Άνθρωποι από καλαμπόκι

καλή Aνάσταση Αγγελική..…

καλή Ανάσταση σε όλου του Κόσμου τις Αγγελικές,σε όλου του Κόσμου τα παιδιά που βρίσκονται στην Αναπηρία....

αυτό το κείμενο στο αφιερώνω παρά το ότι ξέρω πώς η πραγματική Ανάσταση θα έρθει όταν θα γίνεις ξανά καλά(και θα γίνεις),όταν ο ΄Ανθρωπος στη Γη θα αγαπήσει ξανά τον ΄Ανθρωπο.....

Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ φαίνεται πώς κρέμονται μπροστά μας σαν “σπασμένος χαρταετός”, συνεχίζουν να σηκώνουν το πληγωμένο τους κορμί όλο και πιο ψηλά πάνω από “θάλασσες κι από στεριές” ,γιατί το πάθος και τη πίστη τους για Zωή δεν τα έχουν πετάξει στους κάδους των καταθλιπτικών καιρών.

Υπάρχουν άνθρωποι με σπασμένο κορμί σε κομμάτια,πολλές φορές χωρίς μάτια,χέρια και πόδια,άνθρωποι πάνω σε ξύλινους σταυρούς πού όσες φορές κι αν πέσουν άλλες τόσες θα βρουν την δύναμη να ξανασηκωθούν,τρέχοντας ξοπίσω απo τ΄ όνειρό τους.

΄Ανθρωποι που κοιτάνε κατάματα τους φόβους και τα σκοτεινά παιχνίδια του μυαλού τους και αγωνίζονται επίμονα (όσο κι αν έχουν πει χιλιάδες φορές “κουράστηκα...”) για να πατήσουν “ξανά στα πόδια τους” ,για να ανατρέψουν τις συνέπειες που κάποτε το ατύχημα,η κακιά στιγμή,η αδιαφορία, το μίσος και η βία των άλλων, τους στέρησε!

Υπάρχουν άνθρωποι που το παραλυμένο τους σώμα στο αναπηρικό κρεβάτι ή στο αμαξίδιο μπορεί να σε ξεγελά αλλά μέσα τους η πυρωμένη φλόγα για ΑΝΑΣΤΑΣΗ γράφει ιστορία,αλλαγές,η Ζωή ανασαίνει ακόμα και γράφει “Καλημέρα” και “ένα Χαμόγελο σου ζητώ” στους τοίχους...

Υπάρχουν άνθρωποι που οι μέρες τους κρέμονται από τα καλώδια σαν “σπασμένος χαρταετός” αλλά αυτοί εκεί! γαντζωμένοι στο δέντρο της Ζωής πίνουν και μεθάνε από τους καρπούς του...

Υπάρχουν άνθρωποι που ξεφορτώθηκαν τις αποσκευές της απελπισίας και της απαισιοδοξίας,ένα βάρος που δεν τους αξίζει,δεν αξίζει σε κανένα....

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν κοιτάζουν ποτέ κάτω, υπάρχουν άνθρωποι που δεν αφήνουν στην μέση το ταξίδι τους,έκαναν άλλωστε τόση πορεία αντοχής μέσα από χιλιάδες ματωμένα βήματα για να τιμήσουν τη ζωή,το σώμα τους, τη ψυχή τους, την αλληλεγγύη των παιδιών,των συντρόφων τους,όσων τούς στέκονται και σηκώνουν μαζί τoυς τον “σπασμένο χαρταετό” τoυς...

Πέρασαν 11 χρόνια από τότε που η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου ξεκίνησε ένα πρωί στις 8 Απρίλη του 2006 για να κάνει ρεπορτάζ για πυρκαγιά που συνέβη στο εργοστάσιο τής ΔΕΗ ,στην θέση Κοντάρι της Χίου και κατέληξε τετραπληγική μετά από την βία που ασκήθηκε εναντίον της από τον φύλακα του εργοστασίου και το λάθος των γιατρών στο “Σκυλίτσειο” νοσοκομείο τής Χίου που ....διέγνωσαν “νευρική διαταραχή” τις ώρες που η Αγγελική ήταν ήδη “αιχμάλωτη” σε ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο!

11 χρόνια η Αγγελική μαζί με τον σύντροφό της Θοδωρή Πυλιώτη και τα παιδιά της Ματθαίο και Παναγιώτα έχουν κάνει πράξη απλές αλήθειες που περνούν τους αγώνες των ανθρώπων για αγάπη,φιλία,ενότητα και ανθρωπιά στην Αιωνιότητα.....

Πάνε 11 χρόνια που η Αγγελική παρά το ότι παραμένει “κλειδωμένη” στο κορμί της χωρίς “ήχο και υλικό” δεν κάνει πίσω, γιατί είναι περήφανη ψυχή που κινεί “γη και ουρανό” για να ανέβει στην επιφάνεια να πάρει Οξυγόνο. ΄ Οποιος έχει δει την ταινία “All is lost” (΄ Ολα Χάθηκαν ) με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ μπορεί να καταλάβει γιατί η Αγγελική στο τέλος θα καταφέρει να σπάσει με την φωνή της την σιωπή 11 χρόνων στην μοναξιά του “ναυαγού”!

΄ Ανθρωποι σαν την Αγγελική Χατζηδημητρίου, την κάθε Αγγελική και ΄ Αγγελο στην αναπηρία δεν πρόκειται να ηττηθούν ποτέ!

Αγγελική,

κουράγιο....

καλή δύναμη....

αλληλεγγύη....

φιλία....

ένα άγγιγμα,ένα χάδι.....

μαζί,θα το περάσουμε μαζί.....

θα περάσει και θα φύγει το κακό Αγγελική, θα έρθουν καλύτερες μέρες...

Η Ζωή στο χρωστάει!...

σε φιλώ και δεν σε ξεχνώ Αγγελική,πάρε με στον σπασμένο αλλά δυνατό χαρταετό σου....

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)

για την Επιστροφή της χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας

erozer2000@yahoo.gr