Για τον Γιώργο Κοίλιαρη
Πέμπτη, Νοεμβρίου 20, 2008
Χειμώνας του 1993, στο πολιορκημένο Σεράγεβο.
Ήμουν "στραβάδι" δημοσιογράφος στην
πρώτη του δημοσιογραφική αποστολή. Εκεί
έμελε να καταλάβω το μεγαλείο του να είσαι
άνθρωπος. Μου το δίδαξε ένας συνάδελφος.
Φοβόμουν και έτρεμα κάθε φορά που
ακούγονταν ο ήχος από το πεδινό πυροβολικό.
Ένας άνθρωπος μέσα στη νύχτα είχε ανοίξει
την αγκαλιά του για να καλύψει το φόβο μου.
Ήταν ο Γιώργος ο Κοιλιαρης.
"Αγόρι μου αυτό εδώ δεν είναι το
χειρότερο. Το χειρότερο για εσένα είναι ότι
διάλεξες να γίνεις δημοσιογράφος και ο
εφιάλτης σου είναι ότι θεωρείς πως κάνεις
ένα λειτούργημα, όπως εγώ".
Μεγάλη κουβέντα από έναν μεγάλο
δημοσιογράφο. Έναν άνθρωπο που όταν ένιωθε
των πόνο των άλλων έτρεχε να βοηθήσει με την
μικρή του κάμερα. Νταρ Φουρ, Σομαλία,
Αμπχαζία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Αφγανιστάν,
Μέση Ανατολή, Πακιστάν. Όπου δεν μπορούσαν
να φτάσουν οι υπόλοιποι έφτανε ο σύντροφος
Γιώργης.
Αυτές τις ημέρες πολλοί ήταν αυτοί που
μίλησαν για το Γιώργο. Λίγοι ήταν αυτοί που
γνώριζαν απόλυτα τις αγωνίες του και τόν
αγώνα του...
Δεν είχαν όμως δάκρυα κάποιοι να χύσουν για
τις εξαμηνιαίες συμβάσεις των 700 ευρώ με τα
οποία αμοίβονταν ο Γιώργος. Δεν σκέπτονταν
τι τραβούσε ο Γιώργος, στις διάφορες
αποστολές όταν κάθονταν αναπαυτικά στις
καρέκλες τους και κάπνιζαν τα πανάκριβα
πούρα τους.
Πίσω από την πλάτη του, έλεγαν ότι έπασχε
από παλιμπαιδισμό. Μάλλον ζήλευαν που ο
Γιώργος ήταν αγνός σαν παιδί, και σοβαρός
σαν ρεπόρτερ. Ζήλευαν που ο Γιώργος ήταν
δημοσιογράφος και οχι επιχειρηματίας τής
Δημοσιογραφίας.
Ζήλευαν την συλλογή εμπειριών του Γιωργη,
για την οποία ποτέ δεν κοκορευόνταν όπως
κοκορεύονται κάποιοι για τα δεκάδες χρόνια
που έχουν στην δημοσιογραφία και τα...
χιλιάδες ρεπορτάζ που έχουν κάνει από την
δερμάτινη καρέκλα του γραφείου τους.
Αυτός ήταν δημοσιογράφος και ποτέ δεν είχε
υπογράψει συμβόλαια εκατομμυρίων. Ποτέ δεν
είχε καθίσει στο ίδιο τραπέζι με πολιτικούς
και να μιλά μαζί τους ψιθυριστά.
Παρέμενε στην γενιά των 700 ευρώ, μαζί μέ τά
εκατομμύρια τής αξιοπρέπειας που του
εξασφάλιζε το πεζοδρόμιο του ρεπόρτερ.
Αυτοί που τόν αγάπησαν και τόν κατάλαβαν θα
συνεχίσουν να τόν κλαίνε κρυφά τα βράδια
για να μην δείξουν πως ο θάνατος του τους
λύγισε. Πάντα θα υπάρχει στα μάτια τους ένα
δάκρυ για τόν δάσκαλο, σύντροφο και πάνω απ΄
όλα φίλο.
Καλό σου ταξίδι ρε Γιώργη.
ΘΕΟΔΟΣΗΣ Π. ΠΑΝΟΥ
Posted by...The Motorcycle boy at 8:45 π.μ.
