν καί νά ναρκωθούν πίσω στόν "καναπέ",στήν αδιαφορία,στόν ατομικισμό,στήν παραίτηση,στήν ιδιώτευση.
Στό τηλεκοντρόλ,στούς τέσσερις τοίχους,στήν "θεραπεία" τής κατανάλωσης,στήν καθήλωση καί στήν αναπηρική καρέκλα τής απογοήτευσης καί του ωχαδερφισμού!.....
Μέ λίγα λόγια,αυτόν τόν καναπέ(νεκροφόρα) πού έχει κατασκευάσει τό αστικό καθεστώς καί η οικονομική χούντα τού πλανήτη γιά νά "ξαπλώνει" όσους τόλμησαν νά εξεγερθούν καί νά φωνάξουν τό δικό τους "OXI" ενάντια στίς ασύλληπτες γιάφκες καί συμμορίες πού μετά τό φονικό καί τήν ληστεία,ζητούν καί "κοινωνική συναίνεση" καί συμμετοχή στό "εθνικό χρέος"!
- Απόκρυψη αναφερόμενου κειμένου -
Καί γδαρμένος καί φιμωμένος?
Καί γιά μένα ,αυτή ακριβώς η ιδιώτευση(όπως καί η άλλη ιδιώτευση πού σωστά αναφέρεις,η καταφυγή στήν κτηνώδη βία τών διάφορων τσογλανιών πού υποδύονται γιά λογαριασμό τού θεάματος τόν "αγωνιστή", σκυλεύοντας πορείες,αιτήματα,θυμούς καί αγωνίες) είναι τό πρόσφορο "μαξιλάρι" γιά νά επωασθεί τό αυγό τού φιδιού!

μέ σεβασμό αλλά καί απαντώντας στήν άλλη άποψη
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

Posted by...The Motorcycle boy at 7:32 μ.μ. 1 comments