Άνθρωποι από καλαμπόκι

Μοιραζόμαστε την χαρά τους,τα προβληματά τους,τίς αγωνίες τους ,τίς αντιθέσεις μας ακόμη(και εκεί βρίσκεται η αυθεντική και άδολη ένωση και αγάπη) και προσπαθούμε όταν έρθει τού "χωρισμού η ώρα"....,να βουτήξουμε κι εμείς βαθιά μέσα στον πόνο τους,να πενθήσουμε (και) σαν δικιά ΜΑΣ τήν προσωπική τους τραγωδία!

"Αν ο πόνος ενώνει τούς ανθρώπους,τί να την κάνω την ζωή χωρίς πόνο" έγραφε ο Ρώσος ποιητής Γεβγκένι Γεφτουσένκο...

Αντέχεται όμως ο πόνος μέχρι νά καλύψουμε τήν απόσταση πού οδηγεί στήν πολυπόθητη αυτή ένωση?

"Δέν μπορώ να βρώ αρμονική σχέση με τον θάνατο,δέν μπορώ να συμμαχήσω μαζί του,τον μισώ και με μισεί....", έλεγε πρίν απο χρόνια ο τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης στην δημοσιογράφο Ελενα Κατρίτση με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο τού γιού του Βαγγέλη...

Κι αλήθεια πώς μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την Εξουσία τού θανάτου,με τήν οδύνη τής απώλειας που σταματά απότομα κάθε κίνηση,πού κάνει τό σύμπαν και τά άστρα να παγώσουν?

Πώς γίνεται να συμφιλιωθούμε με την βία που αφαιρεί σιγά-σιγά απο τίς παλιές μας φωτογραφίες συμμαθητές,φίλους,γονείς,γείτονες,συντρόφους, παιδιά,ΟΤΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕΨΑΜΕ,ΟΤΙ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ,ΟΤΙ ΑΓΓΙΞΑΜΕ?...

Αυτά έλεγα στήν Μυρτούλα μας (τήν Μυρτώ όλων μας) εκείνο τό μεσημέρι τής 23ης Σεπτέμβρη στο κοιμητήριο τής Νίκαιας,καθώς κατέβαινε από το στόμα τής Γής για την Αχερουσία λίμνη ,για νά πάει να συναντήσει μετά από 22 χρόνια τήν μάνα της αναρχική ποιήτρια Κατερίνα Γώγου και μετά από 4 χρόνια τον πατέρα της σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο.Αυτά μονολογούσα , καθώς κοίταγα τον Φρανζέσκο νά έχει γίνει λιωμένο κερί πάνω απο τον ήλιο του πού έδυσε στο χώμα.....

Πάνε χρόνια που η μάνα της η Κατερίνα έγραψε "αφήστε τήν δική μου Μυρτώ ,γεννήθηκε λυπημένη".Η Μυρτώ όμως μετά τόν θάνατο τής Κατερίνας δέν "έπεσε",ξαναγεννήθηκε και "άλλαξε δρόμο" από εκείνον πού τήν είχε αποκλείσει στήν πλήξη,στην περιθωριοποίηση και στην απελπισία!Γιατί έμαθε πώς η "στράτευση" στην απελπισία δίνει ελπίδες μόνο σέ κάθε εξουσία που σκοτώνει,πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι η εξουσία τής νάρκωσης και τής παραίτησης γιά Ζωή!

Κι άς καθυστέρησε αυτό τό χάραμα,αυτός ο νέος της ερχομός στην ζωή,η αναγεννησή της ...

Η Μυρτούλα μας δέν ήταν σάν κι εμάς τούς "πολιτικοποιημένους".Δέν ήταν στίς αφισοκολλήσεις,στίς διαδηλώσεις,στούς δρόμους,στίς συγκρούσεις με τον κρατικό και αστυνομικό αυταρχισμό,δέν κράτησε ποτέ μαύρες και κόκκινες σημαίες,δέν ήταν τό "παιδί τής πλατείας" όπως η Κατερίνα.Είχε τον δικό της τρόπο να φωνάζει,να διαμαρτύρεται,να αμφισβητεί.Κι αυτός της ο μοναδικός τρόπος , τά καλύτερα χρόνια τής ζωής της,"ΣΚΕΠΑΣΘΗΚΑΝ" απο τήν "χιονοστιβάδα" τής ζωής και τής προσωπικότητας τής Κατερίνας.Δέν "ακούσθηκαν" οι αγωνίες της, η Μυρτώ "εξαφανίσθηκε".Δέν έγινε σκόπιμα αυτή η αδικία,δέν έγινε συνειδητά(εννοείται) απο τήν Κατερίνα,απλά συνέβη...Κι η Μυρτώ είχε τήν "ατυχία" να είναι συνεπιβάτης σε ένα όχημα με "σπασμένα φρένα" ....

"Εχασα τά καλυτερά μου χρόνια,άργησα να σωθώ", έλεγε ανάμεσα στ άλλα μόλις λίγους μήνες πρίν στίς 5/1/2015, σέ μιά άλλη της συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία τού μοναδικού της βιβλίου.

Αργησε να σωθεί,ίσως,αλλά η Μυρτώ αγωνίσθηκε και σώθηκε ,ξέφυγε απο τήν υποταγή στήν κατάθλιψη και στην αυτοκαταστροφή , "το πάλεψε με τον θάνατο και το σκοτάδι" τής μιζέριας και τής φθοράς πού τήν είχαν καταδικάσει το αλκοόλ,τά χάπια και τά ναρκωτικά.Κι άς τής τραυμάτισαν βαριά την υγεία της,κι άς ράγισε η καρδιά της απ την μακρόχρονη χρήση .....

Αυτό όμως το χτικιό που νίκησε τήν Κατερίνα ,δεν νίκησε τήν Μυρτώ κι άς μάς έφυγε ξαφνικά στά 48 της....

Γιατί η Μυρτούλα ,απογειώθηκε απο τά άσχημα παιδικά χρόνια και έκοψε τίς αλυσίδες τού αργού θανάτου,αρνήθηκε να είναι απλά τό παιδί μιάς ανήσυχης και επαναστατημένης επώνυμης ,μιάς σπουδαίας μητέρας και συντρόφισσας και έκανε τήν δική της Ανοιξη,το δικό της μικρό Πολυτεχνείο!

"Γι αυτούς όλους ήμουνα η κόρη τής Κατερίνας Γώγου" αλλά "τήν ζωή μου τήν χρωστάω στον εαυτό μου" ,έλεγε στην τελευταία της συνέντευξη,μόλις φέτος τόν Μάρτη .

Και πράγματι Μυρτούλα,τήν ζωή κι ότι έκανες με κόπο,ότι ανάτρεψες,το χρωστάς στον εαυτό σου.Η Αποτοξίνωση στο Παλέρμο,η ποίηση,η ζωγραφική ,η συντήρηση έργων τέχνης,οι αγιογραφίες,το ξυπνημά σου στην ζωή εκεί κάπου στό Ουτζέντο με τον Φρανζέσκο,είναι δικό σου έργο!

Κι άς μην μένεις "Αλίκη πιά εδώ"!

Οι μέρες ,οι νύχτες,τά χρόνια χωρίς την Μυρτώ είναι "καταδικασμένα" να περάσουν.Δέν ξέρω άν ο χρόνος είναι "ο καλύτερος γιατρός" ,ξέρω πώς η μνήμη κρατά τούς αγαπημένους μας στήν ζωή, να μην σαπίσουν ,να μην πεθάνουν,να μήν σβήσουμε μαζί τους συλλογικά!Η λήθη και η διαγραφή είναι η προδοσία και η εγκατάλειψη.Γιατί μπορεί εκ τών πραγμάτων νά είμαστε "απόντες" απο τήν πορεία ,τά δύσκολα τής ζωής τών άλλων(δεν μπορούμε να σώσουμε κανέναν όταν αυτός δέν θέλει να σωθεί),είμαστε όμως παρόντες κρατώντας όρθιες και ζωντανές τίς στιγμές που περάσαμε μαζί τους .Η Κατερίνα κι η Μυρτώ μάς είχανε πάντα ανοιχτή τήν πόρτα,τίς λατρέψαμε τότε που πιστέψαμε πώς τό όνειρο ποτέ δεν θα τελειώσει,τότε πού καιγόμαστε σάν δάφνη ψάχνοντας πότε σωστά,πότε λαθεμένα να αλλάξουμε τόν ντουνιά.......

Η αναχώρηση τής Μυρτούλας μας, κλείνει όλο και πιό πολύ τον κύκλο που ξεκίνησε τότε με "βεβαιότητες" ,απόλυτες αλήθειες και "ακλόνητες" για την ζωή,τόν άνθρωπο,τήν διαδικασία τής πολιτικής διαδρομής για το ξεπέρασμα τής "αιωνιότητας" τής εξουσίας και τών σχέσεων που τήν συντηρούν!

Η ίδια η ζωή πολλά χρόνια μετά (και συνεχίζει),έχει αποθυμοποιήσει τίς περισσότερες απ αυτές.Για τίς "αναθεωρήσεις μας και τους συμβιβασμούς μας" δεν πρέπει να κρυβόμαστε,να ντρεπόμαστε,να κυκλοφορούμε "σκυφτοί με ενοχές"!Τό αντίθετο!Η αβάσταχτη κανονικότητα γύρω μας που γράφεται πάνω στήν δουλεία και στον πόνο τών ανθρώπων γύρω μας ,δέν αλλάζει ζώντας την και παίζοντας σάν..... σινεμά!

Η Μυρτώ έκανε το βήμα,είναι το παράδειγμα της προσωπικής αντίστασης σέ ότι κόβει τό χέρι τής δημιουργίας,τής έμπνευσης,τής αποκόλλησης απ τον παρασιτισμό και την ξευτίλα...

Και όπως έκανε, όταν "ξύπνησε" η Μυρτώ μας, τιμώντας τήν ζωή,τήν συντροφικότητα,την αλληλεγγύη,την αγάπη για όλους τούς άλλους χωρίς διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς, στό τέλος εμείς θά είμαστε οι τελευταίοι που θα γελάσουμε και όχι ο θάνατος.Και θα σταθούμε αντίκρυ του γελαστοί κι όχι ξεγελασμένοι!Γιατί εμείς σάν την Μυρτούλα δεν έχουμε "τελευταίο μας σπίτι" ,τον Τάφο.....

Τ΄ακούς νεκροθάφτη,τ΄ακούς θάνατε?.....

Δεν σού λέω "αντίο" ,μόνο Καλό ταξίδι Μυρτούλα,η ζωή σου δέν ήταν "ένα μικρό καράβι" και δεν θά σε χάσω απο τά μάτια μου...Κάθε στιγμή είσαι μπροστά μου.....