«Διακηρύσσοντας ότι είμαστε αναρχικοί,διακηρύσσουμε
εκ προοιμίου ότι αρνούμαστε να κάνουμε στους
άλλους ότι δεν θα θέλαμε να μας κάνουν εκείνοι»
Πέτρος Κροπότκιν
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι πολύ-ισοβίτης στις φυλακές για πολιτικά εγκλήματα. Μπορεί να μην είναι από τον χώρο εκείνο των πολιτικών κρατουμένων που προσωπικά εμένα εκφράζουν και μπορούν να κινητοποιήσουν την αλληλεγγύη, διαφωνώ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη με τον κάθε Κουφοντίνα, αλλά αυτό δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία πως δεν ταυτίζεται η ένοπλη πολιτική βία με τον serialkillerπχ δολοφόνου γυναικών της Κύπρου ή τα συμβόλαια θανάτου ,την μαφία και το οργανωμένο ποινικό έγκλημα!
΄Ισως από τους αναρχικούς να είμαι και ο πιο “εκτεθειμένος” (στο «θέσφατο» και στο “politicalcorrect” του «χώρου»…)λόγω της κριτικής που έχω ασκήσει(κυρίως)τα τελευταία χρόνια στην θανατηφόρα ιδεοληψία της πολιτικής «επαναστατικής» βίας που συνέβαλε από την μεριά της να κλείσει ο δρόμος και να κοπεί με την κοινωνία το «κόκκινο νήμα της αντίστασης»!
Η ακύρωση του νόμιμου δικαιώματος της ολιγοήμερης άδειας του Δημήτρη Κουφοντίνα από το «βέτο» της αντιφατικής αστικής δικαιοσύνης που άλλοτε κλείνει την πόρτα των φυλακών(Μάϊος 2018) και άλλοτε την ανοίγει, μόνο σαν αφιονισμένος άνεμος ρεβανσισμού μπορεί να ερμηνευθεί! Το βάρος που σηκώνουν οι συγγενείς των θυμάτων από τους «διαμεσολαβητές-τιμωρούς» που ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει(στα χνάρια της χειρότερης Εξουσίας) δεν «μειώνεται» με το να καταδικάζεται στον «γύψο» της εκδίκησης και της εξαίρεσης ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Δεν γίνεται «διαχειρίσιμο» το βάρος της απώλειας με το να αμφισβητείται η άδεια λίγων ωρών από τις φυλακές ή το συγγραφικό δικαίωμα στον Δημήτρη Κουφοντίνα να εκδώσει τις αυταπάτες και τις εμμονές του, το γνωστό βιβλίο του «Γεννήθηκα 17Ν»(2014). Στο ποιοί και ποιές γεννήθηκαν 17 Νοέμβρη, ποια ήταν η πραγματική 17 Νοέμβρη έχει απαντήσει στον Κουφοντίνα και στο «αντάρτικο πόλης» η ίδια η ιστορία και οι χιλιάδες ανώνυμοι αγωνιστές εκείνης της «πέτρινης» εποχής στα ΕΑΤ-ΕΣΑ και στα ξερονήσια!
Είναι επίσης δείγμα δικαστικής παθογένειας η παράταση της φυλάκισης του πολιτικού κρατούμενου (μέλους της «17Ν») Σάββα Ξηρού που αργοπεθαίνει τυφλός και με πολλαπλές οργανικές βλάβες.
΄Εχω ξαναγράψει πως αφουγκράζομαι, ακουμπώ (όσο κανείς άλλος…) τον πόνο και τον θρήνο των συγγενών των θυμάτων της «17Ν»,αλλά η Δημοκρατία ως κατάκτηση και αγώνας των απλών ανθρώπων και όχι ως «σφραγίδα» της κοινοβουλευτικής τάξης, δεν γίνεται να καταλήξει από τα « δημόσια δάκρυα» της οικογένειας Μητσοτάκη (και όλων εκείνων που έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες για την Βία και την Τρομοκρατία), στο μίσος ,στην σκληρότητα και στον ολοκληρωτισμό που ανεβάζουν στον «ουρανό» μόνο την ακροδεξιά και τους φασίστες!
Εξακολουθώ να λέω πώς μακριά από μένα κάθε «ζυγαριά» και κάθε «σκοπός που αγιάζει τα μέσα»,αλλά η αλήθεια είναι Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκο Μητσοτάκη κλπ, πως από εδώ που αποφεύγετε να κοιτάτε, στην «δική μας πλευρά», έχουμε και εμείς αρκετές μανάδες, συντρόφους, δημοσιογράφους, φίλους και αγωνιστές τυφλούς, χωρίς ακοή, βασανισμένους, άρρωστους και δολοφονημένους από το χέρι της δικής σας Βίας! Με το ίδιο βάρος της απώλειας, του πόνου και του θρήνου,«αθέατοι» από την δική σας επιλεκτική «οπτική»!
Ο πατέρας σας ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν στην εξουσία το 1990 όταν αποφυλακίσθηκε ο Στυλιανός Παττακός για λόγους υγείας, ένας από τους πρωτεργάτες τυράννους με το «μυστρί» της επτάχρονης χούντας;
Επειδή θέλετε τον κρατούμενο απαραίτητα να «εξομολογείται» και να «μετανιώνει»(ποιος «νομοθέτης» και ποιος «κώδικας» αλήθεια το αναφέρει ως «προϋπόθεση»;....) προκειμένου να πάρει το «ευεργέτημα» της άδειας ,γιατί στον Στυλιανό Παττακό ( καταδικασμένος για πολύ χειρότερα εγκλήματα από εκείνα του Δ.Κουφοντίνα ) δόθηκε το «δώρο» της αποφυλάκισης παρά το ότι παρέμεινε μέχρι τέλους αμετανόητος για την επτάχρονη φοβέρα και σκλαβιά;
Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Τζέφρυ Ρ. Πάϊατ αντί να προωθεί την «επανένταξη» Κουφοντίνα στην εξόντωση καλύτερα να κοιτάξει τα χάλια της χώρας του από την διασπορά του τρόμου και του θανάτου που έχει φέρει η ανεξέλεγκτη μαζική ελεύθερη οπλοφορία και η βία της ομοσπονδιακής αστυνομίας στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και στους δρόμους! Εδώ, δεν θα στηθούν ποτέ ηλεκτρικές καρέκλες και θάλαμοι θανατικής ποινής!
Η άκριτη αλληλεγγύη(που δεν μένει μόνο στο θέμα των συνθηκών και των ατομικών δικαιωμάτων των κρατουμένων) στο Δημήτρη Κουφοντίνα ,ο εμπρησμός του αυτοκινήτου της δημοσιογράφου Μίνας Καραμήτρου, οι φθορές σε καταστήματα και πολιτικά-κομματικά γραφεία, οι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα δεν «φωτίζουν» το δίκαιο αίτημα του κρατουμένου αλλά «ξεσηκώνουν» από τον τάφο το πτώμα της ηττημένης ιδεολογίας του «κόμματος του πιστολιού». Ο Αναρχισμός ΔΕΝ θα είναι ποτέ «σύντροφος» στις επιλογές του κάθε Δημήτρη Κουφοντίνα ,ΔΕΝ θα γίνει ποτέ «ουρά» της αριστερίστικης παρέλασης των φαντασμάτων που υπογράφουν ψευδεπίγραφα ως «αναρχικοί».
Οι Αναρχικοί έχουν μνήμη από τα ματωμένα πουκάμισα και τους λαιμούς των συντρόφων τους από τα «κομμουνιστικά» λαϊκά δικαστήρια των σταλινικών που πίσω και πάνω στην θέση του Χριστού είχαν το «σφυροδρέπανο» και οφείλουν να διαχωρισθούν από την «αντιεξουσιαστική» γραφειοκρατία του Δόγματος που θέλει στους δρόμους να κυκλοφορούν μόνο τα «πρότυπα αγωνιστών» και ο μπολσεβικισμός της «επαναστατικής πρωτοπορίας»! Το ΄Αλφα στον Κύκλο ΔΕΝ θα γίνει συνώνυμο και συνεργάτης της Κόκκινης Τρομοκρατίας!
Το πολιτικό έγκλημα δεν «καθαγιάζεται» επειδή είναι πολιτικό , τα συνωμοτικά υπόγεια με τα σχέδια και τους στόχους των «αυτόκλητων σωτήρων» δεν είναι «μέρος του αγώνα» ,η αυτονομία κάποιων να «μιλήσουν» με το «έτσι θέλω» της σφαίρας και του δυναμίτη (και ενίοτε με «παράπλευρες απώλειες»…) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως η σύντομη «ζωή» του ένοπλου ήταν και είναι «αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος»! ΄Ηταν μια ακόμη ταφόπλακα και νάρκη στην προσπάθεια των κινημάτων να υπάρξουν!
Ναι, στο δικαίωμα της άδειας του κάθε κρατούμενου(στην προκειμένη περίπτωση και του Κουφοντίνα...) που είναι ηθική αξία του νομικού πολιτισμού, αλλά ΟΧΙ στην διαιώνιση του ΛΑΘΟΥΣ που διαλύει «καταδρομικά» την πορεία όσων αγωνίζονται και αγωνιούν για έναν καλύτερο Κόσμο.
Η Εισαγγελέας Ξένη Δημητρίου που έκανε την θεσμική παρέμβασή της αμφισβητώντας τους λόγους άρνησης των συναδέλφων της να δοθεί άδεια στον Δ.Κουφοντίνα, είναι η απόδειξη πως σε αυτούς τους θολούς καιρούς της συστημικής-κοινωνικής παρακμής και του φιλοτομαρισμού τελικά ΔΕΝ είμαστε «όλοι ίδιοι»,ΔΕΝ είναι όλα στο «ίδιο τσουβάλι»! Ο λαϊκισμός και η γενίκευση φέρνουν τελικά τον διχασμό, την αναισθησία και τον αλληλοσπαραγμό στις σχέσεις των ανθρώπων!
Η Ξένη Δημητρίου που πρόσφατα πήρε την πρωτοβουλία να ασχοληθεί με τους δύο εγκαταλελειμμένους καρκινοπαθείς κρατουμένους στην τύχη τους(ο ένας δυστυχώς δεν είναι πλέον ζωντανός και ο δεύτερος είναι 91 ετών…) από την αναλγησία του συμβουλίου της φυλακής να τους αποφυλακίσει για λόγους υγείας, είναι η βάσιμη ελπίδα να ικανοποιηθεί το δικαίωμα στην άδεια του απεργού πείνας(από τις 2/5) Δημήτρη Κουφοντίνα.
Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας
“Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά γυμνά και λιμασμένα, να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μιαν αναγκαία δόση” -Allen Ginsberg
Δύσκολοι καιροί για τον ΑΝΘΡΩΠΟ!!! Ο κλοιός της κακοψυχίας ,του καθημερινού κανιβαλισμού, της αδιαφορίας και του ατομικισμού σφίγγει γύρω από τα σώματα και τις ψυχές των ευαίσθητων ανθρώπων, που ψάχνουν στα μποφόρ του Κυνισμού ένα κλαδί σωτηρίας να σταθεί όπως-όπως το ξεριζωμένο δέντρο της ζωής τους.
Δύσκολοι καιροί για τα «Κουρέλια» που τραγουδάνε ακόμα(έστω και μέσα από το ραγισμένο τους στόμα…), για όσους προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους μετά το ματωμένο «φινάλε» της «Γλυκειάς Συμμορίας», για εκείνους που αρνούνται να παραδώσουν το όνομά τους στους «τίτλους τέλους» και να χαρισθούν στον θάνατο!!!
Για εκείνους που φθάσανε πολλές φορές πολύ κοντά στις ράγες των τραίνων, κοιτάζοντας κάτω το κενό στον δρόμο από τις άκρες των ορόφων, κάτω από το κρεμασμένο σχοινί στο παγωμένο δωμάτιο, στο κουτί με το γεωργικό φάρμακο ή τα αντικαταθλιπτικά.
Κι όμως οι ίδιοι την τελευταία στιγμή βρήκαν την δύναμη (από τις πολλές αγνώριστες και απόκρυφες που «κοιμούνται» μέσα μας….) και τρέξανε ξανά στο ξέφωτο της ζωής ,έξω και πέρα από το κελί του «Μετέωρου και της Σκιάς» που τους είχε καταδικάσει και προγράψει το «πεπρωμένο»!
Μία από αυτές τις περήφανες ανυπότακτες ψυχές είναι και ο ηθοποιός Παναγιώτης Μόσχος, ένας προικισμένος ηθοποιός του αντισυμβατικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ΄80, μιάς εποχής που ανάβλυσε συνολικά και πολύμορφα από τις πολλές της πηγές ανέμους ανησυχίας ,αμφιβολίας και επίμονης αναζήτησης για το Φώς της Ζωής, ενάντια στο «αντίθετο ρεύμα» μιας προγραμματισμένης και αποκτηνωτικής «κανονικότητας» όπου η Ανθρωπιά συνεχώς βρίσκεται εκτοπισμένη κάτω από Καθεστώς Εξαίρεσης!
Ο Παναγιώτης Μόσχος εδώ και μήνες έχει σοβαρά προβλήματα υγείας και αυτή την στιγμή νοσηλεύεται στην Εντατική, σε κρίσιμη κατάσταση ( κώμα) μετά από συνεχή εγκεφαλικά επεισόδια.
΄Εχει ανάγκη το αίμα από όλους και όλες μας, η αλληλεγγύη μας οφείλει να δείξει ξανά τον δρόμο, αυτή τη φορά στο πρόσωπό του.
«Δημοσιογράφοι της κλειδαρότρυπας» της ζωής των άλλων, που ξεχνάτε πώς και τα «πρεζάκια» είναι δικά σας και δικά μας παιδιά!!!! ακούστε το καλά!!!
Είναι βάρβαρο, μισάνθρωπο, πανάσχημο, προκλητικό για την ανθρώπινη υπόσταση, προσβλητικό και ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟ (και δεν το έχετε κάνει μόνο σε αυτή την περίπτωση) τις στιγμές που δίνει αγώνα ζωής να κρατηθεί στη ζωή ο Παναγιώτης Μόσχος, εσείς να επικεντρώνεστε και να γυρίζετε το «σήριαλ» με τις άλλοτε επιλογές του και μέσα από τα «lifestyle» αγοραία δημοσιεύματα που στην συγγραφή τους είσαστε «πρωταθλητές», άλλη μια φορά φοράτε το κουστούμι και τα γάντια του νεκροθάφτη, περιμένοντας την τελετουργία του «μοιραίου τέλους» γιατί καθόλου μα καθόλου δεν σας νοιάζει η επιβίωσή του!
Γιατί «πουλάει το δράμα» ,γιατί πάσχετε από λαγνεία για τα «δάκρυα» πάνω από το ασάλευτο κορμί, γιατί μισείτε τα δάκρυα χαράς της Νίκης πάνω στην μαύρη αρρώστεια και στην Εξουσία του Θανάτου!!!!
Την στιγμή που ο ίδιος έχει δηλώσει πως «από την στιγμή που ξεκίνησε στο σινεμά ξεκίνησε και τα ναρκωτικά» ,περιττεύει κάθε ανούσια αναφορά στην παλιά του ζωή που της «έκλεισε την πόρτα» οριστικά εδώ και 18 χρόνια, φεύγοντας για την μέση της θάλασσας στην Σκόπελο για άλλες πολιτείες και κινήσεις μακριά από εθισμούς και της πόλης την τοξικότητα, δημιουργώντας την θεατρική ομάδα «ΕΘΟΣ» και κάνοντας παραστάσεις στον παλιό κινηματογράφο «Ορφέας» του νησιού αλλά και στις τοπικές κοινωνίες της Σκιάθου και της Αλοννήσου.
Γιατί ο Τάκης Μόσχος δεν είναι πλέον το παρελθόν των ναρκο-εξαρτήσεων που προφανώς εξοντώνουν ζωές και «καίνε τα καλύτερα μυαλά κάθε γενιάς» ,αλλά το παρόν ενός πλούσιου σε πνευματικότητα ΑΝΘΡΩΠΟΥ που ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ και να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ!
Αυτή και μόνο είναι η ΟΥΣΙΑ «υπηρέτες της Ενημέρωσης» και αν έχετε κάπου πραγματικό ενδιαφέρον να σωθούν τα παιδιά σας(τα παιδιά ΜΑΣ!!!) από τις χημικές «ουσίες» και τις «μπόμπες» που σκοτώνουν όλο και πιο συχνά νεαρότερες ηλικίες, αντί να υποκρίνεστε παριστάνοντας τους «σοκαρισμένους» και τους «τραγωδούς» μετά από έναν ξαφνικό θάνατο(σήμερα…αύριο….),αφιερώστε λίγη από την μελάνη σας για τα «νόμιμα και ηθικά» ΑΛΚΟΟΛ και ΤΣΙΓΑΡΟ που καταστρέφουν την νεότητα και δίνουν το «προνόμιο» στον βιομήχανο «Καρέλια» να μοιράζει χρηματικά «μπόνους» και δώρα στους εργαζόμενούς του από την κερδοφορία της πώλησης του καρκίνου και του εμφράγματος!!!
Στηρίζω από την μεριά μου την
Δημόσια έκκληση για τον Παναγιώτη Μόσχο
Για την Επιστροφή της Χαμένης Ανθρωπιάς και του Τέλους της Εποχής της Κτηνωδίας
Η πρωτοβουλία φίλων και συνεργατών για την οικονομική ενίσχυση του ηθοποιού Τάκη Μόσχου παρουσιάζει τη Μεγάλη Δευτέρα 22 Απριλίου στις 20:00 στον κινηματογράφο Τριανόν την ταινία «BIOS + ΠΟΛΙΤΕΙΑ»του Νίκου Περάκη. Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει πάρτι στο φουαγιέ του Τριανόν. Όλα τα έσοδα της εκδήλωσης θα κατατεθούν στο λογαριασμό του Τάκη Μόσχου για την αποθεραπεία του.
Η πρωτοβουλία ευχαριστεί θερμά τον Νίκο Περάκη για την παραχώρηση της ταινίας και τον κινηματογράφο Τριανόν για τη δωρεάν διάθεση του χώρου, των υπηρεσιών και την οργάνωση της προβολής.
BIOS + ΠΟΛΙΤΕΙΑ (1987, 100’)
Σύνοψη
Ένας ιδιοφυής ηλεκτρονικός, ο Μιχάλης Καραμάνος, είναι υπάλληλος του Τηλεπικοινωνιακού Οργανισμού Ελλάδος και φαίνεται πως είναι ο μόνος που μοιάζει να μην έχει ενσωματωθεί πλήρως στο παμφάγο σύστημα. Όντας μέλος της επαναστατικής οργάνωσης Συνταγματικός Αγώνας, που μάχεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, συνδέει τον κομπιούτερ του διοικητού του ΤΟΕ μ’ έναν εκρηκτικό μηχανισμό, απειλώντας έτσι να καταστρέψει τις τηλεπικοινωνίες της χώρας, αν δεν του επιτρέψουν να εκπέμψει από την τηλεόραση το επαναστατικό του μήνυμα και μάλιστα κατά τη διάρκεια μετάδοσης ενός σημαντικού ποδοσφαιρικού αγώνα. Οι Αρχές, θεωρώντας πως τον χτύπησε κάποια τρέλα, προσπαθούν να τον συνεφέρουν χρησιμοποιώντας τους παλιούς του φίλους από τον στρατό, τους οποίους μαζεύουν έναν-έναν ως μεσολαβητές. Κωμωδία καταστάσεων με άρτια και μεστή ανάπτυξη, πολύ σασπένς αλλά και εύστοχη κριτική της κοινωνικο-πολιτικής επικαιρότητας.
Βραβεία-Διακρίσεις
28ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - Βραβείο Μοντάζ
Κρατικά Βραβεία Ποιότητας ΥΠΠΟ - Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου
Αφιερωμένο στην μνήμη του Χρήστου Ζυγομαλά(Αθήνα 1951-2019)
«Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές»
Νίκος Εγγονόπουλος
Μαθητής ήμουν στα τέλη της δεκαετίας του 70 όταν η ορμή της «άγριας νιότης» με έσπρωξε από τον παγωμένο Κόσμο των θρανίων και της σχολικής αίθουσας στην καυτή αγκαλιά των πρώτων «δαιμονισμένων» Εραστών της Αμφισβήτησης της πλατείας Εξαρχείων.
Ο Νικόλας ο ΄Ασιμος ήταν ήδη εκεί και πουλούσε την πρώτη «παράνομη κασέτα» του μπροστά στο Πολυτεχνείο μαζί με βιβλία. ΄Ηταν εκεί από πολύ πριν ο Χρήστος Κωσταντινίδης,ο Τέο Ρόμβος με το πρώτο αναρχικό βιβλιοπωλείο το «Octopuspress» ,ο Νίκος Μπαλής,ο Γιάννης Πασχαλίδης,ο Γιώργος Διαλυνάς,ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης,η Σύλβια Παπαδοπούλου, ο Γιώργος Γαρμπής και άλλοι πολλοί και πολλές που η Μεταπολίτευση γι αυτούς ήταν η «γέφυρα» για την βαθιά Αλλαγή του Κόσμου και όχι μόνο το πέρασμα από την Χούντα στον εφησυχασμό,στο βόλεμα και στην ανάθεση που έφερε η «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην χώρα!
΄Ηταν εκεί και ο Χρήστος Ζυγομαλάς για την ακρίβεια θα τον αποκαλούσα Χριστό γιατί ήταν μορφή και ψυχή ένας άγιος στωϊκός άνθρωπος με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο που έφερνε τον ήλιο ακόμα και στις γκρίζες μέρες,τις κακές μέρες των Εξαρχείων.
Γιατί τα Εξάρχεια μέσα στην ιστορική τους διαδρομή είχαν και τις αντιφάσεις τους ,(και) κακές μέρες που γκρέμιζαν «μύθους» και «αγιογραφίες».
Πάντα σε όλους τους καιρούς ευγενικός και πρόσχαρος ο Χρήστος,ήρεμος,ανεκτικός,συμπαραστάτης των αδύναμων,αγωνιστής,βάδισε με την κιθάρα και τις μπαλάντες του σε έναν δρόμο μοναχικό αναζητώντας την πηγή της «ιδανικής του Πολιτείας» για να ξεδιψάσει !
Κακώς τον ταυτίσανε με τον Νικόλα ΄Ασιμο και τον αποκαλούσαν «φρικιό»(τι άστοχος,άκομψος και άχαρος «τίτλος» για έναν καλλιτέχνη της αξίας του Χρήστου!),μπορεί να συνεργάστηκε μαζί του αλλά η πορεία του και το «στίγμα» του ήταν ξεχωριστά γι αυτό και συνέχισε μόνος του με τις πολιτιστικές του ανησυχίες στο μέλλον χωρίς «βεβαιότητες» και «κλισέ».
Κι ο Χρήστος ήταν απελευθερωμένος από «βεβαιότητες ,ταμπέλες και πολιτικές ταυτότητες» που σε εγκλωβίζουν στο ατομικό κελί της έπαρσης και της εμμονής η αυστηρότητα, η τρέλα και ο αυταρχισμός της ιδεοληψίας!
Επίμονος,εξωστρεφής,πολυτάλαντος,πολύπλευρος ,γεμάτος αμφιβολίες έβλεπε μακριά πέρα από τις χορδές που «πατούσαν» οι μπαλάντες του. Στην ποίηση,στην γλυπτική,στην χαρακτική απεικόνισε τον ύμνο στην Ζωή και στον ΄Ανθρωπο. ΄Ενωσε τον αντιεξουσιαστικό στίχο και τραγούδι με όλες τις καλλιτεχνικές αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν φοβούνται να δοκιμάσουν όλους τους «σταθμούς» που περνά το Τραίνο, γρήγορο σαν αστραπή.
Κι αυτό το Τραίνο πού λέγεται ζωή έχει μέσα του και τον θάνατο που αμείλικτος, θρασύς και άτιμος όπως κάθε Δήμιος πήρε και τον Χρήστο μας τα ξημερώματα της Τετάρτης 30ντα του Γενάρη, μετά από δύο χρόνια βασανιστικά από τον καρκίνο.
Δύο χρόνια με υπομονή και θάρρος κοίταξε στα μάτια «το τέρας» και πάνω του τραγούδησε,χάραξε,έγραψε,ζωγράφισε.
Γιατί ο Χρήστος δεν τα παρατούσε ποτέ ακόμη κι αν το ΄73-΄74 που άφησε την «Καλών Τεχνών» και τα εργαστήρια των καθηγητών Νικολάου και Κανακάκη για την ποίηση και την μουσική του δρόμου, επέστρεψε όμως για να την συνεχίσει και να την τελειώσει 30 χρόνια μετά, το 2000-2004 στο εργαστήριο γλυπτικής του καθηγητή Λάππα.
Μα το πιο ωραίο του ποίημα ,η καλύτερή του μπαλάντα είναι η οικογένειά του(οι πρώτοι και τελευταίοι μας σύντροφοι όπως λέω εγώ….),η συνοδοιπόρος του Βάνια και οι τρείς του επίγειοι άγγελοι ,οι κόρες του Αριάδνη,Περσεφόνη και Αρτεμις που στάθηκαν μέχρι το τέλος «βράχοι» αλληλεγγύης και συντροφικότητας.
Με το τέλος του Χρήστου κλείνει όλο και πιο πολύ ο «κύκλος» της γενιάς των «χαμένων ποιητών» της Πλατείας και εκείνου «κάποτε» του Αναρχικού χώρου, των πολύμορφων ευαίσθητων τάσεων να εκφράσουν αγωνίες ,αρνήσεις και αντιστάσεις (πολλές φορές με λάθος τρόπο αλλά αυτό δεν ακυρώνει την συλλογική θετική προσπάθεια εκείνων των εποχών…) ενάντια στην Βαρβαρότητα και στην Βία που σπέρνει γύρω της η ματαιόδοξη,φιλοπόλεμη και αλαζονική Λερναία ΄Υδρα της Εξουσίας!
Με την «αναχώρησή» του στο ΄Αγνωστο ο Χρήστος αφιερώνει ότι καλύτερο είχε γράψει στα «όμορφα παιδιά της πλατείας» που το όραμά τους ξεπρόβαλε για «να τα αλλάξει όλα, απαιτώντας τα πάντα ή τίποτα» και βρέθηκε 10ετίες μετά η «μπαλάντα της Πλατείας» ματαιωμένη,σκορπισμένη και διαλυμένη χωρίς καμιά «καβάτζα» να αποχαιρετά τους «δικούς της» πρόωρα ,πάνω από τους ανοιχτούς λάκκους των κοιμητηρίων να «μετρά» συνέχεια απώλειες !
Γιατί δεν είναι ότι «χάσαμε» μόνο εμείς, χάσαμε όλοι μας ως Κοινωνία που αργοπεθαίνει ακολουθώντας τις θανατηφόρες «συνήθειες» της ανθρωποφαγίας, του ανταγωνισμού,του ατομικισμού και του κανιβαλισμού. Πού πνίγεται κάθε ελπίδα για ζωή ,αυτό το μακρινό φώς του «ίσως αύριο» μέσα σε αρένα πανεθνικής σαχλαμάρας και αφασίας που υπόσχεται κυνικά πώς είναι καταδίκη να μην αλλάξει ποτέ τίποτα στην χώρα!!!
Γιατί δεν είναι ότι «χάσαμε» μόνο εμείς, αλλά όλοι μας το όραμά μας ,την πίστη και την «πυξίδα» μας για έναν καλύτερο Κόσμο, τον Κόσμο του Χρήστου Ζυγομαλά!
Και αυτό το όραμα με δυνατή πίστη μέχρι και την τελευταία στιγμή κράτησε ο Χρήστος και από εκεί πού είναι συνεχίζει να το διακινεί στους ανθρώπους γιατί είναι άδικο να κερδίζει το σφαγείο της ζωής!
Όχι λοιπόν δάκρυα για τον Χρήστο, μόνο υπερηφάνεια ,χαρά και τιμή γιατί έζησε μεταξύ μας ένας σπουδαίος ΄Ανθρωπος, ένας τροβαδούρος και ποιητής της Αγάπης και της Ελευθερίας που καθώς «έφευγε με μοτέρ ηλεκτρικό για την εξοχή» έκανε τα «Γυμνά κλαριά» να ανθίσουν!
Πράγματι Χρήστο είσαι πάντα εδώ..... Και πέρασαν πολλά από "τότε που βρεθήκαμε την τελευταία φορά"!!! ΄Αλλους καθήλωσαν τραγικά κι άλλους τους λύτρωσαν ακολουθώντας άλλες επιλογές ,έκαναν τις «αλλαγές τους» όπως έλεγες κι εσύ! Δύσκολο να «συμφιλιωθείς» και να αποδεχθείς τον θάνατο αλλά αν δεν το κάνουμε δεν θα αισθανθούμε ποτέ Ελεύθεροι! "Καλό Ταξίδι" Χρήστο και στα άλλα αδέρφια που "έφυγαν" νωρίς, πολύ νωρίς από την όμορφη, τότε, αγαπημένη μας πλατεία Εξαρχείων, πριν χαθεί κι αυτή με τα χρόνια στον μύλο που όλα τα αλέθει ο σταλινισμός, ο μπαχαλισμός και ο μηδενισμός που «κατέχουν το αλάθητο» και φιγουράρουν στην βιτρίνα του Πουθενά και του Τίποτα σαν «επαναστατική πρωτοπορία» και «κίνημα»!!! Και καθώς «φεύγεις» ένα τελευταίο….
«Ξαναγυρίζουμε στον εαυτό μας.. Νιώθουμε τη θλίψη μας και τον αγαπούμε περισσότερο. Ναι, ίσως αυτό να ’ναι η ευτυχία, η αυτολύπηση, η επίγνωση της δυστυχίας μας» - AlbertCamus
Στο επανιδείν Χρήστο Ζυγομαλά!!!!(απέναντι στον πόνο, το μόνο πού έχουμε και μπορούμε είναι να τον υποφέρουμε …)
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)/μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό
(μια ακόμη επιστολή στον συνθέτη με αφορμή την συνέχεια του ιστορικού του ΛΑΘΟΥΣ!!!!)
΄Εχω τονίσει αρκετές φορές πώς ακόμα και στον φασίστα θα μπορούσα να κρατήσω έως ένα σημείο «στάση ανοχής» φτάνει ο ίδιος να μην ξεπερνά τα όρια της «διά του λόγου» και μόνο! έκφρασης της ιδεοληπτικής του διαταραχής ,εμμονής και βλακείας!Φτάνει να μην περνά στον τραμπουκισμό και στην αυτοδικία, στον διωγμό των «άλλων», των όποιων «άλλων»!
Κι η θέση μου αυτή είναι χωρίς «αστερίσκους» και «επιλεκτικές ευαισθησίες»!«Δύο μέτρα και δύο σταθμά» απέναντι στην δράση του Φασισμού δεν υπάρχουν, αν θέλουμε να πείσουμε τους Ανθρώπους για Καλύτερο Κόσμο (εφικτό…..)!
Στις 20 Γενάρη στο κέντρο της Αθήνας ο «πατριώτης» ξεπέρασε ξανά τα όρια!Με βιτρίνα την «προδοτική συμφωνία» για το «Μακεδονικό ζήτημα» η συσπείρωση του υποκόσμου των νεοφασιστικών καθαρμάτων έκανε στοχευμένες επιθέσεις εναντίον εργαζομένων του Τύπου και Φωτορεπόρτερς, δείχνοντας στην πράξη τι επιφυλάσσει ο κανιβαλισμός και η αγριότητα του Nαζισμού αν περάσει στην Κοινωνία η επικράτηση του κοινωνικού εκφασισμού, η βία και η ανομία της «καθαρόαιμης φυλής» που κάνει αιμοδοσίες διαχωριστικά «μόνο για ΄Ελληνες», αν αφήσουμε το χωράφι της Ζωής να ανθίσει μέσα στον διχασμό, τον μισανθρωπισμό της «απόλυτης αλήθειας»!
Στις 20 Γενάρη η «απόλυτη λευκή αλήθεια»(ο ίδιος ο Φασισμός δηλαδή),ο αφιονισμένος «όχλος» που βλέπει παντού «εχθρούς» , «ανθέλληνες» , «προδότες» και «επενδύει» το «μέλλον του ΄Εθνους » σε κρεμάλες, επιτέθηκε με αγριότητα (το στίγμα της «ιδεολογίας» του Φασισμού),στον δημοσιογράφο Θωμά Ιακόμπι,στους φωτορεπόρτερς Κωστή Νταντάμη ,Λευτέρη Παρτσάλη κά. Δεν έμειναν οι «πατριδοφύλακες» φυσικά μόνο στο επίπεδο του ξυλοδαρμού αλλά και στα υπόλοιπα «εκφραστικά μέσα» της «Ελληνικής αγωγής» που συνηθίζει η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά των Φασιστών, στην κλοπή προσωπικών και επαγγελματιών αντικειμένων από τα θύματά τους!
Είναι από τον ίδιο συρφετό του ψευτοπατριωτισμού που κυνηγούσαν και χτυπούσαν τον 75χρονο Γιάννη Μπουτάρη στις 19/5/2018 στην Θεσσαλονίκη ,που επιτέθηκαν στις 21/1/2018 στο «Ελεύθερο Κοινωνικό Σχολείο» και έκαψαν την κατάληψη «Λιμπερτάτια» κατά την διάρκεια του «πατριωτικού» τότε συλλαλητηρίου στην Θεσσαλονίκη για την «μία και μοναδική Ελληνική Μακεδονία»,που επιτέθηκαν δολοφονικά στους κοινωνικούς χώρους «Αντίπνοια» και «πρώην ΠΙΚΠΑ» στα Πετράλωνα , στον κοινωνικό χώρο «Φαβέλλα» στον Πειραιά,στους εργάτες μετανάστες στον Ασπρόπυργο,στους Αιγύπτιους ψαράδες στην Ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι και στους αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα,που δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν,που επιτέθηκαν μαζικά και δολοφονικά στις 22/4/2018 στους πρόσφυγες της πλατείας Σαπφούς στην Μυτιλήνη, φωνάζοντας «Κάψτε τους»! Είναι το ίδιο «τυφλό αγανακτισμένο πλήθος»,η «συνείδηση» της αγέλης που εγκωμιάζει και χαίρεται για την δολοφονία του Ζάκ Κωστόπουλου στις 21 Σεπτέμβρη 2018 στην Ομόνοια,είναι η σκανδάλη που στήνει ενέδρα και εξοντώνει τον «διαφορετικό» και «διαφωνούντα» όπως έγινε πριν λίγες μέρες στα Δραγωτικά Λευκίμμης στην Κέρκυρα όπου το μέλος της «Μαύρης Αυγής» Δημήτρης Κουρής δολοφόνησε τον Αλβανό εργάτη Petrit Zifle!
Την ώρα που η Δολοφονική «σπορά των ηττημένων του 45» επανεμφανίζεται με αξιώσεις για την «έφοδο» ξανά στην Ιστορία της Τυραννίας χρησιμοποιώντας την «ατζέντα» των εθνικών ζητημάτων, της οικονομικής κρίσης και του προσφυγικού, εσύ Μίκη Θεοδωράκη και οι υπόλοιποι της «πατριωτικής αριστεράς» προσφέρετε στο πιάτο τον τόπο στους Φασίστες!!!
Στις 4/2/2018 σου είχα παραδώσει στο σπίτι σου αυτό το κείμενο με αφορμή την συμμετοχή σου(που αποτελεί κηλίδα δυστυχώς στην διαδρομή σου…) στο πρώτο «πατριωτικό» συλλαλητήριο για το ίδιο ζήτημα,στην πλατεία Συντάγματος.Σήμερα δείχνουν οι επιλογές σου πώς δεν «διαβάζεις» καθόλου σωστά τα γεγονότα και πώς η πραγματική ανεπανόρθωτη ζημιά και το έγκλημα που προκαλείται στον τόπο είναι από τις στενόμυαλες και αντιδραστικές τοποθετήσεις που κάνεις τόσο εσύ, όσο και η ηγεσία του ΚΚΕ που μπροστά στο «άγχος σας» μην απωλέσετε την «πατριωτική και εθνική σας ταυτότητα» αφομοιώνεστε στο Εθνικιστικό παραλήρημα και χάνετε την Συμφωνία με την λογική και την Ειρήνη στα Βαλκάνια (πού τόσο «κόπτεσθε»)!
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο Λάθος σε βάρος της Κοινωνίας, της νεολαίας,του Τόπου μακροπρόθεσμα!
Μίκη Θεοδωράκη,ναι, ήταν εκεί όλοι οι «πατριώτες»,οι «απόγονοι του Μεγαλέξανδρου»,της «δημοκρατίας που ποτέ δεν εκδικείται» και της «εθνικής περηφάνειας »!
Φαίνεται καθαρά από τα ανοιγμένα κεφάλια των δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερς από τα Ναζιστικά τάγματα εφόδου και χουλιγκανισμού!
Μίκη Θεοδωράκη τώρα που χτυπά επίμονα το «καμπανάκι» του Φασισμού (κοινοβουλευτικού και εξωθεσμικού) σε όλη την Ευρώπη,εσύ που θέλω να ελπίζω απελπισμένα πως δεν μπορεί να ξεχνάς τόσο εύκολα…
Τα εκατομμύρια θύματα από τους ναζί,τους Πόντιους,τους ομοφυλόφιλους, τους Εβραίους, τους αλλόθρησκους, τους αλλόφυλους και τα πάσης φύσεως ολοκαυτώματα ,τα κρεματόρια, τους φούρνους και τους ομαδικούς τάφους…
Και την τελευταία καμένη πέτρα ,το τελευταίο μωρό και έγκυο που σφάχτηκε και βιάσθηκε από τους Ναζί στο Κομμένο,στον Χορτιάτη,στα Καλάβρυτα,στο Δίστομο….
Τους συναγωνιστές σου και Πραγματικούς Πατριώτες που άφησαν τα κορμιά τους μισά και παγωμένα στα χιονισμένα βουνά της Αντίστασης κόντρα στην επέλαση των Φασιστών, τους πατεράδες και στους γέρους μας που «έφυγαν» νωρίς μοχθώντας μέχρι και το τελευταίο τους λεπτό για να ξανάρθει το γέλιο στα πρόσωπα και στα χώματα αυτής της χώρας που είναι καταδικασμένη να βιώνει διχασμούς και εμφυλίους, τους εκτελεσμένους της Καισαριανής και της Κοκκινιάς, τα θύματα της 7χρονης Χούντας στα ξερονήσια και στα κάτεργα της ΕΑΤ-ΕΣΑ…
Πού θέλω να πιστεύω πώς στην μνήμη σου κρατάς ακόμη τον Λαμπράκη,τον Μουστακλή,τον Παναγούλη,τον Τσαρουχά,τον Μανδηλαρά,τον Πέτρουλα,τους νεκρούς του Νοέμβρη του 73,τον Τσιρώνη,τον Κουμή και την Κανελλοπούλου,τον Τεμπονέρα,τον Καλτεζά,τον Γρηγορόπουλο και τόσους άλλους της εξουσιαστικής και φασιστικής Βίας,
Εσύ Μίκη Θεοδωράκη και οι υπόλοιποι της «πατριωτικής αριστεράς»(λές κι η αριστερά δεν ήταν ποτέ... πατριωτική και μαζί διεθνιστική!!!...), Τι γυρεύεις αλήθεια ανάμεσα στους «ιερούς στρατούς» των όρνεων και των λύκων που υμνούνε την επιστροφή του Ανθρώπου στην πολεμοχαρή εποχή που ανοίγει νέα μέτωπα θυσίας για την Ανθρωπότητα η κάθε λογής φανατισμένη «μεγάλη και αλύτρωτη ιδέα»?
Τι γυρεύεις εσύ στην ολέθρια «αγκαλιά του Τέρατος» ,της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του σεξισμού ,του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλείας (που όλα αυτά και άλλα τόσα είναι ο Φασισμός…) της πλατείας Συντάγματος?
Ξέχασες τόσο γρήγορα τον φίλο σου τον Μάνο Λοϊζο και το «Ακορντεόν»?Η πολύπαθη εμπειρία σου τελικά «στα στερνά» δεν σε έκανε ΣΟΦΟ ,δεν βλέπεις που ο Ζορμπάς δεν χορεύει πια κάτω από τον ΄Ηλιο γιατί στους Φασίστες δίνεις απλόχερα την μουσική σου και την «σημαία»???!!!!
Μίκη Θεοδωράκη ο θάνατος που έρχεται κάποια στιγμή κάτω από του χρόνου την φυσική φθορά είναι αναμενόμενος στους θνητούς(εσένα, εμένα, όλους μας) και «βάλσαμο» όμως τελικά μπροστά στον Θάνατο όπου απειλεί τους ζωντανούς η κυριαρχία του Φασισμού!!! Και να κοιτάξεις ξανά και ξανά τα ματωμένα πρόσωπα των εργαζομένων στον Τύπο ,στις 20 Γενάρη, θα διαπιστώσεις επιτέλους (καθυστέρησες νομίζω αρκετά….) πώς ο Θάνατος αυτός είναι εδώ μπροστά μας και εσύ (και άλλοι μαζί σου από τα "αριστερά"...) του ανοίγεις «πατριωτικά» και «θερμά» την πόρτα!!!!
Aθήνα 24/1/2019
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)/Μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό erozer2000@yahoo.gr
