Ο Φιδέλ Κάστρο απαντά στον Ιγνάσιο Ραμονέ
Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007
Αναδημοσιεύω ένα μικρό τμήμα της συνέντευξης του Φιδέλ Κάστρο στον Ιγνάσιο Ραμονέ (διευθυντή της Monde Diplomatique). Στο συγκεκριμένο κομμάτι ο Κάστρο απαντά για θέματα σχετικά με την ελευθερία του τύπου και τον μονοκομματισμό:
Είστε ευχαριστημένος με το κριτικό επίπεδο της ενημέρωσης εδώ;
Δεν ξέρω αν μπορέσατε να παρακολουθήσετε λεπτομερώς τα ενημερωτικά μας όργανα, αλλά σας λέω πως η πιο σημαντική πηγή ενημέρωσής μου για το τι γίνεται στη χώρα, καλύτερη από τις αναφορές που μου στέλνει το Κόμμα ή άλλα κρατικά όργανα, αυτή που εκτιμώ περισσότερο, είναι οι εφημερίδες. Με κρατούν ενήμερο για οτιδήποτε συμβαίνει. Και τις διαβάζω καθημερινώς στο τέλος της ημέρας.
Μου μιλάτε για κριτικό πνεύμα –όμως αναρωτιέμαι: που βρίσκεται το κριτικό πνεύμα στον τύπο τόσων χωρών που ισχυρίζονται ότι είναι πιο δημοκρατικές από εμάς; Που βρίσκεται το κριτικό πνεύμα αυτών των δημοσιογράφων και αυτών των τηλεοπτικών καναλιών στις ΗΠΑ, που υποστήριξαν σαν πραγματικά προπαγανδιστικά φερέφωνα, τον πόλεμο του προέδρου Μπους εναντίον του Ιράκ;
Η αλήθεια, η ηθική, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο δικαίωμα ή χαρακτηριστικό του ανθρώπινου όντος, καταλαμβάνουν ολοένα και μικρότερο χώρο. Τα τηλεγραφήματα του τύπου, τα μέσα, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, τα κινητά τηλέφωνα και οι σελίδες του ίντερνετ εξαπολύουν ένα χείμαρρο ειδήσεων από παντού κάθε λεπτό. Δεν είναι καθόλου εύκολα για ένα πολίτη να παρακολουθεί την πορεία των γεγονότων. Η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να προσανατολιστεί σ’ αυτή τη θύελλα ειδήσεων.
Αυτά τα ενημερωτικά όργανα ισχυρίζονται ότι είναι ελεύθερα και κριτικά αλλά εξαρτώνται από τη διαφήμιση και ποτέ δεν κριτικάρουν τους διαφημιζόμενούς τους. Και ρωτάω: γιατί ξοδεύουν τόσα δισεκατομμύρια δολάρια σε διαφήμιση; Πόσα θα μπορούσαν να γίνουν με ένα δισεκατομμύριο δολάρια από εκείνα που σπαταλιούνται στη διαφήμιση; Εδώ έχετε μια χώρα στο ΑΕΠ της οποίας δε φαίνεται η συνεισφορά ούτε μιας δεκάρας από διαφήμιση, ούτε στα περιοδικά ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο ραδιόφωνο, δεν έχουμε κανενός είδους εμπορική διαφήμιση.
Ποιο ρόλο έπαιξαν αυτά τα μαζικά μέσα, δυστυχώς, στις ΗΠΑ και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου; Δεν τους επιτίθεμαι. Αυτοί που ξέρουν, όπως εμείς, την επίδραση που έχουν στο μυαλό αυτά τα μαζικά μέσα, μπορούν να καταλάβουν ότι εδώ αυτά τα μέσα χρησιμοποιούνται για να εκπαιδεύουν, για να διδάσκουν, για να δημιουργούν αξίες … Και είμαι απόλυτα πεπεισμένος, λόγω της εμπειρίας μου, ότι αυτές τις αξίες μπορείς να τις σπείρεις στην ψυχή των ανθρώπων, στο μυαλό και στην καρδιά των ανθρώπινων πλασμάτων.
Εμείς δεν χρησιμοποιούμε κανενός είδους υποκρισία, μιλώντας γι΄αυτή την ευρωπαϊκή «ελευθεροτυπία». Ονειρευόμαστε μια άλλη ελευθεροτυπία, σε μια χώρα μορφωμένη, σε μια χώρα που διαθέτει πλήρη γενική παιδεία και μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Γιατί όσοι φοβούνται την ελεύθερη σκέψη δεν μορφώνουν τους λαούς, δεν τους προσφέρουν, δεν προσπαθούν να τους κάνουν να αποκτήσουν το μεγαλύτερο δυνατό επίπεδο κουλτούρας, μεγαλύτερη ποικιλία ιστορικών και πολιτικών γνώσεων και να εκτιμούν τα πράγματα και την καθαυτή αξία τους, και επειδή βγαίνουν από το δικό τους κεφάλι. Τώρα, πρέπει να έχουν τα στοιχεία για να κρίνουν και να μπορέσουν να βγάλουν τα πράγματα από το κεφάλι τους.
Όταν εμφανίστηκαν, τα μαζικά μέσα κατέλαβαν το μυαλό και κυβερνούσαν όχι μόνο στη βάση ψεμάτων, αλλά και εξαρτημένων ανακλαστικών. Δεν είναι το ίδιο ένα ψέμα και ένα εξαρτημένο ανακλαστικό. Το ψέμα επηρεάζει τη γνώση –το εξαρτημένο ανακλαστικό επηρεάζει την ικανότητα σκέψης, επειδή σου έχουν ήδη δημιουργήσει ανακλαστικά: «Αυτό είναι κακό, αυτό είναι κακό –ο σοσιαλισμός είναι κακός, ο σοσιαλισμός είναι κακός». Και όλοι οι αδαείς, όλοι οι αναλφάβητοι, όλοι οι φτωχοί, όλα τα θύματα εκμετάλλευσης λένε: «Ο σοσιαλισμός είναι κακός», «ο κομμουνισμός είναι κακός».
Δεν διδάσκουν στις μάζες γραφή και ανάγνωση, ξοδεύουν ένα δισεκατομμύριο σε διαφήμιση κάθε χρόνο για να κοροϊδεύουν την τεράστια πλειονότητα της ανθρωπότητας (που, επιπλέον, πληρώνει τα ψέματα που λέγονται)) μετατρέποντας το ανθρώπινο πλάσμα σε πρόσωπο που, κατά τα φαινόμενα, δεν έχει ούτε την ικανότητα να σκέφτεται, γιατί τον κάνουν να καταναλώνει σαπούνι, που είναι το ίδιο, σε δέκα διαφορετικές μάρκες, και πρέπει να τον ξεγελάσουν, γιατί αυτό το δισεκατομμύριο δεν το πληρώνουν οι επιχειρήσεις, το πληρώνουν εκείνοι που αποκτούν τα προϊόντα λόγω της διαφήμισης. Ξοδεύουν δημιουργώντας εξαρτημένα ανακλαστικά, γιατί εκείνος αγόρασε Πάλμολιβ, ο άλλος Κολγκέιτ, ο άλλος σαπούνι Καντάδο, απλώς επειδή του το είπαν εκατό φορές, του το συνέδεσαν με μια όμορφη εικόνα και του το έσπειραν, του το εντύπωσαν βαθιά στον εγκέφαλο. Αυτοί που μιλούν τόσο πολύ για «πλύση εγκεφάλου», επεξεργάζονται, δίνουν μορφή, αφαιρούν από το ανθρώπινο ον την ικανότητα σκέψης.
Θα μιλήσουν για «ελευθερία έκφρασης» σε χώρες που έχουν ένα 20%, ένα 30% αναλφάβητους, ένα 80% αν προσθέσουμε τους πλήρως και τους λειτουργικά αναλφάβητους; Με ποιο κριτήριο, με ποια στοιχεία εκφέρουν γνώμη και που εκφέρουν γνώμη; Όταν πολλοί μορφωμένοι και έξυπνοι άνθρωποι όποτε θέλουν να δημοσιεύσουν ένα άρθρο δεν υπάρχει τρόπος να τους το δημοσιεύσουν, και το αγνοούν, και το εξαφανίζουν, και το στιγματίζουν. Έχουν μετατραπεί αυτά τα μεγάλα μέσα σε όργανα χειραγώγησης.
Εμείς τα έχουμε στην κατοχή μας και ξεκινούμε από την απόλυτη πεποίθηση ότι χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα για να εκπαιδεύσουμε, για να αναπτύξουμε τις γνώσεις των ανθρώπων. Αυτά τα όργανα παίζουν ρόλο στην Επανάσταση, έχουν δημιουργήσει συνείδηση, αντιλήψεις, αξίες, και δεν τα χρησιμοποιούμε κατ’ ανάγκην καλά. Ξέρουμε, ωστόσο, τις δυνατότητες τους και γνωρίζουμε τι έχει πετύχει η Επανάσταση, μεταξύ άλλων, επειδή διαθέτει τα μέσα.
Τώρα, δεν θα πιστέψουμε την ιστορία ότι αυτά τα μέσα στη Δύση έχουν προορισμό να δημιουργούν αξίες αλληλεγγύης, αισθημάτων αδελφοσύνης, πνεύματος δικαιοσύνης. Επιδεικνύουν τις αξίες ενός συστήματος που, από τη φύση του, είναι εγωιστικό –είναι, από τη φύση του, ατομικιστικό. Όσο μεγαλύτερη καλλιέργεια διαθέτει κάποιος, μπορεί να καταλάβει ότι τα προβλήματα αυτού του κόσμου, ολοένα και πιο περίπλοκα, δε λύνονται αν δεν μορφωθεί ο κόσμος.
Ταυτόχρονα με τις λαϊκές εκδηλώσεις (και εκτός Κούβας) συμπάθειας απέναντι σας είστε ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους από πολλούς αντιπάλους και πολλούς εχθρούς που σας κατηγορούν ότι είστε «σκληρός δικτάτορας». Πως αντέχετε αυτή τη διττή αντιμετώπιση, αγάπη και μίσος;
Ξέρετε ότι ποτέ δεν κάθισα ούτε καν να το σκεφτώ. Ζω σε απόλυτη, πλήρη, ολοκληρωτική ηρεμία. Αυτό το μίσος δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το μίσος μπορώ να το εξηγήσω για ιδεολογικούς λόγους, λόγω απογοήτευσης μπροστά στην αποτυχία των επιθέσεων ή μπροστά στην ικανότητα ενός μικρού λαού εναντίον δυνάμεων τόσο ισχυρών όπως είναι αυτές που προσπάθησαν να μας καταστρέψουν. Όμως, για παράδειγμα, οι Γιαπωνέζοι δεν έχουν λόγο να με μισούν, δεν έριξα καμιά βόμβα στη Χιροσίμα ούτε στο Ναγκασάκι, ούτε πέθανε εξαιτίας μου κανένας Γιαπωνέζος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, ας υποθέσουμε, αν πρόκειται για Γιαπωνέζους, και δε με αντιμετωπίζουν με μίσος, ίσως είναι περισσότερο αδιάφοροι.
Τα μίση είναι πιο κοντινά μεταξύ λατινοαμερικάνικων χωρών ή στις ΗΠΑ, στον Καναδά, και εξηγούνται από την απογοήτευση, από την προπαγάνδα που δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα. Σας διηγήθηκα ήδη ορισμένες περιπτώσεις. Προσέξτε, τελευταία ακόμα και η κατηγορία σ΄ένα έγγραφο, με άπειρη ξεδιαντροπιά, και η συμπερίληψη της Κούβας στην κατηγορία των «χωρών που εφαρμόζουν το σωματεμπόριο επειδή εκμεταλλεύεται σεξουαλικά τα παιδιά για να έχει έσοδα». Μπορεί να υπάρχει πιο αηδιαστικό και εξοργιστικό πράγμα;
Ούτε και το περί «δικτάτορα» μπορώ να το εξηγήσω. Τι είναι δικτάτορας; Είναι κάποιος που παίρνει αυθαίρετες, ατομικές αποφάσεις, που ενεργεί πάνω από τους θεσμούς, πάνω από τους νόμους, που δεν έχει άλλο έλεγχο από τις ιδιοτροπίες ή τη θέλησή του. Και σ΄αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ο πάπας ως δικτάτορας, ή ο πρόεδρος Μπους. Ο Μπους μπορεί να πάρει τρομερές αποφάσεις χωρίς να συμβουλεύεται τη Βουλή των Αντιπροσώπων ούτε καν το υπουργικό του συμβούλιο. Ούτε οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες δεν είχαν την εξουσία του Προέδρου των ΗΠΑ! Οποιοσδήποτε Αμερικάνος Πρόεδρος έχει περισσότερες δυνατότητες να υπαγορεύει διαταγές, και διαταγές αποφασιστικές και δραματικές, απ΄ότι εγώ.
Κοιτάξτε, εγώ δεν παίρνω ατομικές αποφάσεις. Η κυβέρνηση αυτή δεν περιστρέφεται καν γύρω από τον Πρόεδρο. Έχουμε ένα Κρατικό Συμβούλιο. Οι ηγετικές μου αρμοδιότητες βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο μια ομάδας. Στη χώρα μας, οι σημαντικές αποφάσεις, οι ουσιαστικές αποφάσεις αναλύονται, συζητιούνται και λαμβάνονται πάντα συλλογικά. Εδώ πάντα υπήρχε ηγετική ομάδα και συλλογική ηγεσίας. Δεν μπορώ να διορίσω υπουργούς ούτε πρέσβεις. Δεν διορίζω ούτε τον πιο ταπεινό δημόσιο υπάλληλο σ΄αυτή τη χώρα. Πραγματικά έχω εξουσία, φυσικά, έχω επιρροή για ιστορικούς λόγους, αλλά δε δίνω διαταγές ούτε κυβερνάω με διατάγματα.
Όσο για τη σκληρότητα … Πιστεύω πραγματικά ότι ένας άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον αγώνα εναντίον της αδικίας, εναντίον της κάθε είδους καταπίεσης, υπηρετώντας τους άλλους, παλεύοντας για τους άλλους, εφαρμόζοντας και κηρύττοντας την αλληλεγγύη, πιστεύω ότι όλ΄αυτά είναι εντελώς ασύμβατα με τη σκληρότητα.
Πιστεύετε ότι η μονοκομματική δομή είναι ασυμβίβαστη με μια κοινωνία ολοένα και πιο περίπλοκη όπως η σημερινή κουβανική κοινωνία;
Ρωτάτε για τον μονοκομματισμό έτσι; Όσο περισσότερη κουλτούρα αποκτά και όσο περισσότερο γνωρίζει τον κόσμο, τόσο περισσότερο χαίρεται ο λαός μας για την ενότητα και τόσο περισσότερο την εκτιμά. Πραγματικά βλέπω το θέαμα των όσων συμβαίνουν σε ορισμένες χώρες που έχουν 100 ή 120 κόμματα … Δεν πιστεύω ότι μπορεί να εξιδανικευτεί αυτό ως μορφή διακυβέρνησης, ούτε μπορεί να εξιδανικευτεί αυτό ως μορφή δημοκρατίας. Αυτό είναι παραφροσύνη, εκδήλωση αλλοτρίωσης. Πως μπορεί μια χώρα του 3ου Κόσμου να οργανωθεί και ν’ αναπτυχθεί με 100 κόμματα. Αυτό δεν οδηγεί σε καμιά υγιή συνταγή διακυβέρνησης.
Σε πολλές χώρες, το κλασικό, παραδοσιακό, πολυκομματικό εκλογικό σύστημα, μεταμορφώνεται συχνά σε διαγωνισμό συμπάθειας και όχι, στην πραγματικότητα, σε διαγωνισμό ικανότητας, εντιμότητας, ταλέντου στη διακυβέρνηση. Σε μια εκλογή αυτού του είδους καταλήγει να εκλέγεται ο πιο συμπαθής, εκείνος που επικοινωνεί καλύτερα με τις μάζες, ακόμα κι εκείνος που έχει την πιο ευχάριστη παρουσία, την καλύτερη προπαγάνδα στην τηλεόραση, στον τύπο ή στο ραδιόφωνο.
Όπως ξέρετε καλά, επειδή το έχετε αναλύσει σε κάποιο από τα βιβλία σας, σε ορισμένες λατινοαμερικάνικες χώρες που δε θέλω να αναφέρω, οι προεκλογικές εκστρατείες κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, στο αμερικάνικο στυλ, κει ειδικοί σύμβουλοι για την εικόνα διδάσκουν στον υποψήφιο πως πρέπει να χτενίζεται, να ντύνεται, να απευθύνεται στο λαό και τι πρέπει ή δεν πρέπει να λέει. Όλ’ αυτά είναι καρναβάλι, πραγματική φάρσα, θέατρο … Μερικές φορές σ΄αυτές τις εκλογές συμμετέχουν μόνο όσοι έχουν αρκετά κεφάλαια για να τα ξοδέψουν στην προπαγάνδα. Αυτοί που έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στα ΜΜΕ είναι σχεδόν πάντα αυτοί που επιτυγχάνουν την εκλογική νίκη. Αν ένας υποψήφιος της αντιπολίτευσης δεν καταφέρει να συγκεντρώσει αρκετά κεφάλαια για να πραγματοποιήσει μια αποτελεσματική εκστρατεία (αυτό που οι Αμερικάνοι διαφημιστές αποκαλούν «επιστημονική εκστρατεία δημοσιότητας») μπορεί να χάσει τις εκλογές. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα αποτελέσματα αυτού του είδους εκλογών είναι πολύ παράξενα, βασικά λόγω της παρουσίας παραγόντων που ελάχιστη σχέση έχουν με την ικανότητα του υποψηφίου να κυβερνήσει.
Στην Κούβα, επιπλέον, το Κόμμα δεν είναι για να προτείνει και εκλέγει τους υποψήφιους, όπως συμβαίνει σε άλλα μέρη … Για παράδειγμα, στην Ισπανία, στο PSOE, ο πρόεδρος Φελίπε Γκονσάλες αποφάσισε ποιοι θα αποτελούσαν το κοινοβούλιο εξ ονόματος του PSOE. Μια μέθοδος τόσο απλή όσο το να κάνεις έρευνα, να υπολογίσεις επιπλέον και τα λεφτουδάκια που έχουν, τη δημοσιότητα στην οποία μπορούν να υπολογίζουν –αλλά δεν έχει σημασία, αν υπολογίζει ότι έχει το 15% ή το 20% μιας επαρχίας, ξέρει τον ακριβή αριθμό βουλευτών που του αναλογούν, τους ορίζει υποψήφιους και μετά ο πολίτης ψηφίζει ένα κόμμα. Γιατί, στην Ισπανία, το κόμμα είναι ένα αφηρημένο πράγμα, μια οργάνωση, και ο εκλογέας ψηφίζει γι΄αυτό το αφηρημένο πράγμα –αυτός που εκλέγει συγκεκριμένα τους βουλευτές, αυτός που τους ορίζει είναι το κόμμα.
Άλλοι έχουν, όπως οι Άγγλοι ή οι Τζαμαϊκανοί, την περιφέρεια –είναι λίγο καλύτερη η μέθοδος της περιφέρειας, που είναι μία ή δύο, αλλά αποκτά μεγάλη πείρα στο Κοινοβούλιο. Γενικά, οι εκπρόσωποι των νησιών της Καραϊβικής είναι πιο αποτελεσματικοί και καλύτερα προετοιμασμένοι από τους εκπροσώπους της μεθόδου της προεδρικής διακυβέρνησης.
Για μας, μια από τις πρώτες αρχές είναι ότι εδώ το κόμμα δεν ορίζει, ορίζει ο λαός, οι γείτονες κάθε εκλογικής περιφέρειας συνέρχονται σε συνέλευση και ορίζουν, δηλαδή, υποδεικνύουν, επιλέγουν τους υποψήφιους που θα τους εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο –εκεί δεν μπορεί να παρέμβει το Κόμμα, απαγορεύεται αυτό.
(Αποσπάσματα από το βιβλίο "Εκατό ώρες με τον Φιντέλ" του Ιγνάσιο Ραμονέ -Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ)
Posted by...The Motorcycle boy at 8:45 μ.μ.
Ωραιότατος!
Νομίζω πως μου άρεσε η ρητορική του γραμμή: ας υπάρξει επιτέλους ομωνυμία στη χρήση των όρων δικτατορας, μονοκομματισμός, ελευθερία κριτικής και ας μπεί ένα τέλος στην ετερόκλιτη χρήση τους: με τον χ-τρόπο όταν αφορούν τις συνθήκες και τους όρους ζωής στον δυτικό κόσμο και με τον ψ-τρόπο όταν αφορούν την Κούβα. Τα αντιπαραδείγματα του, αυτό μαρτυρούν. Ας περάσουμε επιτέλους στην ουσία και ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Θα ήθελα να επέμενε περισσότερο στο τι συμβαίνει στην Κούβα, αλλά τότε μάλλον ουτε 1000 ώρες δεν θα έφταναν στον Ραμονέ.
Ενημερωτικότατο Α-θάνατε. Σοφή κίνηση να το ανέβασεις.
Mirandolina, ναι, αυτό πιστεύω κι εγώ. (Δεν το λες ειρωνικά έτσι;) Τέλος πάντων το βιβλίο δείχνει πολλά πράγματα για τον Κάστρο και, όντως, καταλήγεις να θαυμάζεις κάποιες ικανότητες που διαθέτει.
Σκιές, αυτό ακριβώς. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο γιατί έχουμε ενσωματώσει και αποδεχτεί τις βασικές αρχές του συστήματος και καταλήγουμε να το θεωρούμε αμετάκλητο. Σε αυτό θα επανέλθω όταν τελειώσω το βιβλίο του Χόλογουεη.
Λέει και τι συμβαίνει στην Κούβα, με το νι και με το σίγμα, αλλά ήθελα να δω κατά πόσο ενδιαφέρει το θέμα πριν το αντιγράψω και το ποστάρω.
Θα μπορούσα ας πούμε να γράψω τι λέει για τις εκτελέσεις αντεπαναστατών, πως αδυνατεί να υποστηρίξει επαρκώς τα συγκεκριμένα γεγονότα γιατί είναι από θέση και φύση κατά της θανατικής ποινής, πως περιγράφει τη λειτουργία του πολιτεύματος στην Κούβα, πως γίνονται οιεκλογές κ.λ.π.
Σε διαβεβαιώ οτι ο Ραμονέ τον ρωτάει για τα πάντα (ας μην αρχίσουμε να αμφισβητούμε και την ακεραιότητα του Ραμονέ τώρα) κι αυτός απαντάει για τα πάντα.
Ωραία ανέβασε τα όποτε μπορέσεις. Θα είναι και καλό περικείμενο κι αφορμή να γραψω επιτελους και το επομενο μέρος του "ρομαντσου".
Το έχω αμελήσει τελείως. Αλήθεια λέει τίποτα στη συνεντευξη για τη ΣΙΑ και τις δολοπλοκίες που έστηνε σε βάρος της Κούβας; Εννοώ, μιλώντας για συγκεκριμένα περιστατικά, όχι γενικόλογα.
[Η Μιραντολίνα νομίζω οτι δεν το λέει το ωραιότατος "ειρωνικά"]
Λέει για τη ΣΙΑ πράγματα που σε φρικάρουν. Όχι τόσο για τις απόπειρες δολοφονίας που του είχαν στήσει. Αυτές τις περνάει λίγο στο χαβαλέ -ειδικά εκείνη που ράντισαν ένα ντοσιέ με κάτι ουσίες για να του πέσουν τα μαλλιά και τα γένια. Αλλά η ΣΙΑ έχει κάνει βιολογικό πόλεμο στην Κούβα. Έχει χτυπήσει τις καλλιέργειες και (ακόμα χειρότερα) έχει ρίξει μικρόβια δάγκειου πυρετού, από τα οποία πέθαναν μπόλικοι άνθρωποι σε βαθμό επιδημίας. Και φυσικά δεν μιλάμε για τις βομβιστικές ενέργειες που είναι γνωστές σε όλους.
Να το αγοράσεις το βιβλίο πάντως -θα δεις κάποια καταπληκτικά πράγματα σε θέματα ανάλυσης των γεγονότων.
What a wonderful world!
kala ta leei genika, eidika gia ton typo, mia xara
---------------------------------
gia ton monokommatismo tha ithela kati parapanw bebaia, de moy fainetai toso aplo to zitima, exei ki aytos enan poly diplwmatiko tropo na ta eksigei...
Τα εξηγεί και αναλυτικότερα στην ακριβώς επόμενη ερώτηση Μητσάκο -αλλά είναι 2 σελίδες ρε γαμώτο! Βαρέθηκα να τα γράψω -το ρεζουμέ πάντως είναι πως υπάρχει ένα σύστημα θεματοκεντρικό και όχι προσωποκεντρικό. Πάει να πει οτι οι πολίτες συμμετέχουν μέσα από τις τοπικές συνελεύσεις, αποφασίζουν για διάφορα θέματα και στέλνουν εκπροσώπους στην εθνοσυνέλευση. Οι οποίοι εκπρόσωποι έχουν θητεία για όσο ακριβώς χρόνο ασχολούνται με το θέμα.
Απο εκεί και πέρα, στις εκλογές, πάλι οι τοπικές συνελεύσεις εκλέγουν εκπροσώπους, οι οποίοι ψηφίζουν για τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης. Και μετά η Εθνοσυνέλευση ψηφίζει για τα μέλη της κυβέρνησης.
Όμως, το σημαντικό είναι πως οι πολίτες παρεμβαίνουν μέσω των τοπικών συνελεύσεων στις σημαντικές αποφάσεις της κυβέρνησης και της Εθνοσυνέλευσης.
Μένει το θέμα του κόμματος σε σχέση με την κυβέρνηση και τις συνελέυσεις πολιτών (γιατί πολλοί από αυτούς είναι μέλη του κόμματος -δεν θυμάμαι το ποσοστό, αλλά είναι μεγάλο). Εκεί σηκώνει συζήτηση -δηλαδή σχετικά με το πόσο επηρρεάζει το κόμμα την λήψη αποφάσεων και στο κατά πόσο αυτό είναι θεμιτό.
Πράγμα που, κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με τον αριθμό μελών του κόμματος και με τους λόγους για τους οποίους γράφονται κάποιοι στο κόμμα.
merci gia tin epeksigisi :)
--------------------------
na ta legame kapote apo konta, ayto to thema toy kommatos me apasxolei
--------------------------
kalimera sas!
Να τα πούμε από κοντά παιδί μου -αλλά όχι για το κόμμα. Από κάτι λίγο που έμαθα όταν είχαμε πάει στην Κούβα, το κόμμα είναι σχεδόν το ίδιο σκατά αγκυλωμένο με όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Δηλαδή, γραφειοκρατία σε μεσαίο επίπεδο στελεχών που στραγγαλίζει ένα κάρο πρωτοβουλίες. Ο Κάστρο λέει στη συνέντευξη οτι το ξέρουν και θέλουν να το αλλάξουν. Ο κόσμος που μίλησα έλεγε πως στην Αβάνα δεν ξέρουν τι γίνεται στην επαρχία κι αν το ήξεραν θα έκοβαν τον κώλο κάθε κομματικού κομπλεξάκια. Αυτά ξέρω, αυτά είδα αυτά διάβασα.
Και μας έχεις λήψει κύριε Μητσάκο μας -αυτό έχω να δηλώσω.
δε χανόμαστε βρε, άντε, ξεκουνήστε, είμαστε πάνω κάτω στα γνωστά μέρη, και πάνω κάτω ίδιες μέρες, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν
----------
ποτάκι λοιπόν σύντομα - όχι ότι το φαγητό με χαλάει
Αυτό το "λήψει" γιατί το έβαλα έτσι; Από τη λύπη δεν είναι, από την έλλειψη δεν είναι.
Πρέπει να το εξετάσουμε διαγωνιώς και καθέτως, οπότε προτείνω φαγητό το συντομότερο δυνατό.
Καθόλου ειρωνικά - ίσα ίσα.
Το σωστό θα ήταν, αφού εσύ άνοιξες τα σχόλια να σε αφήσω να τα κλείσεις κιόλας. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η απάντησή μου δεν υπάρχει γιατί, άλλωστε, είναι προφανής.
Ήμουν σίγουρος πως δεν το έλεγες ειρωνικά, απλά, κυκλοφορεί πολύ χαζομάρα από διάφορους στα μπλογκς (ειδικά σε θέματα Κούβας) που θεώρησα καλό να τονίσω την ευθύτητα της απάντησής σου.
Να είσαι καλά και να περνάς καλύτερα.