Περί παγκοσμιοποίησης: ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις από τον David Held*


Δημοσιογράφος: Σε ένα από τα πιο πρόσφατα έργα σας, Η Παγκόσμια Συνθήκη, αναφέρεστε στην ανάγκη μεταρρύθμισης της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι κυριότερες κατευθύνσεις προς τις οποίες η μεταρρύθμιση αυτή πρέπει να στοχεύει;


David Held: Λοιπόν, υπάρχουν δύο κύρια ρεύματα σκέψης για την παγκοσμιοποίηση. Το πρώτο είναι η συμβατική και πασίγνωστη νεοφιλελεύθερη θέση, που υποστηρίζει ουσιαστικά ότι οι αγορές αποτελούν το κλειδί για τη μεταρρύθμιση και την ανάπτυξη. Οι περισσότεροι από τους κύριους υποστηρικτές και οι περισσότεροι από τους κυρίαρχους θεσμούς της διεθνούς τάξης δημιουργούν και συντηρούν κανόνες που ενισχύουν αυτό το σχέδιο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και η ίδια η παγκοσμιοποίηση και χρειαζόμαστε περισσότερες τοπικές και εθνικές λύσεις για το μέλλον μας.


Η δική μου θέση δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νομίζω ότι υπάρχουν βαθιά προβλήματα στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, αλλά νομίζω επίσης ότι η παγκοσμιοποίηση ήρθε για να μείνει. Ο κόσμος έγινε πιο διασυνδεδεμένος, η ηλεκτρονική και τεχνολογική επανάσταση και το ίντερνετ προωθούν νέες μορφές ανθρώπινης επικοινωνίας. Δεν αναδιαμορφώνουν μόνο τις ίδιες τις επικοινωνίες, αλλά τη φύση του επιχειρείν, αλλάζουν την υποδομή της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Νομίζω λοιπόν ότι πέρα από τη συζήτηση για το μέλλον της παγκοσμιοποίησης σήμερα πρέπει να διαχωρίσουμε ορισμένα πράγματα: ότι η αυξανόμενη διασύνδεση του κόσμου ήρθε για να μείνει και το ερώτημα είναι πώς πρέπει να είναι.


Νομίζω ότι η νεοφιλελεύθερη λύση έχει αποτύχει, δηλαδή ο φονταμενταλισμός των αγορών από τη μια πλευρά και οι δυνάμεις κατά της παγκοσμιοποίησης από την άλλη, δεν παρέχουν μια σοβαρή απάντηση στα προβλήματα της παγκόσμιας διασύνδεσης και στο γεγονός ότι όλο και περισσότερο η μοίρα και οι τύχες της κάθε χώρας και όλων των χωρών σε ζωτικά θέματα –από τους εμπορικούς μέχρι τους περιβαλλοντολογικούς κανόνες- δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τοπικές ή εθνικές λύσεις.


Είναι η κοινωνία των πολιτών προοδευτική;


Δ.: Αναφερθήκατε εν συντομία στα μειονεκτήματα των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης με την έννοια της αντίδρασής τους στα θέματα που ανακύπτουν από το αυξανόμενο επίπεδο παγκόσμιας διασύνδεσης. Θα μπορούσατε να αναπτύξετε περισσότερο το ρόλο των κοινωνικών κινημάτων σε σχέση με την παγκόσμια μεταρρύθμιση;


D.H.: Δεν υποθέτω πως τα παγκόσμια κινήματα είναι αναγκαστικά ανώτερα ή σοφά. Οφείλουν να δείξουν πως είναι στη φύση των πολιτικών τους και στη φύση της δουλειά τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορείτε να βρείτε αναρίθμητες κοινωνικές ομάδες που τάσσονται υπέρ των αμβλώσεων και άλλες τόσες που τάσσονται εναντίον. Όλες τους είναι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, αλλά δεν είναι όλες προοδευτικές. Η προοδευτική φύση της κοινωνίας των πολιτών πρέπει να εξετάζεται, μέχρι ενός σημείου, ανεξάρτητα από τα ίδια τα κινήματα.


Για να απαντήσω σε γενικές γραμμές στην ερώτησή σας, νομίζω πως τα τελευταία 20 ή 30 χρόνια, αρχίζοντας από τις αλλαγές στις περιβαλλοντολογικές πολιτικές που προωθήθηκαν από τα οικολογικά κινήματα και μέχρι τη γένεση των κινημάτων που έχουν να κάνουν με την παγκοσμιοποίηση, τα κοινωνικά κινήματα υπήρξαν απίστευτα σημαντικά στην άσκηση πιέσεων για να αλλάξει η ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, να ξεφύγει από το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, καθώς και στην άσκηση πιέσεων για περισσότερο εκδημοκρατισμό και υπευθυνότητα στις παγκόσμιες διαδικασίες, όπως επίσης στους εθνικούς θεσμούς, θέτοντας νέα θέματα στην ατζέντα σε αρκετά βασικές μορφές. Υπάρχει η OXFAM, στο προσκήνιο των συζητήσεων για το εμπόριο, το χρέος, ακόμη και τη φτώχεια. Υπάρχουν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα που κάνουν εκπληκτική δουλειά για την υγεία και τη διανομή της υγείας και άλλοι. Πολλές παράλληλες ομάδες κάνουν σημαντική δουλειά, αλλάζοντας την ατζέντα σε τοπικό όπως και σε πιο παγκόσμιο επίπεδο.


Έχουμε δει τα τελευταία 20 έως 30 χρόνια το επίτευγμα των κοινωνικών κινημάτων που μετατόπισαν την ατζέντα από το εμπόριο και το χρέος στο περιβάλλον, τη βιωσιμότητα, τη φτώχεια και λοιπά. Ο ρόλος των διανοούμενων, των πολιτικών κομμάτων είναι να συζητήσουν αυτή την ατζέντα, όχι απλώς να τη δεχτούν μόνο και μόνο επειδή προήλθε από την κοινωνία των πολιτών. Με άλλα λόγια, πρέπει να ξέρουμε γιατί ορισμένες συνεισφορές της κοινωνίας των πολιτών είναι προοδευτικές και άλλες όχι.


Οι προκλήσεις της κεντροαριστεράς


Δ.: Ποια πιστεύετε λοιπόν ότι είναι η ουσία μιας προοδευτικής κοινωνίας των πολιτών ή η προοδευτικότητα στην πολιτική;


D.H.: Η ουσία της προοδευτικότητας σήμερα έχει στον πυρήνα της βασικές αρχές παγκόσμιας δικαιοσύνης, βασικές αρχές δημοκρατίας και υπευθυνότητας, βασικές ανησυχίες για το περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αναγνωρίζει επίσης ότι οι αγορές ήρθαν για να μείνουν αλλά πρέπει να εφοδιαστούν με νέα είδη κανόνων. Πρέπει να δεχτούμε πως εάν επιθυμούμε να μετατοπίσουμε την ατζέντα επιτυχώς, τότε πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε πως οι κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου δεν πρόκειται να το αποδεχτούν έτσι απλά εκτός κι αν ανταποκρίνεται σε κάποιες από τις ανησυχίες τους, που αφορούν θέματα ασφαλείας, όχι μόνο την τρομοκρατία αλλά επίσης το πρόβλημα των κρατών αμφισβητούμενης νομιμότητας και της εξάπλωσης των πυρηνικών. Αυτού του είδους τα θέματα δεν είναι δημοφιλή στην κεντροαριστερά. Νομίζω ότι προκειμένου η προοδευτικότητα να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της διακυβέρνησης, πρέπει να διατυπώσει καθαρά τις ανησυχίες της κοινωνίας των πολιτών, αλλά να δώσει επίσης σοβαρές απαντήσεις στη συμβατική ατζέντα. Το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να πειστεί ότι η κεντροαριστερά διαθέτει ικανή απάντηση σε θέματα διακυβέρνησης, εκτός κι αν μπορέσει να ενσταλάξει τις αξίες της σ’ αυτές τις μεγάλες προκλήσεις.


Δ.:Νομίζετε ότι η κεντροαριστερά ενσωματώνει ιδέες που είχε η αριστερά 30-40 χρόνια πριν;


D.H.: Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι η αριστερά δεν είχε ποτέ αποτελέσει μια μοναδική, συγκροτημένη φωνή, όπως και σήμερα στην κεντροαριστερά υπάρχουν πολλές φωνές. Μέχρι ενός σημείου, αυτό είναι καλό: το πρόβλημα της ερμηνείας του κόσμου είναι τόσο περίπλοκο που υπάρχει χώρος για διαφορετικές κρίσεις και θέσεις.


Η κεντροαριστερά πρέπει να είναι δημοκρατική, πρέπει να είναι ανεκτική, πρέπει να είναι πλουραλιστική, πρέπει να είναι ανοιχτή σε εναλλακτικές απόψεις. Αυτό όμως που τη διαφοροποιεί από την κεντροδεξιά είναι η δέσμευση σε ορισμένες κεντρικές αξίες. Κατά την άποψή μου, αυτές οι κεντρικές αξίες είναι ορισμένες από τις παραδοσιακές αξίες του σοσιαλισμού, αλλά και μια σειρά αξιών που ο σοσιαλισμός δεν κατάλαβε ή δεν διατύπωσε καλά. Νομίζω ότι οι μαρξιστές και κάποιοι άλλοι σοσιαλιστές εξέλαβαν ορισμένα θέματα της σύγχρονης πολιτικής στραβά. Δεν κατάλαβαν το κράτος: νόμιζαν πως το κράτος θα έσβηνε. Δεν κατάλαβαν τη φύση των σύγχρονων εκλογικών σωμάτων, που είναι πολύ πιο διάχυτα και αποσπασματικά. Δεν κατάλαβαν το πρόβλημα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών.


Επομένως, η κεντροαριστερά σήμερα οφείλει να θέσει τις κλασικές ανησυχίες για κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση στο επίκεντρο. Σήμερα, όμως, αυτή η ατζέντα πρέπει να συνδεθεί με το καθεστώς των ανθρώπινων δικαιωμάτων, με τους προβληματισμούς για το θέμα των φύλων, με τη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος, με μια ολόκληρη γκάμα θεμάτων που δεν αποτελούσαν μέρος της παραδοσιακής αριστεράς. Η μεταφορά των κεντρικών αξιών μιας προοδευτικής κεντροαριστεράς στη δημόσια πολιτική σημαίνει πολύ σκληρό πολιτικό προβληματισμό και πολύ σκληρή πολιτική δουλειά. Δεν αρκεί πλέον η κριτική και ο σκεπτικισμός, η κεντροαριστερά πρέπει να αρθρώνει μια πολιτική πειστική, εφικτή και πρακτική.


Δ.: Μιλάτε για ένα μίγμα ηθικής οντολογίας, πολιτικής ιδεολογίας και πραγματισμού;


D. H.: Ναι, αλλά ο πραγματισμός δεν σημαίνει αναγκαστικά εγκατάλειψη αυτών που έχουμε. Αυτός είναι ο λόγος που ασκώ τόσο σκληρή κριτική σε όλο μου το έργο σε δυό σειρές πολιτικών επιλογών που διαμόρφωσαν πρόσφατα τη φύση της παγκοσμιοποίησης: Η Συναίνεση της Ουάσιγκτον, από τη μια πλευρά, και το δόγμα ασφαλείας της Ουάσιγκτον από την άλλη. Πρόκειται για καταστροφικά πακέτα πολιτικής. Μου φαίνεται πως και τα δύο βασίζονται σε παρεξήγηση του κόσμου όπως τον ξέρουμε, και τα δύο είναι φανερό ότι θα έχουν επιζήμια αποτελέσματα.


Μια γέφυρα μεταξύ αρχής και πολιτικής


Δ.: Ωστόσο, υιοθετώντας, μερικώς έστω, τον πραγματισμό, η κεντροαριστερά και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ειδικότερα δεν κινδυνεύουν να διολισθήσουν στο χομπεσιανό έδαφος της πολιτικής της ισχύος;


D.H.: Νομίζω πως η ερώτηση είναι σωστή. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος όταν συνδέουμε τα ιδανικά με την πολιτική να διολισθήσουμε σε μια βραχυπρόθεσμη πολιτική δομή, εγκαταλείποντας τα ιδανικά. Νομίζω πως υπάρχει εκεί μια διαφορά ανάμεσα στο ρόλο των κομμάτων και το ρόλο των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών. Κατά κάποιο τρόπο, ο ρόλος του κόμματος της κεντροαριστεράς είναι να δημιουργήσει μια γέφυρα μεταξύ αρχής και πολιτικής. Ένα αποτελεσματικό κεντροαριστερό κόμμα είναι μια παραγωγική γέφυρα. Αλλά οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών πρέπει πάντα να προωθούν την ατζέντα τους πιο πέρα, γιατί χωρίς αυτή την πίεση οι πολιτικοί θα διολισθαίνουν στις συμβατικές πολιτικές.


Κοιτάξτε την ιστορία του προοδευτικού σχεδίου στη Βρετανία σήμερα. Το μπλερικό σχέδιο ξεκίνησε με αυτόν τον νέο σαιξπηρικό κεντροαριστερό πρίγκιπα. Κόλλησε τώρα στο τέλμα των συζητήσεων για τη δημόσια πολιτική, τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα και την καταστροφική, οπισθοδρομική εξωτερική πολιτική.


Με άλλα λόγια, οφείλουμε να διαχωρίζουμε τον ρόλο του κόμματος, που είναι να λειτουργεί ως περιστροφική γέφυρα και το ρόλο των κοινωνικών κινημάτων, που είναι να διασφαλίζουν συνεχώς ότι αυτά τα ιδανικά προωθούνται αποφασιστικά και εκπληρώνονται.


Δ.: Πιστεύετε ότι τα κοινωνικά κινήματα αναδύονται μέσα από τις ανεπάρκειες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας;


D.H.: Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ταυτόχρονα αναπότρεπτη και πολύ αδέξια. Αναπότρεπτη επειδή δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις σε αυτή τη μορφή της δημοκρατίας. Αδέξια επειδή είναι πολύ αναποτελεσματική, δεν είναι πολύ καλή στο διάλογο και λοιπά. Οφείλουμε να είμαστε ευφάνταστοι, να σκεφτούμε νέες μορφές διαβούλευσης ικανές να κάνουν τους πληθυσμούς να εμπλακούν στην πολιτική. Η προοδευτική κοινωνία των πολιτών είναι εν μέρει ένας νέος τόπος πολιτικής που το κράτος επιθυμεί να κατακτήσει ή να έχει ως συνομιλητή κι αυτός ο πλουραλισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο για μια υγιή δημοκρατία. Η τυπική δημοκρατία είναι η κατάσταση που διαμορφώνει το έδαφος για να ανθίσει η κοινωνία των πολιτών. Αντίστροφα, η κοινωνία των πολιτών είναι το έδαφος στο οποίο η δημοκρατία συντηρείται. Προϋποθέτουν η μια την άλλη.


Δ.: Στην περίπτωση της πρόσφατης βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, θα λέγατε ότι το κεντροδεξιό κόμμα έκανε το κεντροδεξιό κίνημα να σιγήσει;


D.H.: Νομίζω ότι η βρετανική εξωτερική πολιτική βασικά ενέδωσε στην αμερικανική θέση. Η κυβέρνηση μπόρεσε-παίρνοντας αυτή τη θέση- να εξουδετερώσει την αντιπολίτευση. Ήταν μια αρκετά ανελέητη μακιαβελική πολιτική που παίχτηκε γύρω από τα ζητήματα εξουσίας. Η βρετανική κυβέρνηση θυσίασε όλα τα πράγματα που διακρίναμε ως κεντροαριστερή προσέγγιση σε θέματα ειρήνης και ασφάλειας. Ο Μπλερ ξεκίνησε ως ευρωπαϊστής και διεθνιστής και κατέληξε να αποδυναμώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να αποδυναμώσει τους διεθνείς θεσμούς.


Πραγματισμός και ρευστή πολιτική


Δ.: Είναι η κεντροαριστερά ένας προνομιακός συνομιλητής των κινημάτων της κοινωνίας των πολιτών;


D.H.: Είναι εξαιρετικά απίθανο τα συμβατικά κεντροδεξιά κόμματα να είχαν κάτι να πουν στα προοδευτικά κινήματα της κοινωνίας των πολιτών. Ωστόσο, η πολιτική σήμερα είναι πολύ ρευστή και κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της σοφίας και των καλών ιδεών. Θα ήμασταν εξαιρετικά ανόητοι στην κεντροαριστερά εάν απορρίπταμε κάτι μόνο και μόνο επειδή ο εμπνευστής του προέρχεται από την κεντροδεξιά. Οι καλές ιδέες είναι καλές ιδέες.


Οφείλουμε να διακρίνουμε τη λογική των ιδεών από τον πραγματισμό της πολιτικής. Στη λογική των ιδεών ο καθένας είναι ελεύθερος να συμβάλει και θα έπρεπε να κρίνεται από την ποιότητα των επιχειρημάτων του. Μ’ αυτή την έννοια είμαι οπαδός του Χάμπερμαν. Πιστεύω ότι η ποιότητα του δημόσιου λόγου εξαρτάται από την ποιότητα των συνεισφορών σ’ αυτόν τον δημόσιο λόγο. Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετώπισε πάντα η παραδοσιακή αριστερά, πήρε παρόμοια μορφή με την εκκλησία. Όπως η εκκλησία ενήργησε ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους απέναντι στο Θεό τη μεσαιωνική εποχή, η αριστερά θεώρησε ότι είχε μια ανάλογη αποστολή. Υποτίθεται ότι εξέφρασε τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ανεξάρτητα αν κάποιος ήταν λενινιστής ή φαμπιανός ή παραδοσιακός σοσιαλδημοκράτης, ήξερε ποια ήταν η μηχανή της ιστορίας.


Σήμερα, ξέρουμε πως δεν υπάρχει αντικειμενικό συμφέρον. Ξέρουμε πως τα συμφέροντα αποδίδονται υποθετικά σε διαφορετικούς κοινωνικούς παράγοντες και μπορεί να έχουν διαφορετικές συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Οι ιδέες πρέπει να δοκιμάζονται μέσα στο χάος των δημοκρατικών πολιτικών. Ας το αντιμετωπίσουμε, η ιστορία της κεντροαριστεράς σε σχέση με την οικολογία έχει υπάρξει απελπιστικά φτωχή. Εκτός κι αν η αριστερά δώσει προσοχή στη νέα ατζέντα, στα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, τον φεμινισμό, τις πολυπλοκότητες των αγορών, θα παραμείνει αδύναμη σ’ αυτά τα θέματα. Αυτός δεν είναι ο δρόμος για την εξουσία.


Πρότυπο είναι οι βελούδινες επαναστάσεις, όχι ο πόλεμος στο Ιράκ


Δ.: Πιστεύετε πως ένα από τα μείζονα μειονεκτήματα των προοδευτικών πολιτικών είναι, σε γενικές γραμμές, η αξία του διεθνισμού;


D.H.: Εάν είχαμε πολλές ώρες, θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στις διαφορετικές θέσεις γι’ αυτό το ζήτημα. Θεωρώ τον εαυτό μου σκληρό φιλελεύθερο με την έννοια ότι είμαι υπέρμαχος της κοινωνικής ισότητας, των ίσων δικαιωμάτων και της ηθικής αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπινου πλάσματος. Θεωρώ τον εαυτό μου σκληρό δημοκράτη, γιατί πιστεύω ότι η δημοκρατία είναι ο μόνος τρόπος να έρθουμε σε διάλογο με ανθρώπους που υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις και να φτάσουμε σε συλλογικές λύσεις. Ότι ο τρόπος επίλυσης των διαφορών δεν είναι η βία ή η επιβολή ή η κυριαρχία, αλλά μόνο ο διάλογος μεταξύ ίσων εταίρων. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι οι άλλοι άνθρωποι αποδέχονται τη γλώσσα της ηθικής ισότητας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως σε μερικές πιο θεοκρατικές χώρες αυτό δεν είναι αποδεκτό.


Η θέση μου είναι πως δεν υπάρχει εδώ χώρος για ισότιμο συμβιβασμό. Εκτός κι αν μοιραστούμε ορισμένες οικουμενικές αρχές διαλόγου, δεν μπορούμε να έρθουμε σε διάλογο μεταξύ μας και στη συνέχεια να λύσουμε ειρηνικά πολλά από τα πιο πιεστικά προβλήματα παγκοσμιοποίησης στον κόσμο. Για να υποστηρίξω τη δημοκρατική οικουμενικότητά μου, θα έλεγα πως δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο χωρίς γυναίκες που αναζητούν ίσα δικαιώματα. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο χωρίς άντρες που απορρίπτουν τις αξιώσεις για υποταγή. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο χωρίς ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις και κουλτούρα που αναζητούν μια ευκαιρία να τις εκφράσουν. Όλες οι μορφές δογματικού μονολόγου- παραδοσιακός μαρξισμός, παραδοσιακή θεοκρατία διαφόρων ειδών- δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σ αυτά τα προβλήματα, αποτυχαίνουν όλες.


Σ’ αυτά τα ζητήματα δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε. Δεν λέω ότι πρέπει να πάμε εκεί με τα τανκς για να επιβάλλουμε αυτόν τον κώδικα σε άλλους. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν ορισμένες θεμελιώδεις αρχές και πιστεύω που σφραγίζουν τη σκέψη μας. Μια παραδοσιακή αυταρχική χώρα που δεν επιτρέπει ανεξαρτησία στις γυναίκες, δεν βρίσκεται από τη δική μου και τη δική σας πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να βασίζεται στην επιβολή των αξιών μας σε αυτήν; Καθόλου. Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να αναγνωρίσει ότι η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων και η δημοκρατία πρέπει να έρθουν από κάτω. Το πρότυπο είναι οι βελούδινες επαναστάσεις, όχι ο πόλεμος στο Ιράκ.


Πηγή: http://www.re-public.gr/


*Βρετανός, Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο LSE, διακεκριμένος θεωρητικός στο χώρο των διεθνών σχέσεων


Διαβάστε ακόμα:

Παγκοσμιοποίηση: Οι κίνδυνοι και οι απαντήσεις (στα Αγγλικά)


Posted by...Ανώνυμος at 11:44 π.μ. 4 comments  

Μερικοί ακόμα, άνθρωποι από καλαμπόκι

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Domi (the php -volunteer) που δεν είναι blogger (προς το παρών) -αλλά είδε το ποστ μου για τα sites της Καμπάνιας, του Σπόρου και της Αλάνας και προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Έτσι απλά, χωρίς να μας γνωρίζει και χωρίς να το πολυζαλίζει το ζήτημα.
Κι ένα ακόμα ευχαριστώ στον Bird on a wire γιατί έφαγε αδιαμαρτύρητα το χώσιμο που του έκανα στην ίδια υπόθεση. Έφαγε και λίγο χοιρινό με ρύζι πριν -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Και φυσικά, ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους του Σπόρου που κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα με τη χτεσινή εισβολή bloggers (δεν ξέρω αν αυτοί ήρθαν για να δουν τον Σπόρο ή τη Domi, αλλά νομίζω πως δεν απογοητεύτηκαν σε καμιά περίπτωση). Ακόμα μια φορά να περάσουμε για επίσκεψη, σας βλέπω να τρέχετε για καινούργιες προμήθειες καφέ στην τσιάπας.
Κάτι μου λέει πως σύντομα θα βγει γίνει κάτι καλό από την όλη ιστορία και θα οφείλεται σε εσάς ρε.

Posted by...The Motorcycle boy at 11:37 π.μ. 10 comments  

Address to the UN / New York: September 20, 2006 / By Hugo Chavez

By Hugo Chavez
Address to the UN New York: September 20, 2006

Madam President, Excellencies, Heads of State, Heads of government and other government's representatives, good morning.

First, and with all respect, I highly recommend this book by Noam Chomsky, one of the most prestigious intellectuals in America and the world, Chomsky. One of his most recent works: Hegemony or Survival: America's Quest for Global Dominance (The American Empire Project). [Waves the book in front of General Assembly.] It's an excellent work to understand what's happened in the world in the 20th Century, what's currently happening, and the greatest threat on this planet; the hegemonic pretension of the North American imperialism endangers the human race's survival.

We continue warning about this danger and calling on the very same U.S. people and the world to stop this threat, which resembles the Sword of Damocles over our heads. I had considered reading from this book, but for the sake of time, I shall just leave it as a recommendation. It reads easily. It's a very good book. I'm sure, Madam, you are familiar with it.

The book is in English, in Russian, in Arabic, in German.

I think that the first people who should read this book are our brothers and sisters in the United States, because their threat is in their own house. The devil is right at home. The devil -- the devil, himself, is right in the house.

And the devil came here yesterday.

(APPLAUSE)

Yesterday, the devil came here. Right here. Right here. And it smells of sulfur still today, this table that I am now standing in front of.

Yesterday, ladies and gentlemen, from this rostrum, the president of the United States, the gentleman to whom I refer as the devil, came here, talking as if he owned the world. Truly. As the owner of the world.

I think we could call a psychiatrist to analyze yesterday's statement made by the president of the United States. As the spokesman of imperialism, he came to share his nostrums, to try to preserve the current pattern of domination, exploitation and pillage of the peoples of the world.

An Alfred Hitchcock movie could use it as a scenario. I would even propose a title: "The Devil's Recipe."

As Chomsky says here, clearly and in depth, the American empire is doing all it can to consolidate its system of domination. And we cannot allow them to do that. We cannot allow world dictatorship to be consolidated.

The world parent's statement -- cynical, hypocritical, full of this imperial hypocrisy from the need they have to control everything.

They say they want to impose a democratic model. But that's their democratic model. It's the false democracy of elites, and, I would say, a very original democracy that's imposed by weapons and bombs and firing weapons.

What a strange democracy. Aristotle might not recognize it or others who are at the root of democracy.

What type of democracy do you impose with marines and bombs?

The president of the United States, yesterday, said to us, right here, in this room, and I'm quoting, "Anywhere you look, you hear extremists telling you can escape from poverty and recover your dignity through violence, terror and martyrdom."

Wherever he looks, he sees extremists. And you, my brother -- he looks at your color, and he says, oh, there's an extremist. Evo Morales, the worthy president of Bolivia, looks like an extremist to him.

The imperialists see extremists everywhere. It's not that we are extremists. It's that the world is waking up. It's waking up all over. And people are standing up.

I have the feeling, dear world dictator, that you are going to live the rest of your days as a nightmare because the rest of us are standing up, all those who are rising up against American imperialism, who are shouting for equality, for respect, for the sovereignty of nations.

Yes, you can call us extremists, but we are rising up against the empire, against the model of domination.

The president then -- and this he said himself, he said: "I have come to speak directly to the populations in the Middle East, to tell them that my country wants peace."

That's true. If we walk in the streets of the Bronx, if we walk around New York, Washington, San Diego, in any city, San Antonio, San Francisco, and we ask individuals, the citizens of the United States, what does this country want? Does it want peace? They'll say yes.

But the government doesn't want peace. The government of the United States doesn't want peace. It wants to exploit its system of exploitation, of pillage, of hegemony through war.

It wants peace. But what's happening in Iraq? What happened in Lebanon? In Palestine? What's happening? What's happened over the last 100 years in Latin America and in the world? And now threatening Venezuela -- new threats against Venezuela, against Iran?

He spoke to the people of Lebanon. Many of you, he said, have seen how your homes and communities were caught in the crossfire. How cynical can you get? What a capacity to lie shamefacedly.

The bombs in Beirut with millimetric precision? Is this crossfire?

He's thinking of a western, when people would shoot from the hip and somebody would be caught in the crossfire.

This is imperialist, fascist, assassin, genocidal, the empire and Israel firing on the people of Palestine and Lebanon. That is what happened. And now we hear, "We're suffering because we see homes destroyed.'

The president of the United States came to talk to the peoples -- to the peoples of the world. He came to say -- I brought some documents with me, because this morning I was reading some statements, and I see that he talked to the people of Afghanistan, the people of Lebanon, the people of Iran. And he addressed all these peoples directly.

And you can wonder, just as the president of the United States addresses those peoples of the world, what would those peoples of the world tell him if they were given the floor? What would they have to say?

And I think I have some inkling of what the peoples of the south, the oppressed people think. They would say, "Yankee imperialist, go home." I think that is what those people would say if they were given the microphone and if they could speak with one voice to the American imperialists.

And that is why, Madam President, my colleagues, my friends, last year we came here to this same hall as we have been doing for the past eight years, and we said something that has now been confirmed -- fully, fully confirmed.

I don't think anybody in this room could defend the system. Let's accept -- let's be honest. The U.N. system, born after the Second World War, collapsed. It's worthless.

Oh, yes, it's good to bring us together once a year, see each other, make statements and prepare all kinds of long documents, and listen to good speeches, like Evo's yesterday, or President Lula's. Yes, it's good for that.

And there are a lot of speeches, and we've heard lots from the president of Sri Lanka, for instance, and the president of Chile.

But we, the assembly, have been turned into a merely deliberative organ. We have no power, no power to make any impact on the terrible situation in the world. And that is why Venezuela once again proposes, here, today, September 20th, that we re-establish the United Nations.

Last year, Madam, we made four modest proposals that we felt to be crucially important. We have to assume the responsibility, our heads of state, our ambassadors, our representatives, and we have to discuss it.

The first is expansion, and Lula talked about this yesterday right here: The Security Council’s expansion, both regarding its permanent and non-permanent categories. New developed and developing countries, the Third World, must be given access as new permanent members. That's step one.

Second, effective methods to address and resolve world conflicts, transparent decisions.

Point three, the immediate suppression -- and that is something everyone's calling for -- of the anti-democratic mechanism known as the veto, the veto on decisions of the Security Council.

Let me give you a recent example. The immoral veto of the United States allowed the Israelis, with impunity, to destroy Lebanon. Right in front of all of us as we stood there watching, a resolution in the council was prevented.

Fourthly, we have to strengthen, as we've always said, the role and the powers of the secretary general of the United Nations.

Yesterday, the secretary general practically gave us his speech of farewell. And he recognized that over the last 10 years, things have just gotten more complicated; hunger, poverty, violence, human rights violations have just worsened. That is the tremendous consequence of the collapse of the United Nations system and American hegemonistic pretensions.

Madam, Venezuela a few years ago decided to wage this battle within the United Nations by recognizing the United Nations, as members of it that we are, and lending it our voice, our thinking.

Our voice is an independent voice to represent the dignity and the search for peace and the reformulation of the international system; to denounce persecution and aggression of hegemonistic forces on the planet.

This is how Venezuela has presented itself. Bolivar's home has sought a nonpermanent seat on the Security Council.

Let's see. Well, there's been an open attack by the U.S. government, an immoral attack, to try and prevent Venezuela from being freely elected to a post in the Security Council.

The imperium is afraid of truth, is afraid of independent voices. It calls us extremists, but they are the extremists.

And I would like to thank all the countries that have kindly announced their support for Venezuela, even though the ballot is a secret one and there's no need to announce things.

But since the imperium has attacked, openly, they strengthened the convictions of many countries. And their support strengthens us.

Mercosur, as a bloc, has expressed its support, our brothers in Mercosur. Venezuela, with Brazil, Argentina, Paraguay, Uruguay, is a full member of Mercosur.

And many other Latin American countries, CARICOM, Bolivia have expressed their support for Venezuela. The Arab League, the full Arab League has voiced its support. And I am immensely grateful to the Arab world, to our Arab brothers, our Caribbean brothers, the African Union. Almost all of Africa has expressed its support for Venezuela and countries such as Russia or China and many others.

I thank you all warmly on behalf of Venezuela, on behalf of our people, and on behalf of the truth, because Venezuela, with a seat on the Security Council, will be expressing not only Venezuela's thoughts, but it will also be the voice of all the peoples of the world, and we will defend dignity and truth.

Over and above all of this, Madam President, I think there are reasons to be optimistic. A poet would have said "helplessly optimistic," because over and above the wars and the bombs and the aggressive and the preventive war and the destruction of entire peoples, one can see that a new era is dawning.

As Silvio Rodriguez says, the era is giving birth to a heart. There are alternative ways of thinking. There are young people who think differently. And this has already been seen within the space of a mere decade. It was shown that the end of history was a totally false assumption, and the same was shown about Pax Americana and the establishment of the capitalist neo-liberal world. It has been shown, this system, to generate mere poverty. Who believes in it now?

What we now have to do is define the future of the world. Dawn is breaking out all over. You can see it in Africa and Europe and Latin America and Oceania. I want to emphasize that optimistic vision.

We have to strengthen ourselves, our will to do battle, our awareness. We have to build a new and better world.

Venezuela joins that struggle, and that's why we are threatened. The U.S. has already planned, financed and set in motion a coup in Venezuela, and it continues to support coup attempts in Venezuela and elsewhere.

President Michelle Bachelet reminded us just a moment ago of the horrendous assassination of the former foreign minister, Orlando Letelier.

And I would just add one thing: Those who perpetrated this crime are free. And that other event where an American citizen also died were American themselves. They were CIA killers, terrorists.

And we must recall in this room that in just a few days there will be another anniversary. Thirty years will have passed from this other horrendous terrorist attack on the Cuban plane, where 73 innocents, in a Cubana de Aviacion airliner, died.

And where is the biggest terrorist of this continent who took the responsibility for blowing up the plane? He spent a few years in jail in Venezuela. Thanks to CIA and then government officials, he was allowed to escape, and he lives here in this country, protected by the government.

And he was convicted. He has confessed to his crime. But the U.S. government has double standards. It protects terrorism when it wants to.

And this is to say that Venezuela is fully committed to combating terrorism and violence. And we are one of the people who are fighting for peace.

Luis Posada Carriles is the name of that terrorist who is protected here. And other tremendously corrupt people who escaped from Venezuela are also living here under protection: a group that bombed various embassies, that assassinated people during the coup. They kidnapped me and they were going to kill me, but I think God reached down and our people came out into the streets and the army was too, and so I'm here today.

But these people who led that coup are here today in this country protected by the American government. And I accuse the American government of protecting terrorists and of having a completely cynical discourse.

We mentioned Cuba. Yes, we were just there a few days ago. We just came from there happily.

And there you see another era born. The Summit of the 15, the Summit of the Nonaligned, adopted a historic resolution. This is the outcome document. Don't worry, I'm not going to read it.

But you have a whole set of resolutions here that were adopted after open debate in a transparent matter -- more than 50 heads of state. Havana was the capital of the south for a few weeks, and we have now launched, once again, the group of the nonaligned with new momentum.

And if there is anything I could ask all of you here, my companions, my brothers and sisters, it is to please lend your good will to lend momentum to the Nonaligned Movement for the birth of the new era, to prevent hegemony and prevent further advances of imperialism.

And as you know, Fidel Castro is the president of the nonaligned for the next three years, and we can trust him to lead the charge very efficiently.

Unfortunately they thought, "Oh, Fidel was going to die." But they're going to be disappointed because he didn't. And he's not only alive, he's back in his green fatigues, and he's now presiding the nonaligned.

So, my dear colleagues, Madam President, a new, strong movement has been born, a movement of the south. We are men and women of the south.

With this document, with these ideas, with these criticisms, I'm now closing my file. I'm taking the book with me. And, don't forget, I'm recommending it very warmly and very humbly to all of you.

We want ideas to save our planet, to save the planet from the imperialist threat. And hopefully in this very century, in not too long a time, we will see this, we will see this new era, and for our children and our grandchildren a world of peace based on the fundamental principles of the United Nations, but a renewed United Nations.

And maybe we have to change location. Maybe we have to put the United Nations somewhere else; maybe a city of the south. We've proposed Venezuela.

You know that my personal doctor had to stay in the plane. The chief of security had to be left in a locked plane. Neither of these gentlemen was allowed to arrive and attend the U.N. meeting. This is another abuse and another abuse of power on the part of the Devil. It smells of sulfur here, but God is with us and I embrace you all.

May God bless us all. Good day to you.

[FOLLOWING THIS SPEECH, PRESIDENT HUGO CHAVEZ RECEIVED A FIVE MINUTES STANDING OVATION.]

Posted by...unapatatras at 11:53 μ.μ. 6 comments  

Καφές(και όχι μόνο) στη Θεσσαλονίκη.

Ο σπόρος διακινεί προϊόντα στις παρακάτω διευθύνσεις στη Θεσσαλονίκη:

1) Μαγαζί βιολογικών προϊόντων: Ιουλιανού 33

2) Λέσχη ΚΟΕ (Νίκος Νούλας) τηλ: 6974 479243

3) Στέκι Aυτοσχεδία (Αργύρης) τηλ:6947 704378

4) Εθελοντική Εργασία τηλ:2310 726085
Για να ξέρετε από που θα παίρνετε τον καφέ σας, τη σοκολάτα σας, το μάτε σας, τη ζάχαρή σας, το τσάι σας... και ό,τι άλλο θέλετε βρε αδερφέ - εσείς από την Θεσσαλονίκη. Είναι και βιολογικά!

Υ.Γ. Στομάχη το βλέπεις; Το βλέπω και το σημειώνω να λες.

Posted by...Unknown at 7:55 μ.μ. 5 comments  

Ο σπόρος άνοιξε!

Μετά από τηλέφωνο φίλης (που την ευχαριστούμε πολύ για την προθυμοποίησή της να βοηθήσει) μάθαμε ότι ο Σπόρος έχει ανοίξει την σελίδα του.
Για τον Σπόρο έχουμε γράψει σε παλαιότερα κείμενα, αλλά πλέον μπορεί ο ίδιος να μιλήσει για τον εαυτό του.
Αντιγράφω από την σελίδα τους εδώ:

Τι είναι ο Σπόρος

Στις μέρες μας, ένα 12χρονο κοριτσάκι στην Ασία δουλεύει όλη μέρα για μια πολυεθνική για να φτιάξει το μπλουζάκι που θα φορέσει η απολυμένη εργάτρια στην Ελλάδα. Λένε πως η μία είναι ανταγωνιστική και η άλλη όχι. Ο ιρακινός αγρότης καλλιεργεί, με σπόρους που υποχρεώθηκε να αγοράσει από τις μεγάλες αγροτοβιομηχανίες, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που θα φάει ο τρομαγμένος καταναλωτής της Ευρώπης. Ο καφεπαραγωγός στη Λατινική Αμερική εγκαταλείπει το χωράφι του και στοιβάζεται σε μια παραγκούπολη, καθώς ο εργαζόμενος σε πολυκατάστημα του Βορρά τακτοποιεί στα ράφια, για όλο και περισσότερες ώρες και με όλο και χαμηλότερο μισθό, τα προϊόντα των πολυεθνικών που έριξαν την τιμή του καφέ. Λένε ότι έτσι είναι για όλους μας καλύτερα. Εμείς έχουμε χάσει κάτι ή ο κόσμος γυρίζει ανάποδα;


Εσείς από που αγοράζετε τον καφέ σας ή το κακάο σας?


Posted by...Unknown at 9:44 μ.μ. 8 comments  

Xωρίς λόγια

 Posted by Picasa

Posted by...Unknown at 11:39 μ.μ. 9 comments  

ΕΠΙΣΤΟΛΗ MARCOS ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗΣ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ

Προς την Επιτροπή Σεξουαλικής Διαφορετικότητας.
Προς την κοινότητα λεσβιών, ομοφυλόφιλων, τρανσεξουαλικών και αμφιφυλόφιλων:
Είμαστε ευγνώμονες που μας δώσατε την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια σήμερα, στην 21η Πορεία Ομοφυλόφιλης Περηφάνιας στο Μεξικό.
Δεχτείτε τους χαιρετισμούς των ζαπατίστας αυτή την ημέρα αγώνα για αξιοπρέπεια και για αποδοχή της διαφορετικότητας.
Για πολύ καιρό, οι ομοφυλόφιλοι ήταν αναγκασμένοι να ζουν και να πεθαίνουν κρύβοντας τη διαφορετικότητά τους, υπομένοντας σιωπηλά διωγμούς, περιφρόνηση, εξευτελισμούς, εκβιασμούς, προσβολές, βία και δολοφονίες.
Οι διαφορετικοί έπρεπε να υπομένουν τη μείωση της ανθρώπινης φύσης τους μόνο και μόνο επειδή αυτή δε συμφωνεί με μια ανύπαρκτη σεξουαλική νόρμα, και μετατρέπονταν σε λάβαρο της μη ανοχής και του διαχωρισμού.
Τα θύματα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο, αντικείμενα χλευασμού, προσβολών και θανάτου, οι άνθρωποι διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων παρέμεναν σιωπηλοί μπροστά σε μια από τις αρχαιότερες αδικίες της ιστορίας.
Όχι πια.
Από κάθε κοινωνικό τομέα, από κάθε γωνιά της χώρας, από κάθε χώρο εργασίας, από μελέτες, από μάχες, από τη ζωή: μια ανθρώπινη απαίτηση υψώνεται: σεβασμός και αναγνώριση στα δικαιώματα των λεσβιών, των ομοφυλοφίλων, των τρανσεξουαλικών και των αμφιφυλόφιλων.
Στη σημερινή ημέρα για την αναγνώριση της σεξουαλικής διαφορετικότητας σε ορατή μορφή, συμμετέχουν εκείνοι που κουράστηκαν να κρύβουν τη φύση τους και έχουν κουράγιο και αγωνιστικό πνεύμα στις καρδιές και στα μάτια τους.
Τίποτα δε χρειάζεται να μένει κρυφό. Ούτε η σεξουαλική προτίμηση, ούτε η οργή για την ανικανότητα μιας κυβέρνησης και για έναν κλάδο της κοινωνίας που πιστεύει πως οτιδήποτε δεν του μοιάζει είναι αφύσικο και χυδαίο.
Έχουν οι ομοφυλόφιλοι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται;
Ας ντρέπονται όσοι κλέβουν και σκοτώνουν ατιμώρητοι: η κυβέρνηση!
Ας ντρέπονται αυτοί που διώκουν τους διαφορετικούς!
Δεν συμμετέχουν όμως στο σημερινό αγώνα μόνο όσοι είναι σωματικά παρόντες και η φωνή τους ακούγεται. Πολλοί πρέπει να παραμείνουν κρυμμένοι, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως αρνούνται ένα δικαίωμα που ανήκει σε κάθε άνθρωπο: το δικαίωμα του σεβασμού της αξιοπρέπειάς τους, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους, τη γλώσσα τους, το εισόδημά τους, την κουλτούρα τους, τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, την πολιτική τους ιδεολογία, το βάρος τους, τη σεξουαλική τους προτίμηση.
Για όσους είναι παρόντες σ’ αυτή την κινητοποίηση, σας θαυμάζουμε για το κουράγιο και την τόλμη σας να είστε εκεί και να ακούγεται η φωνή σας, για το περήφανο, αξιοπρεπές και δίκαιο 'Ya Basta!' σας.
Τις καλύτερες ευχές μας για την οργανωμένη σας ύπαρξη.
Στηρίζουμε τον αγώνα και τα αιτήματά σας.
Για όσους είναι εδώ, χωρίς φυσική παρουσία, τις καλύτερες ευχές μας με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα μπορείτε να είστε εδώ, χωρίς πόνο, χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο.
Εμείς οι ζαπατίστας, άντρες, γυναίκες, και άλλοι, πάντα ζαπατίστας, χαιρετίζουμε την ομοφυλόφιλη αξιοπρέπεια.
Μακροζωία στο αγωνιστικό σας πνεύμα και σε ένα καλύτερο αύριο, ένα αύριο δίκαιο κι ανθρώπινο, για όλους όσοι είναι διαφορετικοί.
Ορίστε λοιπόν. Salud και μακάρι μια μέρα να μην υπάρχει ούτε μια γωνιά σιωπής για να κρύβονται οι άνθρωποι.
Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.
Subcomandante insurgente Marcos.
Μεξικό, Ιούνιος 1999.

Posted by...divine mitsakos at 2:06 μ.μ. 10 comments  

ο αντίκτυπος της πορείας των ζαπατίστας το 2001

Ζήτω η πορεία των ΙΘΑΓΕΝΩΝ!
Προς τη διοίκηση του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού (EZLN):
Προς τον υποδιοικητή Μάρκος:
Στα 93 της σχεδόν χρόνια, στο νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύεται, η μητέρα μου ζητά να της ανάψουν την τηλεόραση. «Βάλε μου τους Ζαπατίστας». Εάν μια γυναίκα 93 χρονών, η οποία προέρχεται από μια οικογένεια γαιοκτημόνων που έχασαν την περιουσία τους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και από μια κοινωνική τάξη που ζει ικανοποιημένη από τον εαυτό της, αναγνωρίζει, κατανοεί και θαυμάζει τους Ζαπατίστας, είμαστε σε καλό δρόμο. Πραγματικά, ολόκληρη η χώρα περπατά, συγκεντρώνεται στις δημόσιες πλατείες και στέκει όρθια για ώρες, περιμένοντας, ανεμίζοντας την ελπίδα της. Είναι η χώρα εκείνων που στέκονται ορθοί. Εκείνοι που στέκονται ορθοί είναι αυτοί που αλλάζουν το Μεξικό, εκείνοι που εδώ και αιώνες περπατούν, εκείνοι που άφησαν τα ίχνη από τα γυμνά τους πόδια σε όλα τα χειρόγραφα, εκείνοι που κουβάλησαν στις πλάτες τους όχι μόνο τα δεμάτια με τα ξύλα, αλλά και το φορτίο αιώνων αδιαφορίας και ατίμωσης, εκείνων που έφτασαν στο Σόκαλο μια καταπληκτική ημέρα, την 11η Μαρτίου του 2001, και το ομόρφυναν και του έδωσαν ένα νόημα που δίνει νόημα σε όλους μας, εκείνοι που στοιχηματίζουν στο ότι εμείς, οι κάτοικοι της Ομοσπονδιακής Περιφέρειας του Μεξικού (Mexico DF), οι προνομιούχοι, θα τους στηρίξουμε και θα πούμε μαζί τους ότι αυτή είναι η στιγμή να εξοφλήσουμε το ιστορικό χρέος αυτής της μοναδικής χώρας: του Μεξικού.
Το εγχείρημά σας είναι ένα εγχείρημα λίγο τρελό και πολύ ηρωικό, τόσο τρελό όσο κι εκείνο των Πολωνών που στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επιτέθηκαν έφιπποι στα τανκς των Ναζί.
Οι Ζαπατίστας αμφισβήτησαν τους θεσμούς μας. Δεν έρχονται να υπογράψουν την ειρήνη, αλλά να ανοίξουν το διάλογο, να ακουστούν και να ακούσουν, να γίνουν σεβαστοί και να σεβαστούν. Η όμορφη παρουσία τους ανέτρεψε την έννοια της δημοκρατίας δείχνοντάς μας ότι οι αποφάσεις πρέπει να προέρχονται από χαμηλά.
Το Μεξικό είχε ζήσει μια αντίφαση, την αντίφαση της «επανάστασης που διακόπηκε» (revolución interrumpida) όπως την ονόμασε ο Gilly(1). Η θεσμοθέτηση και η μετατροπή της στο Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα [Partido Revolucionario Institucional (PRI)], έφερε τη διαφθορά της Μεξικανικής Επανάστασης. Ο ξεσηκωμός των ζαπατίστας είχε σίγουρα άμεση σχέση με την πτώση του PRI. Κι αν στο Μεξικό συμβούν βαθιές αλλαγές, σίγουρα θα έχουν σχέση με τον EZLN. Ίσως χάρη σε αυτόν να μπορέσουμε να πάψουμε να είμαστε μια νεοφιλελεύθερη χώρα. Εάν αναγνωριστεί η νομιμότητα και η σημασία του ζαπατισμού και ικανοποιηθούν τα αιτήματα των ιθαγενών κοινοτήτων, θα μπορέσουν να πραγματοποιηθούν ριζοσπαστικές αλλαγές στη χώρα μας.
Ποιος θα το ’λεγε ότι εκείνοι που θα προκαλούσαν την αλλαγή θα ήταν οι πιο μικροί, όπως αποκαλεί ο Μάρκος τους ιθαγενείς; Ποιος θα το ’λεγε ότι το Μεξικό θα συνειδητοποιούσε, με αφορμή την κραυγή πολέμου της πρώτης του Γενάρη του 1994, ότι αυτό που ονομάζεται πολιτισμός των ιθαγενών δεν είναι μόνο ο δεύτερος όροφος του Εθνικού μας Μουσείου Ανθρωπολογίας, η ανάμνηση του προϊσπανικού κόσμου ή το Fonart(2) και τα μαγαζιά με τις χειροτεχνίες, αλλά το κλειδί για να κατανοήσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς; Φαίνεται τελικά πως το πέρασμα τόσων αιώνων μας «βάρυναν» πολύ περισσότερο απ’ ότι τους ιθαγενείς, και χάσαμε την ικανότητά μας να επαναστατούμε και να κατανοούμε ότι ο πολιτισμός είναι ζωντανός, έχει διάρκεια, κείτεται θαμμένος κάτω από τη γη, ώσπου μια μέρα μια κραυγή κι ένα τουφέκι στον αέρα μας ανοίγουν τα μάτια.
Κάποτε, ένας γάλλος συγγραφέας που ήταν και αεροπόρος, ο St. Exupéry, έγραψε ότι μόνο ό,τι είναι ουσιαστικό είναι αόρατο. Είχε δίκιο, γιατί για πολλούς αιώνες στο Μεξικό αόρατες ήταν οι κοινότητες των ιθαγενών που θέλαμε να γνωρίζουμε μόνο μέσα από τα ήθη και τα έθιμά τους. Χάρη στους ζαπατίστας, οι ιθαγενείς σήμερα δεν είναι απλώς ορατοί, αλλά έχουν ενεργό πολιτική δράση και μας δίνουν αυτό που είχαμε χάσει και δεν ξέραμε πώς να το δούμε, το πιο πολύτιμο: την ουσία τους.
Μόνο ό,τι είναι ουσιαστικό είναι αόρατο. Και στο Μεξικό, χάρη στους ιθαγενείς και τον διερμηνέα τους, χάρη στα δεινά στα οποία τους έχουμε υποβάλει δια της βίας εδώ και αιώνες, φτάνουμε, πίσω από τις μάσκες που κρύβουν τα πρόσωπά τους, στο ουσιαστικό.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είχαμε στο παρελθόν τα Balún Canán, Oficio de tinieblas και τα διηγήματα της Rosario Castellanos. Eίχαμε το Juan Pérez Jolote, του Ricardo Pozas. Και το εμπεριστατωμένο και γεμάτο αγάπη έργο των Angel María Garibay K., Miguel León-Portilla, Alfredo López Austin, αλλά και των ντόπιων και ξένων ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων. (Καλό θα ήταν να μην ξεχάσουμε τον Carlos Lenkersdorf(3), γνώστη της κοσμοθεωρίας των Μάγια και μεταφραστή της γλώσσας tojolabal). Με το βάρος των αιώνων στους ώμους μας, δεν τους πήραμε και πολύ στα σοβαρά. Τώρα, οι ίδιοι οι ιθαγενείς είναι εκείνοι που αποκαλύπτουν τους εαυτούς τους, οι ιθαγενείς, μιλούν για τους εαυτούς τους, εκείνοι μετριούνται μεταξύ τους, εκείνοι περνούν το κατώφλι μας, είναι οι ίδιοι οι ιθαγενείς και ο διερμηνέας τους, ο Μάρκος που μας ανοίγουν τα μάτια. Και οι γυναίκες!
Οι γυναίκες είναι εκείνες που στο πλευρό των 24 διοικητών και των ιθαγενών κοινοτήτων πηγαίνουν να αντιμετωπίσουν τους 60 γερουσιαστές του PRI και άλλους, ίσως επίσης προσκείμενους στο PRI, οι γυναίκες είναι εκείνες που θα μιλήσουν στο Κονγκρέσο, οι γυναίκες είναι εκείνες που ξέρουν ότι η ειρήνη βρίσκεται στα χέρια του Κονγκρέσου, οι γυναίκες, εκείνες που δηλώνουν ότι πίσω από το pasamontañas τους, το μαντήλι που κρύβει τα πρόσωπά τους, είναι άσχημες και το πλήθος τους απαντά πως όχι, πως δεν είναι άσχημες, οι γυναίκες που έχουν μέσα στη δύναμη της ιθαγενούς τους καταγωγής τη δύναμη των φτωχών.
Σήμερα, οι γυναίκες της πόλης του Μεξικού, τιμάμε τις γυναίκες ζαπατίστας και τις ιθαγενείς γυναίκες, εκείνες που είπαν κάποτε ότι ήθελαν να βλέπουν τον άντρα τους στα μάτια και να είναι εκείνες αυτές που θα τον επιλέξουν, εκείνες που ζήτησαν να οδηγήσουν αυτοκίνητο όπως και οι άντρες, εκείνες που έχουν αποφασίσει να μεγαλώσουν μόνο τα παιδιά που θέλουν και μπορούν να φέρουν στον κόσμο, εκείνες που έχουν τα ίδια δικαιώματα στο σώμα τους με τα δικαιώματα του άντρα στο δικό του, εκείνες που θα ασκήσουν «αντρικά» επαγγέλματα και θα έχουν πρόσβαση στη μέση και την ανώτατη εκπαίδευση, εκείνες που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι κανένα παιδί, αγόρι ή κορίτσι δεν πρέπει πια να πεθαίνει στη χώρα μας λόγω έλλειψης φαρμάκων, οι γυναίκες που ο πατέρας νάουατλ ονόμαζε τρυγόνα, περιστέρα, περιδέραιο από πολύτιμες πέτρες, φτερά του κετσάλ και που τώρα με τη βοήθεια όλων μας μάς προτείνουν να χτίσουμε ανάμεσά μας μια καινούργια κοινωνική σχέση, ένα καινούργιο κοινωνικό κράτος.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ζαπατίστας, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Μάρκος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πορεία των ιθαγενών στην πόλη του Μεξικού.
Elena Poniatowska

(1) Adolfo Gilly La revoluciόn interrumpida στα ελληνικά, H Μεξικανική επανάσταση 1910-1920, εκδόσεις ΚΟΥΚΙΔΑ, μετάφραση: Νίκος Κοκκάλας, Επιμέλεια: Ελένη Ζαχαροπούλου.
(2) Εθνικό ταμείο για την προώθηση της παραδοσιακής χειροτεχνίας.
(3) Γι’ αυτόν τον κύριο και τις μελέτες του θα επανέλθω σε χωριστό ποστ.


Άρθρο στην εφημερίδα La Jornada, Τρίτη, 13 Μαρτίου 2001, μετάφραση και λινκς δικά μου.


Διαβάστε επίσης κοινή συνέντευξη Πονιατόβσκα-Τάιμπο στα αγγλικά στο Democracy Now εδώ

Posted by...unapatatras at 3:00 π.μ. 3 comments  

μια ακόμα πηγή πληροφόρησης για τη Λατινική Αμερική

στα ισπανικά, αγγλικά και όχι μόνο

http://www.narconews.com/

τσεκάρετε και αν θέτε, εσείς οι γνώστες το προσθέτετε στα καλαμποκο-λινκς

Posted by...unapatatras at 11:48 μ.μ. 1 comments  

A Moment of Silence -μας έστειλες πάλι ρε Godot!

O Μεγάλος Αρχηγός Godot, πόσταρε ένα ποίημα που κόβει σαν χειρουργικό νυστέρι. Θα ήθελα να το ποστάρει εδώ, αλλά δεν πειράζει. Το παίρνω, το λινκάρω και ανατριχιάζω.
Waiting for Godot: A Moment of Silence

Posted by...The Motorcycle boy at 2:31 μ.μ. 4 comments  

Trail of Tears



Ανέκαθεν, αυτό που με εξιτάριζε με την νοοτροπία της Λατινικής Αμερικής ήταν ότι δια μέσου της Ιστορίας μπορούσες καθαρά να συναντήσεις παντού και πάντα το πνεύμα του Επαναστάτη μέσα σε αυτούς τους λαούς. Σε καμία περίπτωση δεν καταδέχθηκαν να φιλήσουν το χέρι του Δυνάστη τους. Από τα αρχαία χρόνια οι φυλές όλης της Λατινικής Αμερικής πολέμησαν ενάντια σε κάθε εξωγενή και αυτοπρόσκλητο τύρρανο που επιχείρησε να επιβάλει την «αλήθεια του» απέναντι στην ντόπια κοσμοθεωρία και ιδεώδη που είχαν οι ίδιοι για το σύμπαν αλλά και για την πραγματικότητα που είχαν επιλέξει να βιώνουν ως τότε.

• Ισπανοί
• Πορτογάλοι
• Γάλλοι
• Άγγλοι
• Αμερικάνοι

…έπραξαν τεράστιες και ανυπολόγιστες γενοκτονίες σε δεκάδες λατινοαμερικάνικα Ινδιάνικα φύλα.

Ωστόσο, οι Ινδιάνικες κοινωνίες παρουσίασαν από τους αρχαίους ως τους μοντέρνους καιρούς δεκάδες ενδεικτικά παραδείγματα για το πνεύμα του Επαναστάτη που κατοικοεδρεύει μέσα τους. Οι Ινδιάνοι αν και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως η επιλογή τους να βαδίσουν το Μονοπάτι του Πολέμου, θα τους κάνει να ντρέπονται να κοιτάξουν τον Μεγάλο Πνεύμα για τις πράξεις Βίας που έπραξαν, ξέρουν κιόλας πως είναι το μοναδικό και έσχατο μέσον για να αμυνθούν απέναντι στην Βία που τους ασκείται αιώνες τώρα.

Το παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής δεν πρόκειται να το συναντήσετε πουθενά αλλού στον κόσμο και αυτό γιατί ο αγώνας των Ινδιάνων ήταν και είναι πρωτόγνωρος από όλες τις απόψεις. Οι Ινδιάνοι δεν είχαν απλά να τα βάλουν με έναν εισβολέα στην χώρα τους αλλά με ένα πραγματικά εξωγήινο πλάσμα που κάνοντας κατάβαση στην ήπειρο τους κουβαλούσε η θωριά και η συμπεριφορά του πράγματα που εκείνοι δεν μπορούσαν καν να εξηγήσουν. Τα πάντα που αφορούσαν τους Κόσμους τους ήταν διαφορετικά. Ήταν σαν δυο πλάσματα που αντίκριζαν το ένα το άλλο για πρώτη φορά. Το ένα πίστεψε πως έβλεπε το Θεό και το άλλο το Διάβολο. Στην συνέχεια βέβαια αποδείχθηκε το αντίθετο.

• Ρουχισμό
• Οπλισμό
• Κοσμήματα
• Αντικείμενα
• Ήθη & έθιμα
• Θρησκεία
• Αξίες
• Συνήθειες
• Σχέσεις των φύλων
• Κοινωνίες
• Νόμους
• Πραγματικότητες
• Κοινωνική δομή & ιεραρχία
• άποψη για το πώς αντιλαμβάνονται τον Κόσμο

…μα το χειρότερο όλων, ήταν η διαφορετικότητα τους στο τι εστί Χρήμα. Δεν ήταν ότι είχαν διαφορετικό νόμισμα. Η πηγή του κακού ήταν πως οι Ινδιάνοι δεν είχαν καν ιδέα για το τι είναι το Χρήμα σαν οικονομικό μέσο αλλά και σαν μέσο συναλλαγής όταν την ίδια στιγμή οι Λευκοί το είχαν αναγάγει μέσα τους από μέσο οικονομικής μέτρησης σε «In God We Trust» και στη συνέχεια το μελοποίησαν έχοντας για Εθνικό τους Ύμνο το «Money Makes the World Go Round”.

Αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τους Ινδιάνους. Δεν ήταν μόνον διαφορετικοί σε κάποια γενικά θέματα αλλά ΕΒΛΕΠΑΝ ΚΙΟΛΑΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ.

Ακόμη κι αν στο τέλος ο Λευκός τρόπος ζωής έδειξε πως επικράτησε, οι Ινδιάνοι αντιστάθηκαν μέχρις εσχάτων και ορισμένες μειονότητες συνεχίζουν να μάχονται υιοθετώντας τις ίδιες αξίες με αυτές των προγόνων τους. Είναι πασιφανές πως ο Subcomandante Marcos με όλα αυτά που διεκδικεί, λέει και φέρει σαν περσόνα ενός Επαναστάτη πως είναι απόλυτα πανομοιότυπος με τις πατροπαράδοτες ινδιάνικες αρχές για το τι εστί Δημοκρατία-Ελευθερία-Δικαιοσύνη. Επίσης, η τοποθέτηση του σε γενικότερα θέματα όπως στο τι εστί Θεός-Ζωή-Θάνατος-Αγάπη-Φύση-Ισότητα, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς πως και μέσα από τις ιστοριούλες του στον κόσμο της υπαίθρου, ότι προσπαθεί πάνω απ’ όλα να υπερασπιστεί τα ίδια Ιδεώδη με αυτά που ο Ινδιάνικος λαός αιώνες τώρα αγωνίζεται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος του να υπερασπιστεί στον ύστατο αγώνα που κάνει για επιβίωση.

Ο Sub. Marcos είναι ο τελευταίος Επαναστάτης της λατινικής Αμερικής και όμοια με τον τελευταίο Δαλάι Λάμα, ενσαρκώνει και ξεπερνά όλους τους ένδοξους προκατόχους του. Στις φλέβες του κυλάνε τα πιστεύω ενός ολόκληρου γένους και κουβαλά μέσα του τα δάκρυα ολόκληρου του Ινδιάνικου Έθνους που προσπαθεί να κρατηθεί υπαρξιακά στον πολιτισμικό χάρτη.


Posted by...Άβατον at 8:48 μ.μ. 13 comments  

10 χρόνια ζαπατίστας - διαφωτιστικότατο αφιέρωμα του ιού (1.2.2004)

ένα ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα του ιού για την εξέγερση και τις πρακτικές της και συνομιλία με την Γκλόρια Μουνιός Ραμίρες, μεξικανή δημοσιογράφο και μέλος του Ζαπατιστικού Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου (FZLN).

κλικ εδώ για το αφιέρωμα του ιού

Posted by...unapatatras at 9:28 μ.μ. 2 comments  

1o Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Χανίων

"Στις 16-17 του Σεπτέμβρη γίνεται το 1ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στα Χανιά. Μια φιλόδοξη προσπάθεια από το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών το οποίο κλείνει ήδη 1 χρόνο λειτουργίας στην πόλη.

Ας βρεθούμε όλοι εκεί, έλληνες και μετανάστες, «εμείς» και οι «άλλοι» να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις, να διασκεδάσουμε με τις μουσικές μας, να γευτούμε από τις γεύσεις του κόσμου, να συζητήσουμε την κοινή μοίρα, να ανιχνεύσουμε τα κοινά προβλήματα και να προωθήσουμε την κοινή μας δράση.

Το φεστιβάλ περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
- μουσικές από τις κοινότητες των μεταναστών που ζουν στα Χανιά αλλά και ντόπια συγκροτήματα
- 4 θεματικές συζητήσεις για ζητήματα μεταναστών, ρατσισμού, έμπρακτης αλληλεγγύης, εκπαίδευσης, τέχνης κ.α.
- Προβολές ταινιών
- Κουζίνα με γεύσεις του κόσμου
- Δρώμενα - γκράφιτι - Παιδικό πρόγραμμα - Παραστάσεις από θεατρικές ομάδες και ομάδες σύγχρονου χορού - Video art - Σκάκι
- Έκθεση φωτογραφίας, αντιρατσιστικού σκίτσου - κόμικ
- Πάνω από 40 περίπτερα αντιρατσιστικών οργανώσεων, κοινοτήτων μεταναστών, συλλόγων και κοινωνικών χώρων δράσης

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ"

Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών
Χανιά

Posted by...The Motorcycle boy at 9:56 π.μ. 3 comments  

"Ιστορία των λέξων"

Ακόμα μια ιστορία του γερο-Αντώνιο, όπως τη διηγήθηκε ο υποδιοικητής Μάρκος:

«H αληθινή γλώσσα γεννήθηκε μαζί με τους πρώτους θεούς, αυτούς που έφτιαξαν τον κόσμο. Από την πρώτη λέξη, την πρώτη φωτιά, σχηματίστηκαν άλλες λέξεις αληθινές και από αυτές βγήκαν, όπως οι σπόροι από το καλαμπόκι στα χέρια του αγρότη, άλλες λέξεις. Τρεις ήταν οι πρώτες λέξεις, τρεις χιλιάδες φορές το τρία γεννήθηκαν άλλες τρεις, κι από αυτές άλλες, κι έτσι γέμισε ο κόσμος λέξεις. Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα περπάτησαν όλοι οι θεοί, οι πρώτοι, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο. Από το τόσο περπάτημα, η πέτρα έγινε λεία σαν καθρέφτης. Απέναντι από αυτόν τον καθρέφτη μετέφεραν οι πρώτοι θεοί τις πρώτες τρεις λέξεις. Ο καθρέφτης δεν επέστρεψε τις ίδιες λέξεις που λάμβανε παρά γύριζε πίσω, άλλες τρεις φορές, τρεις λέξεις διαφορετικές. Έτσι πέρασαν λίγη ώρα οι θεοί προβάλλοντας τις λέξεις στον καθρέφτη για να βρουν περισσότερες, μέχρι που βαρέθηκαν. Τότε τους ήρθε μια μεγάλη σκέψη στο κεφάλι τους και βάλθηκαν να περπατούν πάνω σε μια άλλη μεγάλη πέτρα, κι άλλον μεγάλο καθρέφτη γυάλισαν και τον έβαλαν απέναντι στον πρώτο καθρέφτη και πρόβαλλαν τις πρώτες τρεις λέξεις στον πρώτο καθρέφτη κι αυτός επέστρεψε τρεις φορές τρεις διαφορετικές λέξεις που πέταξαν, μόνο με τη δύναμη που είχαν, απέναντι, στο δεύτερο καθρέφτη, κι αυτός επέστρεψε στον πρώτο καθρέφτη τρεις φορές το τρία τον αριθμό των λέξεων που έλαβε κι έτσι προβάλλονταν όλο και περισσότερες λέξεις διαφορετικές, που πετούσαν μόνο με τη δύναμη που είχαν, απέναντι στο δεύτερο καθρέφτη, κι αυτός επέστρεφε στον πρώτο καθρέφτη τρεις φορές το τρία τον αριθμό των λέξεων που έλαβε κι έτσι προβάλλονταν όλο και περισσότερες λέξεις διαφορετικές στους δυο καθρέφτες. Έτσι γεννήθηκε η γλώσσα η αληθινή. Από τους καθρέφτες γεννήθηκε.

Οι τρεις πρώτες απ’ όλες τις λέξεις κι απ’ όλες τις γλώσσες είναι: δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη.

Δικαιοσύνη δεν είναι να τιμωρείς, είναι να ξαναδίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, και ο καθένας αξίζει αυτό που ο καθρέφτης του επιστρέφει: τον εαυτό του. Εκείνου που έδωσε θάνατο, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, αλαζονεία, υπεροψία, του αξίζει μια καλή δόση πόνου και θλίψης για το δρόμο του. Εκείνου που έδωσε δουλειά, ζωή, αγώνα, εκείνου που ήταν αδερφός, του αξίζει ένα φωτάκι να του φωτίζει πάντα το πρόσωπο, το στήθος και το περπάτημα.

Ελευθερία δεν είναι να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, είναι να μπορείς να διαλέξεις όποιον δρόμο σου αρέσει για να βρεις τον καθρέφτη, για να περπατήσεις τη λέξη την αληθινή. Αλλά να διαλέξεις οποιονδήποτε δρόμο που δε σε κάνει να χάσεις τον καθρέφτη. Που δε σε φέρνει να προδώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, τους δικούς σου, τους άλλους.

Δημοκρατία είναι να οδηγούν όλες οι σκέψεις σε μια καλή συμφωνία. Όχι να σκέφτονται όλοι το ίδιο, άλλα όλες οι σκέψεις ή η πλειονότητα των σκέψεων να ψάχνουν και να φτάνουν σε μια κοινή συμφωνία, που να ΄ναι καλή για την πλειοψηφία, χωρίς να εξαλείφει αυτούς που ‘ναι οι λιγότεροι. Να υπακούει ο λόγος του διοικητή το λόγο της πλειοψηφίας, να έχει το σκήπτρο του διοικητή λόγο συλλογικό και όχι μόνο μία θέληση. Να αντανακλά ο καθρέφτης τα πάντα, οδοιπόρους και δρόμο, και να ‘ναι έτσι κίνητρο για σκέψη, και για τον καθένα ξεχωριστά, αλλά και για τον κόσμο όλο.

Από αυτές τις λέξεις προέρχονται όλες οι λέξεις, σ’ αυτές προστίθενται σαν κρίκοι αλυσίδας οι ζωές και οι θάνατοι των αντρών και των γυναικών των αληθινών. Αυτή είναι η κληρονομιά που άφησαν οι πρώτοι θεοί, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο, στους άντρες και τις γυναίκες τους αληθινούς. Περισσότερο από κληρονομιά, είναι ένα βαρύ φορτίο, ένα φορτίο που κάποιοι το εγκαταλείπουν στη μέση του δρόμου και απλώς το αφήνουν παραπεταμένο, σαν να ήταν το οποιοδήποτε αντικείμενο. Αυτοί που εγκαταλείπουν τούτη την κληρονομιά σπάζουν τον καθρέφτη τους και πορεύονται τυφλοί για πάντα, δίχως πια να γνωρίζουν αυτό που είναι, από πού έρχονται και που πάνε. Αλλά υπάρχουν αυτοί που φέρουν πάντα την κληρονομιά των τριών πρώτων λέξεων, που περπατούν σαν σκυφτοί από το βάρος στην πλάτη, όπως όταν το καλαμπόκι, ο καφές ή τα ξύλα κατεβάζουν το βλέμμα στο έδαφος. Μικροί πάντα από τόσο φορτίο, βλέποντας πάντα προς τα κάτω από το τόσο βάρος, οι άντρες και οι γυναίκες οι αληθινοί είναι μεγάλοι και κοιτούν προς τα πάνω. Με αξιοπρέπεια κοιτούν και περπατούν οι άντρες και οι γυναίκες οι αληθινοί, λένε.

Αλλά για να μη χαθεί η γλώσσα η αληθινή, οι πρώτοι θεοί, αυτοί που έφτιαξαν τον κόσμο, είπαν πως έπρεπε να φυλαχτούν οι τρεις πρώτες λέξεις. Οι καθρέφτες της γλώσσας θα μπορούσαν να σπάσουν κάποια μέρα και τότε οι λέξεις που γέννησαν θα έσπαζαν ακριβώς όπως κι οι καθρέφτες και θα έμενε ο κόσμος χωρίς λέξεις να μιλήσει ή να σωπάσει. Έτσι, πριν να πεθάνουν για να ζήσουν, οι πρώτοι θεοί παρέδωσαν αυτές τις τρεις πρώτες λέξεις στους άντρες και τις γυναίκες από καλαμπόκι για να τις φυλάξουν. Από τότε οι άντρες και οι γυναίκες οι αληθινοί φυλάσσουν σαν κληρονομιά αυτές τις τρεις λέξεις. Για να μην ξεχαστούν ποτέ, τις περπατούν, τις αγωνίζονται, τις ζουν …»

Ιστορίες του γερο-Αντόνιο, Subcomandante Marcos -Εκδόσεις ΡΟΕΣ, μετάφραση Γιώργος Καρατζάς.

Υ.Γ.: Αυτό το ποστ ήταν μια ακόμα παραγγελιά της Montressor.

Posted by...The Motorcycle boy at 11:19 π.μ. 10 comments  

Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό

«Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό» έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Μια πολύ σοφή παροιμία διατυπωμένη σε απλή καθαρή γλώσσα.
Κι όμως θα χρειαστώ πολλές λέξεις για να την αναλύσω και να εξηγήσω το νόημα της. Μόνο που τα συναισθήματα δεν ανήκουν στις λέξεις, τα συναισθήματα έχουν τη δική τους γλώσσα: τη γλώσσα της καρδιάς.
Πόσοι από εμάς ξέρουν να την μιλάνε και άραγε υπάρχει κάποιο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που να τη διδάσκει; Ιδού ένα φιλοσοφικό ερώτημα: Διδάσκονται τα συναισθήματα; Τα μαθαίνουμε όσο περνάνε τα χρόνια ή υπάρχουν από πάντα μέσα μας; Διδάσκεται η αγάπη και το συναίσθημα της αλληλοβοήθειας ή πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να το βρούμε;
«Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Άλλη σοφή παροιμία που δείχνει ότι δεν πρέπει να αμφισβητούμε τη σημασία των λέξεων. Ένας κακός λόγος μπορεί να ραγίσει μια καρδιά, μια πολιτική απόφαση μπορεί να καταστρέψει μια χώρα. Από την άλλη, πόσες φορές ένας καλός λόγος μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα; Πόσες επαναστάσεις ντύθηκαν με λέξεις και πέτυχαν το στόχο τους;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι λέξεις είναι σημαντικές γιατί κουβαλάνε τα νοήματα και τα συναισθήματα, ΔΕΝ είναι όμως τα ίδια τα νοήματα ή τα συναισθήματα. Είναι το μέσο και όχι ο σκοπός.
Ένας τρόπος, λοιπόν, για να βοηθήσεις και να κάνεις το καλό, είναι να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις. Να κάνεις γνωστούς για παράδειγμα τους Ζαπατίστας γράφοντας σε ένα blog. Κάνοντας τους γνωστούς, τους δίνεις δύναμη, κάνεις γνωστή την ύπαρξη τους και έτσι η εξαφάνιση τους δε θα περάσει στα ψιλά γράμματα.
Γιατί να βοηθήσεις όμως; Να ένα καλό ερώτημα. Γιατί το νιώθεις και το θέλεις είναι η απάντηση. Δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα, κανένα αντάλλαγμα, να το κάνεις απλά γιατί είναι υποχρέωση σου να το κάνεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και όλοι είναι άνθρωποι και γιατί έχουμε χρέος απέναντι στον συνάνθρωπο μας.
Βοήθησε τον, λοιπόν, αλλά μετά ρίξε τον εγωισμό σου στο γιαλό. Μην περιμένεις τίποτα και ποιος ξέρει; Ίσως φανείς τυχερός. Ίσως καταφέρεις να ζήσεις σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Κι αν όχι εσύ, ίσως τα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου που θα ζουν αγαπημένα και ευτυχισμένα με τα δικά τους παιδιά και εγγόνια, όταν όλα θα είναι παιδιά ΜΑΣ!
Αρκεί να γίνει η αρχή…

Posted by...homelessMontresor at 2:41 μ.μ. 8 comments  

Τα banner

Αντιγράψτε το banner στα δικά σας blogs.
Μπορείτε να διαλέξετε κάποιο από τα παρακάτω:

Για αυτό τo banner













ο κώδικας είναι:

<a href="http://nadaparanosotros.blogspot.com"><img style="CURSOR: hand" alt="Άνθρωποι από Καλαμπόκι" src="http://static.flickr.com/90/238530701_c61aeadbae_o.gif" border="0"></a>

Για αυτό τo banner










ο κώδικας είναι:
<a href="http://nadaparanosotros.blogspot.com"><img style="CURSOR: hand" alt="Άνθρωποι από Καλαμπόκι" src="http://photos1.blogger.com/x/blogger/5903/2512/1600/112953/tsiapas.jpg" border="0"></a>


Και για αυτό το banner:




ο κώδικας είναι:

<a href="http://nadaparanosotros.blogspot.com"><img style="CURSOR: hand" alt="Άνθρωποι από Καλαμπόκι" src="http://farm1.static.flickr.com/159/396056742_366c0f3af6_o.jpg" border="0"></a>

Αντιγράφετε σε κάποιο σημείο του template σας και βοηθάτε να γίνει γνωστή η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων.

Posted by...kala at 12:00 μ.μ.  

ελευθεροτυπία - ιός - το ξεχασμένο 68 - ανθρωποθυσίες στην ολυμπιάδα

1968 - άλλη μια αναδρομή στο παρελθόν,
άλλο ένα κομμάτι του παζλ.
λίγο πριν τους Ολυμπιακούς,
το Μεξικό πνίγεται στο αίμα

κλικ εδώ για το αφιέρωμα του ιού

και εδώ για το σχετικό άρθρο της wikipedia

Posted by...unapatatras at 11:07 μ.μ. 8 comments  

Μάρτιος 2001: αναδρομές και στιγμιότυπα

Το Μάρτιο του 2001, οι Ζαπατίστας, με επικεφαλής τον υποδιοικητή Marcos, ξεκίνησαν ένα μεγάλο ταξίδι από την Chiapas, που βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Γουτεμάλα, (δείτε μιαν εικόνα του Μεξικού εδώ. Για περισσότερους χάρτες, δέστε εδώ.) προς την Πόλη του Μεξικού. Το ταξίδι κράτησε δυο βδομάδες. Το πολυπληθές καραβάνι των Ζαπατίστας βάδιζε φανερά και χωρίς προφυλάξεις. Εκατομμύρια Μεξικανοί τους είδαν να περνούν από τις πόλεις και τα χωριά τους – και βεβαιώθηκαν ότι δεν είναι τέρατα, σατανικά πλάσματα και αιμοσταγείς βρικόλακες. Επειδή, από το 1994, οπότε ξεκίνησε η επανάσταση, η κυβέρνηση είχε ξοδέψει τεράστια ποσά σε μιαν εκστρατεία δυσφήμισης και συκοφάντησης των επαναστατών. Τα δύο μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια (Televisa και TV Azteca), που σχεδόν μονοπωλούν την ενημέρωση, έκαναν το παν για να παρουσιάσουν τους Ζαπατίστας ως μια συμμορία κακοποιών και δολοφόνων. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίον κάλυπταν τα σχετικά γεγονότα στόχευε στη χειραγώγηση των θεατών ώστε να αποδεχτούν την ανάληψη στρατιωτικής και παραστρατιωτικής δράσης εναντίον της Chiapas. Για ένα διάστημα, η εκστρατεία πέτυχε: η πλειοψηφία των Μεξικανών απαιτούσε αυστηρά μέτρα (“mano dura”) εναντίον των εξεγερμένων. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν εκατοντάδες άνθρωποι και χιλιάδες άλλοι να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Εν τούτοις, επτά χρόνια μετά την εξέγερση του 1994, οι Ζαπατίστας υπήρχαν ακόμη. Κανένα από τα προβλήματα της χώρας δεν είχε λυθεί (το αντίθετο) και κανένα από τα αιτήματά τους δεν είχε ακουστεί. Και, μετά από το μεγαλειώδες ταξίδι εκείνου του Μαρτίου, η υπόθεσή τους ήρθε ξανά στη δημοσιότητα – και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο. Το μονοπώλιο της τηλεοπτικής πληροφόρησης είχε σπάσει και η (τότε) κυβέρνηση του Vincente Fox δεν μπορούσε πια να προσποιείται ότι ελέγχει την κατάσταση ή ότι έχει απέναντί της ένα μάτσο τρομοκράτες· επιπλέον, η (έστω και περιορισμένη) προβολή των γεγονότων στα διεθνή ΜΜΕ και στο Διαδίκτυο ήταν (και είναι) ένα είδος ασπίδας: δεν θα μπορούσαν, πια, να εξοντωθούν οι Ζαπατίστας με μια επιχείρηση τύπου CIA, χωρίς τούτο να έχει απρόβλεπτες συνέπειες στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας. Εκ των πραγμάτων, ο Fox, που προεκλογικά δήλωνε με αλαζονεία ότι θα έλυνε το πρόβλημα της Chiapas εντός 15 λεπτών, αναγκάστηκε να συνομιλήσει με τους Ζαπατίστας.

Ο Fox είναι ο πολιτικός που κατάφερε να σπάσει την επί 71 χρόνια μονοπώληση της εξουσίας από το κόμμα PRI (μερικά στοιχεία για τα κόμματα και την πρόσφατη πολιτική κατάσταση στο Μεξικό, υπάρχουν εδώ). Παρ’ όλο που προεκλογικά εμφανιζόταν ως υπέρμαχος και υπερασπιστής του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού, στην πραγματικότητα η νίκη του χαρακτηρίστηκε ως «νίκη των μεξικανικών και των ξένων εταιριών» (φαίνεται πως η λέξη «εκσυγχρονισμός» έχει προσλάβει εντός του νοηματικού της πεδίου αυτήν κυρίως την έννοια, σε πείσμα κάθε ετυμολογικής ανάλυσης). Ξεπερνώντας κάθε προηγουμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική, το πρόγραμμά του ήταν να διοικήσει τη χώρα σαν να ήταν επιχείρηση: δηλαδή, να παγώσει τη φορολογία επί των κερδών (ας με συγχωρέσουν οι οικονομολόγοι για την απλοϊκή διατύπωση), να επιβάλει οπισθοδρομικούς φόρους στα τρόφιμα και τα φάρμακα και ουσιαστικά να μετατρέψει τους χωρικούς ιδιοκτήτες γης σε κολλήγους (που σημαίνει: να τους πάρει τις ιδιοκτησίες τους και να τους βάλει να καλλιεργούν ξένα κτήματα ή να βόσκουν ξένα κοπάδια και να «μοιράζονται» τα προϊόντα με τους ιδιοκτήτες· το σύστημα αυτό επικρατούσε και εδώ από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι τον 20ό αι.)

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την εκλογή του Fox, τα αμερικανικά ΜΜΕ τον χαιρέτισαν ως «φίλο της Wall Street». Όπως ο George W. Bush, Jr., ο Fox ήταν επιχειρηματίας που έγινε πολιτικός· αφοσιωμένος οπαδός της ελεύθερης αγοράς, θεωρήθηκε ισχυρό όργανο αμερικανικών και άλλων ξένων οικονομικών συμφερόντων.

Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε από την περιφέρεια του Guanajuato, στο κεντρικό Μεξικό, της οποίας υπήρξε κυβερνήτης. Φυσικά, κι εκεί είχε υποσχεθεί οικονομική ανάπτυξη· αλλά, εκείνο που έκανε ήταν να προσελκύσει στην περιοχή ξένες επιχειρήσεις, που ουσιαστικά μονοπώλησαν τα δημόσια έργα, την έγγεια ιδιοκτησία και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (τις αντίστοιχες ΔΕΚΟ). Οι εργάτες σ’ αυτές τις επιχειρήσεις ήσαν κυρίως έφηβοι και πληρώνονταν 22 δολάρια τη βδομάδα.

Το σύστημα που δοκίμασε ο Fox στο Guanajuato και αργότερα προώθησε σ’ ολόκληρη τη χώρα ως πρόεδρος της κυβέρνησης, ονομάζεται maquiladora. Πίσω από την «εξωτική» λέξη, κρύβεται μια πολύ γνωστή πραγματικότητα – αυτή των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών. Με πολύ απλά λόγια, πρόκειται για μονάδες που παίρνουν (συνήθως, εισάγουν) συστατικά μέρη και εξαρτήματα ενός προϊόντος από άλλες μονάδες και τα συναρμολογούν στο τελικό προϊόν· τούτο μειώνει σημαντικά το κόστος παραγωγής, επειδή οι πολυεθνικές εταιρίες λειτουργούν βάσει της αρχής «το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, με το μικρότερο δυνατό κόστος» – δηλαδή, με όσο το δυνατόν μικρότερα έξοδα μεταφοράς πρώτων υλών και με όσο το δυνατόν χαμηλότερα ημερομίσθια. Έτσι, αντί να υπάρχει ένα εργοστάσιο σε μία χώρα που να φτιάχνει, λ.χ., ηλεκτρονικούς υπολογιστές από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι οικονομικότερο κάθε κομμάτι του υπολογιστή να φτιάχνεται εκεί όπου θα κοστίσει λιγότερο και μετά η συναμορμόγηση να γίνεται σ’ ένα άλλο εργοστάσιο, σε μια χώρα που θα επιλεγεί επίσης με τα παραπάνω κριτήρια. Πρόκειται για παλιές ιστορίες – η συζήτηση περί παγκοσμιοποίησης απλώς τις κατέστησε γνωστές σ’ ένα ευρύτερο κοινό (αλλά και όλη αυτή η ιστορία με την παγκοσμιοποίηση, άρχισε να συζητείται όταν τα πράγματα είχαν πλέον μπει στο δρόμο τους – οι πολυεθνικές εταιρίες άρχισαν να λειτουργούν έτσι από τη δεκαετία του 1960, και εμείς πήραμε μυρωδιά την «παγκοσμιοποιημένη οικονομία» στα τέλη της δεκαετίας του 1990).

Όταν η υπόθεση των Ζαπατίστας πήρε νέα τροπή και εξελίχθηκε σε «ειρηνική επανάσταση», ο Fox προσπάθησε να επωφεληθεί. Μάλιστα, βρήκε ευκαιρία να τονίσει το δημοκρατικό χαρακτήρα της διακυβέρνησής του, λέγοντας ότι η προηγούμενη κυβέρνηση του PRI δεν θα επέτρεπε ούτε καν την ειρηνική διαδήλωση του Μαρτίου. Στην πραγματικότητα, ακολουθούσε παρελκυστική πολιτική: ήξερε ότι θα είχε πολλά να χάσει αν οι Ζαπατίστας επέστρεφαν στην Chiapas χωρίς να έχει επιτυχθεί κάποια συμφωνία (επειδή, ήταν δεδομένο ότι σε μια τέτοια περίπτωση, θα ξεσπούσε λαϊκή εξέγερση) – από την άλλη, δεν ήταν δυνατόν να τους δώσει εδαφική αυτονομία, ειδικά για εκείνη την περιοχή της χώρας: θα ήταν κακό για τις επιχειρήσεις.

Η περιοχή της Chiapas είναι σημαντικός παραγωγός πετρελαίου, φυσικού αερίου και υδροηλεκτρικής ενέργειας. Επιπλέον, η κυβέρνηση Bush έχει δώσει υψηλή προτεραιότητα στην ενεργειακή πολιτική Η.Π.Α. και Μεξικού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αντιπρόεδρος Dick Cheney δούλευε παλαιότερα στην εταιρία Halliburton, η οποία κυριολεκτικά «άρμεξε» την εταιρία Pemex («Μεξικανικά Πετρέλαια», η εταιρία που προέκυψε από την εθνικοποίηση των πετρελαϊκών αποθεμάτων από τον μεξικανό πρόεδρο Lázaro Cárdenas del Río, το 1938), συνάπτοντας συμβόλαια εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Προσπαθώντας να επιλύσει εν μέρει το ενεργειακό πρόβλημα της Καλιφόρνια, ο Bush επιδιώκει να φτιάξει μεγάλα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας στα σύνορα με το Μεξικό, όπου δεν εφαρμόζονται οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί.

Παράλληλα, η περιοχή της Chiapas είναι κομβικής σημασίας σ’ ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης ύψους πολλών δισ. δολαρίων, γνωστό ως «Σχέδιο Puebla-Panama». Το πρόγραμμα αυτό, στο οποίο συμμετέχουν αρκετές χώρες της Κεντρικής Αμερικής, σχετίζεται με τις μεταφορές, το πετρέλαιο, τον τουρισμό και τις αγροτικές επιχειρήσεις, και ουσιαστικά επεκτείνει την πολιτική του ελεύθερου εμπορίου, όπως ορίζεται από τη NAFTA. Είναι σαφές ότι σε όλα αυτά τα σχέδια, διόλου δεν εξυπηρετεί η ύπαρξη μιας αυτόνομης κοινότητας Ινδιάνων, όπως την ονειρεύονται οι Ζαπατίστας. Διότι, το δικαίωμα στην «ινδιάνικη κουλτούρα» που περιλαμβάνεται στα αιτήματά τους, δεν σημαίνει μόνο το δικαίωμα στη γλώσσα ή τη θρησκεία της φυλής, αλλά και το δικαίωμα στον παραδοσιακό τρόπο ζωής· και ο ινδιάνικος τρόπος ζωής στηρίζεται στη γη – μόνο που η αντιμετώπιση της γης με βάση την ινδιάνικη κοσμοθεωρία είναι εντελώς αντιπαραγωγικός και εχθρικός προς τις έννοιες της «ανάπτυξης» και της «εκμετάλλευσης» του λεγόμενου «προηγμένου κόσμου».

Το ταξίδι των Ζαπατίστας προς την πρωτεύουσα είχε πολλά μηνύματα - «υπάρχουμε», «είμαστε εδώ», «είμαστε σαν και σας»· και ο προορισμός, η μεγάλη κεντρική πλατεία Zócalo στην Πόλη του Μεξικού, ήταν επίσης φορτωμένος με νοήματα συμβολικά: επειδή, το 1914, στο ίδιο εκείνο μέρος είχαν συγκεντρωθεί οι μεξικανοί επαναστάτες, με επικεφαλής τον Zapata και τον Villa. Λένε πως κανένα άλλο σημείο στην πρωτεύουσα δεν έχει τόσο μεγάλη συναισθηματική και πολιτική σημασία όσο αυτή η πλατεία. Στα βόρεια, υψώνεται ο επιβλητικός καθεδρικός ναός – ο παλαιότερος στη Λατινική Αμερική· στα δυτικά, τα αποικιακού ρυθμού Εθνικά Ανάκτορα, σήμερα έδρα της κυβέρνησης: ανάμεσά τους, μια σειρά ιστορικών κτηρίων που χρησιμοποιούνται από τις διοικητικές υπηρεσίες της πρωτεύουσας. Και, κάτω από την πλατεία, είναι θαμμένη η αρχαία πόλη των Αζτέκων, λαμπρή και ακμάζουσα πριν από πέντε αιώνες.

Σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο, ανάμεσα στα κτήρια-σημεία θεσμών και εξουσιών και πάνω στη χαμένη παράδοση και ιστορία της χώρας, μια ομάδα Αζτέκων, με τις πολύχρωμες ενδυμασίες τους, χόρεψαν υπό τον ήχο των τυμπάνων. Ο ανταποκριτής του BBC, που κάλυπτε τη συγκέντρωση των Ζαπατίστας, χαρακτήρισε το συμβάν ως την πιο καυστική και συνάμα σπαρακτική στιγμή ολόκληρης της μέρας. Οι άνθρωποι, που η φυλή τους ζούσε σ’ εκείνον τον τόπο αιώνες πριν από τους λευκούς, και που οι λευκοί τους έσπρωξαν στο περιθώριο, χόρευαν ανάμεσα στα σύμβολα μιας ξένης κουλτούρας, μιας εξουσίας που σχεδόν τους εξαφάνισε, ζητώντας όχι ν’ αλλάξουν την ιστορία, αλλά να εξασφαλίσουν ένα μέλλον μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

(Τα στοιχεία προέρχονται από τις ανταποκρίσεις της María Elena Navas και του Peter Greste στο BBC και από την ανάλυση του Martin Espinoza, “Zapatistas: Bad For Business” στο CorpWatch.org)

Posted by...Λίτσα at 9:29 π.μ. 6 comments  

Έβαλες λίγο χρώμα στη σκιά μας...




Ήμουν πλέον φοιτητής όταν μια μέρα ξεφυλλίζοντας ένα παλιό περιοδικό τράκαρα με την περίπτωση του Subcomandante Marcos και τους Ζαπατίστας.

Στην αρχή του άρθρου φιγουράριζε μια φωτογραφία ενός μαυροφορεμένου άντρα με στρατιωτική φόρμα ο οποίος έκανε το σήμα της νίκης φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι. Θα μπορούσες να πεις πως έμοιαζε με μωαμεθανό καμικάζι, με Βάσκο αυτονομιστή, με ταγμένο τρομοκράτη ή ακόμα και με κάποιο επίλεκτο μέλος των Ειδικών Δυνάμεων. Οφείλω να ομολογήσω πως η τότε πανεπιστημιακή μου περσόνα είχε αποκτήσει σαφούς αντιεξουσιαστικούς προσανατολισμούς και προτιμήσεις ενώ με φλέρταρε επίμονα η ετυμολογική έννοια της λέξης τρόμο + κράτη δηλ. τι εκπληρώνει αυτός που προκαλεί τρόμο στο Κράτος;

• Τι χαρακτήρα και ιδεώδη κουβαλά;
• Μήπως απλά έχει διαφορετική άποψη με αυτά που λέει και κάνει το Κράτος και για αυτό θεωρείται κιόλας εχθρός του δευτέρου;
• Μήπως εξοπλίζεται, με Βία απέναντι στην Βία που καθημερινά αντιμετωπίζει από το ίδιο το Κράτος, σαν αντανακλαστική του ανάγκη και ένστικτο;
• Μήπως επιλέγει το δρόμο του ένοπλου αγώνα γιατί πιστεύει πως αυτός ο ωμός τρόπος είναι πιστός καθρέφτης όλων των διαφορετικών πτυχών της κοινωνίας;
• Μήπως γνωρίζει καλά πως έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η ένοπλη βία είναι ένας άμεσος τρόπος ώστε να τραβήξει την προσοχή, να σοκάρει και να αφυπνίσει τους φιλήσυχους συμπολίτες του δείχνοντας τους έτσι πως δεν είναι ήρωας από κόμιξ αλλά ένας από αυτούς;
• Μήπως πιστεύει πως κάποιος πρέπει να είναι αυτός που ενίοτε εκπροσωπεί όλο το μένος και το καλά κρυφό απωθημένο της μάζας για εκδίκηση προς τον Δυνάστη της;
• Μήπως εντέλει θεωρεί πως έτσι σπάει τον φαύλο κύκλο του «Θύτη-Θύματος», εφόσον υποθέτει πως αφού ο ένας εξαρτάται από τον άλλον, παίρνοντας τον τίτλο του Επαναστάτη κόβει έτσι και την αλυσίδα της παθητικότητας που κουβάλαγε το θύμα δίνοντας του ένα λόγο για να περάσει στην ενεργητικότητα;

Θυμάμαι πόσο διψασμένα ρουφούσα το μακροσκελές άρθρο του περιοδικού καθώς η φυσιογνωμία και ο βίος του Subcomandante Marcos με εντυπωσίαζε όλο και πιο πολύ και στο τέλος μπορώ να πω πως με κέρδισε κατα-κράτος (για να χαριτολογήσουμε κιόλας λίγο με τις λέξεις). Έκτοτε, ασχολήθηκα πολύ με την φιλοσοφικά οικουμενική περσόνα του Subcomandante Marcos εκτιμώντας απεριόριστα πίσω από αυτήν τον άνθρωπο και καλλιτέχνη της Ζωής, ο οποίος επέλεξε να μείνει κρυμμένος πίσω από τη μάσκα του Επαναστάτη.
Αυτόν τον άνθρωπο που φέρνει σε υπερήρωα. Αυτόν τον ηγέτη (με την πλήρη σημασία του όρου) που με όλα αυτά που έχει πράξει, έχει πει, εκφράζει σαν παρουσία και νόηση τον κάνουν να μην μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Αυτόν τον τύπο που σίγουρα θα μπορούσες να συναντήσεις σαν πρωταγωνιστή σε κάποιο κόμιξ.
Για αυτό και τον γουστάρουμε όλοι εμείς…

• Γιατί η ζωή του άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία, βιβλίο, πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, γλυπτό ή ποίημα.
• Γιατί το παράδειγμα του μπορεί να μας παραδειγματίσει και να μας φέρει έμπνευση στην στείρα από όνειρα ζωή μας.
• Γιατί πολύ θα το θέλαμε να ήμασταν στην θέση του όταν οι αλυσίδες την ίδια στιγμή μας κρατούν δέσμιους των πλαστών ζωών μας.
• Γιατί ταυτιζόμαστε με το Δίκαιο στον αγώνα του με το Άδικο.
• Γιατί ακόμα και έτσι φανταζόμαστε ένα κόσμο καλύτερο.
• Γιατί ξέρουμε πως ακόμα και αν είναι όλα ένα ουτοπικό όνειρο αξίζει πάνω από όλα να πολεμά κανείς απέναντι στον κακό του εαυτό.
• Γιατί ο Επαναστάτης δεν βγαίνει στην ουσία ποτέ χαμένος παρά μόνον κερδισμένος εφόσον για αυτόν δεν μετρά η έκβαση αλλά η προσπάθεια. Σε αντίθεση με όλους εμάς που ζυγίζουμε καιροσκοπικά τα πάντα γύρω μας.

Τέλος, σημειώστε πως κυκλοφορούν και πολλά αρνητικά σενάρια και φήμες για το πρόσωπο του. Κατά καιρούς έχουν ακουστεί πολλά. Το τι είναι σωστό, λάθος, αληθινό ή ψευδές είναι καθαρά υποκειμενικό. Η αλήθεια για μένα είναι πάντοτε κάπου στη μέση…

• Αν και φημολογείται πως είναι από πολύ εύπορη οικογένεια και ότι έχει διατελέσει καθηγητής Φιλοσοφίας σε πανεπιστήμιο του Μεξικού, προτιμά να μιλάει απλοϊκά επιλέγοντας πολλές φορές παραβολές έτσι ώστε να γίνεται κατανοητός από την πλειοψηφία της αγράμματης υπαίθρου.
• Πηγή έμπνευσης για αυτόν, μεταξύ άλλων, έχει αποτελέσει και ο Comandante Che Guevara. Η βασική του ένσταση όμως σε σχέση με τον Che (για αυτό και πολύ σωστά επέλεξε τον τίτλο του Υποδιοικητή), είναι πως πιστεύει απόλυτα στην δύναμη της Ιδέας η οποία ως Μορφή αυτοεκφράζεται με το να είναι η ίδια ο αγώνας καθαυτός υποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την Θυσία που οφείλει να κάνει το ανθρώπινο Εγώ στην υπηρεσία του κοινού σκοπού. Άρα, το φυσικό πρόσωπο στην περίπτωση μας επιτελεί μόνον το ταπεινό όχημα και όχι το κέντρο της Ιδέας.
• Φοράει κουκούλα όχι μόνο για να υποστηρίζει με το παράδειγμα του πως ο αγώνας είναι υπεράνω προσώπων αλλά και σε περίπτωση που σκοτωθεί ο ίδιος, κάποιος άλλος να πάρει την θέση του ως Subcomandante Marcos και να συνεχίσει το έργο του δείχνοντας έτσι πως όλα αυτά δεν στηρίζονται σε ένα πρόσωπο αλλά στον κοινό στόχο.
• Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι γυναίκα και όχι άντρας πίσω από αυτήν την περσόνα. Απλά έχει βάλει ως βιτρίνα τον σύντροφο της αφού το αντρικό πρότυπο επαναστάτη έχει μεγαλύτερη δυναμική και απήχηση στις μάζες.
• Κάποιοι άλλοι λένε, πως ίσως έχει κάποια χρόνια πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί και τον έχει αποδυναμώσει αισθητά. Για αυτό και πολλές φορές παίρνουν την θέση του ορισμένοι έμπιστοι συμπολεμιστές του παριστάνοντας αυτόν σε διάφορες συνεντεύξεις και πορείες.
• Ένα από τα αρνητικά σενάρια, ίσως και το επικρατέστερο μεταξύ άλλων, αναφέρει πως ο Subcomandante Marcos μπορεί να είναι η Χολιγουντιανή κατασκευασμένη περσόνα του λαϊκού μεσσία εξ Αμερικής ενώ από πίσω της κρύβεται η πίεση που θέλει να ασκεί η CIA στο εσωτερικό του Μεξικού. Και προσθέτουν πως μέχρι τώρα, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση του Μεξικού, θα μπορούσε εύκολα να συλλάβει τον ηγέτη των Ζαπατίστας.

Προσωπικά δεν θέλω να πάρω θέση. Μπορεί να είναι όλα μια πλεκτάνη. Μια συνομωσία από τις πολλές που έχουν λάβει μέρος κατά την διάρκεια της Ιστορίας και δεν έχουμε μυριστεί τίποτα. Ωστόσο, αυτό που αποπνέει η περίπτωση των Ζαπατίστας και του Subcomandante Marcos, είτε είναι Μύθος είτε Πραγματικότητα, είναι και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης του ανθρωπίνου είδους…η ΠΙΣΤΗ.
Κι αν τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως η σύγχρονη δυτική ορθολογική κοινωνία πάσχει από την ύπαρξη και την πίστη που τρέφουμε πλέον στους μύθους, τότε εμένα μου αρέσει να πιστεύω σε Μύθους σαν και αυτόν του Subcomandante Marcos…





ΥΓ: Συγχωρήστε με για το μεγάλο σε έκταση post μου. Δεν σκοπεύω να γράψω κάτι επιπλέον για το θέμα αυτό. Απλά ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου γνωριμία με την περσόνα του Subcomandante Marcos. Αναλυτικά στοιχεία για το βίο του και το κίνημα των Ζαπατίστας θα βρείτε στο υποφαινόμενο Blog.

Posted by...Άβατον at 9:45 π.μ. 7 comments