Δύο κείμενα
Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009
απαντηση στον "ΕΑ"
δύο κείμενα από τόν αναρχικό χώρο πού τοποθετούνται ενάντια στήν πρακτική τής ένοπλης οργάνωσης "ΕΑ",δύο κείμενα πού δημοσιεύονται στό "Ποντίκι"(φ1535) πού κυκλοφορεί,σελ.36-37
"Ο πιό αρνητικός απολογισμός αυτών τών χρόνων είναι ότι οι πλέον υψηλοί στόχοι μας,τά πιό ισχυρά μας δίκαια και οι πιό μεγάλες ελπίδες μας παρερμηνεύτηκαν εξαιτίας τής βίας πού χρησιμοποιήσαμε...μπορώ νά πώ μέ σιγουριά ότι μέσω τής βίας δέν χτίζεις μιά διαφορετική κοινωνία,μιά κοινωνία μέ λιγότερη βία.Πιστεύω ότι δέν είναι αλήθεια τελικά ότι ο σκοπός αγιάζει τά μέσα"
Σέρτζιο Ντ΄Ελία , πρώην ηγετικό στέλεχος τής ιταλικής ένοπλης οργάνωσης"prima linea" (Ελευθεροτυπία 19.1.2009)
γιατί είμαστε ενάντια στά φαντάσματα καί στίς ελίτ τής ένοπλης "πρωτοπορίας"
ούτε μέ τίς βιτρίνες,ούτε μέ τίς σφαίρες
ούτε μέ τό Κράτος,ούτε μέ τούς ψευτο"επαναστατικούς" αγώνες
Γενικευμένη τυφλότητα ή απλώς τυφλή βία;
Το Κράτος και η Βία, αντλώντας την καταγωγή τους από την αρχαιοελληνική μυθολογική παράδοση, αποτελούν τα ισχυρότερα συστατικά ενός συστήματος εξαναγκασμού και καταπίεσης της άρχουσας τάξης επάνω στους λαούς.
Καμιά πολιτική ιδεολογική επικάλυψη δεν μπόρεσε να αναιρέσει τον εξουσιαστικό χαρακτήρα του Κράτους, θεσμικό οχυρό των οικονομικών, στρατιωτικών και πολιτικών ελίτ. Καμιά επίκληση στη συνταγματική νομιμότητα, την επιβεβλημένη από τους “νοικοκυραίους” (τακτοποιημένους στα γρανάζια του συστήματος) και τα πολιτικά αφεντικά τους, δεν μπόρεσε ν’ αποκρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της Βίας, της κρατικής εκείνης βίας που με την δικαιωματική κατοχή των όπλων των κατασταλτικών μηχανισμών τους επέβαλλε και επιβάλλει τη σιγή νεκροταφείου, τη λεγόμενη “κοινωνική ειρήνη”.
Οι σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας είναι ποτισμένες με το αίμα των λαών, των εξεγερμένων, των επαναστατών, των αυτόχθονων, των γυναικών, των αιρετικών, των διαφορετικών κλπ. Οι στάλες αίματος που χύθηκαν απ’ τους δυνάστες των λαών λέκιασαν, δεν πότισαν τις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Η Ελευθερία ήταν και είναι το όραμα, το Κράτος και η Βία ήταν και είναι σκιά. Η ιστορία του Ελευθεριακού, Αναρχικού κινήματος, φάρος της επαναστατικής θεωρίας και πράξης. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οι αναρχικοί ήταν η μαγιά των μεγαλύτερων κοινωνικών εξεγέρσεων και επαναστάσεων σε Ευρώπη και Αμερική. Φλογεροί ιδεολόγοι και οραματιστές, μέλη της εργατικής και αγροτικής τάξης και του Προλεταριάτου των πόλεων, άναβαν την σπίθα για εξεγερμένες συνειδήσεις, ενάντια σε τυραννίες, αιμοσταγείς βασιλείες με κοινοβούλια μαριονέτες, στην εποχή που η φεουδαρχία μεταλλασσόταν στον προκαπιταλιστικό κόσμο.
Μοναδικά όπλα της ελευθεριακής συνείδησης ήταν και είναι οι ιδέες. Η κοινωνική αλληλεγγύη, ο ανθρωπισμός, η κοινωνική, οικονομική, πολιτική ισότητα και δικαιοσύνη ήταν και είναι τα προτάγματα. Η αυτοκυβέρνηση, η αυτοδιεύθυνση και αυτοδιοίκηση των λαών, η οριζόντια, αντιιεραρχική, αντιεξουσιαστική οργάνωση των κοινωνιών, η αυτοθέσμιση και αυτοοργάνωση με ελεύθερες ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες, ο ελεύθερος κολεκτιβισμός και αναρχοκομμουνισμός, ελευθεριακός κοινοτισμός και η ριζοσπαστική κοινωνική οικολογία, αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την ευρύτητα του κοινωνικού οράματος, που δεν στενεύει, αλλά ανοίγει συνεχώς, πατώντας πάντα στα νέα μονοπάτια της ελεύθερης σκέψης και δράσης.
Οι ελευθεριακοί δεν εξεγείρονταν και επαναστατούσαν για την κοινωνία, αλλά με την κοινωνία. Ο νεκροί αναρχικοί του Σικάγο το 1886, οι χιλιάδες νεκροί των μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων, της Ιταλίας, των αγροτικών αναρχικών εξεγέρσεων της Ανδαλουσίας, οι χιλιάδες νεκροί της Μαχνοβίτικης αναρχικής επανάστασης στην Ουκρανία για ελεύθερα σοβιέτ, ή οι χιλιάδες σύντροφοί τους στη Σοβιετική επανάσταση που η αυταπάρνησή τους πληρώθηκε απ΄ τον κόκκινο φασισμό με εκτελέσεις και Σιβηρία, οι χιλιάδες αναρχοσυνδικαλιστές της CNT και αγωνιστές της FAI, οι αναρχικοί αγρότες της Αραγονίας και Ανδαλουσίας που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ισπανική επανάσταση του 1936 απέναντι στον διεθνή φασισμό. Στα κρεματόρια της ναζιστικής Γερμανίας οι αναρχικοί είχαν το διό τους αστέρι, ενώ στα βουνά της κατοχικής Αντίστασης στην Ελλάδα η ΟΠΛΑ (η ένοπλη συμμορία του ΚΚΕ) καθάριζε συντρόφους αναρχικούς και τεταρτοδιεθνιστές ως παρεκκλίνοντες της κομματικής τους ιεραρχίας. Οι Επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο σε Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ανατολική Γερμανία, ενάντια στα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, στη δικτατορία του Φράνκο και του Σαλαζάρ, προσέθεσαν χιλιάδες ονόματα αναρχικών σ’ ένα ατελείωτο μαρτυρολόγιο.
Η ανάμνηση της “μαρτυρίας” των αναρχικών για μια ελεύθερη κοινωνία, αποκτά ιδιαίτερη αξία όταν μπορεί ν’ αντιληφθεί κανείς ότι καταρχάς διαχέεται ταπεινά στην παγκόσμια ιστορία, χωρίς να ξεχωρίζει από καμιά άλλη κοινωνική θυσία, και ακολούθως από την απουσία ιστορικών αποδεδειγμένων, τυφλής αντιβίας με Γκουλάγκ, στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτελεστικά αποσπάσματα, εκκαθαρίσεις κλπ. Η τυφλή βία ήταν και είναι προνόμιο της Εξουσίας και η τυφλή αντιβία προνόμιο των Ρώσων μηδενιστών, Νετσαγιεφικών, “πεφωτισμένων” πρωτοποριών και ένοπλων συμμοριών, επίβουλων καθοδηγητών των κοινωνικών αγώνων. Η τυφλή κρατική βία εκπορεύεται συνήθως από ένστολους έμμισθους εν δυνάμει δολοφόνους, ενώ η τυφλή αντιβία των ομάδων και σεχτών διακατέχεται από το κράτος της πιο σκληρής ιδεοληψίας, της πολιτικής πλάνης της κυριαρχίας των όπλων στη μάχη των ιδεών.
Το γεγονός όμως είναι ότι και η κρατική βία και η τυφλή αντιβία είναι μηχανισμοί επιβολής που ανήκουν σε ανθρώπους τυφλούς. Θα λέγαμε ότι θα μπορούσε η τύφλωση αυτή να γενικευτεί επικίνδυνα, αν δεν υπήρχε η φωτεινή αναλαμπή, τις τελευταίες δεκαετίες, ατομικών και κοινωνικών εξεγέρσεων (Λ. Άντζελες, Αργεντινή, Μεξικό, Ελλάδα, Κίνημα αντιπαγκοσμιοποίησης). Εξεγέρσεις που αποσάθρωσαν τον “δημοκρατικό” μανδύα της Αντιπροσωπευτικής Κοινοβουλευτικής Δικτατορίας, που σε παγκόσμιο επίπεδο προλειάνει το δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία των λίγων απέναντι σε λαούς, οργουελιανού τύπου, με την επιβολή των καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης όλο και συχνότερα.
Η τυφλή Δημοκρατία τους αυτοσπαράσσεται, οι θεσμοί τους αυτοκρημνίζονται, το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αυτοκαταστρέφεται, παρασύροντας όμως ολόκληρες τις κοινωνίες, την φύση, τον πλανήτη μας.
Απέναντι στην γενικευμένη τυφλότητα και υποταγή που πάνε να μας επιβάλουν, οι αναρχικοί, οι ελευθεριακοί και αντιεξουσιαστές, οι ελεύθεροι άνθρωποι και οι εξεγερμένες συνειδήσεις έχουν χρέος ν’ αντιπαρατάσσουν την αγάπη για ζωή κι ελευθερία. Η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό και είναι η πιο πρωταρχική και υπέρτατη αξία, όταν συνοδεύεται με άρωμα Ελευθερίας.
Τό κίνημα μέ τήν κοινωνία καί οι χρήσιμοι ηλίθιοι μιλιταριστές στήν υπηρεσία τού Κράτους
Ελευθεριακή Κίνηση Κορινθίας
Ελευθεριακή Οροσειρά Αλληλεγγύης
Αναρχικοί από Αθήνα,Κορινθία καί Αχαϊα
Αφηστε λιγο κατω τα οπλα και σκεφθειτε...
Η δολοφονική επίθεση στίς 5.1.09 στά Εξάρχεια εναντίον αστυνομικής περιπολίας καί ο σοβαρός τραυματισμός τού αστυνομικού Διαμαντή Μαντζούνη είναι ίσως ένα μέρος από τό χειρότερο πού μπορεί νά προκύψει από αδιέξοδες "πολιτικές" επιλογές στήν πλάτη τών πραγματικών επαναστατικών αγώνων.
Σέ μιά περιοχή όπου η σπείρα τής ακραίας αντίδρασης καί συντήρησης έχει "ανακαλύψει" τήν "πηγή" καί τήν "αιτία" κάθε "παρανομίας","εγκλήματος" καί "τρομοκρατίας",οι μεγαλοεργολάβοι τής ένοπλης βίας τούς έδωσαν ένα απροσδόκητο "δώρο".
Οι στρατιώτες τής απόλυτης αλήθειας αγνοούν βέβαια πώς μπορείς καί μέ τήν σκανδάλη νά υπογράψεις πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης καί δουλικής εξυπηρέτησης στόν μηχανισμό τής εξουσιαστικής βίας καί στίς σκοπιμότητες τής "αντιτρομοκρατίας".
Γιατί ο μιλιταρισμός (στοιχείο πού είναι ξένο καί εχθρικό στό επαναστατικό κίνημα όσο καί αυτοί πού τόν χρησιμοποιούν)είναι δημιουργία καί φασίζουσα μέθοδος επιβολής τού Κράτους πού τήν δοκιμάζει ξανά καί ξανά καθημερινά στούς εξουσιαζόμενους έχοντας εξασφαλίσει σέ κάθε "παρτίδα" τή νίκη του καί τήν ήττα σέ όσους τολμούν νά τήν αντιγράψουν εναντιά του.
Ο μιλιταρισμός τού Κράτους είναι "αθάνατος" όσες σφαίρες καί άν ρίξει η ιεραρχία τής συμβολικής βίας στό στήθος ενός άτυχου αστυνομικού,στήν στολή τού συστήματος καί όχι στήν "καρδιά" του(άν καί τό σύστημα δέν έχει "καρδιά"),βγαίνοντας από τά "υπόγεια" καί τά "πίσω παράθυρα" τού κινήματος.
Καί είναι πράγματι περίεργο πώς,ύστερα από τόσα χρόνια αυτοκτονίας καί παράδοσης τών "πρωτοποριών" ένοπλης "πάλης",πού χρησιμοποιήθηκαν από τήν αρχή μέχρι τό τέλος ως εργαλεία χρήσιμα τών τρομονόμων καί τών αυταρχικών μεθόδων κοινωνικού ασφυκτικού ελέγχου από τήν δυτικοευρωπαϊκή διακρατική συμφωνία(συμμορία),είναι ανίκανοι νά "ακούσουν" κάτι από τά λάθη,τήν εμπειρία καί τά αδιέξοδα πού ακριβώς η ίδια "παραίτηση" τής "αυτόκλητης εκπροσώπησης" τών αδικημένων,οδήγησε στά ειδικά κελιά απομόνωσης πρόσφατα τόν Κουφοντίνα,τά αδέλφια Ξηρούς,τόν Τζωρτζάτο,τόν Γιωτόπουλο καί τούς άλλους.
Τόν Κασίμη καί τόν Τσουτσουβή στό χώμα καί χιλιάδες στόν αγώνα,πού ευτυχώς τά μαθήματα(καί τά παθήματα)τής ιστορίας τούς έχουν αποδείξει πώς η επιλογή τής "εκτέλεσης" καί τής "δικαιοσύνης" τού πιστολιού δέν έφερε ποτέ τήν "άνοιξη" καί τήν επαναστατική προοπτική στό κίνημα!
Τό αντίθετο!
Δέν έχω πρόβλημα νά σταθώ απέναντι σέ ένα ακόμη δόγμα "ή μέ εμάς ή με τό Κράτος",γιατί είμαι ενάντια καί στά δύο καί όποιος μέ "εκβιάζει" μέ κάθε τέτοιο τρόπο είναι άθλιος εξουσιαστής καί επικίνδυνος γιά κάθε κοινωνία,γιά κάθε επανάσταση!
Δέν έχω πρόβλημα νά αρνηθώ νά μοιραστώ τήν "αγωνία" τών ένοπλων γκρουπούσκουλων ή θρησκειών άν η εξέγερση ή η επανάσταση θά γίνει μέ σφαίρες ή βιτρίνες...
Τό πιθανότερο,μέ τίποτα από τά δύο καί τό πιθανότερο,εγώ καί αυτοί νά μήν ζούμε γιά νά δούμε πώς αυτή έγινε καί άν αυτή "ευτύχησε" ή "ατύχησε"...
Τό κύριο καί σοβαρό όμως πρόβλημα γιά τό κίνημα είναι νά παραμερίσει τήν εσωστρεφειά του,τήν αδιαλλαξία,τά στερεοτυπά του,τίς "σφραγίδες" καί τά "μαγαζιά" του καί νά ανοίξει ξανά τούς "κλειστούς χώρους" σέ όλα τά κοινωνικά στρώματα πού σαπίζουν απελπισμένα στό πέλαγος τής βαρβαρότητας.
Ο αναρχικός καί αντιεξουσιαστικός χώρος οφείλει στίς σελίδες τής ιστορίας του,πού είναι γραμμένες μέ τό αίμα τών συντρόφων του στούς εργατικούς κοινωνικούς αγώνες,νά διακόψει μέ κάθε φετιχισμό τής βίας,νά επανεξετάσει τούς τρόπους τής σημερινής του κοινωνικής παρέμβασης καί απεύθυνσης,νά μάθει νά ακούει καί νά συνεργάζεται μέ διαφορετικές φωνές καί απόψεις,νά "κινδυνεύσει" καί νά "ζυγιστεί" μέσα στήν εξέλιξη πού χτυπά τήν πόρτα τών κινημάτων πού θέλουν έναν Κόσμο διαφορετικό από τό κολαστήριο τών πολυεθνικών ελίτ!
Στό χέρι μας είναι άν αυτός ο Κόσμος είναι εφικτός ή τελικά μιά ουτοπία,ένα όραμα πού άφησε τή σκιά του ξεμένοντας σάν ανώδυνη καταγγελία καί διαμαρτυρία ενάντια στήν τάξη,πού παρουσιάζει σάν τόν μόνο "εφικτό" καί "καλύτερο" τόν αργό θάνατο μέσα στό χωρίς αύριο καί μέλλον τής ανθρωπότητας,στήν πολεμική αρένα τού άγριου καπιταλισμού όπου τά Κράτη-εταιρείες θά έχουν διασπάσει οριστικά τή συμφιλίωση καί τήν αλληλεγγύη ανάμεσα στόν κοινωνικό ιστό,ανάμεσα στούς λαούς!
Ηδη αυτό ως ένα σημείο τό έχουν καταφέρει!
Στά χέρια μας είναι άν θά γεμίσουμε τό κενό μέ εκείνη τήν πολιτική δράση πού αφοπλίζει τό "πτώμα",πού νομίζει πώς η σκανδάλη,η ενέδρα,η αυτοδικία,η εκδίκηση καί η μυρωδιά τού θανάτου,τού εμφυλίου καί τού μίσους είναι η "δύναμη" καί η "φωνή" τού κινήματος!
Στά χέρια μας είναι άν οι επόμενες εξεγέρσεις δέν θά έχουν βουβή,αμέτοχη,φοβισμένη καί εχθρική τήν κοινωνία,αλλά μαζί μας.
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
άτομο από τό αναρχικό κίνημα
Posted by...The Motorcycle boy at 9:57 μ.μ.
