Άνθρωποι από καλαμπόκι

(Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΑΣ ΓΕΜΙΣΕ ΜΕ ΛΑΘΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ /ΣΣΕΣ …)

«Aκόμα κι ένας πρόεδρος των Ην.Πολιτειών,ο Μάκ Κίνλεϋ (1901) σκοτώθηκε από αναρχικό,μ΄αποτέλεσμα τη σκληρή καταδίωξη των εκεί αναρχικών.Ο αναρχισμός,όπως καταλαβαίνετε,δεν προσπαθεί να πείσει,αλλά να επιβάλει.

Ενδιαφέρεται πιότερο για τα μέσα παρά για τους σκοπούς .Ουσιαστικά ,οι σκοποί του μένουν αξεκαθάριστοι.Είν΄ένα κίνημα «αγανακτήσεως»,όπως το είπαν , «κίνημα καταστροφής παρά δημιουργίας».

Αυτά διάβαζα μεταξύ των άλλων σε μια σύντομη ανάλυση του «αναρχισμού» σε

μια παλαιά  εγκυκλοπαίδεια  στην έκδοση της οποίας συμμετείχε και ο αείμνηστος

σπουδαίος διανοητής και πανεπιστημιακός δάσκαλος Κων/νος Δεσποτόπουλος.

Αυτή την σκόπιμη διαστρέβλωση του Αναρχισμού που ξεκίνησε να γράφει το χέρι

των αστών και των φίλων της Εξουσίας συνεχίζει να δικαιώνει και να επιβεβαιώνει το μακρύ της χέρι,ένα μηδενιστικό ρεύμα παρακρατικών συμμοριών και φαιοκόκκινης τρομοκρατίας

,ένα αντικοινωνικό παραμόρφωμα που εδώ και χρόνια  υποδύεται τον «αναρχικό» και τον «αντιεξουσιαστή» προτάσσοντας την δική του αγριότητα αντί εκείνης της συστημικής!

.Και μόνο τα συνθήματα της «ιδεολογικής» αυτής μαφίας του μπλόκ των ηλιθίων και

τραμπούκων ,παραπέμπουν στην τυφλή θρησκεία της «μοναδικής αλήθειας»

(«το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι»

, «καμία ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» κλπ).

Ακόμα και εκεί μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτός ο συρφετός της «άγριας νεολαίας» ενδιαφέρεται για την προβολή της μιζέριας και της παρακμής του και μόνο και όχι για τις καλύτερες μέρες της κοινότητας και τον πόνο των διπλανών ανθρώπων όπως στην Μάνδρα και στην Ν.Πέραμο σήμερα ,στην Κεφαλονιά το 2014.

΄Εχω γράψει πολλές φορές για αυτόν τον συρφετό  που μισεί και κακοποιεί τον Αναρχισμό μιλώντας  «στ΄ όνομά του»!

 Είχα γράψει μετά το σπάσιμο του βιβλιοπωλείου της «Εστίας» τον Γενάρη του 2003 από τους υπερασπιστές της «17Ν» που πλαστογράφησε και αμαύρωσε με την δράση του «αυτόκλητου τιμωρού» τον αγώνα του Νοέμβρη , μετά τον ξυλοδαρμό Πολυζωγόπουλου τον Φλεβάρη του 2006 στην οδό Ναυαρίνου και άλλα πολλά και στενάχωρα , πώς μια «πολιτική» Πανούκλα ντυμένη στην μαύρη και κενή «ιδεολογία» της γενίκευσης και της συλλογικής ευθύνης ,εισχώρησε και μολύνει  το ήδη λιπόσαρκο,αδύναμο και ανοργάνωτο σώμα του αναρχικού «χώρου»! Για τις  θέσεις μου αυτές συκοφαντήθηκα,χτυπήθηκα,απομονώθηκα,παλιοί σύντροφοι μου έκοψαν και την «καλημέρα»!

Ακολούθησαν οι τραγωδίες στα Πατήσια με την  «ορφανή  βόμβα» στα Πατήσια με τον 15χρονο Αφγανό Νατζάφι νεκρό και την αδερφή του τυφλή και στην τράπεζα «Μαρφίν» στην οδό Σταδίου, η επίθεση στο ΑΤ Καλλιδρομίου εν μέσω λαϊκής αγοράς όπου υπέστη βαριά εγκαύματα με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται μέχρι σήμερα ο εργαζόμενος Περικλής Μανιάτης.Ο αναρχικός χώρος ,που σήμερα

είναι μειοψηφία και βρίσκεται σε μια βαθιά κρίση,έχει τεράστια ΕΥΘΥΝΗ γιατί έθρεψε με την ανοχή του το κτήνος του πολιτικού χουλιγκανισμού και του καρκινώματος του Δεκέμβρη 2008.

Γιατί πολλές φορές δίνει λάθος παραδείγματα δράσης όπως η συλλογικότητα του «Ρουβίκωνα» που επιλέγει σε κάποιες δράσεις του τον λοστό και το σπάσιμο λειτουργώντας  ως «κινηματική 17Ν» . Ή από κάποιους γίνεται υποδοχή  Κουφοντίνα (που έχει φυσικά δικαίωμα στην άδεια)με «τιμές λαϊκού  αγωνιστή» έξω από τις φυλακές  λιβανίζοντας και υμνώντας το πολιτικό έγκλημα και τον φασισμό της εκτέλεσης και του σεχταρισμού.

Αφήνοντας χωρίς κριτική απάντηση τον Μαζιώτη, την Ρούπα και όλο το υπόλοιπο συνωμοτικό  δόγμα της «ένοπλης βίας» που θέλει να στρατολογήσει μέσα στην διάλυση του αναρχικού χώρου τους αυριανούς ηττημένους!

Αφήνοντας το «αντιφασιστικό» φασισταριό να συνδέεται σε απευθείας μετάδοση με τα «καθεστωτικά μέσα» για το κάψιμο της σημαίας που δεν είναι το «πανί» που καπηλεύεται ο Εθνικισμός αλλά το «πανί» που πατεράδες μας και παππούδες μας Αγωνίσθηκαν και άφησαν πάνω του  κομμένα πόδια και χέρια στα χιονισμένα πολεμικά μέτωπα. Το «πανί» που τύλιξε τις άμαξες με τα πτώματα των πεινασμένων της Κατοχής για να ανθίσει ξανά η ελπίδα,να μην περάσει ξανά ο φασισμός…..

Μα ο φασισμός πέρασε, το ολιγομελές τάγμα εφόδου του Μιχαλολιάκου που συγκεντρωνόταν στις αρχές του 1980 στην οδό Ζωοδόχου Πηγής 26,έγινε πολιτική δύναμη,βοηθήσαμε όλοι με την «μισή μας επανάσταση» στην επιστροφή της Ασχήμιας και της Απανθρωπιάς!

Ηρθαν πολλά,το ένα χειρότερο από το άλλο,έγιναν και ξυλοδαρμοί συντρόφων,οι κάτοικοι των Εξαρχείων μετακομίζουν σιγά-σιγά στην πλευρά της αστυνομικής «ασφάλειας και τάξης» ,το Πολυτεχνείο «τιμήθηκε» το 2017 από  «πορτιέρηδες» και «μπράβους» που μισούν την διαλεκτική ,την δημοκρατία και τις συλλογικές διαδικασίες!

Η Τασία Τσουκαλά δίνει μάχη για την ζωή της στην Εντατική του «Ευαγγελισμού» χτυπημένη από τους «εξεγερμένους» με ναυτική φωτοβολίδα στο γόνατο.

Κάποτε μιλάγαμε για « ζωές ενώ οι άλλοι μίλαγαν για ζημιές». Σήμερα σωπαίνουμε ,ανίκανοι να διαχειρισθούμε την εσωτερική κρίση και «θερίζουμε θύελλες»!

Γιατί όταν έπρεπε να κλείσουμε την πόρτα στην βία , η  δική μας… «αυτοκριτική» έφθανε μέχρι τον αυτοσκοπό της βίας. Κοιτάζοντας τον σύντροφο Μανώλη Γλέζο μέσα στην βροχή   μπροστά στο μνημείο του Πολυτεχνείου,κοιτάζοντας τον πατέρα Αντώνιο με την «Κιβωτό» του να δίνει στέγη,παιδεία,χαρά  σε εκατοντάδες ορφανά παιδιά,κοιτάζοντας τον «Άλλο ΄Ανθρωπο» να δίνει τροφή και ρούχα καλώντας σε Αλληλεγγύη για τους πλημμυροπαθείς της Δυτικής Αττικής,ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ  ΤΟΝΙΖΩ πως ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ και με ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Το καθημερινό παράδειγμα έξω από τον μικρόκοσμο που θα κάνει πράξη την θεωρία  υποστηρίζοντας  τις κοινωνικές ανάγκες των αδικημένων και φτωχών, που θα εμπνεύσει τους αγώνες για τις κοινωνικές αλλαγές,που θα έχει σαν μοναδικό στόχο να απομυθοποιηθεί η αναγκαιότητα της εξουσίας και της κυβέρνησης και θα φέρει(κάποτε ….)τους ανθρώπους κοντά στην ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ  και στην ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ.

Αν δεν προστρέξουμε σε αυτόν τον Δρόμο κάποια πάντα Αναστασία Τσουκαλά ή ένας Αξαρλιάν ή μια «Μαρφίν» ή ένας Νατζάφι θα είναι μια «παράπλευρη απώλεια» που θα μας στοιχειώνει και θα την βρίσκουμε πάντα μπροστά μας πληρώνοντας ακριβά  την «επιλεκτική μας ευαισθησία» απέναντι στην εμμονή της βίας  που δεν γράφει ιστορία αλλά θάνατο. Αν και είναι ήδη αργά, ας σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται….σύντροφοι//σες…..

Μόνο αν  είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε πώς οι προσπάθειες για έναν καλύτερο

Κόσμο δίνονται από τώρα για τις επόμενες γενιές στο Αύριο (και όχι για εμάς εγωϊστικά σήμερα…),μόνο τότε ίσως κάνουμε ένα πραγματικό βήμα από την ακινησία στην κίνηση και εξέλιξη της Ιστορίας!

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)

Για την Επιστροφή της  Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της  Εποχής της Κτηνωδίας

Μεμονωμένο άτομο από το Ελευθεριακό κίνημα

Erozer2000@yahoo.gr