Αγγελική, Κωνσταντίνα, Κατερίνα είναι το όνομά της -ναι, δεν το έχω ξεχάσει
Τετάρτη, Απριλίου 08, 2009
Από τά Βαλκάνια καί τά λευκά κελιά τής Τουρκίας,μέχρι τό Σουδάν, τόν Νίγηρα, την Γουατεμάλα, τα Πετράλωνα, τον Κορυδαλλό και την Χίο, η γυναίκα 8 του Μάρτη ή 8 του Απρίλη έχει αρκετούς λόγους να μην "γιορτάζει"
στην 37χρονη απο την Βουλγαρία που ο "πολιτισμός" ανακάλυψε το 2007, στο χωριό Αδενδρο της Θεσσαλονίκης, να έχει κακοποιηθεί γιά 5 ολόκληρους μήνες,απο αγέλη ανθρωποειδών
στην δημοσιογράφο Αγγελική Χατζηδημητρίου πού "έκλεισε" 3 χρόνια αγωνίας και σιωπής στο σκοτεινό δωμάτιο
σε σένα γυναίκα,πού ξέρω τι έχεις περάσει και θα κάνω το λίγο έστω που μπορώ "από τα πάντα" γιά να μπεί τέλος στόν Βιασμό σου...
(Αδυνατώ να "συλλάβω" δευτερόλεπτο πλέον από την ταχύτητα της εικόνας που διανύει η γαλέρα της βαρβαρότητας τον χρόνο, σαν σφαίρες που σκάνε όταν μπαίνουν στο σώμα σε πηγαίνουν από τις 8 του Μάρτη πού "επέτρεψαν" σε εσένα γυναίκα να "ξεκουραστείς" και νά "γιορτάσεις" απο τις 365 μέρες βιασμού και τράφικινγκ τον χρόνο, σήμερα στις 8 του Απρίλη.
Γιατί 8 του Απρίλη τελικά είναι το ονομά σου και ο δρόμος που σε έριξαν να πάρεις...
Κι αν δεν μπορέσω να περπατήσω δίπλα σου με το κομμένο πόδι της Αμαλίας Καλυβίνου,να σε κοιτάξω με το άδειο μάτι γεμάτο φώς της Κωνσταντίνας Κούνεβα, να στάξω μέσα στο παγωμένο μου αίμα μια στάλα ποταμίσιο νερό απο την φλέβα της Κατερίνας Γκουλιώνη, δεν θα κάνω ποτέ την αρχή να αδειάσω από μέσα μου το σεξιστικό αντρικό γουρούνι που ζεί σε βάρος σου...
3 χρόνια πέρασαν από το ξεκίνημα αυτής της "σφαίρας" στο κορμί της δημοσιογράφου Αγγελικής Χατζηδημητρίου από την Χίο και η σιωπή της γίνεται ο ήχος του μεγαλύτερου αγώνα που δίνει μια γυναίκα για να ξεφύγει από το σκοτεινό δωμάτιο που έχει φυλακισμένο το "φυτό" για να ξαναγίνει Ανοιξη που ανθίζει τις ξέρες όλου του Κόσμου")
Ετσι όπως τό λουλούδι βρίσκει τήν έξοδο μέσα από τήν χαραμάδα τού τσιμέντου, έτσι καί εσύ ανθίζεις καί λάμπεις μέσα στήν ασχήμια καί τήν βαρβαρότητα.
Στέκομαι μπροστά στά σφαγμένα σου πόδια από τήν "ανδρική μεταχείριση" καί εξομολογούμαι.
Υπάρχω, ζώ, ελπίζω, συνεχίζω καί αυτό τό οφείλω σέ εσένα.Ταξιδεύω χιλιόμετρα μέσα στήν μήτρα σου σάν μαθητής σου προσπαθώντας νά πάρω κάτι από τήν συντροφικοτητά σου, τήν ευθύνη σου, τήν αξιοπρεπειά σου, τήν άδολη ηθική καί στάση σου.
Καί απορώ γυναίκα μέ τήν δύναμη πού βρίσκεις σέ αυτήν τήν μοναχική πορεία μέ απαγωγές, βιασμούς, εκμετάλλευση νά μπορείς ακόμη νά μέ ερωτεύεσαι, νά ξυπνάς δίπλα μου τήν αυγή, νά μέ αγαπάς, νά πιστεύεις σέ εμένα, νά μέ κερνάς από τό κρασί τών χαραγμένων από τήν βία χειλιών σου, νά μήν μέ προδίδεις, νά είσαι η "βάση" μου όπως λές...
Γυναίκα, όπως λέμε φωτιά πού διαλύει τά σκοτάδια καί εξακολουθεί νά ανάβει μέσα στήν καταιγίδα.
Σομαλία, Γουατεμάλα, Σουδάν, Τσάντ, Νίγηρας, Ζάμπια, Μαλάουϊ, Β.Ουγκάντα, Μοζαμβίκη, Αιθιοπία, Κένυα, Αγκόλα, Κονγκό, Κολομβία, Τσετσενία, Μπουρούντι, Λιβερία, Ορλεάνη, Νοτιοανατολική Ασία, Ιράν, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ιράκ, αλλά καί Φυλής καί πλατεία Βάθης και Ομόνοια και Μεταξουργείο...
Δέν μπορώ νά πάρω τά μάτια μου από πάνω σου καί τήν αγκαλιά μου από τό γδαρμένο κορμί σου.
Ξέρω πώς αυτό δέν είναι αρκετό,αλλά εσύ μού λές,"μού φτάνει"...
Γυναίκα, μπορεί νά μήν γεράσουμε μαζί, αλλά σέ ευχαριστώ πού μέ τίμησες, πού δέν έφυγες ποτέ από δίπλα μου, πού μέ ανέχτηκες μέσα στά δύσκολα χρόνια σου, παρ΄ότι εγώ δέν σού έδωσα πίσω παρά μιά μέρα τόν χρόνο γιά νά "γιορτάσεις" τά θυματά σου...
Γυναίκα τού Κόσμου,δέν κατεβάζω τά μάτια μου από επάνω σου καί ξεχωρίζω τήν αλήθεια σου παρά τά όσα εγκλήματα σού έχουν κάνει.......
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα
erozer2000@yahoo.gr
"Εκεί στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού, η πόλη Χουάρες έχει γίνει τό νεκροταφείο πάνω από 500 δολοφονημένες γυναίκες τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι άδειες πόλεις των χαμένων και κακοποιημένων γυναικών βάζουν φωτιά στα ανάκτορα της σιωπής μας, στους "τακτοποιημένους" και "δεδομένους" ερωτές μας!
Κοντά τους εκατομμύρια γυναίκες πού έχουν χτυπηθεί από καρκίνο, aids και ανίατες παθήσεις, γυναίκες ντυμένες από ρούχα με καυστικό οξύ δίνουν μόνες τους καθημερινό αγώνα να μείνουν έξω απο τις πόλεις που στρατολογεί ο θάνατος, η ανεργία, η απόλυτη φτώχεια, η μετανάστευση, το δουλεμπόριο.
Υπάρχουν γυναίκες πού δεν βάφονται μέσα σε "ρόζ σύννεφα", γυναίκες πού φεύγουν μέσα σε θηλιές, λιθοβολισμούς και απομόνωση φυλακών, ΓΙΑΤΙ Η ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ ΜΙΣΗΣΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥΣ..."
Πηγή http://exandas.ert.gr
Posted by...The Motorcycle boy at 10:52 π.μ.
