Πρώτη προσέγγιση της "κραυγής": Ας σταματήσουν να μιλούν για λογαριασμό μας
Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007
Είδα τον άνθρωπο στο καινούργιο Αμφιθέατρο της Παντείου. Καινούργιο για μένα δηλαδή, που αποφοίτησα από τη σχολή πριν από μια δεκαπενταετία –αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ήταν ένας καχεκτικός Εγγλέζος με άσπρα μαλλιά –ήσυχος άνθρωπος φαινόταν. Θα εκφωνούσε την εισήγησή του στα Ελληνικά, έτσι μάθαμε -την ξέρει τη γλώσσα γιατί η κόρη του μένει εδώ, αλλά θα απαντούσε στις ερωτήσεις των ακροατών στα Αγγλικά -«δεν γνωρίζω τόσο καλά Ελληνικά», μας είπε με απολογητικό ύφος.
Ξεκίνησε με σπασμένη φωνή κι έπρεπε να δώσεις προσοχή για να τον ακούσεις –ένας διακριτικός, κουρασμένος άνθρωπος φαινόταν. Ξεκίνησε και μας προειδοποίησε πως θα χρησιμοποιήσει μια εύκολη ελληνική λέξη. «Τσου, όχι, όχι», είπε. «Δεν θέλουμε τον κόσμο έτσι όπως είναι, δεν αντέχουμε άλλο, φτάνει πια. Οι φίλοι μας του ΚΚΕ μιλάνε για μια επανάσταση που θα γίνει σε 50 χρόνια –τους αγαπάμε, αλλά λέμε όχι. Όχι σε 50 χρόνια, όχι σε 20 χρόνια, αλλά τώρα. Η επανάσταση γίνεται τώρα. Συμβαίνει».
Τον κοίταζα από μακριά και σκεφτόμουν αν ήταν γραφικός ή απλά σαλεμένος. Θυμήθηκα και τους στίχους του μακαρίτη του Σιδηρόπουλου –«για πια επανάσταση μιλάμε/ που δεν μπορώ όρθιος να σταθώ;» Τα θυμήθηκα γιατί τότε, στο Rodeo, ήταν η τελευταία φορά που είχα ακούσει να μιλάνε για επανάσταση. Νοσταλγικά και με ηττοπάθεια.
Την υπόλοιπη εισήγηση του Τζον Χάλογουεη την πέρασα ψάχνοντας να βρω δικαιολογίες για τον άνθρωπο. Έφταιγε μάλλον που ήταν καθηγητής Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Benemerita στο Μεξικό. Εκεί οι άνθρωποι πολεμάνε κάθε μέρα, γι΄αυτό τα βλέπει έτσι ο καθηγητής. Φταίγανε ίσως οι σχέσεις του με τους Ζαπατίστας –ότι και να έφταιγε πάντως, τα λεγόμενά του φαίνονταν εξωπραγματικά απλοϊκά. Με μισή καρδιά αγόρασα το βιβλίο του, στην έξοδο του Αμφιθεάτρου –ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα το πετούσα στις πρώτες σελίδες.
Την επόμενη μέρα ξεκίνησα το βιβλίο. Τη μεθεπόμενη ήμουν πεπεισμένος πως διαβάζω ότι σημαντικότερο έχει εμφανιστεί στον τομέα της Κοινωνιολογίας τα τελευταία 20 χρόνια. Στο τέλος του βιβλίου συνειδητοποίησα πως όλα είναι απλά –γι΄αυτό μας είναι δύσκολο να τα κατανοήσουμε, είχε δίκιο ο κύριος καθηγητής.
Μίλησα για σημαντικό βιβλίο στον τομέα της Κοινωνιολογίας και μάλλον θα πρέπει να εξηγήσω τι εννοώ, πριν αναφερθώ στο βιβλίο καθεαυτό.
Λοιπόν, όταν ήμασταν φοιτητές μας έμαθαν τη διαφορά ανάμεσα στη στατική και τη δυναμική θεώρηση των κοινωνικών φαινομένων. Μην τρομάζεις –θα το εξηγήσω με απλά λόγια:
Τα κοινωνικά φαινόμενα είναι εξελισσόμενα, σε διαρκή κίνηση. Δεν υπάρχει στατικότητα –η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός γιατί διαμορφώνεται από το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων. Για δική μας ευκολία και για να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους οι επιστήμονες, χρησιμοποιείται η στατική θεώρηση. Πάει να πει, ότι ο επιστήμονας «κόβει μια φέτα από το κοινωνικό γεγονός» και την μελετάει με την ησυχία του. Πάει να πει ότι ο επιστήμονας τραβάει μια ολογραφία (πολυδιάστατη φωτογραφία) και κάνει τις έρευνές του πάνω σε αυτή. Ως εδώ καλά και μπράβο στον επιστήμονα που βρήκε τον τρόπο να δουλεύει χωρίς να ζαλίζεται από τη συνεχή κίνηση του φαινομένου. Τι γίνεται όμως όταν η στατικότητα μετατρέπεται σε κυρίαρχη άποψη; Τι γίνεται όταν ξεχάσουμε πως το στατικό μοντέλο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι δικό μας εφεύρημα και αντί να το χρησιμοποιούμε, αποκλειστικά για ερευνητικούς σκοπούς, το ανάγουμε σε παγιωμένη κατάσταση; Μπέρδεμα;
Το βιβλίο «Ας αλλάξουμε την κοινωνία χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» του Τζον Χόλογουεη (Εκδόσεις Σαββάλας, 2006) περνάει με ένα χαμόγελο κατανόησης, ξυστά από την στατικότητα και τρέχει δίπλα (και μέσα) στην κοινωνική δυναμική. Γι΄αυτό είναι ένα σημαντικό βιβλίο στον κλάδο της Κοινωνιολογίας και, ταυτόχρονα, ένα βιβλίο που ασχολείται με την καθημερινή πρακτική. Γιατί υπάρχουν αρκετές μελέτες στατικών (άρα θεωρητικών) μοντέλων, αλλά ελάχιστα συγγράμματα μεταφέρουν την επιστημονική γνώση στην κοινωνική κινητική.
«Εν αρχή ην η κραυγή. Κραυγάζουμε», έτσι ξεκινάει το βιβλίο. Γιατί κραυγάζουμε; Επειδή, ας πούμε: «Ζούμε σε μια κοινωνία αδικίας αλλά ευχόμαστε να μην ζούσαμε σε μια κοινωνία αδικίας. Τα δυο μέρη της πρότασης είναι αδιαχώριστα και μεταξύ τους υπάρχει μια διαρκής ένταση. Η κραυγή δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί από την πραγματοποίηση αυτού που ευχόμαστε να είναι, αποτελεί απλώς την αναγνώριση της διπλής διάστασης της πραγματικότητας. Το δεύτερο μέρος της πρότασης (ευχόμαστε να μη ζούσαμε σε μια κοινωνία αδικίας) δεν είναι λιγότερο πραγματικό από το πρώτο. Ακριβώς αυτή η ένταση ανάμεσα στα δυο μέρη της πρότασης δίνει νόημα στην κραυγή. Εάν το δεύτερο μέρος της πρότασης (η υποτακτική) θεωρηθεί λιγότερο πραγματικό από το πρώτο, τότε η ίδια η κραυγή απαξιώνεται. Αυτό που θεωρείται πραγματικό τότε είναι το ότι ζούμε σε μια κοινωνία αδικίας: αυτό που ευχόμαστε καθίσταται δική μας προσωπική υπόθεση, δευτερεύουσας σημασίας. Και καθώς το επίθετο ‘άδικος’ αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με μια πιθανή δίκαιη κοινωνία, τότε και αυτό εξαφανίζεται και το μόνο που απομένει είναι ‘ζούμε στη χ κοινωνία’. Εάν κραυγάζουμε επειδή ζούμε στη χ κοινωνία, θα πρέπει να είμαστε τρελοί».
Τι λέει εδώ ο Χόλογουεη; Κάτι τόσο απλό που είναι αδύνατο να το διακρίνουμε. Λέει πως όλοι έχουμε αγανακτήσει πολλές φορές στη ζωή μας, έχουμε βλαστημήσει, έχουμε κραυγάσει εναντίον της κοινωνίας. Γιατί όλοι βλέπουμε τις αδικίες. Αλλά, αμέσως μετά, έχουμε σωπάσει γιατί τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν έχουμε να προτείνουμε. Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι.
Είμαστε εδώ, πατάμε πάνω στη γη και νιώθουμε την αδικία κι αυτό είναι πραγματικότητα –αλλά εξίσου πραγματικότητα είναι και το ότι ξέρουμε τι είναι δίκαιο. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να το ορίσουμε αλλά σίγουρα ξέρουμε πως «δίκαιο» είναι κάτι άλλο από αυτό που ζούμε τώρα. Και δεν χρειάζεται να φτιάξουμε τους κανόνες λειτουργίας της «δίκαιης κοινωνίας», φτάνει μόνο να πούμε «όχι» στην «άδικη κοινωνία». Δεν μας ζήτησε κανένας να σώσουμε τον κόσμο, μόνοι μας, «εδώ και τώρα» δεν μας ζήτησε κανείς να γίνουμε υπερήρωες σε ιστορία κόμικς -αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ανεχόμαστε όλη αυτή την αδικία γύρω μας.
Άρα λοιπόν, πατάμε σε δυο βάρκες (στο είναι, όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς και στο δέον, όπως εμείς το προσεγγίζουμε) και θα πρέπει να είναι εξίσου πραγματικές (θα πρέπει να αποτελούν δυο διαφορετικές όψεις του είναι) γιατί αλλιώς είμαστε παρανοϊκοί. Είμαστε παρανοϊκοί; Μάλλον όχι. Είναι και οι δυο βάρκες πραγματικές; Αμήχανη σιωπή!
Ένας λόγος της «ηχηρής σιωπής» μας, πέρα από την αμηχανία μας για την διατύπωση ξεκάθαρων προτάσεων, είναι και η πεποίθηση πως «τίποτα δεν αλλάζει». Δεν ξέρουμε τι θα έπρεπε να κάνουμε, δεν έχουμε έτοιμο πρόγραμμα αλλαγής του κόσμου, αλλά –ακόμα κι αν το είχαμε –θα ήταν αδύνατο να το εφαρμόσουμε, γιατί «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει». «Ποτέ».
Θυμάσαι τι λέγαμε πιο πάνω για στατικά και δυναμικά κοινωνικά φαινόμενα; Ας ξανακάνουμε το ερώτημα: η κοινωνία είναι τελικά στατική ή δυναμική; Ένα άγαλμα που στέκεται κάπου έξω στο υπερπέραν κι εμείς το χαζεύουμε ή ένας οργανισμός που κινείται συνέχεια στον χώρο και τον χρόνο; Είναι προφανές –η κοινωνία είναι το δεύτερο. Κινείται συνέχεια, μεταβάλλεται, αναπροσαρμόζεται, βρίσκεται σε ισορροπία (ευσταθή ή ασταθή –αυτό μένει να συζητηθεί). Και ακόμα περισσότερο η κοινωνία είναι ένας οργανισμός που μας περιλαμβάνει. Εμείς κινούμαστε μαζί της και εμείς, σε τελική ανάλυση, την κινούμε.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους επιστήμονες να μελετούν το «άγαλμα», ας τους αφήσουμε να βαυκαλίζονται πως οι άσπρες ποδιές τους εξασφαλίζουν μια θέση «απέναντι από το άγαλμα» κι ας έρθουμε στα δικά μας. Όπου η ρήση «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί τίποτα δεν αλλάζει» είναι ψευδής και στα δυο σκέλη. Κάνουμε. Πολλά. Αναγκαστικά. Γιατί αλλιώς η κοινωνία θα μας πέταγε έξω, όπως αδειάζεις τη σαβούρα από το καράβι για να μη βουλιάξει. Και όλα αλλάζουν κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Γιατί η κοινωνία είναι σε συνεχόμενη, ζωντανή, κίνηση. Άρα εμείς είμαστε αυτή η άδικη κοινωνία, η κοινωνία που μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται. Εμείς; Ναι. Όλοι εμείς εξίσου; Όχι ακριβώς. Δηλαδή;
Δεν είναι τίποτα καινούργιο πως οι άνθρωποι καταπιέζονται από την εξουσία. Δεν αποτελεί καινοτομία να πει κανείς πως ο σημαντικότερος φορέας εξουσίας σε μια κοινωνία είναι το κράτος. Γιατί, σε τελική ανάλυση, η κάθε φύσης εξουσία –η δύναμη δηλαδή που σε αναγκάζει να κάνεις κάτι, αδιαφορώντας για την θέλησή σου πηγάζει από το κράτος, «το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της εξουσίας», ο Μαρξ δεν το έλεγε αυτό; Ο Χόλογουεη χρησιμοποιεί τον αγγλικό όρο «power», που σημαίνει «εξουσία», αλλά και «δύναμη». Διαχωρίζει λοιπόν το «power to» (αυτό που εμείς ονομάζουμε εξουσία) από το «power for» (τη δύναμη). Η εξουσία, όπως φαίνεται καλύτερα και από τον αγγλικό όρο είναι «επιβολή δύναμης σε…», ενώ η δύναμη είναι «δύναμη για…» ή, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «εξουσία-επί» και «εξουσία-για». Επιβολή δύναμης σε ανθρώπους με σκοπό να ενεργήσουν (ή όχι) με συγκεκριμένο τρόπο και δύναμη για να κάνουμε πράγματα. Το κράτος από τη μια μεριά και εμείς από την άλλη –απλό δεν είναι;
Τι το κακό έχει το κράτος; Μήπως η καταπίεση που υφιστάμεθα δεν έχει σκοπό την εξασφάλιση της επιβίωσής μας; Δεν θα πρέπει κάποιος να αναλάβει την οργάνωση των κοινωνιών; Να τιμωρεί τις αντικοινωνικές πράξεις και να βοηθάει εκείνες τις πρακτικές που εξασφαλίζουν τη ζωή μας; Όμορφα ερωτήματα που έχουν θετική απάντηση σε επίπεδο θεωρίας, αλλά καταλήγουν σε εφιάλτες στο επίπεδο της πρακτικής. Υπάρχουν διαφωνίες; Πόλεμοι, φτώχια, ανισότητα, ρατσισμός, εγκληματικότητα –χρειάζεται να συνεχίσω; Όλα αυτά που γίνονται, αν όχι στις σημερινές κοινωνίες, στις οποίες κυριαρχεί η κρατική εξουσία;
Τι κακό έχει το κράτος; Ένα και σημαντικό –ότι φροντίζει για το δικό μας καλό χωρίς εμάς. Ότι παίρνει αποφάσεις στη θέση μας –αποφάσεις που μας αφορούν, χωρίς εμείς να έχουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουμε στη διαδικασία.
Και οι εκλογές; Δεν γίνονται; Δεν επιλέγουμε; Και οι επαναστάσεις; Η Σοβιετική επανάσταση, η Μαοϊκή επανάσταση, η επανάσταση στην Κούβα; Ας τα δούμε όλα αυτά από πιο κοντά, μήπως διακρίνουμε τι πάει στραβά και οι πολίτες, στο όνομα των οποίων έγιναν οι επαναστάσεις, στο όνομα των οποίων ορκίζονται οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, κάθε άλλο παρά ευτυχισμένοι είναι.
Το πρόβλημα υπάρχει στην παραπάνω φράση και όπως κάθε πρόβλημα εμπεριέχει τη λύση του. Η κατάληψη και η άσκηση της εξουσίας «στο όνομα» κάποιων άλλων -αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Λέει ο Χόλογουεη:
«Από τη σκοπιά της κραυγής, το απόφθεγμα του Λένιν ότι η εξουσία είναι ένα ζήτημα του ποιος-ποιον είναι εντελώς λανθασμένο, όπως λανθασμένη είναι και η ρήση του Μάο πως η εξουσία βγαίνει από την κάννη του όπλου. Η εξουσία–επί βγαίνει από την κάννη του όπλου, όχι όμως και η εξουσία-για. Η πάλη για την απελευθέρωση της εξουσίας–για δεν είναι πάλη για να κατασκευάσουμε μια αντίπαλη εξουσία αλλά μια αντιεξουσία, κάτι ριζικά διαφορετικό από την εξουσία–επί. Το επαναστατικό κίνημα συγκροτήθηκε σε πολλές περιπτώσεις ως αντικατοπτρισμός της εξουσίας, ως στρατός ενάντια στον στρατό, κόμμα ενάντια στο κόμμα, με αποτέλεσμα η εξουσία να αναπαράγεται από την ίδια την επανάσταση. Η αντιεξουσία επομένως δεν είναι μια αντίπαλη εξουσία αλλά κάτι πολύ πιο ριζοσπαστικό. Είναι η κατάλυση της εξουσίας–επί, η χειραφέτηση της εξουσίας–για. Είναι η μεγάλη, παράλογη, αναπόφευκτη πρόκληση του κομμουνιστικού οράματος. Να δημιουργήσουμε μια κοινωνία όπου δεν θα υπάρχουν σχέσεις εξουσίας μέσω της κατάλυσης της εξουσίας–επί… Ίσως να μας φαίνεται δυνατόν να ασχοληθούμε απλώς με τις δικές μας υποθέσεις, να φτιάξουμε ένα δικό μας κόσμο σχέσεων στοργής, να αρνηθούμε να λερώσουμε τα χέρια μας στον βούρκο της εξουσίας, αλλά αυτό είναι μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει αθωότητα, κι αυτό ισχύει όλο και περισσότερο. Η άσκηση εξουσίας–για έτσι ώστε να μην επικεντρώνεται στη δημιουργία αξίας μπορεί να υπάρξει μόνο ανταγωνιστικά ως προς την εξουσία-επί, ως πάλη. Αυτό δεν οφείλεται στη φύση της εξουσίας-για (η οποία δεν είναι εγγενώς ανταγωνιστική), όσο στον αδηφάγο χαρακτήρα, τη ‘βουλιμία δράκου’ (Μαρξ) της εξουσίας-επί. Όταν δεν βυθίζεται στην εξουσία-επί, η εξουσία-για μπορεί να υπάρχει (με τρόπο εμφανή ή αφανή) σαν αντιεξουσία».
(έσπασα το κείμενο σε κομμάτια για να διαβάζεται πιο εύκολα, οπότε ... συνεχίζεται σε επόμενο ποστ)
Posted by...The Motorcycle boy at 12:49 μ.μ.
θα πάω να πάρω το βιβλίο
επιτέλους, επιτέλους, αντηχεί στο κεφάλι μου
Μου θύμισες το Τσαμπουκαλόψαρο.
Μόνο σαν Easy Rider θα μπορούσα να απαντήσω.
Αν μου στείλετε όλο το κείμενό σας θα είναι μεγάλη μου τιμή να σας το επιστρέψω με τη μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου, να το αναρτήσετε εδώ ή να το δίνετε όπου θέλετε.Γιατί απαιτεί λίγο περισσότερη συγκέντρωση από ενός ποσταρίσματος σε ιστολόγιο.
Το κείμενό σας είναι μια πολύ κατατοπιστική εισαγωγή για την ανάγνωση του βιβλίου.
giorgosmixos1@yahoo.gr
Μητσάκο, και που να δεις τι έχει παρακάτω. Για μένα το βιβλίο ήταν αποκάλυψη μέσω της απλότητας. Μην το πάρεις ακόμα παιδάκι μου, κάτσε να ολοκληρώσω το κείμενο -τζάμπα το γράφω;
Γιώργο Μίχο, γιατί με ξεκινάς από ενικό και με καταλήγεις σε πληθυντικό; Κι εσύ μικρότερός μου σε ηλικία είσαι ρε γαμώτο;
Κατά πρώτον, εδώ υπάρχει κάποια σύμπτωση γιατί σήμερα έστειλα ένα κειμενό μου στο critical error.
Κατά δεύτερον, έχεις (έχετε;) απόλυτο δίκιο -τα όρια του blogging είναι περιορισμένα και η ανάλυση που προσπάθησα (και πολύ θα ήθελα) να κάνω αποκλειόταν να βγει σε ενιαίο post.
Ευχαρίστως να στείλω το ολοκληρωμένο κείμενο (μου λείπουν ακόμα κάτι μικρά κομμάτια, αλλά ελπίζω -όχι για πολύ). Φοβάμαι όμως, πως θα σε απογοητεύσει το συνολικό αποτέλεσμα -παρά τις προσπάθειές μου να το παίξω έξυπνος και μορφωμένος, στη συνέχεια παρασύρομαι από το πνεύμα του βιβλίου και απλώς αντιγράφω -θα το διαπιστώσεις και μόνος σου.
Μακάρι να θύμιζα το τσαμπουκαλόψαρο, αλλά από την όλη ιστορία μόνο την αχρωματοψία του ήρωα διαθέτω.
Mr. Λούσεργουέι είπες ε; Χμμ, μα καλά όλοι οι παπάρες στο μέχικο-city μαζεύτηκαν; ;Ρ
Από χαρά βρε και για να σε ρίξω πήρα το επίσημο...Ωραίο πραγματάκι θα είναι.
Θα βάλω κα τις αμφιβολίες σου μέσα.
Δεν το προτείνω σε κάθε κείμενο που βλέπω, κάτι σημαίνει αυτό...
Τώρα για το Κρίτικαλ. Κράτα κι εσύ τη σύμπτωση όπως την κρατάω κι εγώ σαν κάτι από τα ωραία που μας παίζει η ζωή...
Hasta luego chico con la moto
Μίχος
Εντάξει Mr. Mixos, αφού επιμένεις να προκαλείς την τύχη σου, θα σου στείλω το διπλόφαρδο σεντόνι αμέσως μόλις το ολοκληρώσω. Ευχαριστώ πάντως για την εκτίμησή σου και, κυρίως, χαίρομαι ιδιαίτερα που ενδιαφέρθηκες γι' αυτό το κείμενο επειδή (όπως έχω πει γύρω στις 100 φορές) το θεωρώ ιδιαίτερο σημαντικό.
Υ.Γ.: chico; Να' σαι καλά άνθρωπέ -μου έφτιαξες το πρωινό χαχα!
ΜΒ, ΠΟΤΕ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ; ΠΟ-ΤΕ;;; ...ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΩΜΑΣΤΕ. ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΟΥΛΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΣΙΝΕΣ. 21 ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΣΤΡΟ (ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ). ΜΗ ΞΕΧΑΣΩ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ ΣΑΡΑΓΛΙ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΟ ΣΙΡΟΠΙ. ΦΑΣΙΣΤΑ!
Ανθρωπάκι αν διάβαζες το ποστ μου δεν θα πιπίλαγες την καραμέλα της Κούβας για μια ακόμα φορά. Αντιγράφω:
"Και οι επαναστάσεις; Η Σοβιετική επανάσταση, η Μαοϊκή επανάσταση, η επανάσταση στην Κούβα; Ας τα δούμε όλα αυτά από πιο κοντά, μήπως διακρίνουμε τι πάει στραβά και οι πολίτες, στο όνομα των οποίων έγιναν οι επαναστάσεις, στο όνομα των οποίων ορκίζονται οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, κάθε άλλο παρά ευτυχισμένοι είναι.
Το πρόβλημα υπάρχει στην παραπάνω φράση και όπως κάθε πρόβλημα εμπεριέχει τη λύση του. Η κατάληψη και η άσκηση της εξουσίας «στο όνομα» κάποιων άλλων -αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα."
Εκλογές στην Κούβα γίνονται κάθε 5 χρόνια (νομίζω) η τελευταία φορά ήταν το 2003.
Το κόλλημα που τραβάς με τον Κάστρο πήγαινε στην Κούβα να το λύσεις ή πέστο στον ψυχίατρό σου. Εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω.
Πήγες στης Μανταλένας, τσίμπησες το σχόλιό μου για μουλάτες και το αναφέρεις εδώ ... για κουβέντιασε κι αυτή τη μανία σου με τον ψυχίατρό σου. Α ναι και πες μου πότε ήταν η τελευταία φορά που έγιναν εκλογές στην Ελλάδα -για να δούμε πόσο δημοκράτης είσαι.
ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΠΑΛΙΟΠΑΠΑΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΥΣ, ΕΣΥ ΔΕ ΓΥΡΙΣΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕΣ ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΗΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟ;
ΑΝΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΠΡΙΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΛΙΣΣΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΘΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΕΡΓΙΚΟ ΣΟΚ. ΣΚΑΤΟΨΥΧΕ.
Ωραίο κείμενο, μοτοσακέ. Πάνω που ΄λεγα ότι έχεις καιρό να γράψεις.
sourfou βρήκες τρόπο για να σου απαντάω -έτσι; Εντάξει, ότι γουστάρεις -θέλεις να σου έλεγα για σοσιαλιστικούς παράδεισους; Θέλεις να σου έλεγα και πως τα γκούλαγκ ήταν συγκροτήματα ιδανικών κατοικιών; Ότι πεις -μόνο βάζε το ονοματάκι σου κάτω από τα σχόλιά σου, γιατί ντρέπεσαι;
Όχι τίποτα άλλο δηλαδή -απλά επειδή το έχεις ξαναπαίξει το ίδιο έργο πολλές φορές και το βαριέμαι.
Σκύλε, ευχαριστώ. Ελπίζω να μη βαρεθείς να διαβάσεις και τη συνέχεια.
Η εξουσία -είτε είναι επί είτε είναι για που τελικά μετατρέπεται σε επί- φοβάμαι ότι είναι από τη φύση της ανταγωνιστική, εξ ορισμού. Και έτσι η για είναι μια ουτοπία τελικά. Φοβάμαι.
Περιμένουμε τη συνέχεια MB!
Θυμήθηκα μια συζήτηση που είχαμε τις προάλλες μαζί
Εννοείται ότι θα το αγοράσω το βιβλίο...
Πολύ ενδιαφέρον ποστ ΜΒ!
juanita, αν η εξουσία-για ήταν ουτοπία δεν θα μπορούσαμε ούτε να φέρουμε το πηρούνι στο στόμα μας από το πιάτο. Η φύση της κάθε εξουσίας είναι η κοινωνία και δεν υπάρχει μόνιμη κατάσταση σε μια κοινωνία. Θα δεις κι από τις συνέχειες τι εννοώ, μιας και αναφέρομαι εκεί σε κομμάτια του βιβλίου που αφορούν τη φετιχοποίηση και σε άλλα που κάνουν κριτική στη σημερινή κατάσταση. Ουφ, να και ένας που περιμένει τη συνέχεια! Ευχαριστώ juanita!
numb, όπως είπα και στον Μητσάκο αυτά είναι εισαγωγικά. Στην επόμενη συνέχεις θα βρεις ακόμα περισσότερους λόγους να πάρεις το βιβλίο και στην επόμενη της επόμενης (μην αγχώνεσαι, στα 3 λέω να το κόψω) θα ψάχνεις τρέχοντας να το βρεις. Στο εγγυώμαι.
Χρόνια πολλά!