(Απεργία λογικής)
Πέμπτη, Ιανουαρίου 27, 2011
Από το μπλογκ της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ:
Το ιστορικό των απεργιών πείνας των αιτούντων άσυλο ξεκίνα κάπου στα τέλη Αυγούστου, έξω από τα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες, όταν δύο εκ των Ιρανών απεργών πείνας είχαν ήδη συμπληρώσει τη 36η ημέρα και μαζί τους άλλοι πέντε ή έξι περί τις 14-17 ημέρες. Καθ’ όλο το διάστημα της απεργίας ο εκ της Πολιτείας αντίλογος ήταν ότι η νομοπαρασκευαστική για το πολιτικό άσυλο είναι σε εξέλιξη και θα έπρεπε να περιμένουν. Οι μέρες όμως κυλούσαν και η ζωή των απεργών πείνας κινδύνευε. Έτσι, αποφασίστηκε ύστερα από τρεις ημέρες επώδυνων διαπραγματεύσεων να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, τα οποία δεν ήταν άλλα από το εξής ένα: να εξεταστούν άμεσα τα αιτήματα ασύλου τους (τα οποία εκκρεμούσαν από τρία έως και πέντε χρόνια). Όχι μόνο η σωματική αλλά και η ψυχική τους υγεία ήταν κλονισμένη και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Πράγματι, εκεί, μέσα στο κατακαλόκαιρο ενεργοποιήθηκε η επιτροπή ασύλου του παρελθόντος πια Προεδρικού Διατάγματος και εξετάστηκαν οι αιτούντες. Η επιτροπή απεφάνθη στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Ενδεικτικό του μη εκβιασμού τους ήταν η άρνησή τους να παραλάβουν το πολιτικό άσυλο (που η επιτροπή έκρινε πως δικαίως έπρεπε να τους δοθεί), να λύσουν την απεργία και να διακομισθούν σε νοσοκομείο.
Ένας από τους Ιρανούς μάλιστα που βρίσκονταν στην πιο κρίσιμη κατάσταση έλεγε« στη χώρα μου απλώς θα με φυλακίζανε, εδώ, όμως, στη δημοκρατική Ευρώπη, έφτασα στο σημείο να χάσω τη ζωή μου για να μου αναγνωρίσουν το δικαίωμα να ζήσω … τώρα δεν το θέλω πια το άσυλο, θέλω να πεθάνω.. ντρέπομαι… » λίγο πριν αποσυρθεί για πάντα … κι ήταν η Εκκλησία της Ελλάδος που βοήθησε ώστε να επανακτήσει την πίστη του στη ζωή και να λύσει την απεργία.
Έκτοτε περάσανε αρκετοί μήνες και διάφορες απεργίες πείνας λάμβαναν χώρα στα πέριξ. Κι όλες αντιμετωπίζονταν με πανομοιότυπο τρόπο, με έκτακτες επιτροπές, καθώς η νομοπαρασκευαστική επιτροπή για το πολιτικό άσυλο και οι λοιπές διαδικασίες είχαν και δικαίως ίσως το δικό τους ρυθμό. Κι οι μόνοι που ασχολούνταν με το ζήτημα ήταν η αστυνομία – με τις ελάχιστες δυνατότητες που εκ του χαρτοφυλακίου διαθέτει: να τρέχει πίσω από το πρόβλημα.
Κι η μέρα που πολύ αναμέναμε έφτασε: υπεγράφη το Προεδρικό Διάταγμα για την εξέταση των (45.000) αιτημάτων ασύλου. Υπεγράφη μεν αλλά μήτε εφαρμόστηκε (ακόμα), μηδέ «επικοινωνήθηκε». Και για το πρώτο υπάρχει ίσως εξήγηση καθώς δεν είναι εύκολο να οργανωθούν και να στελεχωθούν καταλλήλως οι υπηρεσίες, και μάλιστα την παρούσα περίοδο ενός νομοθετικού «οργασμού», εκ των πραγμάτων αναγκαίου. Το δεύτερο όμως ανήκει στα κυβερνητικά παράδοξα, αντίστοιχο του οποίου ήταν και η μη επαρκής ενημέρωση για τη δυνατότητα άσκησης εκλογικών δικαιωμάτων των αλλοδαπών στις δημοτικές εκλογές, με αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι αυτοί που ενημερώθηκαν και εν τέλει άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα.
Ομοίως, την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε και ένας ακόμα νόμος- για τη σύσταση της ανεξάρτητης Υπηρεσίας Ασύλου, τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής και την κάρτα της υπό ανοχής διαμονής. Και ομοίως, δεν «επικοινωνήθηκε». Πρόκειται για ένα διόλου ελληνικό πολιτικό φαινόμενο, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις μας συνήθως τάζουν και ουδέποτε πράττουν. Στην προκειμένη περίπτωση όμως συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ενώ στη Βουλή ψηφίζονταν ιστορικής σημασίας νόμοι για το μεταναστευτικό/ προσφυγικό, εκτός Βουλής ουδείς το γνώριζε. Και μάλιστα την περίοδο που συνέβαιναν όλα αυτά, στην επικαιρότητα δέσποζε η συζήτηση για τους φράχτες, τα πλωτά κελιά και τις πλαστικές σφαίρες, η οποία ρητορική φυσικά και φέρει μια κάποια ευθύνη για την κατάσταση στη Νομική σήμερα. - Δεν θυμάμαι να είδα κανένα πρωτοσέλιδο για τη νομοθετική επανάσταση στο ζήτημα του πολιτικού ασύλου. Δεν αντιλήφθηκα καμία εκπομπή για την εξέχουσας σημασίας δημιουργία των κέντρων υποδοχής.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην περίφημη απεργία πείνας των τριακοσίων. Την εβδομάδα μάλιστα που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε το Βέλγιο για την επιστροφή αιτούντα άσυλο στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ και στην πραγματικότητα σήμανε την de jure κατάρρευση του Κανονισμού αυτού.
Η δε επικρατούσα δημόσια συζήτηση των ΜΜΕ είναι κατά το σύνηθες εκτός θέματος:
Είναι ή δεν είναι υποκινούμενη η απεργία; - προφανώς και είναι, και μάλιστα με περισσή α-νοησία και αναλγησία καθώς όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα του πανεπιστημιακού ασύλου… αλλά μήτε την, έστω ακούσια, συμμετοχή τους στην εκμετάλλευση του μετανάστη… όμως … αυτό είναι το θέμα μας;
Να γίνει ή να μην γίνει άρση του πανεπιστημιακού ασύλου; - η άρση του πανεπιστημιακού άσυλου για τη σύλληψη των αιτούντων άσυλο και ως εκπεφρασμένη πρόταση είναι ακατάληπτη. Εάν το Πανεπιστημιακό άσυλο στην ιστορία της Μεταπολίτευσης απέκτησε ποτέ χρηστική αξία είναι οπωσδήποτε τώρα.
Συμφωνεί η ΠΑΣΠ και διαφωνεί η ΔΑΠ ή μήπως το αντίθετο; - άνευ σχολιασμού.
Και παραλλήλως, οι Υπουργοί να συνεδριάζουν με τον Πρωθυπουργό (ωσάν να είναι ποτέ δυνατόν αυτά τα θέματα να αντιμετωπιστούν σε επίπεδο Υπουργών δίχως διαμεσολαβητές και εμπειρογνώμονες), οι Πρυτανικές Αρχές να διαπληκτίζονται με την Αστυνομία, το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ, το ΛΑΟΣ με τη ΝΔ, η ΠΑΣΠ με τη ΔΑΠ, κοκ. Κι η απόφαση ελήφθη: να συνεχιστεί η απεργία πείνας αλλά σε άλλο χώρο, …λες και το μοναδικό ζήτημα που ετέθη είναι ο χώρος που θα πεθάνουν κι όχι η καθεαυτό κραυγή.
Κι εν τω μεταξύ οι πολίτες της Αθήνας αδυνατώντας να αντιληφθούν το λόγο που προκαλεί τόση αναστάτωση η «κατάληψη» της Νομικής από 300 αιτούντες άσυλο ενώ είναι αποδεκτή η εγκατάλειψη του ιστορικού κτηρίου εντός του οποίου κάθε βράδυ βρίσκουν κατάλυμα (γηγενείς) άστεγες ψυχές,… εγκαταλείπουν επίσης μνήμη, λογική και εαυτό στην αγκαλιά του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής … σε σημείο μάλιστα που κάποιοι να αναρωτιούνται σχολιάζοντας το χιτλερικό χαιρετισμό στο δημοτικό συμβούλιο: «και τι μας νοιάζει πως χαιρετά ο καθένας;» … κι ο εκφασισμός καλά κρατεί…
Κι όλα αυτά θα μπορούσαν, και μπορούν ακόμη, να αντιμετωπιστούν με έναν απλό τρόπο: με την επίσημη ενημέρωση της Πολιτείας για το έργο και τις προθέσεις της, μέσω διαμεσολαβητών φυσικά. Εκτός κι αν δεν σκοπεύει να εφαρμόσει τα όσα νομοθέτησε.
Posted by...The Motorcycle boy at 5:46 μ.μ. 0 comments
Μετά το γράμμα της Fee Marie Meyer
Δευτέρα, Ιανουαρίου 24, 2011
κειμενο-καταγγελια
απο Παπαδόπουλο Παναγιώτη(Κάϊν)
Τό γδύσιμο,ρέ αλητήριοι (ψάχνοντας κι άλλες λέξεις νά σάς "στολίσω" βρήκα ακόμα πιό σκληρές,αλλά διάλεξα τήν πιό "ήπια"....) τής "Αντιτρομοκρατικής", είναι πολύ χειρότερο μέσο βασανισμού ακόμη καί από τόν ξυλοδαρμό......
Αλλά μπορεί ποτέ ο αλητήριος νά έχει επίγνωση τής απουσίας τής συνείδησης?Ποτέ!Μέ νεκρές τίς αισθήσεις , μέχρι νά πεθάνει θά σαπίζει μέσα στήν μπόχα τής απάνθρωπης συμπεριφοράς του χωρίς νά πάρει ποτέ "μυρωδιά".....
Αλλοι γδύνουν,διαπομπεύουν καί εξευτελίζουν ανθρώπους στήν Τρομοκρατία τού 12ου ορόφου τής "Αντιτρομοκρατικής " καί άλλοι γδύνουν καί συκοφαντούν ανθρώπους στήν Τρομοκρατία τών σελίδων καί τής κίτρινης οθόνης τής ψευτοδημοσιογραφίας....
Χθές ο σύντροφος Παπαδάτος από τόν Συνασπισμό ,σήμερα η συντρόφισσα αναρχική Φαίη Μέγιερ,αύριο σίγουρη είναι η συνέχεια αφού η αλητεία τής ψευτοδημοσιογραφίας καί τής "αντιτρομοκρατίας" βρίσκονται σέ κοινό αγώνα απέναντι στόν "εσωτερικό εχθρό"(όσους αντιστέκονται στήν κρατική βαρβαρότητα καί στήν κατοχή τής χώρας στήν διεθνή συμμορία τών "δανειστών" της) καί ουδεμία "ΜΚΟ" ή οργάνωση προστασίας τών ατομικών δικαιωμάτων(συνυπεύθυνοι γιά τήν αδιαφορία τους καί η Διεθνής Αμνηστία καί οι γυναικείες οργανώσεις)δέν παίρνουν θέση απέναντι σέ αυτόν τόν χυδαίο τρόπο"κράτησης","σύλληψης" ή "ανάκρισης"(επαναλαμβάνω πώς είναι μορφή άγριου βασανιστηρίου καί ξεπερνά κάθε άλλη εξουσιαστική μέθοδο "ανάκρισης") πού εκθέτει καί προσβάλλει στά μάτια όλων μας(πού δέν είναι τόσο "αγνά" καί "αθώα" όσο σιωπούμε στήν θέα αυτής τής κοινής γιά όλους μας ντροπής) τό ανθρώπινο σώμα,τήν προσωπική ελευθερία καί αξιοπρέπεια.
Γιατί είναι γιά όλους μας τεράστια σέ μέγεθος ντροπή η σεξιστική καί αλητήρια μέθοδος καί δράση κάποιων τραμπούκων στά γραφεία τής ΓΑΔΑ , πού επέλεξαν αυτόν τόν κτηνώδη τρόπο βασανισμού γιά νά εκδικηθούν,χλευάσουν καί αυτοδικήσουν σέ βάρος τών απροστάτευτων θυμάτων τους(πού δέν έχουν κι από πάνω τό δικαίωμα επικοινωνίας μέ δικηγόρο).....
Συνεργαζόμενοι καί συγκοινωνούντα δοχεία στήν συντήρηση μιάς τρομοκρατημένης,φοβικής καί παρασιτικής κοινωνίας , σκουπίδια σέ αποσύνθεση γύρω από τίς καρέκλες τού κάθε Χρυσοχοϊδη,Παπουτσή καί τής ΕΣΗΕΑ πού χάσκει μέ απάθεια αντί νά ελέγχει στήν πράξη τήν εξουσία καί νά απαντά μέ δημοσιογραφική τόλμη στό αίσχος καί στήν προστυχιά τών εγκληματιών τής "Αντιτρομοκρατικής" καί τής "Ασφάλειας"....
Αλλά έχει ο Παπουτσής καί ο περιγυρός του ηθική καί πολιτικό ανάστημα γιά νά τό βρεί τό όργανο "συνδικαλιστικής εκπροσώπησης" τών δημοσιογράφων?
τήν αλληλεγγύη μου στούς συντρόφους Δημοσθένη Παπαδάτο καί στήν Φαίη Μέγιερ
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό κίνημα
Posted by...The Motorcycle boy at 8:58 π.μ. 0 comments
Ο εφιάλτης του Θοδωρή Ηλιόπουλου πρέπει να τελειώσει
Τρίτη, Ιανουαρίου 11, 2011
Αλληλεγγύη εν όψει της δίκης της 11ης-1-2011
Οι παρακάτω υπογεγραμμένοι, που συναντηθήκαμε και συνεργαστήκαμε με τον Θοδωρή Ηλιόπουλο στην έκδοση του βιβλίου Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική (εκδόσεις διάπυροΝ, Νοέμβριος 2010, ηλεκτρονική έκδοση εδώ), δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας προς αυτόν, εν όψει της δίκης του στη Χαλκίδα, στις 11-1-2011.
Η δίκη αυτή είναι μια ντροπή για την ελληνική πολιτεία – και αποτελεί μία ακόμη στιγμή ενός καφκικού εφιάλτη τον οποίο έζησε και ζει ο Ηλιόπουλος εδώ και δύο χρόνια. Συνελήφθη έξω από τη Νομική Σχολή της Αθήνας στις 18-12-2008 ενώ περπατούσε στον δρόμο με τους φίλους του, κουβαλώντας ένα μικρό σακίδιο με προσωπικά αντικείμενα. Στη συνέχεια, παρά το ότι και οι τέσσερις αυτόπτες μάρτυρες επέμεναν πως δεν είχε κάνει απολύτως τίποτε, χαλκεύτηκε εναντίον του ένα αδιανόητο κατηγορητήριο που περιλάμβανε 3 κακουργήματα (κατοχή εκρηκτικών βομβών, έκρηξη κατ’ εξακολούθηση, απόπειρα σωματικής βλάβης) και 2 πλημμελήματα (αντίσταση, διατάραξη κοινής ειρήνης), χαρακτηρίστηκε «εχθρός της δημοκρατίας» και προφυλακίστηκε για 8,5 μήνες, μέχρι τον Αύγουστο του 2009, οπότε και αποφυλακίστηκε μετά από απεργία πείνας 49 ημερών. Ο εφιάλτης αυτός έχει και συνέχεια, καθώς στις 11 Ιανουαρίου 2011 θα δικαστεί στη Χαλκίδα με το ίδιο εξόφθαλμα χαλκευμένο κατηγορητήριο, αντιμετωπίζοντας ποινή καθείρξεως.
Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, με τη συγκλονιστική στάση του στη φυλακή αλλά και με την υπόλοιπη ζωή του, κομίζει μια συνολική πρόταση ανθρωπισμού, ήθους, ευαισθησίας, καθημερινής αλληλεγγύης και έμπρακτης αντίστασης στην κτηνωδία. Δεν είναι τυχαίο πως μετά το τέλος της προφυλάκισής του, ενώ ήταν ένα έμβλημα ενός ολόκληρου κοινωνικού χώρου, είχε το θάρρος να πάρει ξεκάθαρες και ανυποχώρητες θέσεις ενάντια σε κάθε βία (κρατική ή «αντιεξουσιαστική») και έτσι να δυσαρεστήσει ακόμη και ορισμένους από όσους του συμπαραστάθηκαν. Εξάλλου σε αυτό το πλαίσιο συναντηθήκαμε και εμείς μαζί του· στο κείμενο που αποτελεί τη δική του συμβολή στον τόμο ο Ηλιόπουλος γράφει: « […] Από όπου και αν προέρχεται η πολιτική βία, είτε από το κράτος ως καταστολή ή πρόκληση είτε από ομάδες που συγκρούονται με αυτό ως απάντηση ή διεκδίκηση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ανθρώπινες απώλειες. Είναι αυτές οι απώλειες που, αν όχι αυτόματα, μετέπειτα θα ευνοήσουν και θα ενδυναμώσουν το ίδιο το κράτος, όταν σε ρόλο προστάτη θα εγκλωβίσει τις μάζες στην καταστολή. Είναι τέτοιο το συμφέρον, που ο προστάτης αυτός από «θύμα» δεν θα αργήσει να γίνει θύτης, δημιουργώντας εστίες που το ίδιο θα κληθεί να σβήσει. Έτσι, ένα οπλισμένο χέρι, αν δεν είναι του κράτους, σίγουρα του το χαϊδεύει.»
Περιμένουμε τη δίκη της Χαλκίδας με συναισθήματα αγωνίας και απορίας: πόσο κατακερματισμένη κοινωνία είμαστε, πόσα αντανακλαστικά διαθέτουμε, πόσο μπορούμε να κρατούμε την ανθρωπιά μας και να υπερασπιστούμε έναν αθώο συνάνθρωπό μας – και μάλιστα σε καιρούς όπου εξαγγέλλονται τείχη στον Έβρο για να μην περνούνε οι απελπισμένοι μετανάστες; Ο εφιάλτης του Θοδωρή Ηλιόπουλου πρέπει να πάρει τέλος. Και στ’ αλήθεια περιμένουμε, μετά την (αυτονόητη) αθώωσή του, να βρεθεί ένας εισαγγελέας και να απαγγείλει κατηγορίες κατά όλων εκείνων των «κρατικών λειτουργών» που, χαλκεύοντας με πρόθεση στοιχεία, ασέλγησαν τόσο βάναυσα πάνω στη ζωή, την υγεία, την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, μετέτρεψαν το κράτος σε παρακράτος και πλήγωσαν βαθιά τη δημοκρατία μας, αποκαλύπτοντας μια ακόμη κτηνώδη εκδοχή της κρατικής βίας και απανθρωπιάς.
7 Ιανουαρίου 2011
Περικλής Κοροβέσης
Τέος Ρόμβος
Αλέκος Γεωργόπουλος
Παναγιώτης Δημητράς
Ναυσικά Παπανικολάτου
Μιχάλης Μαραγκάκης
Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)
Θανάσης Μακρής
Κυριάκος Αθανασιάδης
Γιάννης Εξαδάκτυλος
Θανάσης Τριαρίδης
Ελεάννα Ιωαννίδου
Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα
Γιάννης Ευαγγέλου
Θανάσης Πολλάτος
Γιώργος Μοναστηριώτης
Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Γιάννης Κορομηλάς
Συγγραφείς (μαζί με τον Θοδωρή Ηλιόπουλο) του τόμου
Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, (διάπυροΝ, 2010)
Posted by...The Motorcycle boy at 8:48 π.μ. 0 comments
Φράχτες και "πέργκολες" στον Έβρο
Πέμπτη, Ιανουαρίου 06, 2011
Αντιγράφω το παρακάτω κείμενο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ από εδώ:
Θέλετε φράχτες; Θέλετε τάφρους; Θέλετε τείχη; Δεκτό. Θέλετε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της μη νόμιμης μετανάστευσης; Ε, τότε είμαστε σε λάθος δρόμο.
Αν σταθούμε στην ορολογία που συνοδεύει τη σύγχρονη μετανάστευση, αυτό το νέο είδος μετανάστευσης που δεν είναι μήτε ακριβώς οικονομικοί μετανάστες μηδέ συμβατικοί πρόσφυγες, όπως τους ορίζει η Συνθήκη της Γενεύης, αλλά ανήκουν σε μια ενδιάμεση κατηγορία («εξαναγκασμένη μετανάστευση») που στην πλειονότητά της αφορά ανθρώπους που χρήζουν διεθνούς προστασίας, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ότι σχετίζεται με το νερό: influx, wave, flow, κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Τη σύγχρονη μετανάστευση δεν την σταματάς μήτε με τείχη μήτε με φράχτες, όπως και το νερό εξάλλου. Μπορείς μοναχά να της αλλάξεις πορεία. Ωστόσο, όσο περισσότερο την εμποδίζεις τόσο θα τρυπώνει από αλλά σημεία, και όσο πιο κρυφά τα σημεία τόσο μεγαλύτερη η ζημιά, όπως και με το νερό εξάλλου.
Δεν υπάρχει θεωρητικός της σύγχρονης μετανάστευσης που να μην εκτιμά ότι τα αίτια της παράνομης μετανάστευσης δεν είναι άλλα από την ανυπαρξία διαδικασιών νόμιμης μετανάστευσης. Είναι οι περίφημες «unintended consequences» (λανθάνουσες συνέπειες) του Merton, «οι απρόβλεπτες συνέπειες σκόπιμων πράξεων». Όταν, δηλαδή, το κράτος θέλοντας να περιορίσει τη μετανάστευση υψώνει τείχη αδιαπέραστα, φυσικά ή νομικά, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που κατορθώνει θα είναι να ενισχύσει τη λάθρα μετανάστευση και την κερδοσκοπία των λαθροδιακινητών. Θέλετε να πατάξετε τους λαθροδιακινητές; Ένας είναι ο τρόπος: ορίστε νόμιμους τρόπους εισδοχής μεταναστών.
Ο περίφημος φράχτης, λοιπόν, τί θα κάνει; Απολύτως τίποτα, όσον αφορά στους αλλοδαπούς. Απλώς θα περνάνε από παραδίπλα ή από το Αιγαίο, όπως έκαναν όλα τα χρόνια. Διότι, προφανώς, και τη ροή δεν τη μετατόπισε η Frontex αλλά το market. Οταν το κόμιστρο έφτασε τα 2000-3000 ευρώ από Τουρκία σε Μυτιλήνη ή Σάμο, μια άλλη ομάδα στα επάνω σύνορα έριξε τις τιμές στα 300 ευρώ. Και σε αυτό οφείλεται το ότι πέραν της γεωγραφικής μετατόπισης παρατηρείται και μια ποιοτική αλλαγή: οι πιο φτωχοί, οι πιο ευάλωτοι, οι πιο δυστυχισμένοι … επιλέγουν τον Έβρο. Με τον φράχτη, απλώς ενδέχεται να αυξηθούν λίγο τα κόμιστρα και ίσως … και τα πτώματα.
Όμως, το ζήτημα δεν είναι ο αλλοδαπός. Στην πραγματικότητα, καθόλου δεν θα τον επηρεάσει. Αυτός ο φράχτης και ο περί αυτού λόγος επηρεάζει εμάς: το κράτος και τους πολίτες. Οσον αφορά τους πολίτες, όλη αυτή η ρητορική κάνει τον πολίτη να αισθάνεται απειλούμενος, ότι τίθεται θέμα εισβολής- ριζοσπαστικοποιείται, πολώνεται και αποπροσανατολίζεται. Αυτό επιθυμούμε; Να τρομάξουμε και να φασιστοποιήσουμε κι άλλο μια κοινωνία που βάλλεται από τα οικονομικά μέτρα και, συνεπώς, είναι έτοιμη να στρέψει τα βέλη της προς το πιο αδύναμο; Αυτό θέλει, άραγε, η σημερινή κυβέρνηση;
Οσον αφορά στο κράτος, βάλλεται από τον φράχτη γα τον εξής λόγο. Τη χρονιά που πέρασε, έγιναν γιγάντιες προσπάθειες για να αλλάξει το κλίμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι της Ελλάδας. Οταν όλοι κατηγορούσαν την Ελλάδα για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, το επαίσχυντα χαμηλό ποσοστό απόδοσης πολιτικού ασύλου, την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής, και το αίτημα της Ελλάδας για αναθεώρηση του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ μόνο γέλιο προκαλούσε. Υποκριτικό γέλιο; Φυσικά. Αλλά είχαν σθεναρά επιχειρήματα, ενώ η Ελλάδα ένοχα κατέβαζε τα μάτια. Έλεγαν… σταματήστε να βασανίζετε ανθρώπους και μετά τα λέμε. Και, πράγματι, μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα, το κλίμα άρχισε να βελτιώνεται. Είδανε τις προσπάθειες, διάβασαν τα προσχέδια των νόμων, συναντήθηκαν με αρμόδιους φορείς και, κάπως έτσι, απέφυγε η Ελλάδα και την προσφυγή στο Δικαστήριο της ΕΕ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά απέκτησε ισχυρούς συμμάχους- κράτη, διεθνείς οργανώσεις αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έναντι των κρατών μελών που συνέχιζαν να μην επιθυμούν καμία αλλαγή του Δουβλίνο ΙΙ. Όταν ακόμα και ίδιος ο υπουργός της Γαλλίας, ο κ. Besson, στη συνάντηση του Σεπτεμβρίου στο Παρίσι -παρουσία εκπροσώπων κρατών -μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- τόνισε ότι η Ελλάδα αλλάζει και οφείλουμε να την στηρίξουμε καθώς αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα, και η Επίτροπος η κα. Malmström υπερθεμάτισε τονίζοντας την ανάγκη για αναθεώρηση του Δουβλίνου ΙΙ. Όλα αυτά, όμως, κινδυνεύουν να γκρεμιστούν με τη ρητορική περί φράχτη. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα φαίνεται να μην εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε και να πράττει κάτι άλλο. Ο φράχτης κ. υπουργέ δεν συμπεριλαμβάνεται στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών.
Στο Εθνικό Σχέδιο για τη Διαχείριση των Μεταναστευτικών Ροών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που χαιρετίστηκε από όλους, συμπεριλαμβάνεται ο νόμος για το άσυλο, τα Κέντρα Πρώτης Υποδοχής, τα ανθρώπινα Κέντρα Μακράς Κράτησης. Και τίθεται το ερώτημα… όταν υπάρχει αυτό το νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα, μολονότι έχει καθυστερήσει τραγικά πολύ, όταν αυτό το νομοσχέδιο είναι προϊόν πολύμηνης μελέτης των καλύτερων που ασχολούνται με τη μετανάστευση- υπουργεία, θεσμικοί φορείς, ΜΚΟ, Διεθνείς οργανισμοί- γιατί δεν καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για την υλοποίηση του νόμου και αναλωνόμαστε σε πυροτεχνήματα με φράχτες, που είναι τοις πάσει γνωστό πως και χρήματα θα κοστίσουν και κανένα αποτέλεσμα δεν θα φέρουν; Το τόνισε εξάλλου και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Το Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στον Έβρο μπορούσε σε πιλοτική βάση να λειτουργεί από το Σεπτέμβρη και με αυτό τον τρόπο θα περιορίζονταν δραματικά οι ροές από τα σύνορα στο κέντρο της Αθήνας. Εργασία καμία δεν έχει γίνει για την βελτίωση της Πέτρου Ράλλη μήτε για τα κρατητήρια του Αεροδρομίου. Ομοίως, καμία προετοιμασία δεν έχει γίνει για την κατασκευή Κέντρων Μακράς Κράτησης, που να συνάδουν με τις οδηγίες του CPT. Όσο δεν για το ΠΔ για τα εκκρεμή αιτήματα ασύλου …ακόμα αναμένεται η εφαρμογή του- το μαρτυρούν, άλλωστε, οι δεκάδες απεργοί πείνας από το Αφγανιστάν και το Ιράν. Και τα κονδύλια παραμένουν στα ταμεία, ανέπαφα.
Ο Έβρος χρειάζεται και φράχτες και έργα υποδομής, ώστε να μην πλημμυρίζουν κάθε χρόνο τα χωριά αυτής της πολύτιμης αν και ξεχασμένης περιοχής της Ελλάδας. Δεν χρειάζεται, όμως, αυτόν τον φράχτη.
Posted by...The Motorcycle boy at 12:30 μ.μ. 0 comments
