Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010
Η οδύσσεια του Καντίρ είχε ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, όταν σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών οι Ταλιμπάν τον απήγαγαν μαζί με άλλους 20 συμμαθητές του εισβάλλοντας στο σχολείο τους στην πόλη Μαζάρι Σαρίφ, στο βόρειο Αφγανιστάν. Ο Καντίρ και οι συμμαθητές του θα παραμείνουν κρατούμενοι των Ταλιμπάν για ένα μήνα, έως ότου απελευθερωθούν κατά τη διαδικασία ανταλλαγής ομήρων μεταξύ της τότε κυβέρνησης του Αφγανιστάν και των Ταλιμπάν.
Η επιστροφή, όμως, του Καντίρ δεν θα σημάνει το τέλος της περιπέτειάς του, καθώς φτάνοντας σπίτι του θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν απόμεινε για να τον περιμένει. Γονείς, αδέλφια, συγγενείς… ολόκληρη η οικογένεια είχε «εξαφανιστεί» και δεν κατόρθωσε να μάθει τι συνέβη, αν ζούσαν ή, μάλλον, πώς χάθηκαν…
Ο Καντίρ δεν είχε άλλη επιλογή. Ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς, όπως και τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί του της αφγανικής φυλής των Χαζαρά. Από το Αφγανιστάν στο Πακιστάν κι από εκεί στο Ιράν, όπου και θα παραμείνει για δύο χρόνια έως ότου καταφέρει να συγκεντρώσει τα χρήματα ώστε να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή σε κάποια ευνομούμενη χώρα. Επόμενος σταθμός, η Τουρκία. Ένα χρόνο αργότερα κατορθώνει να περάσει με φουσκωτή βάρκα από το Αϊβαλή στη Λέσβο. Η Τουρκία, άλλωστε, δεν αναγνώριζε, κι εξακολουθεί, πολιτικούς πρόσφυγες από μη ευρωπαϊκές χώρες! Κι ο Καντίρ αναμφισβήτητα ήταν πολιτικός πρόσφυγας.
Από τη Λέσβο στην Αθήνα. Με τη βοήθεια του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες θα καταθέσει αίτημα πολιτικού ασύλου και θα του δοθεί προσωρινή στέγη στον ξενώνα της Διεθνούς Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Γιατροί του Κόσμου». Ήταν μόλις δεκαοκτώ χρονών.
Σύντομα έμαθε την ελληνική γλώσσα και άρχισε να βοηθάει εθελοντικά στον ξενώνα των «Γιατρών του Κόσμου». Τρία χρόνια αργότερα είχε γίνει απαραίτητος στον ξενώνα κι όχι μόνο. Άρχισε να εργάζεται σε επαγγελματική πλέον βάση ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής-μεταφραστής τόσο στους «Γιατρούς του Κόσμου» όσο και σε άλλες ΜΚΟ, όπως στο «Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανισμού» και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας «Βαβέλ». Όμως τα χρόνια πέρναγαν και καμία απάντηση δεν λάμβανε στο αίτημά του για πολιτικό άσυλο, μήτε θετική μήτε αρνητική, όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι αιτούντες πολιτικό άσυλο.
Μια νομοθετική ρύθμιση του 2006 έδινε τη δυνατότητα μετάβασης από το ες αεί καθεστώς του αιτούντα άσυλο στο καθεστώς του οικονομικού μετανάστη. Ο Καντίρ το έπραξε, όσο κι αν ήξερε ότι ο ίδιος δεν ήταν οικονομικός μετανάστης αλλά εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Και κάπως έτσι συνέχισε τη ζωή του στη νέα του πατρίδα, συνεπής στα καθήκοντά του ως διαπολιτισμικός μεσολαβητής και γενικών καθηκόντων στους «Γιατρούς του Κόσμου», μέχρι το Σάββατο εκείνο.
Το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου, νωρίς το βράδυ, ο Καντίρ βγήκε από το σπίτι του, στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα, για να πάει στο περίπτερο της πλατείας να αγοράσει τσιγάρα. Δεν είχε πολλή ώρα που είχε γυρίσει από τη δουλειά του. Φόραγε εξάλλου ακόμα τη μπλούζα με τα διακριτικά των «Γιατρών του Κόσμου».
Επιστρέφοντας στο σπίτι του, εκεί, στην Αλκιβιάδου, κοντά στο καφενείο, άκουσε τη βοή της καθόδου από τα σκαλάκια της πλατείας μια ομάδας ανθρώπων που κατευθύνονταν προς το μέρος του, ουρλιάζοντας «αυτόν, αυτόν, αυτόν...». Ο Καντίρ δεν κατάλαβε, δεν πρόλαβε να καταλάβει. Όρμησαν κατά πάνω του. Προσπάθησε να τους ξεφύγει. Ήταν πολλοί. Να ήταν 6, να ήταν 10 ή 20… δεν θυμάται. Ένας τον ακινητοποίησε αρπάζοντάς τον από το λαιμό κι άλλοι άρχισαν να το χτυπούν με μανία. Κάποιος τον χτύπησε με κάτι βαρύ. Σιδηρολοστός, όπως θα μάθει αργότερα. Κι έχασε τις αισθήσεις του.
Το επόμενο που θυμάται είναι οι αστυνομικοί του Α/Τ Παντελεήμονα να τον ξυπνούν και να του βάζουν πάγο στο μάτι του. Δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Οι αστυνομικοί του απάντησαν ότι πήγε μόνος τους. «Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό» μας λέει ο ίδιος.
Πέντε μέρες θα μείνει στον Ευαγγελισμό κι από κει στο σπίτι του. Πονάει, ζαλίζεται, ο λάρυγγάς του αιμορραγεί εσωτερικά και δεν βλέπει από το ένα μάτι του. Οι γιατροί δεν ξέρουν αν η όρασή του θα αποκατασταθεί ποτέ πλήρως, μήτε τι αλλά προβλήματα θα του αφήσει αυτή η δολοφονική επίθεση. Όμως τον Καντίρ αυτό που περισσότερο τον πειράζει είναι το συνεχές συναίσθημα του φόβου. «Έχω συνέχεια μπροστά μου την εικόνα αυτή. Να με αρπάζουν και να με χτυπάνε» μας λέει. «Και είναι το ίδιο ακριβώς συναίσθημα… όπως τότε, όταν με κράταγαν οι Ταλιμπάν και δεν ήξερα αν ποτέ θα ξαναδώ τη μάνα μου… κι έπειτα μας ελευθέρωσαν και όταν γύρισα σπίτι μου είχαν χαθεί οι δικοί μου. Αυτός ο φόβος ότι τα είχα χάσει όλα. Πως δεν είχα καμία ελπίδα. Και σήμερα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω ακριβώς όπως τότε».
Έξω από το σπίτι του είχε λαϊκή αγορά. Κι όσο μιλάγαμε στο τηλέφωνο ακούγαμε μια ομάδα γνωστών αγνώστων να φωνάζει «Έξω οι ξένοι. Η Αθήνα ανήκει στους Έλληνες».
Ακολουθεί σιωπή. «Πότε θα σταματήσουν όλα αυτά; Τι συμβαίνει στη γειτονιά μας; Πού οδηγείται η χώρα μας;» με ρωτάει, δίχως φυσικά να μπορώ να του δώσω καμία απάντηση.
***
Ο Καντίρ είναι ένα από τα πολλά θύματα της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα. Και ναι, ο Καντίρ είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των θυμάτων της πλατείας… αλλοδαπός, απολύτως ενταγμένος, νομοταγής, εργαζόμενος, φιλήσυχος… ένας άνθρωπος δικός μας. Κι αν πριν από δύο χρόνια, για ένα διάστημα δύο-τριών μηνών, πράγματι συγκεντρώνονταν στην πλατεία μεγάλος αριθμός αλλοδαπών που κατέφθαναν από τα νησιά με απόλυτη ευθύνη του κράτους και προκαλούσαν τα ξενοφοβικά συναισθήματα των κατοίκων της περιοχής, εδώ και ενάμιση χρόνο κανένας λόγος δεν συντρέχει που να δικαιολογεί παρόμοια επεισόδια, αν ποτέ μπορούν να δικαιολογηθούν οι δολοφονικές επιθέσεις στο όνομα μάλιστα της πατρίδας!
Καιρό τώρα η κατάσταση στην περιοχή παραμένει η ίδια: Ομάδες κρούσης φασιστικών οργανώσεων επανδρωμένες από Έλληνες και αλλοδαπούς, κάθε ηλικίας και φύλου, εξαπολύουν ένα πρωτοφανές για την ιστορία της Ελλάδας πογκρόμ, κυρίως κατά Αφγανών, αλλά και Ελλήνων που αρνούνται να υιοθετήσουν τη ρητορική του μίσους, ενώ ομάδες αντιρατσιστικών οργανώσεων ανταπαντούν σε μια αλυσιτελή προσπάθεια αυτοπροστασίας. Το κράτος παρακολουθεί αμήχανο, γνωστοί και διόλου άγνωστοι αγοράζουν ακίνητα στην περιοχή σε εξευτελίστηκες τιμές και εντωμεταξύ η παιδική χαρά από όπου ξεκίνησαν τα επεισόδια προ δύο ετών παραμένει κλειστή με απόφαση των υποτιθέμενων «αγανακτισμένων πολιτών», την υποστήριξη των φασιστικών ομάδων κρούσης και τη σιωπηλή συναίνεση του δημάρχου, ο οποίος αποφάσισε ότι η παιδική χαρά θα μείνει κλειστή στο πλαίσιο ενός ακόμη έργου ανάπλασης!
Κι έως ότου αποφασίσει η πολιτεία να παρέμβει ουσιαστικά και αποτελεσματικά εξαρθρώνοντας τις «φασιστικές ομάδες κρούσης», στις οποίες σημειωτέον συμμετέχουν και ανήλικα παιδιά, οι έλλογοι κάτοικοι της περιοχής, απολύτως εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, αναρωτιούνται ποιος θα ναι ο επόμενος. Και τότε ρί-ξα-με τον κλήρο, να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…
***
Το 2007 η σκηνοθέτιδα ντοκιμαντέρ Αννέτα Παπαθανασίου, εμπνεόμενη από την ιστορία του Καντίρ και ακούγοντας την επιθυμία του να επιστρέψει στο Αφγανιστάν για να αναζητήσει τους δικούς του, του πρότεινε να πάνε μαζί και να καταγράψει το οδοιπορικό του. Το ντοκιμαντέρ «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, της ΕΡΤ, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Al Jazeera English, και απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Τηλεοπτικό Φεστιβάλ ROMA FICTION FESTIVAL. Το «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2008 στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τον Ιούνιο του 2008 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχvώv και Μoυσικής Β&Μ Θεoχαράκη, προβολή που οργάνωσε το Υπoυργείo Εξωτερικών και οι πρεσβείες του Καναδά και της Αυστραλίας.
Και κατά πώς φαίνεται… ο Καντίρ ως ένας πραγματικός Οδυσσέας δεν θα βρει ποτέ την Ιθάκη του.Φροντίζει η Ελλάδα γι’ αυτό.
Από το blog της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ
Posted by...The Motorcycle boy at 1:25 μ.μ. 0 comments
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΣΟΥΒΑΛΑΚΗ
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010
ΑΠΟ ΤΟΝ "ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ" ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΠΟΥ ΕΣΕΝΑ ΒΟΛΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ
Ο βίαιος καί μηδενιστικός υπόκοσμος τής εξουσίας παρά τίς συχνές πρασινογάλαζες εναλλαγές του στό μέγαρο Μαξίμου καί στήν κοινοβουλευτική "πλειοψηφία" , διέλυσε καί τίς τελευταίες ψευδαισθήσεις τού κοινωνικού σώματος γιά "αλλαγή" καί "προκοπή".
Καί όμως,παρά τά στοιχεία καί τίς αποδείξεις γιά εγκληματική,τρομοκρατική καί ληστρική δράση γιά πάνω από τρείς δεκαετίες "αποκατάστασης τής δημοκρατίας", ο υπόκοσμος εξακολουθεί νά απολαμβάνει τά "χρηστά ήθη" τής ασυλίας,τής ανομίας καί τής ατιμωρησίας, υπογράφοντας ψυχρά καί κυνικά, τόν αργό θάνατο εργαζομένων,συνταξιούχων καί νεολαίων.
Τά αδέρφια Νίκος καί Θόδωρας Τσουβαλάκης παρά τά σοβαρά προβλήματα υγείας βρέθηκαν μέ πολυετείς ποινές στά κάτεργα τής ψευτοδημοκρατίας γιά τήν κλοπή δύο υπολογιστών καί μπαταριών κινητών τηλεφώνων από μεγαλοκαταστήματα ηλεκτρονικών ειδών τής Γλυφάδας.
Προφανώς ,η δικαστική έδρα είναι αδιάφορη γιά τίς "σκιές" πού παίρνουν καθημερινά σειρά η μία δίπλα στήν άλλη στούς ομαδικούς τάφους τού κοινωνικού αποκλεισμού,τής ανεργίας,τού περιθωρίου καί τής πρέζας.
Προφανώς ,στρατευμένη στήν εξουσιαστική της τυφλότητα καί στό παγερό υπηρεσιακό της καθήκον πού έχει εκπαιδευθεί νά στέλνει μηχανικά καί υπάκουα "αναλώσιμο υλικό" σέ δεσμοφύλακες,ιδρύματα καί κελιά ,θέλει νά εφαρμόσει κατά γράμμα "τά πρέπει τού νόμου" καί αρνείται νά σπαταλήσει δευτερόλεπτο τού "πολύτιμου εργασιακού" της χρόνου γιά νά ερμηνεύσει τά γεγονότα πού οδήγησαν δύο ανθρώπους στής απόγνωσης τήν άκρη γιά νά "αντιμετωπίσουν" προσωρινά τίς σκυλίσιες μέρες μιάς επιβίωσης πολύ πιό κάτω από τά όρια τής απόλυτης πείνας,φτώχειας καί ανάγκης.
Προφανώς,γιά αυτήν τήν επιλεκτική "δικαιοσύνη" πού έχει αυτοσκοπό καί θεοτητά της τήν απόδοση τής ποινής καί τιμωρίας στήν πιό ακραία,βίαιη,απεχθή καί εκδικητική της μορφή, ο Νίκος καί Θόδωρας Τσουβαλάκης είναι δύο ακόμη "αριθμοί" χαμένοι μέσα σέ τόσους άλλους πού η υπαρξή τους δέν έχει ενδιαφέρον,αξία καί σημασία!
Προφανώς,όταν ο νόμος τής καρδιάς καί τού συναισθήματος γιά τόν άλλο έχει καταργηθεί από τήν πιστή τήρηση τού ποινικού κώδικα,πώς μπορείς νά ακούσεις μπροστά σου τά "κουρέλια νά τραγουδούν ακόμη" κανοντάς σου έκκληση γιά "επιείκεια" καί "ανθρωπιά"?
Τό τσεκούρι τού νόμου πού σηκώνεις κόβοντας τήν λεπτή κλωστή πού ίσα-ίσα κρατάει τήν ζωή του άλλου πρίν τήν τελική ευθεία πρός τά κάτω,έχει σκοτώσει μέσα σου καιρό αυτές τίς λέξεις,τίς έχεις ήδη ξεχάσει......
Η στήριξη τής απεργίας πείνας τού Νίκου Τσουβαλάκη πού έχει ξεκινήσει από τίς 20/8 στίς φυλακές Τρικάλων μέ αίτημα νά μεταχθεί κοντά στόν αδελφό του Θόδωρο πού βρίσκεται στίς φυλακές Αγιάς Χανίων μέ σοβαρά προβλήματα υγείας ,είναι πράξη πού δείχνει πώς τό δικό μας "πέρασμα" σέ ένα Κόσμο χωρίς θύτες καί θύματα δέν συναντιέται πουθενά μέ τό αδιέξοδο πού καταλήγει στόν ατομικισμό,στό μίσος,στόν ρατσισμό καί στήν ισοπέδωση σέ βάρος συνανθρώπων μας πού ειδικές συνθήκες δέν τούς άφησαν νά σηκώσουν "κεφάλι",ανθρώπων πού ο ήλιος δέν περνάει από τά "μέρη" τους!
Ανθρώπων πού δέν είχαν τίς δικές μας "αντιστάσεις",δυνατότητες καί επιλογές,ανθρώπων πού ήταν λιγότερο "τυχεροί" από εμάς ή καί σέ αρκετές περιπτώσεις καθόλου "τυχεροί" καί χωρίς "ευκαιρίες" όπως ο Νίκος,ο Θόδωρας κι η υπόλοιπη πάμπτωχη οικογένεια Τσουβαλάκη πού η μισή είναι στήν φυλακή κι η άλλη μισή στά ψυχιατρεία!
Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας η ικανοποίηση τού ανθρώπινου αιτήματος νά αποφυλακισθούν λόγω τού βεβαρυμένου ιστορικού υγείας πού έχουν καί τά δύο αδέρφια.
Η εκδικητική καί αυταρχική στάση τού Κράτους απέναντι σέ άρρωστους φυλακισμένους όπως ο Σάββας Ξηρός,ο Αλφρέντο Μπονάνο,οι αδερφοί Τσουβαλάκη,ο Σίμος Σεϊσίδης,χρήστες τοξικών ουσιών αλλά καί άλλοι βαριά πάσχοντες κρατούμενοι μέ σοβαρές πολύχρονες ασθένειες δέν λέγεται Γιώργο Παπανδρέου σοσιαλισμός φυσικά,βαρβαρότητα,μισανθρωπιά καί μαρτύριο είναι τό όνομα τής "τάξης" καί τής "δημοκρατίας" σας!
Πάρεις ή δέν τήν πάρεις τήν ευθύνη, ο κίνδυνος γιά τήν ζωή κάθε έγκλειστου στίς φυλακές πού έχει ανάγκη από νοσηλεία,πρόνοια,κοινωνική επανένταξη καί όχι από απομόνωση καί σίδερα, ΕΣΕΝΑ βαραίνει καί κυνηγά!
η σιωπή μπροστά στήν αξία τής ανθρώπινης ζωής είναι συνενοχή
αλληλεγγύη καί απελευθέρωση τών αδερφών Τσουβαλάκη
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
Αθήνα 10/9/2010
erozer2000@yahoo.gr
Posted by...The Motorcycle boy at 9:47 π.μ. 0 comments
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΟΔΩΡΑ ΤΣΟΥΒΑΛΑΚΗ
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 07, 2010
ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΘΟΔΩΡΑΣ ΤΣΟΥΒΑΛΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ,ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΤΙΜΗΣ,ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΣΟΥΒΑΛΑΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 20/8 ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
"η κοινωνία δέν κινδυνεύει από εμένα,από τά κόμματα τής εξουσίας κινδυνεύει,πού όπως βλέπετε,η κοινωνική παρακμή,η διαφθορά καί η ζούγκλα τής βίας έχουν γίνει καθεστώς καί οι κλοπές καί η κακουργηματική ιδιοτέλεια καί απάτη κατά συρροήν από τήν πολιτική καί οικονομική μαφία τής χώρας μένουν στό ποινικό απυρόβλητο,παρότι κατασπατάλησαν καί λεηλάτησαν,μέ τήν διαπλοκή καί τούς αδίστακτους "νταβατζήδες",όλον τόν προϋπολογισμό καί τά δημόσια Ταμεία"
Νίκος Τσουβαλάκης,22/4/09
Η Βαρβαρότητα μέ τό σύνθημα φωτιά καί κλοπή λεηλάτησε τήν κοινωνία καί έκανε κάρβουνο τήν χώρα.Μετά τούς κορμούς τών δένδρων ήρθε καί η σειρά τών ανθρώπων.Απ΄τό έγκλημα καί τό μεταπολιτευτικό συστηματικό καί κρατικοδίαιτο επαγγελματικό "ριφιφί" δέν υπήρξε τιμωρία, η "γνωστή-άγνωστη" Συμμορία είναι ελεύθερη καί κάνει διακοπές στήν Μπανανία πού προστατεύει τής "σεβαστής αδελφοτητάς" της τά κακουργήματα,τήν ζημιά από τήν "αθόρυβη" καί "άοπλη" ληστεία από τά ίδια τά θύματα τώρα τήν παίρνει η βολεμένη κυριαρχία καί μάλιστα μέ υπεραξία καί συναίνεση!
"Οπου κοιτάζω νά κοιτάζεις", όλη η Ελλάδα μιά ατέλειωτη Γαλέρα πού γλυστρά πάνω στό αίμα,τό δάκρυ καί τόν ιδρώτα από τόν τρόμο καί τήν αγωνία τής καθημερινότητας πού χωρίς διακοπή πέφτει ως νεκρή θάλασσα από τίς ρωγμές καί τίς ουλές στά σώματα τών επιβατών.
Οποιος ζήσει,όποιος καταφέρει νά συνεχίσει στό "ταξίδι",όποιος αντέξει...αποφαίνονται γυρνώντας τήν πλάτη εξουσιαστές,τραπεζίτες καί δικαστές.
Ετσι έκαναν καί μέ τόν Νίκο καί τόν Θόδωρα.
Μία διαλυμένη οικογένεια από τήν ανέχεια καί τίς συνθήκες πού βομβαρδίζουν πόλεις ολόκληρες μέ διάσπαρτους "εύκολους στόχους", Νίκους καί Θόδωρους.
Οι δύο στήν φυλακή,οι άλλοι τρείς ταλαιπωρούνται στά ψυχιατρικά "ιδρύματα".
Ο Νίκος καί Θόδωρας μέ σοβαρά προβλήματα υγείας βρίσκονται μέ πολυετείς ποινές κάθειρξης(6 χρόνια ο πρώτος καί 4 χρόνια ο δεύτερος) στίς φυλακές γιά μερικές κλοπές λάπτοπ καί μπαταριών κινητών τηλεφώνων από καταστήματα τής Γλυφάδας γνωστών επιχειρήσεων ηλεκτρονικών ειδών.
Η αδιέξοδη καί απεγνωσμένη προσπάθεια νά "κρατηθείς" καί νά πάρεις "παράταση" στό πολεμικό πεδίο τής επιβίωσης αναγκαστικά καί εκβιαστικά σέ επιλέγει αρκετές φορές ,δέν τήν επιλέγεις!
Ανατρέπει τήν "σειρά" καί τήν "τάξη" τής ζωής μας,συνθλίβει καί ματαιώνει τά σχέδια καί τά ονειρά μας,παραμερίζει τίς όποιες αντιστάσεις μας!
Εν δυνάμει πρωταγωνιστές καί θύματα αυτής τής άθλιας εξέλιξης τών καιρών είμαστε όλοι μας ανά πάσα στιγμή, αδιάφορο άν τήν ώρα πού γράφονται αυτές οι γραμμές βρισκόμαστε σέ ευνοϊκότερη(?) θέση από εκείνη τού Νίκου καί τού Θόδωρου.
Αν όμως η Βαρβαρότητα είναι έξω καί κυκλοφορεί ελεύθερη συνεχίζοντας τίς καταστροφικές της επιθέσεις στήν κοινωνία καί οι Τσουβαλάκηδες στήν φυλακή, τότε γιατί απορεί ο σάπιος κόσμος τής εξουσίας γιά τό μίσος καί τήν απέχθεια πού συγκεντρώνεται καθημερινά στό "ποτήρι" πού δέν τού μένει καί πολύς χρόνος γιά νά ξεχειλίσει από οργή γιά τήν επιλεκτική, σκληρή καί μισάνθρωπη "κρίση" τής "δικαιοσύνης" της?
Η αλληλεγγύη καί στήριξη τής απεργίας πείνας τού Νίκου Τσουβαλάκη(πού εκτός από τά αναπνευστικά προβλήματα καί τήν υπέρταση πού τόν ταλαιπωρούν,ο οργανισμός του έχει υποστεί φθορά από προηγούμενες άλλες απεργίες στίς φυλακές,μία εκ τών οποίων σέ συμπαράσταση στόν σύντροφο Θοδωρή Ηλιόπουλο,συλληφθέντα στήν διάρκεια τών γεγονότων τού Δεκέμβρη 2008)πού έκει ξεκινήσει από τίς 20/8 στίς φυλακές Τρικάλων μέ αίτημα νά βρεθεί κοντά στόν επίσης φυλακισμένο αδελφό του Θόδωρο(μέ σοβαρά κι αυτός προβλήματα υγείας καί μέ 67% αναπηρία πού προήλθε από εγκεφαλικό επεισόδιο τό 2000) στίς φυλακές Αγιάς Χανίων,είναι αυτή τήν στιγμή τό αυτονόητο,ζήτημα ζωής καί ανθρωπιάς!
Οπως άλλωστε είπε κι ο Νίκος στό δικαστήριο στίς 28/9/09,"δέν κλέβω κατ΄επάγγελμα,ούτε είμαι επικίνδυνος γιά τήν δημόσια τάξη,φθάσαμε στά όρια τής ένδειας καί τής λιμοκτονίας καί είχα στό κεφάλι μου τέσσερις ανίκανους πρός εργασία καί άρρωστους αδελφούς.Ζητώ νά δείξετε πνεύμα επιείκειας καί ανθρωπιάς καί νά μάς δώσετε τήν τελευταία ευκαιρία,νά ξεφύγουμε από αυτό τόν δρόμο καί νά πάμε νά ησυχάσουμε μακριά από τήν φρίκη τών φυλακών κρεματορίων.Κάναμε μόνο τίς κλοπές πού ομολογήσαμε.Τίς άλλες μάς τίς φορτώσανε".
Οι άλλοι δέν τούς έδωσαν τήν ευκαιρία,ούτε έδειξαν επιείκεια,ούτε από τήν "λύση" τών κολαστηρίων μπορεί νά ξεφύγει η παράνοια τού νομικού τους "πολιτισμού" καί καθωσπρεπισμού!
Εμείς οφείλουμε νά κάνουμε τό αντίθετο,νά στηρίξουμε τό αίτημα τού Νίκου,νά απαιτήσουμε τήν αποφυλακισή τους γιά λόγους υγείας,νά σταθούμε μέ αλληλεγγύη στήν οικογενειά τους συμμετέχοντας όσο μπορούμε στήν αλλαγή πορείας ζωής πού δέν θά κάνει φαύλο κύκλο γιά νά επιστρέψει ξανά στά χέρια μιάς ψευτοδημοκρατίας πού ξέρει μόνο νά κλέβει ζωές,νά εκδικείται!
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
Αθήνα 6/9/2010
erozer2000@yahoo.gr
Posted by...The Motorcycle boy at 4:35 μ.μ. 0 comments
