Άνθρωποι από καλαμπόκι

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

                                         Kλέανδρος Καρθαίος(1878-1955)

Ο θάνατος είναι από μόνος του άδικος και σκληρός ,όσο και να γνωρίζουμε πώς πρόσκαιρη η ζωή του καθενός και "σύννεφα που περνούνε". Κοστίζει όμως ανεπανόρθωτα και παγώνει τον χρόνο, βυθίζει στην παντοτινή σιωπή και στον μαρασμό όταν χάνεις το βλαστάρι σου, το παιδί σου.....

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χτύπημα όταν αποχαιρετάς το παιδί σου ,όταν διαλύεται το μυαλό σου στην σκέψη πως θα στερηθείς για πάντα την φυσική του παρουσία και η μνήμη μόνο θα μείνει σαν "παρηγοριά" στο σπίτι που ορφάνεψε από τον πιο αγαπημένο και  πολύτιμο συγκάτοικο, σχέση και δεσμό!!!

Δύσκολες, στεγνές και κίτρινες   παράξενες μέρες κι ένας ουρανός σαν μελανιασμένο σώμα που πέφτει πάνω μας και μας βαραίνει, δεν αφήνει να πάρουμε ανάσα .......από το ένα κακό στο άλλο....από το πένθος και τα φιλιά στους νεκρούς μας στέρεψαν οι μέρες μας από γέλιο και αισιοδοξία, γέμισε το ημερολόγιο από «αποχαιρετισμούς» και πρόσωπα με το χρώμα του χώματος που πέφτει πάνω στην σωρό!!!!

Χάνουμε τα παιδιά μας ξαφνικά και προτού προλάβουν να "ψάξουν" το μυστήριο της ζωής σβήνει το φώς των ματιών τους  και χάνονται από τα μάτια μας....

΄Ετσι κι η φίλη μας και συντρόφισσα Χαρά Β., εδώ στο Π.Φάληρο  έχασε  ξαφνικά την μικρή της Δάφνη που την μεγάλωσε 31 χρόνια μοναχοπαίδι με κόπο, όνειρα ,αγωνία ,λατρεία και αφοσίωση όπως αξίζουν σε κάθε παιδί αυτού του Κόσμου που έχει καταδικάσει την νεότητα και το μέλλον της....

Να σταθούμε ρε αδέρφια στην Χαρά γιατί είναι και δικός μας πόνος, ο χαμός του παιδιού δίπλα μας είναι και δικός μας στεναγμός και ουρλιαχτό μαζί!!!! Απώλεια δικού μας ανθρώπου!!!!!

Κουράγιο μάνα και παίρνουμε λίγο από την πληγή της πληγής σου, δική σου πληγή το ξέρω, πληγή που ποτέ δεν θα κλείσει! Μας είπαν ψέματα πως  «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός….», ποτέ δεν θα βρεθεί «γιατρός» και  «φάρμακο» να  πάρει τον πάταγο μιας τέτοιας ανθρώπινης τραγωδίας  από τα σωθικά  όλων εκείνων  που είναι «καταδικασμένοι» να συνεχίσουν να ζουν με  συντροφιά  την σκιά της  Απουσίας της κάθε Δάφνης!....

Στις 12.30 το μεσημέρι του Σαββάτου  21/12,στο νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου κηδεύθηκε  η Δαφνούλα που "έφυγε" για να συναντήσει την Μικαέλα του Γιάννη που χάσαμε τέτοια εποχή περίπου πέρυσι.....

Δεν θα προλάβουμε(κατά πως φαίνεται…) να αλλάξουμε πολλά στον Κόσμο που πορεύεται ολοταχώς  στην «κανονικότητα» της απανθρωπιάς ,ας φροντίσουμε μέχρι το τέλος μας να μην μας αλλάξει  η αναισθησία  και ο κυνισμός μιας  παρακμιακής  εποχής που αποθεώνει και υμνεί τον Θάνατο ,που κατατρέχει και βασανίζει όσους/όσες  επιμένουν να  μιλούν ακόμη για Ζωή,Αξιοπρέπεια,Ελευθερία…

Ας σταθούμε στην Χαρά με όλες μας τις δυνάμεις, να κρατήσουμε το κερί της Ζωής αναμμένο….

Φτάνει…Αρκετές ψυχές χάσαμε, κάποιοι, κάποιες  πρέπει να μείνουν πίσω να  ανοίξουν μονοπάτια και να σπείρουν χωράφια  για  καλύτερες μέρες……

Καληνύχτα  Δάφνη εκεί που «κοιμάσαι»,από εκεί που μας βλέπεις…….

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν), 27.12.2019

Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας

Μεμονωμένο άτομο από το Αναρχικό και Ελευθεριακό Κίνημα

Erozer2000@yahoo.gr