Καλές γιορτές με κάποιες σκέψεις
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008
Με τρομάζει αυτή η έξαρση της βίας.
Όχι, δεν αναφέρομαι στις σπασμένες τζαμαρίες και στις καιόμενες τράπεζες,
στο πλαίσιο κάποιας ακραιφνώς δίκαια οργισμένης πορείας.
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι σε χτυπήματα που έχουν ως αυτοσκοπό το να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές
και να τρομοκρατήσουν πολλές περισσότερες.
Για παράδειγμα, το χτύπημα σε κλούβα των ΜΑΤ τα ξημερώματα με Καλάσνικοφ!
Όχι, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ ότι κάποιοι οργισμένοι και βαθιά πληγωμένοι φοιτητές πήραν αυθόρμητα τα Καλάσνικοφ και έστησαν καρτέρι σε κλούβα των ΜΑΤ, 5:30 το πρωί, για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία του Αλέξη, για την κοινωνικό -πολιτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας, ή για όποιο άλλο δίκαιο αίτημα τους.
Θα σας πω πως το διαβάζω εγώ:
Πριν αρκετά χρόνια μια μεγάλη τρομοκρατική οργάνωση στην Ελλάδα ξεκληρίστηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε. Όμως η οργάνωση αυτή ασκούσε γοητεία σε ένα εξαιρετικά σημαντικό αριθμό ανθρώπων, και μάλιστα τα πρώτα πρώτα χρόνια ασκούσε γοητεία στην πλειονότητα των Ελλήνων, κάποιοι εκ των οποίων είτε επικροτούσαν σιωπηλά,
είτε συμμετείχαν εξ απαλών ονύχων,
είτε κάπως πιο ενεργά δίχως όμως να γνωρίζουν με λεπτομέρειες τη δομή της οργάνωσης.
Τονίζω πως δεν υιοθετώ καμία μανιχαϊστική (κοινώς αξιολογική) ρητορεία.
Όταν έληξε η ιστορία της οργάνωσης, πολλές νύφες μείναν μοναχές.
Σήμερα, ενδεχομένως, κάποιες από τις νύφες αυτές, να θελήσουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο ή να δημιουργήσουν εκ νέου μια οργάνωση.
Σας θυμίζω ότι εννέα ημέρες μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, στις
26 /11/1985, η οργάνωση αυτή σε αντίποινα για το στυγερό έγκλημα επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Χίλτον, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας αστυνομικός
και να τραυματιστούν δεκατέσσερις.
Περίεργες συμπτώσεις.
Όχι, δεν απαξιώνω οποιαδήποτε θεωρία περί προβοκάτσιας.
Πράγματι η έξαρση της βίας οδηγεί σε συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
Μετά από μια κοινωνική εξέγερση, (φανερή ή λανθάνουσα, σε εισαγωγικά ή δίχως εισαγωγικά), τις περισσότερες φορές, οι κοινωνίες κινούνται δεξιόστροφα- το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Κάτι που φυσικά ευνοεί στην παρούσα συγκυρία τη ΝΔ.
Εξάλλου προχθές (21/12/2008) στη Βουλή, κατά τη διάρκεια τη συζήτησης για τον Προϋπολογισμό, ακούστηκε, για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση και πέρα, η λέξη "ιδιώνυμο" για τους πάσης φύσεως κουκουλοφόρους και οι αντιδράσεις ήταν από ανύπαρκτες έως θλιβερά περιορισμένες.
Αντιπαρέρχομαι όμως αυτής της θεωρίας.
Σε τελική ανάλυση, εάν είναι ή δεν είναι προβοκάτσια, θα το μάθουμε σύντομα.
Εάν όμως δεν είναι προβοκάτσια, και εάν κάποιοι προσβλέπουν στη δημιουργία τρομοκρατικής οργάνωση π.χ. μιας 6ης Δεκεμβρίου,
τότε τα πράγματα είναι και πάρα πολύ σοβαρά
και πάρα πολύ θλιβερά αλλά και πάρα πολύ κωμικοτραγικά
Είναι πολύ σοβαρά διότι πράγματι οι σημερινές συνθήκες προσομοιάζουν υπό μία έννοια σε εκείνες της μεταπολίτευσης που οδήγησαν στην εμφάνιση της τρομοκρατικής οργάνωσης: ακυβερνησία, ατιμωρησία, καταρρέουσα αριστερά.
Το τρίπτυχο που οδηγεί στην οργανωμένη αυτοδικία.
Παραθέτω απόσπασμα από την συνέντευξη του κ. Τσουκαλά:
" [Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ] επαναλαμβάνονται όμως καταστάσεις όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η έλλειψη διεξόδων. Η τρομοκρατία έχει πάντα κοινωνικές βάσεις και συγκυριακές αναφορές. Η αδυναμία της πολιτικής να προσανατολίσει τις ομάδες των νέων που βρίσκονται εντελώς στο κενό είναι πιθανό να γεννήσει εξωκοινοβουλευτικές, εξωθεσμικές και βίαιες συμπεριφορές. Δεν το θεωρώ απίθανο. Η έλλειψη διεξόδων είναι πάντοτε η μητέρα και της βίας και της μετατροπής του λαού σε μαινόμενο όχλο."
Από την άλλη πλευρά, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πολλά έχουν αλλάξει στο ζήτημα της τρομοκρατίας. Επιπλέον, δεν ασκεί γοητεία πουθενά και σε κανέναν. Χιλιάδες οι νεκροί, πολλά τα ορφανά.
~
Είναι θλιβερά διότι μια αυθόρμητη έκρηξη των μαθητών απέναντι στην ειδεχθή δολοφονία ενός μαθητή, γίνεται αντικείμενο καπηλείας κάποιας ομάδας φιλόδοξων τύπων.
Το έχω τονίσει πολλές φορές με ποικίλους τρόπους:
Αυτή την κοινωνική έκρηξη δεν πρέπει και δεν θα μπορέσει να την καπηλευθεί κανείς-
ούτε κοινοβουλευτικά κόμματα, ούτε εξωκοινοβουλευτικά,
ούτε οργανώσεις, ούτε οιονεί οργανώσεις,
ούτε εγώ, ούτε εσύ.
Αυτή η κοινωνική έκρηξη είναι συλλογική, ανήκει σε όλους μας
και την οφείλουμε σε αυτό το παιδί που θυσιάστηκε για να ξανοίξουν λίγο τα μάτια μας.
Οφείλουμε να τη διατηρήσουμε, και κυρίως να τη διατηρήσουμε στη ψυχή και στο μυαλό μας ώστε να συνεχίσουμε να βλέπουμε, να ακούμε και να νιώθουμε συλλογικά ...
τώρα που κάναμε την αρχή.
~
Τέλος, είναι κωμικοτραγικά διότι είναι γνωστό πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα:
Ποια είναι αυτή η "Λαϊκή Οργάνωση"; - από το όνομα πάντως διαφαίνεται παντελής άγνοια πολιτικών ορολογιών. Διότι άλλο "λαός" και άλλο "λαϊκός".
Ποια η διακηρυκτική της αρχή;- καμία.
Ποια η προκήρυξη της ; - καμία.
Και εν τέλει, μα ειδοποιεί τηλεοπτική εκπομπή (τη Ζούγκλα) ; Βροντοφωνάζουν όλοι εναντίον της μιντιακής αυτοκρατορίας; και αυτοί οι κύριοι αναλαμβάνουν την ευθύνη του χτυπήματος μέσω τηλεοπτικής εκπομπής;
Εύχομαι...
Εύχομαι... οι φόβοι μου να μην βγουν αληθινοί.
Εύχομαι... να κάνουμε κάτι ώστε να αποτρέψουμε να χειρότερα.
~~~~~~~
Θα τελειώσω με κάτι ευχάριστο:
Έχω χαρεί πολύ με αυτές τις συμβολικές καταλήψεις των θεάτρων.
Ιστορικά, το θέατρο προπορεύεται της κοινωνίας,
την οδηγεί, την συμβουλεύει, την προστατεύει.
Τώρα όμως οι ηθοποιοί έχουν ξεχάσει ότι ο πρωτεύων ρόλος τους είναι αυτός του συνομιλητή με την κοινωνία και ότι το Α και Ω μάθημα θεάτρου είναι η εμπειρική κοινωνιολογία,
(ναι, γιατί ένας Αντώνης Καφετζόπουλος από μόνος του δεν μπορεί να καλύψει την βροντερή σιωπή των ηθοποιών που παριστάνουν πως τίποτα δεν συμβαίνει αυτές τις ημέρες, διότι δεν μπορώ να δεχθώ το γεγονός ότι κανένα θέατρο δεν θέλησε να απεργήσει ως ένδειξη πένθους, κανένα Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών δεν σκέφτηκε να προβεί σε κάποια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας, κανένας ηθοποιός από τους πρωτοκλασάτους τουλάχιστον δεν θέλησε να συμμετάσχει ενεργά και επώνυμα στις κινητοποιήσεις)
κι άξαφνα οι ρόλοι αντιστράφηκαν:
Η κοινωνία όρμηξε μέσα στο θέατρο για να το αφυπνίσει!
Και ιδού τα πρώτα δείγματα:
Διαβάζω πως ένας ηθοποιός ο Π. Δεντάκης, συνέταξε και διάβασε στο τέλος της παράστασης μια επιστολή συμπαράστασης, και έπειτα ακολούθησαν και οι λοιποί.
Οκ, τις τελευταίες ημέρες των κινητοποιήσεων.
Δεν πειράζει.. κάλλιο αργά...
Εύγε
Posted by...Afrodite Al Salech at 8:54 μ.μ. 1 comments
Δεν υπάρχουν προβοκάτορες σου λεω
(Νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο)
Τι να΄ ναι αυτό που ξαφνικά αναστάτωσε όλη την Ελλάδα και έφερε τους καπνούς της εξέγερσης όχι μόνο στους δρόμους της Αθήνας, αλλά όλης της χώρας;
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου ήταν που απασφάλισε την χειροβομβίδα της νεολαιίστικης(;) εξέγερσης (το είπε και η Δαμανάκη άλλωστε ) ενάντια πρώτα από όλα στην αστυνομική βαρβαρότητα και το αστυνομικό κράτος- το κράτος είστε εσείς
όπως κατά κόρον έχει δηλώσει και ο Κ. Μητσοτάκης!! Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νεαρός 15 χρονών από την μεσαία τάξη, για να γίνει ορατή η αστυνομική βαρβαρότητα των δολοφονιών στα σύνορα και στην Π. Ράλλη, των βασανιστηρίων στα Αστυνομικά Τμήματα, των βιασμών και του τράφικινγκ , των εξευτελισμών, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, των στοιβαγμένων στα κρατητήρια μεταναστών, των πογκρόμ στους τσιγγάνικους καταυλισμούς, των βάρβαρων επιθέσεων των ΜΑΤ σε απεργούς και διαδηλωτές…..Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, για να πάψει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας να θεωρεί ότι η αστυνομική βαρβαρότητα και το αστυνομικό κράτος που εκπροσωπεί δεν αφορά απλά τον “άλλο”, τον διαφορετικό, τον κρατούμενο, τον μετανάστη, τον αναρχικό, τον απεργό, την “εξαίρεση”… Η ανοχή μας απέναντι στην αστυνομική βαρβαρότητα θρυμματίστηκε όταν η σφαίρα του ειδικού φρουρού βρήκε τον αντικατοπτρισμό μας στον κοινωνικό καθρέφτη.
Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά ζητήματα που έφερε στην επιφάνεια- με τον κρότο της σπασμένης τζαμαρίας- αυτή η εξέγερση, από την ανεργία, την κενότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και τους πολλαπλούς κοινωνικούς αποκλεισμούς μέχρι την ματαιότητα του καταναλωτικού μοντέλου ζωής, την απουσία συλλογικών κοινωνικών δομών, την εξατομίκευση και την απουσία νοήματος στην συνολικότερη ζωή μας, δηλαδή επιμέρους πλευρές του συστήματος που ονομάζεται Καπιταλισμός. Υπάρχει όμως ένα κόκκινο νήμα που διαπερνάει αυτά τα τόσο διαφορετικά στρώματα νεολαίας που βρέθηκαν στους δρόμους και μπροστά από τα αστυνομικά τμήματα με την πέτρα, ακόμα και με τη μολότοφ (“γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;”) στο χέρι. Από το Ζεφύρι μέχρι την Φιλοθέη, από το Αιγάλεω μέχρι το Μοσχάτο και από τα Χανιά μέχρι την Ξάνθη, είναι η αστυνομική βαρβαρότητα, είναι το αστυνομικό κράτος, σε όλες τις αυταρχικές και καταπιεστικές του εκφάνσεις, αυτό που αποτέλεσε το στόχο της οργής χιλιάδων νέων ανθρώπων.
Δεν θέλουμε να κάνουμε “κοινωνιολογική” ανάλυση της εξέγερσης και των υποκειμένων της. Αυτό ίσως αφορά αυτούς που θέλουν να ερμηνεύσουν και αφομοιώσουν την εξέγερση, πριν προλάβει να γίνει επικίνδυνη για τους αφέντες αυτού του κόσμου. Εμείς βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τη συμμετοχή μας σε αυτά και η θέση μας σε αυτά είναι από τη μεριά που φεύγει η πέτρα. Δηλαδή από τη μεριά της εξέγερσης.
Δεκάδες χιλιάδες νέοι και όχι μόνο, βρέθηκαν και συνεχίζουν να βρίσκονται στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων της χώρας. Διαδηλώνουν δυναμικά και συμμετέχουν με το δικό τους τρόπο στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Πετάνε πέτρες και μολότοφ, στήνουν οδοφράγματα, σπάνε τράπεζες και βάζουν φωτιές σε κάδους σκουπιδιών, κατεβάζουν βιτρίνες, πολιορκούν Αστυνομικά Τμήματα, χειροκροτούν όλους τους παραπάνω, δεν διαλύονται στις επιθέσεις των ΜΑΤ και αντέχουν τα σύννεφα των δακρυγόνων, κράζουν και απωθούν ολόκληρες διμοιρίες με τις φωνές και τα χέρια, καταλαμβάνουν σχολές, σχολεία, δημαρχεία, ραδιόφωνα, τη ΓΣΕΕ κλείνουν τα αυτιά τους στα κροκοδείλια δάκρια των ΜΜΕ και στις εκκλήσεις για την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Και όπως ήταν φυσικό, μέσα στην παραζάλη της εξέγερσης, σπάσανε και κανένα μικρομάγαζο, βάλανε και καμιά άσκοπη φωτιά. Οι πιο απελπισμένοι- ω! τι ντροπή- κάνανε και πλιάτσικο. Κι αυτό, μολονότι προκάλεσε μικρότερη “ζημιά” από ό,τι συμβαίνει όταν πλημμυρίζουν σπίτια και υπόγεια από τις βροχές, επειδή ακριβώς αμφισβήτησε την ιδιοκτησία, είναι πολύ κακό…πιο κακό και από τις πυρκαγιές που έκαψαν την μισή Ελλάδα. Με άλλα λόγια συνέβη ό,τι συμβαίνει σε κάθε εξέγερση, από την παρισινή κομμούνα μέχρι τους κολασμένους των Παρισινών προαστίων, και από τον Ισπανικό Εμφύλιο μέχρι την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 (εκτός από την Δαμανάκη και το Λαλιώτη είχε και αυτή οδοφράγματα και εμπρησμούς δημόσιων κτηρίων, α! και τριακόσιους προβοκάτορες κατά την Πανσπουδαστική νο 8)
Κάποιοι βιάστηκαν
να χαρακτηρίσουν την εξέγερση “το πρωί μαθήτρια το βράδυ πόρνη”: Το πρωί διαδηλώνουν οι μαθητές και η οργισμένη νεολαία μας “ειρηνικά”, παρόλο που επιτίθενται με πέτρες σε πολλά Αστυνομικά Τμήματα και συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Το βράδυ διαδηλώνουν ή καλύτερα “καίνε”, “καταστρέφουν”, “λεηλατούν” οι “κουκουλοφόροι”, οι “γνωστοί- άγνωστοι”, οι “πράκτορες των ξένων μυστικών υπηρεσιών”. Ας είναι, πολλοί και κατανοητοί οι λόγοι: είναι πολλά τα ψηφουλάκια των νοικοκυραίων. Αλλά για όποιον καλοπροαίρετο, και ειδικότερα για όποιον αριστερό, θα ήθελε να δει την πραγματικότητα έξω από προκαταλήψεις και κομματικά στερεότυπα, θα αρκούσε λίγη αντοχή στα χημικά και θα άξιζε να είχε κάνει μια βόλτα στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο εκείνες τις πρώτες μέρες της εξέγερσης κι εκεί θα έβλεπε εκατοντάδες νέους, μαθητές στην πλειοψηφία τους να συγκρούονται για ώρες με τις δυνάμεις καταστολής… Η ίδια εικόνα υπήρχε σε όλες τις πόλεις, όπου η νεολαία βρέθηκε στους δρόμους.
Κάποιοι βιάστηκαν να καταδικάσουν “τη βία από όπου και εάν προέρχεται”. Δηλαδή από την μια καταδικάζουν “τις υπερβολές και την εκτροπή” της αστυνομίας από τα “επιχειρησιακά της πλαίσια”, κι από την άλλη καταδικάζουν το δικαίωμα της κοινωνίας να αντιστέκεται. Στην ουσία όσοι καταδικάζουν “την βία από όπου και εάν προέρχεται” αναγνωρίζουν το κρατικό μονοπώλιο της βίας, αρκεί αυτό να μην προκαλεί το “κοινό αίσθημα”. Αρνούνται το δικαίωμα στα κοινωνικά υποκείμενα να εξεγείρονται, να επαναστατούν, γιατί τι άλλο είναι η εξέγερση και η επανάσταση, στην πρώτη φάση της, από την αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας;
Επομένως, όταν τμήματα της Αριστεράς καταδικάζουν την “βία από όπου και εάν προέρχεται”, όχι μόνο απεμπολούν ακόμα και αυτή την επίκληση της επανάστασης, αλλά επιπλέον αρνούνται και το δικαίωμα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων να αντιστέκονται και να ανατρέπουν τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές τους.
Κάποιοι βιάστηκαν
να εναρμονιστούν με τις προτροπές των ΜΜΕ και του επίσημου πολιτικού κόσμου και να “απομονώσουν”, να “καταδικάσουν”, να βάλουν στο περιθώριο και να αποπολιτικοποιήσουν την δράση του Αναρχικού/ Αντιεξουσιαστικου χώρου. Άλλοι πάλι ψάχνουν τα “σκοτεινά συμφέροντα”, το “οργανωμένο σχέδιο” και το “συντονιστικό κέντρο” που καθοδηγεί τους 300, άντε 500 “κουκουλοφόρους”. Πλανώνται πλάνην οικτρά όσοι σπεύδουν να κάνουν δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Αναγνωρίζουμε τον Αναρχικό/ Αντιεξουσιαστικό χώρο ως μια ιστορική τάση του γενικότερου Αντικαπιταλιστικού Κινήματος, που μάλιστα τα τελευταία χρόνια όχι μόνο έχει γνωρίσει μια μεγάλη ποσοτική αύξηση και διασπορά σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο, αλλά είχε και μια σημαντική συμμετοχή σε μια σειρά από κοινωνικούς αγώνες που σημάδεψαν την προηγούμενη περίοδο. Από το κίνημα υπεράσπισης των δημόσιων χώρων μέχρι το Φοιτητικό Κίνημα, και από μια σειρά εργατικούς αγώνες μέχρι το κίνημα ενάντια στην καταστολή και την κρατική τρομοκρατία. Ο Α/ Α χώρος δεν είναι ένας “αόρατος” και “γεμάτος μυστήριο” χώρος, αντίθετα είναι ένας πολιτικός χώρος ορατός στην κοινωνία, με τις συλλογικότητες του, τα έντυπα του, τα στέκια και τις καταλήψεις του, τις εκδόσεις του. Είναι ένας πολιτικός χώρος που όχι μόνο συγκρούεται και επιλέγει την άμεση δράση, αλλά παράγει επίσης πολιτικό λόγο και επεξεργασίες.
Κάποιοι βιάστηκαν
να μιλήσουν για κουκούλες και κουκουλοφόρους. Οι ίδιοι που μπορεί να φοράνε μπλουζάκι με τον κουκουλοφόρο υποδιοικητή Μάρκος….. Όχι φίλοι και σύντροφοι, δεν κρύβονται προβοκάτορες και ασφαλίτες πίσω από τις κουκούλες. Οι εξεγερμένοι κρύβονται πίσω από τις κουκούλες, όπως και στην Τσιάπας. Όσο για την δράση των ασφαλιτών, οι οποίοι- με ή χωρίς κουκούλα- στόχο έχουν τις συλλήψεις, αυτή ήταν πάντα δεδομένη στα κινήματα και σε όσους πολιτικούς χώρους αντιστέκονται.
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Υ/Σ Μ΄ αυτό το κείμενο δεν θέλουμε να πάρουμε θέση σχολιαστή απέναντι στην εξέγερση, αλλά να δώσουμε το στίγμα μας μέσα σ΄ αυτήν.
Αυτόνομο Στέκι
Posted by...The Motorcycle boy at 3:24 μ.μ. 0 comments
ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κυριακή, Δεκεμβρίου 21, 2008
ΕΜΕΙΣ,Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ,ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΗΣ 70ΧΡΟΝΗΣ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑΣ ΑΝΑΝΙΑΔΟΥ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ ΣΤΙΣ 2/11/08,ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ "ΦΛΟΓΕΣ" ΤΟΥ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ(ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΣ 31/12/08)ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ 10.000 ΕΥΡΩ,ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ 70ΧΡΟΝΗ ΑΝΕΡΓΗ
Εδώ καί λίγες ημέρες καί πρίν ακόμη εκδηλωθεί τό ΔΙΚΑΙΟ μαζικό κύμα κοινωνικής αγανάκτησης γιά τήν εκτέλεση τού νεαρού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τόν εγκληματία ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στίς 6/12/08 στά Εξάρχεια,έχουμε ξεκινήσει έναν αγώνα οικονομικής αλληλεγγύης στήν 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου από τήν Θεσσαλονίκη,η οποία είχε τήν ατυχία στίς 2/11/08,έξω από τό Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο,νά δεί τό περιπτερό της νά καίγεται ολοκληρωτικά από "επαναστάτες" τού Σαββατόβραδου οι οποίοι θέλοντας νά πρωταγωνιστήσουν άλλη μιά φορά μαζί μέ τίς μονάδες κρατικής καταστολής γιά τίς ανάγκες τού θεάματος καί τής σχεδιαζομένης από τό Κράτος κατάργησης τού ασύλου,βρίσκονται σέ τέτοια σύγχιση καί "ιδεολογική" θολούρα ώστε θεωρούν προφανώς τήν καταστροφή μικροεπιχειρήσεων(πού ήδη φυτοζωούν από τήν οικονομική πολιτική τής κυβέρνησης καί τήν κυριαρχία τών σουπερμάρκετ καί τών πολυκαταστημάτων στήν καταναλωτική αγορά)καί τό πλιάτσικο "αντικαπιταλιστική" καί "εξεγερσιακή" δράση!
Επανερχόμενοι στό σοβαρό γιά μάς ζήτημα τής αλληλεγγύης στήν πράξη σέ έναν συνανθρωπό μας πού όχι μόνο δέν φταίει σέ τίποτα νά γίνεται θύμα τυφλής εκτόνωσης καί βίας πού έχει γίνει από κάποιους πλέον αυτοσκοπός πού προβοκάρει τό κίνημα καί καλλιεργεί τόν μηδενισμό,
σέ έναν συνανθρωπό μας ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά στόν δρόμο,στούς κινδύνους καί στά προβλήματα πού οξύνουν τήν βαρβαρότητα τής επιβίωσης όταν χάνεις ξαφνικά τήν εργασία σου καί σέ μιά ηλικία πού όλοι ξέρουμε πώς τίποτα δέν κτίζεται ξανά από τό μηδέν,
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ τής Χαρίκλειας Ανανιάδου.
Αν καί είχαμε δεσμευθεί,στό πρώτο μας κείμενο,γιά τό ποσό τών 10.000 ευρώ θεωρώντας το ικανό νά καλύψει τά έξοδα όλης αυτής τής προσπάθειας,θέλουμε νά ανακοινώσουμε ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ,ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ Μ.Μ.Ε πώς,
τελικά η αποτελεσματικότητα αυτού τού σκοπού απαιτεί τήν υπέρβαση τού ανωτέρω ορίου πού είχαμε βάλει στήν αρχή σάν στόχο καί έτσι αποφασίσαμε νά αφήσουμε τόν λογαριασμό νά κινηθεί μέχρι τήν παραμονή τής πρωτοχρονιάς ώστε νά συγκεντρωθούν όσο τό δυνατόν περισσότερα χρήματα γιά τήν στήριξη τής 70χρονης άνεργης.
Μέ τό τέλος αυτής τής μορφής αλληλεγγύης θα εκδοθεί από τήν πρωτοβουλία μας νέο δελτίο τύπου μέ τό συνολικό ποσό πού συγκεντρώθηκε καί σχετική φωτοτυπία από τά ποσά καί τίς ημερομηνίες κατάθεσης στόν λογαριασμό ο οποίος θά κλείσει καί θά διαλυθεί ταυτόχρονα μέ τήν παράδοση τών χρημάτων στήν Χαρίκλεια Ανανιάδου.
Ευχαριστούμε όσους καί όσες μέχρι σήμερα έχουν βοηθήσει καί ειδικά τόν αλληλέγγυο ή αλληλέγγυα(?) πού έχει συμβάλλει καθοριστικά μέ ένα αρκετά μεγάλο ποσό στόν λογαριασμό μέ τόν αριθμό,
0026-0221-33-0101271081(eurobank)
στόν οποίο προσδοκούμε τήν συμμετοχή όλων σας μέ τό ποσό πού ο καθένας έχει δυνατότητα,μέχρι τίς 31/12/08
ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ,ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ "ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ" ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
μέ τήν κοινωνία
Αναρχικη/Αντιεξουσιαστικη πρωτοβουλια απο Αθηνα,Κορινθια και Αχαϊα
21/12/08
Posted by...The Motorcycle boy at 9:39 π.μ. 0 comments
κάτι πάει στραβά
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008
ένα ανέκδοτο
Στον παράδεισο οργανώνονται εκδρομές στην κόλαση. Πάει κ ο φίλος μας και περνά άψογα. Γυναίκες, σάουνες, μπαρ, φαγοπότια, τζόγος τρέλα. Ζητά από το θεό να τον στείλει εκεί μόνιμα. Τον ρωτά ο θεός: Είσαι σίγουρος παιδί μου; Τόση προσπάθεια στη ζωή σου για να καταλήξεις στην κόλαση. Αλλά εκείνος επέμενε. Έρχεται η μέρα να φύγει και στις έξι περνά ένα κάρο, τον παίρνει και τον πετά στην κόλαση, όπου τον βάζουν να σκάβει σκατά. Μετά από μία εβδομάδα αγανακτεί και μιλά με το διάβολο, ο οποίος του λέει: Ναι φίλε μου, αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τουρίστα και μετανάστη.
Κάτι πάει στραβά, αλλά δεν ξέρω τι
Εντάξει είμαι λίγο βαρεμένη και το χρόνο που έκανα erasmus πέρναγα μαθήματα, πήγαινα σε γενικές συνελεύσεις και έκανα «ανταπόκριση» στους γερμανούς ομοϊδεάτες μου για το τι συνέβαινε στην Αθήνα (έλειπα βλέπετε το 2005-06). Το πανεπιστήμιο που ήμουν, ήταν ένα μεγάλο επαρχιακό πανεπιστήμιο που καμία σχέση δεν είχε με το Πάντειο. Οι βιβλιοθήκες ήταν τόσες πολλές που μπερδευόσουν, οι καθηγητές ήταν εκεί με ωράρια γραφείου, υπήρχαν μαθήματα που ο καθηγητής έβαζε τρεις τέσσερεις υποχρεωτικές εργασίες και στους 200 φοιτητές και τις διόρθωνε, υπήρχαν απεριόριστα τμήματα δωρεάν ξένων γλωσσών και πολλά άλλα που σε έκαναν να νοιώθεις πως το κέντρο του πανεπιστημίου είσαι εσύ. Δεν πιστεύω πως σε όλα τα πανεπιστήμια στη Γερμανία είναι τόσο καλή η κατάσταση, ούτε πως όλα τα ελληνικά είναι τόσο χαώδη όσο το δικό μου. Τη χρονιά που ήμουν εκεί οι γερμανοί φοιτητές διεκδικούσαν το δικαίωμα σε δωρεάν εκπαίδευση. Βέβαια εκεί αγοράζεις τα βιβλία, αλλά όπως είπα και παραπάνω οι βιβλιοθήκες στις περισσότερες περιπτώσεις αρκούν και οι καθηγητές συνήθως εκδίδουν σημειώσεις. Στο κρατίδιο που ήμουν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (ναι η Γερμανία έχει παρατάξεις που αντιστοιχούν σε κόμματα ακριβώς όπως εδώ) ήταν κατά των διδάκτρων. Η γενική συνέλευση είχε κάπως έτσι. Για να μπούμε δείξαμε το πάσο μας και απ έξω πουλούσε ο σύλλογος φοιτητών σάντουιτς για να μην μπαινοβγαίνουμε. Ασφυκτιούσαμε στην πιο μεγάλη και επίσημη αίθουσα του πανεπιστημίου και δεν ακουγόταν ψίθυρος, ούτε κανείς κάπνιζε (δεν έχω τίποτα κατά του καπνού, αλλά στη σχολή υπάρχουν φορές που μετά τη δεύτερη ώρα συνέλευσης δε βλέπεις τίποτα). Το προεδρείο του συλλόγου είχε ετοιμάσει μια παρουσίαση για τα δίδακτρα και για κάποια άλλα ζητήματα. Αφού τελείωσαν οι παρουσιάσεις, υπήρξαν απορίες και λίγες φωνές και στο τέλος έγινε η ψήφιση των προτάσεων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη για την άψογη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου στη Γερμανία. Εγώ (ο τουρίστας) είχα θαμπωθεί από την οργάνωσή τους μεν, για παράδειγμα κάθε τμήμα είχε δικό του φοιτητικό σύλλογο και αυτός στα γραφεία του είχε κάθε είδους σημείωση και βιβλία για να βγάλεις φωτοτυπία, τη στιγμή που εδώ θεωρείται «ξεπούλημα ψήφων» να μοιράζεις σημειώσεις. Επίσης στο ψηφοδέλτιο ψήφιζες άτομα για κάθε συγκεκριμένη θέση, ενώ στο Πάντειο, τα ψηφοδέλτια είναι γενικά και μετά οι παρατάξεις αποφασίζουν ποιος θα σε αντιπροσωπεύει. Ωστόσο οι γερμανικές παρατάξεις πάλευαν για την αύξηση της συμμετοχής στις φοιτητικές εκλογές και στόχος τους μάλιστα ήταν να ξεπεράσουν το 20%. Για αυτό λέω πως κάτι πρέπει να πήγαινε στραβά, για να έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των φοιτητών.
Βέβαια δεν είχα ακούσει ποτέ για περιπτώσεις, όπως σε συγκεκριμένα τμήματα στη σχολή που η επικρατούσα παράταξη, που παρουσιάζεται ως τοποτηρητής της δημοκρατίας και υπερασπιστής της ακαδημαϊκής ελευθερίας, έχει λίστες και δίνεις λευκή κόλλα και παίρνεις δέκα. Πιο συγκεκριμένα έχω πετύχει στο τρένο σιχαμένο, λαϊκό δαπίτη με καδένα, να περηφανεύεται σε υποψήφιο μέλος, πόση ώρα του πήρε να περνά τα δεκάρια με τόσο μεγάλη λίστα ψηφοφόρων που είχε. Δε θα τον πίστευα αν φίλη μου από το ίδιο τμήμα δε δεχόταν τηλεφώνημα με την ερώτηση, ποιο μαθηματάκι έχει για πτυχίο, να το φροντίσουν. (εντελώς άσχετο αλλά, ο πρύτανης της σχολής είναι καθηγητής σε αυτό το τμήμα). Επίσης δεν είχαν προβλήματα του τύπου, δε γίνεται το διοικητικό συμβούλιο για να πάρει αποφάσεις, αν δε συμφέρει τη μία παράταξη και σχετικά. Ούτε έκλεινε κανείς τη σχολή με την πρόφαση του αγωνιστικού πλαισίου τάδε, το οποίο είχε παρθεί είτε σε άλλη σχολή, είτε πριν από δύο μήνες και ενώ είχαν μεσολαβήσει άλλες γενικές συνελεύσεις. Τέλος δε θα έβλεπες το παράδοξο των τριών γενικών συνελεύσεων την εβδομάδα, όπως εδώ, που ο καθένας συγκαλεί συνέλευση και μετά τσακωνόμαστε ποια εκφράζει καλύτερα τους φοιτητές.
Όσο ήμουν εκεί έγινε κατάληψη και αποχή από τα μαθήματα. Η κατάληψη για δύο μόνο εβδομάδες αφορούσε τη σχολή στο σύνολό της. Τις υπόλοιπες εβδομάδες, κανένα δίμηνο και βάλε, είχαν μπλοκάρει τα διοικητικά κτίρια με τη λογική, πως η δική τους κακοδιαχείριση έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο στην ανάγκη για δίδακτρα. Όταν έληξε η κατάληψη της σχολής μάλιστα, κάποιοι που διαφωνούσαν, έστησαν σκηνή και ζούσαν έξω από το εστιατόριο ενώ παράλληλα οργάνωναν διάφορες δράσεις ευαισθητοποίησης εμάς των υπολοίπων. Δηλαδή ναι μεν σεβάστηκαν την ήττα τους, αλλά δεν παρέδωσαν και τα όπλα.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το δημοκρατικό έλλειμμα στις σχολές ούτε αν σας απασχολεί. Πάντως ο νόμος στην Ελλάδα πέρασε στη χειρότερη δυνατή μορφή, ενώ στο κρατίδιο που ήμουν εγώ δεν εφαρμόστηκαν ακόμη τα δίδακτρα. Πιστεύω πως οι αγώνες γίνονται για να κερδίζονται, όχι για να αλλάζουν οι εκλογικές ισορροπίες ούτε για να ηρωποιούμαστε μεταξύ μας. Επίσης οι φοιτητές δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο με κοινά συμφέροντα, οπότε πρέπει να αναλογιστούμε ποιους συμφέρει αυτό το διαρκές «όχι, να μην αλλάξει τίποτα».
Τώρα αν δούμε και την παρούσα κατάσταση αντιμετώπισης του μαζικού αγώνα που ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του μαθητή, δε θα βρούμε και πολλές αλλαγές. Στο Πάντειο τουλάχιστον, η σχολή έκλεισε για δύο μέρες χωρίς απόφαση καμίας γενικής συνέλευσης. Όταν αυτή έγινε η κατάληψη τερματίστηκε γιατί υπήρχαν τρία πλαίσια που υποστήριζαν την κατάληψη και ένα που ήθελε το πανεπιστήμιο ανοικτό. Ίσως τα παιδιά που είναι τώρα στο Λύκειο να πράξουν κάτι διαφορετικά από όσα κάναμε εμείς, αλλά το βλέπω απίθανο.
Posted by...athenian girl at 4:34 μ.μ. 0 comments
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 11, 2008
Πρωτοβουλία αναρχικών γιά τήν αλληλεγγύη καί στήριξη τής 70χρονης εργαζομένης Χαρίκλειας Ανανιάδου πού από τίς 2/11/08 έχει περάσει στήν ανεργία λόγω τού εμπρησμού τού περιπτέρου της κατά τήν διάρκεια επεισοδίων μεταξύ νεαρών καί ΜΑΤ έξω από τό Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Τά ξημερώματα τής Κυριακής 2/11/08 καί κατά τήν διάρκεια συγκρούσεων νεαρών καί ΜΑΤ έξω από τό Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δέν υπήρξε άλλη μιά φορά θύμα ο δημόσιος χαρακτήρας τού πανεπιστημιακού ασύλου αλλά καί η 70χρονη εργαζομένη Χαρίκλεια Ανανιάδου πού είδε τούς κόπους μιάς ολόκληρης ζωής,τό περιπτερό της νά καίγεται καί νά γίνεται στάχτη.
Επειδή είμαστε αντίθετοι μέ ενέργειες αδιάκριτης τυφλής βίας ενάντια στήν Κρατική Τρομοκρατία καί Καταστολή πού έχουν αρκετές φορές "παράπλευρες απώλειες" ανάμεσα σέ συνανθρώπους μας πού καί αυτοί βιώνουν τήν ίδια καταπίεση καί εκμετάλλευση από τίς μονάδες βαρβαρότητας τού άγριου καπιταλισμού,αποφασίσαμε νά ανοίξουμε λογαριασμό οικονομικής ενίσχυσης ώστε νά συγκεντρωθούν 10.000 ευρώ γιά νά αγορασθεί νέο περίπτερο καί νά καλυφθούν οι πρώτες ανάγκες τής άνεργης ηλικιωμένης Χαρίκλειας Ανανιάδου πού παραμένει στό περιθώριο,μέ πρόβλημα υγείας καί αβοήθητη παρά τίς μεγαλόσχημες υποσχέσεις τού Ψωμιάδη,τής νομαρχίας Θεσσαλονίκης καί τών παραγόντων τής εξουσίας στά ΜΜΕ γιά δήθεν καί μάλιστα "γρήγορη αποκαταστασή της"...
Οποιος καί όποια νοιώθει τήν ανάγκη νά βοηθήσει αυτή τήν κίνηση καί άν μπορεί,έστω γιά τόν λίγο χρόνο πού απαιτείται γιά νά εκφράσει τήν χειρονομία του αυτή νά "παραμερίσει" τήν απεχθειά του γιά τούς ναούς τού κεφαλαίου(δυστυχώς δέν έχουμε άλλο τρόπο αφού απευθυνόμαστε στούς πολίτες όλης τής χώρας και επιδιώκοντας τήν όσο γίνεται μεγαλύτερη δημοσιοποίηση),άς καταθέσει
στόν αριθμό
0026-0221-33-0101271081(eurobank)
τό ποσό πού μπορεί.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ,ΚΟΡΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΑΧΑΪΑ
Posted by...The Motorcycle boy at 3:10 μ.μ. 0 comments
δια στόματος Σαλίου
Σήμερα συζητείται στη Βουλή το νομοσχέδιο για την Δημοτική Αστυνομία, το οποίο μεταξύ άλλων, προσπαθεί να επιλύσει το ζήτημα των παιδιών δεύτερης γενεάς. Έχω αναφερθεί σχετικά στο post Δευτέρα, Κατάθεση μια (ατυχούς) προτάσεως νόμου για τα παιδιά των μεταναστών
( 24 /11/ 2008).
Με αφορμή τη συζήτηση αυτή, αναρτώ μια απάντηση στα όσα λέγονται, με το δικό μου τρόπο... Το κείμενο αυτό προοριζόνταν για εφημερίδα, αλλά λόγω των γεγονότων, και δικαίως, η δημοσίευση καθυστερεί.
Το ζήτημα της δεύτερης γενέας μεταναστών εντάσσεται στο γενικότερο ζήτημα της υποτίμησης και απαξίωσης της νεολαίας απο την πολιτική ηγεσία του τόπου μας.
___________________________________________________________________
δια στόματος Σαλίου
γεια,
με λένε σαλίου, είμαι 8 μηνών, ο μπαμπάς μου είναι ο μασάμπα απο τη σενεγάλη και η μαμά μου η ... αχ, όχι, ο μπαμπάς λέει να μην λέω για τη μαμά γιατί είναι, λέει, παράνομη. δηλαδή η μαμά δεν είναι κακιά, απλώς δεν έχει χαρτιά (μη με ρωτάτε τι είναι τα "χαρτιά", δεν ξέρω) και ήρθε στην ελλάδα κρυφά γιατί ο μπαμπάς την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε να είναι μακριά. α, κατάλαβα, "χαρτιά" είναι κάτι που κρατάνε τη μαμά μακριά από το μπαμπά.
η πρώτη μέρα της ζωής μου; α, η μαμά φώναζε πολύ. κι ο μπαμπάς φώναζε, αλλά στο τηλέφωνο. όμως δεν έρχονταν οι γιατροί κι ο μπαμπάς έφυγε για να ζητήσει βοήθεια απ' αλλού. όταν είδα τη μαμά για πρώτη φορά, είχε αίματα παντού. δεν μπορούσε να με πάρει κοντά της γιατί ήμουν δεμένος με κάτι που έπειτα το έκοψε με τα δόντια της. μετά ήρθε ο μπαμπάς και μας αγκάλιασε και έκλαιγε κι αυτός και έλεγε πως ποτέ δεν θα μας ξαναφήσει.
γενικά μέχρι τώρα, καλά περνάω. πάω συχνά στο μαγαζί του μπαμπά και μ' αρέσει όταν έρχονται τα παιδιά που πουλάνε τις τσάντες. καμιά φορά όμως δεν μ' αρέσει πολύ γιατί επιστρέφουν στεναχωρημένα και λένε στο μπαμπά ότι τους τις πήρανε τις τσάντες και ότι δεν έχουν λεφτά και τότε ο μπαμπάς τους δίνει λεφτά και τρώμε όλοι μαζί και είναι καλύτερα.
εγώ, δεν έχω άλλη ιστορία να διηγηθώ αλλά μπορώ να σας διηγηθώ την ιστορία που θα ζήσω.
σε λίγα χρόνια θα πάω σχολείο. εκεί όμως τα άλλα παιδάκια δεν θα είναι σαν εμένα. τα άλλα παιδάκια θα έχουν λευκό χρώμα και θα έχουν μαμά. δηλαδή κι εγώ θα έχω μαμά αλλά η δική μου η μαμά δεν θα με πηγαίνει στο σχολείο γιατί η μαμά δεν έχει χαρτιά.
στο σχολείο τα αλλα παιδάκια στην αρχή δεν θα με αγαπάμε πολύ και δεν θα με παίζουν αλλά μετά θα μ' αγαπάνε γιατί κι εγώ θα τα αγαπώ. μόνο οι δάσκαλοι δεν θα μπορούν να λένε το όνομα μου, αλλά αυτό δεν θα είναι και τόσο κακό γιατί τα άλλα παιδάκια θα γελάνε πολύ.
μετά θα πάω γυμνάσιο. εκεί, στην αρχή δεν θα είναι πολύ καλά αλλά μετά θα με αγαπάνε γιατί θα παίζω ποδόσφαιρο και θα είμαι πολύ καλός. μετά όμως δεν θα με αγαπάνε και τόσο γιατί δεν θα έχω πιστοποιητικό γεννήσεως (με με ρωτάτε τι είναι το "πιστοποιητικό γεννήσεως", δεν ξέρω) και δεν θα μπορώ να συμμετέχω σε αγώνες της ομάδας της γειτονιάς. α, κατάλαβα, "πιστοποιητικό γεννήσεως" είναι κάτι που αν το έχεις, παίζεις ποδόσφαιρο.
έπειτα στην τελευταία τάξη, ο καθηγητής θα μας πει πως θα πάμε εκδρομή σε άλλη χώρα μακριά. α, ξέχασα να σας πω ότι ο μπαμπάς πάει συχνά σε άλλη χώρα μακριά. πάει στη σενεγάλη και βλέπει το αδελφάκι μου. α, δεν σας είπα πως έχω ένα αδελφάκι τριών χρόνων που όμως δεν μπορεί να είναι εδώ μαζί μας γιατί δεν έχει χαρτιά. ο μπαμπάς πάει και τον βλέπει και έπειτα μας φέρνει φωτογραφίες και η μαμά κλαίει πολύ κάθε φορά που βλέπει τις φωτογραφίες.
τι έλεγα; α, ναι, εγώ θα είμαι πολύ χαρούμενος που θα πάω με τους φίλους μου εκδρομή σε άλλη χώρα μακριά αλλά ο μπαμπάς θα μου πει πως δεν μπορώ να πάω γιατί δεν έχω διαβατήριο (μη με ρωτάτε τι είναι το "διαβατήριο", δεν ξέρω) κι εγώ τότε δεν θα είμαι πολύ χαρούμενος και θα κλαίω λίγο. α, κατάλαβα, διαβατήριο είναι κάτι που αν δεν το έχεις δεν σ' αφήνουν να πάς εκδρομή.
α, δεν σας είπα οτι μια μέρα που θα είμαι με τους φίλους μου θα έρθουν κάτι κύριοι με στολές και θα μου ζητάνε χατριά. έπειτα θα με βάλουν σ' ένα άσχημο μέρος και θα μου λένε πως θα με στείλουν σε άλλη χώρα μακριά. μετά όμως θα έρθει ο μπαμπάς με τα δικά του χαρτιά και θα με βγάλει απο εκεί. κι αυτό θα γίνεται πολύ συχνά μέχρι που θα σταματήσω να νομίζω πως είναι πολύ άσχημα στην φυλακή.
μετά θα πάω πανεπιστήμιο για να γίνω δικηγόρος. εκεί, τα παιδιά θα θυμώνουν καμιά φορά γιατί θα ε ρωτάνε τι ψηφίζω αλλά εγώ δεν ... δεν θα απαντώ, γιατί εγώ δεν ... δεν είμαι έλληνας, δηλαδή τα άλλα παιδιά μου θα το λένε αυτό. εγώ βέβαια θα τους λέω πως είμαι, αλλά αυτά θα μου λένε πως δεν υπάρχουν μαύροι έλληνες κι εγώ δεν θα καταλαβαίνω. αλλά στο τέλος θα με αγαπάνε γιατί θα παίζω μουσική και θα χορεύουνε και θα περνάμε πολύ καλά.
μετά όμως δεν θα είμαι και τόσο χαρούμενος γιατί δεν θα μπορώ να βρω καμία δουλειά και τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος. θα κάνω τη δουλειά του μπαμπά. μετά θα παντρευτώ και δεν θα θέλω να κάνω παιδιά για να μην είναι λυπημένα. αλλά μετά θα κάνω παιδιά και θα είμαι μόνο εγώ λυπημένος γιατί αυτά στην αρχή δεν θα ξέρουν πόσο λυπημένα θα γίνουν μετά.
αυτή είναι η ιστορία της ζωής που θα ζήσω.
άντε γεια, τώρα.
με αγάπη, σαλίου.
Posted by...Afrodite Al Salech at 3:00 μ.μ. 0 comments
Ντροπή (2): Ιρακ όπως Ελλάδα!
Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008
Θα σας πω τι είδα εγώ, από προσωπική μαρτυρία.
Από νωρίς το πρωί έως τις 6 το απόγευμα, τα παιδιά με περισσή οργή και μίσος γενικευμένο, φερόντουσαν κατά των ΜΑΤ ανενόχλητα.
Μια ομάδα παιδιών από κάποιο σχολείο είχαν καταλάβει την Ερμού. Μπροστά, στην αρχή της Ερμού από το Σύνταγμα, διμοιρίες των ΜΑΤ να τους κλείνουν το δρόμο.
Ένταση, πολύ ένταση και απο τις δύο πλευρές.
Η εικόνα θύμιζε Πολυτεχνείο του 1973.
Λίγο μετά τις 6:00 τα ΜΑΤ της Ερμού αρχίζουν να ρίχνουν χημικά στα παιδιά προωθώντάς τα προς τα Προπύλαια. Τα παιδιά αρχίζουν τα καταφτάνουν προς το μέρος μας και τα ΜΑΤ από πίσω τους. Η αδρεναλίνη τους είχε χτυπήσει κόκκινο.
Την ίδια στιγμή αντιλαμβανόμαστε πως στην αρχή της πορείας, από την Ομόνοια έως την Χαριλάου Τρικούπη έχουν κανει την εμφάνισή τους οι γνωστοί άγνωστοι. Κουκουλοφόροι- επαγγελματίες. Το γνωστό παρακράτος που δρά συντεταγμένα με το κράτος, ανεξαιρέτως κόμματος. Οι ίδιοι ήταν επί ΠΑΣΟΚ, οι ίδιοι και επί ΝΔ.
Τουτέστιν η κατάσταση γύρω στι 6:30-7:00 είχε ως εξής:
Πίσω μας τα παιδιά σε κατάσταση παροξυσμού και οπίσω τους τα ΜΑΤ. Όχι διώκοντας τα. Αλλά ωθώντάς τα στα Προπύλαια.
Μπροστά μας οι κουκουλοφόροι να καίνε και να σπάζουν τα πάντα. Μολοτωφ παντού.
Γιατί να μπούμε στο μέτωπο των κουκουλοφόρων;
Ο Σύριζα επιμένει. Η πορεία, έλεγαν, περιφρουρείται.
Ξεκινήσαμε.
Η περοφρούρηση, φυικά, γελοία.
Στα πεζοδρόμια να βλέπουμε τα παιδιά αυτά της Ερμού να σπάνε βιτρίνες και να κάνουν πλιάτσικο. Δίχως κουκούλες. Ανερυθρίαστα να σπάνε μικρά μαγαζία και να κλέβουν.
Ήμουν εκεί. Το είδα. Παιδιά σε ηλικία 13, 14, 15 χρονών!
Ο Σύριζα να το βλέπει, αδύναμος να αντιδράσει.
Τα ΜΑΤ να επικροτούν.
Δεν τίθεται θέμα ελλειμματικής αντίδρασης. Αυτό που συμβαίνει είναι στο πλαίσιο ενός στρατηγικού σχεδιασμού της αστυνομίας. Σε τέτοιες στιγμές το κράτος έχει στρατηγική κινήσεων.
Οι καπνοί από τις μολότωφ να μας πνίγουν, τα χημικά των ΜΑΤ να μας καίνε.
Φτάσαμε στην Ομόνοια. Η κόλαση. Οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι.
Εκείνη τη στιγμή έφτασε και η πληροφορία πως κάποιοι σπάσανε και λήστεψαν το οπλοπωλείο της Ομόνοιας. Πανικός.
Το Σύριζα να φωνάζει να μείνουμε μέσα στη πορεία.
Με το που στρίβουμε στην Σταδίου, μας περίμεναν και τα ΜΑΤ.
Εμάς περίμεναν τα ΜΑΤ. Οι κουκουλοφόροι ήταν εκεί ώρα πολύ και τα ΜΑΤ δεν έκαναν τίποτα.
Εμάς χτυπούσαν, μόνο.
Να τρέχουμε να κρυφτούμε απο όλους: ΜΑΤ και Κουκουλοφόροι.
Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσα να διαφύγω.
Έφτασα στην Αιόλου, όπου και βρήκα την πορεία του ΚΚΕ.
Μας ενέταξαν στην πορεία τους.
Α, ναι, αυτή η πορεία είχε περιφρούρηση.
Ανεβήκαμε την Ερμού, μας προστάτεψαν απο τα ΜΑΤ και απο τους κουκουλοφόρους.
Στρίψαμε στην Μητροπόλεως και μπήκαμε στην πλάκα.
Στο Μοναστηράκι μας είπαν πως η πορεία έληξε. Έφυγα.
Επί δύο ώρες πάσχιζα να βρώ μια ασφαλή οδό ωστε να φτάσω στα Εξάρχεια, όπου και μένω.
Δεν μας εμπόδιζαν τα ΜΑΤ αλλά οι κουκουλοφόροι.
Μάλιστα αρκετές φορές είδα οδομαχίες μεταξύ ομάδων κουκουλοφόρων. Η μια ομάδα ήταν οι επαγγελματίες, οι άλλοι ήταν οι ερασιτέχνες.
Πέραν όλων των άλλων είχαμε να αντιμετωπίσουμε και οργανωμένες ομάδες αλλοδαπών.
Ποιοί τους οργάνωσαν και τους έβγαλαν στο δρόμο; Άγνωστο!
Είχαν όμως άριστη σχέση με τους κουκουλοφόρους.
Α, ναι, εκεί ήταν μια τελείως διαφορετική κατάσταση.
Άλλη πόλη!
Τα Εξάρχεια ήταν ήσυχα.
Μάλλον, οι αναρχικοί των Εξαρχείων δεν συμμετείχαν στα γεγονότα.
Λέγεται πως έμειναν στην περιοχή για να την περιφρουρήσουν τόσο απο τα ΜΑΤ όσο και απο τους κουκουλοφόρους.
Μαθαίνω πως η περιφρούρηση άντεξε όλο το βράδυ.
Μάλιστα είχε μαζευτεί κόσμος στην Οδό Τζαβέλα, εκεί όπου δολοφονήθηκε ο νεαρός Αλέξης, και σιωπηλοί κρατώντας κεριά, έστελναν κατευόδιο.
Καταγγέλλω την παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ για τον θάνατο του νεαρού Αλέξη και το γεγονός της προσπάθειας εκμετάλλευσης του γεγονότος για ψηφοθηρικούς λόγους.
Η "εκμετάλλευση" γίνεται με τους συνήθεις τρόπους: Απο τη μια μεριά ο Καραμανλής δηλώνει πως θα αποζημιώσει τις υλικές ζημιές (η επιτυχής πρακτική των καμμένων) και απο την άλλη η αστυνομία επιτρέπει αν δεν εξωθεί τους κουκουλοφόρους και μη, να τα σπάσουν όλα ώστε η οργή του λαού προς το κράτος να μεταμορφωθεί σε οργή προς τους ταραχοποιούς.
Απο το πρωί της Δευτέρας γνωρίζαμε τι θα συμβεί στην Αθήνα.
Το παρακράτος των κουκουλοφόρων ετοιμάζονταν με τις ευλογίες διαφόρων.
Καταγγέλλω το Σύριζα για την γνωστή ανικανότητά του να περιφρουρήσει την πορεία.
Αφού, ομολογουμένως, δεν μπορεί, για ποιό λόγο καλεί σε πορεία;
Καταγγέλω και το ΠΑΣΟΚ, για την απουσία του καθώς και για την εκλογική ρητορεία του.
Λίγο σεβασμό στη μνήμη του Αλέξη,
λίγο σεβασμό στην οργή των Ελλήνων.
Οι εκλογές θα έρθουν αργα ή γρήγορα και ο κόσμος θα απαντήσει.
Τέλος, καταγγέλλω τις νυν και παρελθούσες κυβερνήσεις της χώρας για την ποιότητα της νεολαίας μας.
Που το βρήκαν τόσο μίσος παιδιά 12, 13, 14 χρονών;
Ζητάω απο το σύνολο της Πολιτείας να σταματήσει να δρα με γνώμονα τα μικροκομματικά συμφέροντα. Αυτή τη στιγμή όλα τα κόμματα θα πρέπει να αντιδράσουν συντεταγμένα.
Ο μόνος στόχος τους θα πρέπει να είναι η ομαλοποίηση της κατάστασης.
Να σταματήσουν πάσης φύσεως τραμπουκισμοί, είτε των ΜΑΤ είτε των κουκουλοφόρων.
Ένα παιδί δολοφονήθηκε. Ας σεβαστούμε τη μάνα του παιδιού αυτού.
Καλό ταξίδι, Αλέξη...Είθε ο χαμός σου να μας συνετίσει όλους.
Posted by...Afrodite Al Salech at 6:26 μ.μ. 5 comments
Ήμουν εκεί, ως όφειλα.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2008
Λίγο μετά λαβαίνω και το σχετικό μήνυμα για την πορεία της Κυριακής.
Το Σάββατο το βράδυ, μολονότι για άλλη μια φορά θύμωσα και λυπήθηκα και αγανάκτησα , εντούτοις δεν κατέβηκα.
Δεν ανήκω στο είδος των ανθρώπων, μήτε στη γενιά ή στο ηλικιακό φάσμα που ανταποκρίνεται άμεσα σε συλλογικά καλέσματα εκτόνωσης.
Στην πορεία όμως της Κυριακής, κατέβηκα.
Κατέβηκα διότι ήξερα ή θέλησα να πιστέψω πως με την πορεία αυτή θα εκφράζαμε τη συλλογική συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας προς τους γονείς του δολοφονημένου παιδιού.
Κατέβηκα διότι ήξερα ή θέλησα να πιστέψω πως με την πορεία αυτή , εμείς, οι κάτοικοι των Εξαρχείων, θα λέγαμε επιτέλους ένα ηχηρό όχι.
Όχι άλλο.
Φτάνει αυτή η ασυδοσία της αστυνομίας στην περιοχή μας.
Φτάνει αυτό το σκηνικό του γκέτο που στήνεται επί χρόνια από τους ιθύνοντες νους των ΜΜΕ και της πολιτικής,
με αποτέλεσμα οι μεν "φύλακες της τάξης" να πιστεύουν πως εδώ όλα επιτρέπονται διότι είναι άλλωστε το "άβατο" των αναρχικών και οι δε περαστικοί, πάσης ηλικίας και φύλλου, να εκτιμούν επίσης πως εδώ όλα επιτρέπονται για τους ίδιους λόγους.
(Όχι κύριοι, τα Εξάρχεια δεν είναι άβατο, δεν είναι γκέτο.
Είναι μια γειτονιά.
Μια γειτονιά με κατοίκους που μένουν χρόνια στην περιοχή και δεν διανοούνται να την εγκαταλείψουν. Μια γειτονιά με καλλιτέχνες (συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους), με καθηγητές πανεπιστημίου και φοιτητές, μια γειτονιά με κανονικούς ανθρώπους.
Μένω είκοσι χρόνια στα Εξάρχεια.
Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή γεμάτη ταβερνάκια και μπαράκια.
Το ξέρετε όλοι σας.
Όταν όμως καλλιεργείται η εικόνα μιας περιοχής -άβατο των αναρχικών, τότε ο κάθε αστυνομικός, όταν έρχεται αντιμέτωπος με οποιοδήποτε επεισόδιο, εκτιμά πως μπορεί να παραφερθεί διότι... βρίσκεται στα Εξάρχεια, στο στέκι των κουκουλοφόρων!
Η δολοφονία του Αλέξη μόνο στα Εξάρχεια θα μπορούσε να συμβεί,
διότι μόνο στα Εξάρχεια η αστυνομία πιστεύει πως βρίσκεται σε καθεστώς ατιμωρησίας.)
Έφτασα στο Μουσείο στις 13: 30 μμ, όπου ήταν και το σημείο συνάντησης για την πορεία.
Το κλίμα ήταν το αναμενόμενο.
Χιλιάδες γνώριμες μορφές, εκατοντάδες οι γνωστοί και κάμποσοι οι φίλοι.
Επι τω πλείστον, εξαρχιώτες. Καθηγητές πανεπιστημίου, φοιτητές, συγγραφείς, ζωγράφοι,...
Και μεταξύ αυτών, γονείς και παιδιά. Γονείς που έχουν παιδιά στην ηλικία νεαρού Αλέξη.
Όλοι φανερά προβληματισμένοι.
Και η κοινή φράση που ανταλλάσαμε ήταν... "αυτή τη φορά ξεπέρασαν κάθε όριο" .
Στις 14:30 ανακοινώνεται η έναρξη της πορεία προς τη ΓΑΔΑ.
Η κατάσταση είναι ήρεμη και ελεγχόμενη.
Όταν περάσαμε το Πεδίο του Άρεως, στα δεξιά άρχισαν να εμφανίζονται κάποιοι λίγοι "αντιεξουσιαστές", όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται.
Αρχίζουν να σπάνε βιτρίνες.
Λίγο αργότερα κάνουν την εμφάνιση τους και τα ΜΑΤ (ή όπως αλλιώς αποκαλούνται). Ήταν η ώρα 3 το μεσημέρι. Στο λεπτό αρχίζουν να πετάνε χημικά.
Πολλά χημικά, υπερβολικά πολλά χημικά, και υπερβολικά ισχυρά χημικά, δεδομένων των περιστάσεων.
(Τα μάτια μου καίνε ακόμα και δεν αναπνέω καλά, όπως πολλοί άλλοι, υποθέτω.
Βλέπετε, δεν κατεβήκαμε στην πορεία με τα απαιτούμενα αξεσουάρ διότι πολύ απλά δεν κατεβήκαμε στην πορεία για να κάνουμε φασαρίες. Και ουδείς εξ ημών πίστεψε ποτέ πως θα μας επιτεθούν εν ψυχρώ τα ΜΑΤ.)
Απο κεί και πέρα... το χάος.
Αναρχικοί και ΜΑΤ, και στη μέση οι απλοί πολίτες.
Δεν καταλάβαινα και εξακολουθώ!
Τα ΜΑΤ αντιδρούσανε ωσάν να είχαν να αντιμετωπίσουν οδομαχίες μεταξύ χούλιγκανς του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ.
Ωσάν να μην ήταν οι απλοί πολίτες η πλειονότητα της πορείας ,
ωσάν να μην είχε προηγηθεί η δολοφονία του νεαρού Αλέξη,
ωσάν ο δολοφόνος να μην ήταν εντολοδόχος της αστυνομίας,
ωσάν να μην είχαν καμία ευθύνη οι φύλακες του νόμου και της τάξης για τα όσα λάμβαναν χώρα.
Διαλύσανε τη συνοχή της πορείας με το γνωστό τρόπο της κατάτμησης:
Πετάνε χημικά στη μέση της πορείας, διαρρηγνύεται η πορεία καθώς άλλοι τρέχουν προς τα πάνω και άλλοι προς τα κάτω. Μια ομάδα των ΜΑΤ καταλαμβάνει το μεσαίο χώρο. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται το ίδιο στο ένα απο τα δύο μέρη της πορείας, κ.ο.κ.
Κάπου εκεί άρχισαν και οι μολότωφ των αναρχικών.
Ημουν στο μπροστινό κλιμάκιο.
Είδα τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον Γ. Μπανιά και πήγα κοντά του. Του είπα πως ήμουν μόνη και ρώτησα εάν θα μπορούσαν να μείνω μαζί τους, μια και το δικό μου κόμμα ήταν απόν.
Κάπως έπρεπε κι εγώ να προστατευτώ. Διότι από την πορεία δεν θα έφευγα.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
Φτάσαμε κοντά στο Παναθηναϊκό στάδιο.
(τι ειρωνεία! ο νεαρός Αλέξης το προηγούμενο βράδυ, είχε κατέβει με τους φίλους του στα Εξάρχεια για να γιορτάσει τη νίκη της ομάδας του, του Παναθηναϊκού. Αλήθεια, τα ποδοσφαιρικά σωματεία θα κάνουν κάτι;)
Λίγο πιο πάνω το οδόφραγμα των ΜΑΤ.
Δεξιά κι αριστερά , στα στενά, άλλα ΜΑΤ.
Στη μέση εμείς και παντού χημικά.
Μας είπαν πως δεν θα περάσουμε. Κανείς δεν θα φτάσει στη ΓΑΔΑ.
Γιατί κύριοι; Τι είναι η ΓΑΔΑ; Το Βατικανό είναι η ΓΑΔΑ;
Μας εξώθησαν στα στενά του Λυκαβηττού.
Τα ΜΑΤ να μας περιμένουν κρυμμένα στα στενά. Παντού χημικά.
Και φυσικά παντού αναρχικοί, οι οποίοι βέβαια ξεπέρασαν κάθε όριο στις βιαιοπραγίες και τους βανδαλισμούς.
Έτσι γίνεται όμως συνήθως. Οι αναρχικοί βιαιοπραγούν. Ειδάλλως δεν θα ονομάζονταν αναρχικοί.
Και όταν η αστυνομία απαντά βίαια, βιαιοπραγούν με περισσή οργή.
Η βία οδηγεί στη βία- κλασσικά σχήματα.
Εάν το κράτος είχε αντιληφθεί την οργή του κόσμου θα είχε δώσει εντολή στις αστυνομικές δυνάμεις να κρατήσουν χαμηλούς τόνους.
Ναι, φυσικά, θα καταστρέφονταν κάποιες περιουσίες.
Θα τις πλήρωνε στη συνέχεια το κράτος.
Ένα ελάχιστο αντίτιμο για τη εν ψυχρώ δολοφονία ενός εφήβου.
Με την πέρα απο κάθε προηγούμενο βίαιη αντίδραση της αστυνομίας τι καταφέρανε; Καταστράφηκαν πολύ περισσότερες περιουσίες.
Και ας μην βαυκαλίζονται κάποιοι με την ιδέα οτι ο απλός κόσμος καταδικάζει τα γεγονότα και δικαιώνει την κυβέρνηση (και τα λοιπά κόμματα).
Απλός κόσμος ήμασταν και εμείς εκεί.
Και οι γονείς του Αλέξη, απλός κόσμος είναι.
Καταλήξαμε, στη πλατεία Εξαρχείων.
Η Νύχτα του Αγ. Βαρθολομαίου!
Κάποια στιγμή, (γύρω στις 7:45) τα ΜΑΤ κατόρθωσαν να μπούν στη πλατεία απο τη Τσαμαδού. Στο Στέκι των Μεταναστών. Εκεί που είμασταν και εμείς. Εκεί όπου δεν υπήρχαν αναρχικοί.
Κατέλαβαν την πλατεία Εξαρχείων! Φοβερή επιτυχία! Τριγύρω στα στενά απλός κόσμος να τους φωνάζει να φύγουν απο την πλατεία και ότι "σκοτώσατε ένα παιδί "
Εκεί κάπου ήμουν κι εγώ, δίπλα σε ένα αστυνομικό.
Τον κοίταξα.
Με κοίταξε.
Κοιτάξαμε και οι δυό μας τη γύρω περιοχή: καπνοί, φωτιές, απανθρακωμένα αυτοκίνητα, κατοικίες και καταστήματα, θρυμματισμένες τζαμαρίες... σκηνικό πολέμου.
Έπειτα, γύρισε, με κοίταξε και πάλι και λίγο πριν να φύγει μου είπε:
"όλοι μας φταίμε"
Κράτησα τη φράση και το βλέμμα του παιδιού (αστυνομικού) αυτού.
_________________________________________
Κατά της 9:οο έφυγα. Αύριο πάλι.
Το θέμα δεν θα τελειώσει εδώ.
Και ξέρετε γιατί δεν θα τελειώσει εδώ;
Διότι η δολοφονία του Αλέξη, του όποιου Αλέξη, είναι απλώς η αφορμή.
Εξάλλου του πρωί του Σαββάτου με ξύπνησε το καθιερωμένο τηλεφώνημα των Πακιστανών για να μου πουν πως ένας ακόμη Πακιστανός έπεσε στο Βοτανικό εξαιτίας της αστυνομίας.
(Δυο νεκροί απο την αστυνομία σε εντελώς διαφορετικά περιστατικά... σημαίνει πολλά)
Και όλα αυτά τα σκάνδαλα, όλη αυτή η ασυδοσία, όλη αυτή η παντελής ανικανότητα χειρισμού οποιασδήποτε κατάστασης, οδηγεί ακριβώς εδώ.
Ναι, οδηγεί στην οχλοκρατία.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα και θα συμβεί και αύριο και μεθαύριο...δεν είναι τίποτα άλλο απο αυτό που ο Λοκ ονομάζει "προσφυγή στον ουρανό"-
η, κατά τον Λοκ, νόμιμη καταφυγή στην πολιτική επανάσταση όταν οι άρχοντες παραβιάσουν το καταπίστευμα και φανούν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξε ο λαός.
Και έχουν φανεί όλοι ανάξιοι.
Θα είναι χυδαίο και μάταιο να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για ίδιον όφελος οποιοδήποτε κόμμα.
Όλοι είναι και είμαστε ένοχοι και συνένοχοι σε αυτή την κατάσταση.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια εθνική συναίνεση.
Εθνική συναίνεση και ένας άνθρωπος στο τιμόνι της χώρας μου παρακαλώ!
Ένας άνθρωπος με γνώση και σύνεση.
_____________________________________
Ραντευβού τη Δευτέρα στις 6:00 στα προπύλαια
Posted by...Afrodite Al Salech at 11:26 π.μ. 0 comments
Ένα μήνυμα
Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008
οταν εκείνοι μιλάνε γιά ζημιές,εμείς μιλάμε γιά ανθρώπινες ζωές
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΣΣΕΣ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
συντροφοι και συντροφισσες του αναρχικου χωρου μην δινετε τροφη στήν προπαγάνδα των ΜΜΕ γιά την ταύτιση του αναρχισμού μέ τό χάος καί τήν καταστροφή
τόν πολίτη καί τόν εργαζόμενο σέ αυτήν τήν στιγμή πού η δίκαιη οργή γιά τήν δολοφονία τού 15χρονου νεαρού από μπάτσο ειδικό φρουρό,τόν θέλουμε μαζί μας
Μήν αφήσετε τόν μπαχαλισμό,τόν χουλιγκανισμό καί τό πλιάτσικο νά αμαυρώσουν τίς ιδέες μας καί τόν δίκαιο ξεσηκωμό μας
Στόχος μας δέν είναι η βασανισμένη μικροεπιχείρηση καί τά αυτοκίνητα απλών πολιτών αλλά τό Κράτος καί τά συμβολά του
ανάληψη ευθύνης γιά αυτό τό μήνυμα από
Αναρχικούς
Αντιεξουσιαστές από
Αθήνα,Αχαϊα καί
Κορινθία
Posted by...The Motorcycle boy at 11:02 π.μ. 1 comments
Συνέντευξη του προέδρου της Ινδικής κοινότητας και του διευθυντή της ελληνο-ινδικής εφημερίδας με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στην Ινδία
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 04, 2008
____________________________________________________________
Με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στην Ινδία έκρινα σκόπιμο να επικοινωνήσω με τον πρόεδρο της ινδικής κοινότητας της Ελλάδας, τον Ganti Maghar καθώς και με τον διευθυντή της ελληνο-ινδικής εφημερίδας Indo-Greek Times, τον κ. Rao Brenda Swan, τόσο για να εκφράσω κι εγώ με τη σειρά μου τη λύπη μου και τη συμπαράστασή μου, όσο και για να ζητήσω τα σχόλια τους για το ιστολόγιο, τα οποία και παραθέτω:
Ganti Maghar: Ήταν αναπάντεχο. Δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο. Κανείς δεν το περίμενε.
Α: Έχετε έρθει σε επαφή με ανθρώπους απο τη Βομβάη;
Ganti Maghar: Ναι, φυσικά. Εξάλλου διατηρώ γραφείο της ναυτιλιακής εταιρείας που διευθύνω, της ship company mariners world wide, δίπλα σε ξενοδοχείο που επλήγει.
Α: Είχατε θύματα;
Ganti Maghar: όχι, όχι ευτυχώς. Κάποιες υλικές ζημιές μόνο.
Α: Ο κόσμος στην Ινδία τι λέει:
Ganti Maghar: Ο κόσμος είναι θυμωμένος με την κυβέρνηση. Όπως γνωρίζετε ο Υπουργός Εσωτερικών αναγκάστηκε σε παραίτηση. Βλέπετε, ήξερε οτι επίκειται τρομοκρατικό χτύπημα αλλά δεν έκανε τίποτα. Φυσικά η αντιπολίτευση το εκμεταλλεύεται αυτό.
Α: κ. Ganti Maghar, γιατί έγινε το χτύπημα αυτό;
Ganti Maghar: Κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς. Μπορεί οι τρομοκράτες να είναι Πακιστανοί αλλά είμαι απολυτως σίγουρος πως δεν εμπλέκεται η Πακιστανική κυβέρνηση. Πρόκειται για κάποια ανεξάρτητη φονταμενταλιστική ομάδα του Πακιστάν η οποία θέλησε να στείλει ένα μήνυμα στον νέο πρόεδρο της Αμερικής, τον Barack Obama.
Α: Ναι, υπήρχαν τα σενάρια αυτά. Για ποιο λόγο όμως επέλεξαν να χτυπήσουν την Ινδία; Ποιές οι σχέσεις Ινδίας - ΗΠΑ;
Ganti Maghar: Οι σχέσεις Ινδίας - Αμερικής είναι εξαιρετικά καλές τελευταία. Μάλιστα πριν λίγους μήνες υπεγράφη ενα σύμφωνο σχετικα με την πυρηνική ενέργεια. Προφανώς αυτό έχει ενοχλήσει πολλούς.
Α: Και τώρα; Τι περιμένετε τώρα;
Ganti Maghar: Τίποτα. Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει εκ νέου χτύπημα. Η Ινδία είναι δυνατή χώρα. Δεν μπορούν να βλάψουν την οικονομία της. Κοιτάξτε, έχω ναυτιλιακή εταιρεία. Γνωρίζω αρκετά καλά την οικονομία και τις διακρατικές σχέσεις της Ινδίας. Καμία φονταμενταλιστική μουσουλμανική οργάνωση δεν μπορεί να βλάψει την Ινδία.
Α: Το εύχομαι ολόψυχα. Σας ευχαριστώ.
Ganti Maghar: Εγώ σας ευχαριστώ.
Απο την εκδήλωση του Ιδρύματος Ευρωπαϊκών Ερευνών Δ. Τσάτσος σε συνεργασία με την ινδική κοινότητα με θέμα ¨Το ζήτημα των ανέγγιχτων. Η αναζήτηση της κοινωνικής ισότητας" 
Απο την εκδήλωση του Ιδρύματος Ευρωπαϊκών Ερευνών Δ. Τσάτσος σε συνεργασία με την ινδική κοινότητα με θέμα ¨Το ζήτημα των ανέγγιχτων. Η αναζήτηση της κοινωνικής ισότητας" 
Απο την εκδήλωση του Ιδρύματος Ευρωπαϊκών Ερευνών Δ. Τσάτσος σε συνεργασία με την ινδική κοινότητα με θέμα ¨Το ζήτημα των ανέγγιχτων. Η αναζήτηση της κοινωνικής ισότητας"Α: κ. Rao Swan, θα ήθελα το σχόλιο σας ως δημοσιογράφος, σχετικά με τα αποτρόπαια γεγονότα στην Ινδία.
Rao Swan: Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Το 1993 τρομοκρατικές οργανώσεις χτύπησαν τη Βομβάη και σκοτώθηκαν 193 άτομα. Το 2005, ομοίως, με θύματα 250 ανθρώπους. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν μουσουλμανικές οργανώσεις.
Α: Τίθεται θρησκευτικό ζήτημα στην Ινδία;
Rao Swan: Όχι. Όχι, Είμαι κατηγορηματικός. Στην Ινδία το 12% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Μάλιστα πρόκειται για Dalit που έχουν προσχωρήσει στον μουσουλμανισμό.
Α: Για ποιό λόγο; Πείτε μας αν θέλετε λίγα περισσότερα για το ζήτημα των Dalit.
Rao Swan: Στην ινδουιστική ιεραρχία, το σύστημα καστών, η τελευταία κάστα ιεραρχικά είναι οι Dalit, ή αλλιώς "ανέγγιχτοι". Η κάστα αυτή ιστορικά συνδέεται με επαγγέλματα
"μολυσματικά" , όπως ο καθαρισμός τουαλετών με τα χέρια. Σήμερα υπάρχουν 250 εκατομμύρια Dalit. Εγώ είμαι Dalit. Οι Dalit στην Ινδία αποκλείονται απο την κοινωνική ζωή της Ινδίας, δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στους ναούς, να πάνε σχολείο, και κατοικούν σε απομονωμένες περιοχές , σε συγκεκριμένους καταυλισμούς μακριά από πόλεις και χωριά που διαμένουν οι ανώτερες κάστες. Το όνομα "ανέγγιχτοι" προκύπτει από μια συγκεκριμένη πρακτική: τους Dalit οι ανώτερες κάστες δεν επιτρέπεται ούτε να τους αγγίζουν. Για να ξεφύγουν λοιπόν από τη μοίρα των Dalit, αρκετοί καταφεύγουν στην αλλαγή θρησκεύματος. Έτσι εξηγείται το υψηλό νούμερο των μουσουλμάνων στην Ινδία (100 εκ.)
Α: Οι Ινδοί στην Ελλάδα διατηρούν αυτή τη διαστρωμάτωση; Πόσοι απο αυτούς είναι Dalit;
Rao Swan: Στην Ελλάδα υπάρχουν γύρω στους 17 χιλιάδες Ινδοί. Το 60 % αυτών είναι Dalit. Οι ανώτερες κάστες προσπαθούν να διατηρήσουν την ιεράρχιση, αλλά είναι γελοίο. Δουλεύουμε στις ίδιες χαμηλού επιπέδου δουλειές.
Α: Πολύ ενδιαφέροντα και πολύ λυπηρά όλα αυτά. Τα είχατε θίξει και στο παρελθόν στην εκδήλωση που κάνατε σε συνεργασία με το Ίδρυμα Δ. Τσάτσου. Ελπίζω να κατορθώσετε και φέτος να οργανώσετε μια ακόμα μεγαλύτερη εκδήλωση ώστε να ενημερωθεί η ελληνική κοινή γνώμη.
Rao Swan: Ναι, πέρσι την άνοιξη είχαμε γιορτάσει την επέτειο γέννησης του καθηγητή Ambedkar , ο οποίος ήταν ο πρώτος συντακτικός νομοθέτης της Ινδίας και μάλιστα ανήκε στην κάστα των Dalit. Οι ομιλητές ήταν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κ Βενιζέλος, ο καθηγητής και μέλος της Επιτροπής για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων του ΟΗΕ, κ. Σισιλιάνος, και άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες Ινδών που ζουν στην Αγγλια, στη Γαλλία και στη Πορτογαλία και ασχολούνται ενεργά με το θέμα των Dalit. Ενώ ήρθαν συμπατριώτες μου απο όλα τα μέρη της Ελλάδας. Ήταν η πρώτη φορά που οργανώσαμε κάτι τέτοιο. Ελπίζω να τα καταφέρουμε και φέτος.
Rao Swan
Rao Swan: Ομάδες των Ταλιμπάν που εδρεύουν στο Πακιστάν.
Α: Δηλαδή το Πακιστάν;
Rao Swan: Όχι επίσημα. Το ίδιο το κράτος του Πακιστάν είναι συχνά θύματα αυτών. Πρόκειται για αυτόνομες οργανώσεις που ίσως βέβαια να έχουν δεσμούς με μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν. Πιστεύω πως είναι οι ίδιες ομάδες που ωθούνται απο τις μυστικές υπηρεσίες στο να δημιουργούν προβλήματα στο Κασμίρ.
Α: Ενδεχομένως δηλαδή να εμπλέκεται η κυβέρνηση του Πακιστάν;
Rao Swan: Όχι επίσημα. Κοιτάξτε, η Ινδία πριν 6 μήνες προέβει σε μια συμφωνία με τις ΗΠΑ βάσει της οποίας μπορεί να παράγει πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς. Την ίδια συμφωνία προσπάθησε να κάνει και το Πακιστάν. Δεν τα κατάφερε όμως. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε, δυσαρέστησε το Πακιστάν.
Α: Οπότε τίθεται θέμα με το Πακιστάν.
Rao Swan: Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως με τους Πακιστανούς μιλάμε και είναι το ίδιο θυμωμένοι και στεναχωρημένοι με αυτό που έγινε. Κάποιες ομάδες αμόρφωτων ανθρώπων μη γνωρίζοντας άλλους τρόπους καταφεύγουν στη βία. Διαφορετικά θα ακολουθούσαν το δρόμο της ειρήνης. Η Ινδία πάντα ακολουθούσε μετριοπαθή στάση και δεν προκαλούσε. Οι Ινδοί είναι ανεκτικοί άνθρωποι, όμως μέχρι πιο σημείο; Έως πότε θα ανέχονται;
Α: Σας ευχαριστώ πολυ.
Rao Swan: Εγώ σας ευχαριστώ.
Posted by...Afrodite Al Salech at 11:01 μ.μ. 0 comments
Τι συμβαίνει στο Καστέλι της επαρχίας του Κισσάμου στα Χανιά Κρήτης ;
_______________________________________________________________
Τα πραγματικά γεγονότα σύμφωνα με τη μαρτυρία έχουν ως εξής:
Μια ομάδα αλλοδαπών (16) από το Σουδάν που εργάζεται εποχιακά στο μάζεμα της ελιάς στο Καστέλι, με μισθό 10- 30 ευρώ τη μέρα και διαμονή σ' ένα άθλιο κτίριο, μαύρη εργασία φυσικά, εχθές τα μεσάνυχτα έπεσε θύμα μιας ομάδας ελλήνων (20-25), ενδεχομένως μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης, οι οποίοι εισέβαλαν στο χώρο όπου κοιμόντουσαν οι Σουδανοί και τους ξυλοκόπησε.
Οι Σουδανοί κατάφεραν να τους αποκρούσουν.
Μετά απο δύο ώρες η ομάδα αυτή των ελλήνων επέστρεψε ενισχυμένη και ακολούθησε βίαιη σύγκρουση.
Παρόλ' αυτά οι Σουδανοί κατόρθωσαν να πιάσουν πέντε έλληνες και να τους οδηγήσουν στην Αστυνομία.
Η Αστυνομία αφού προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων, αποφάσισε πως δεν συντρέχει λόγος προφυλάκισης και ελευθέρωσε τους "εισβολείς".
Την επομένη το πρωί, η Αστυνομία πήγε στο κατάλυμα των Σουδανών και απαίτησε την απομάκρυνσή τους τόσο απο το χώρο αυτόν όσο και απο τη Κρήτη.
Όπως πληροφορούμαι, αρκετά παιδιά έρχονται με καράβι απο τη Κρήτη και θα βρίσκονται στην Αθήνα τα ξημερώματα.
Εάν δεν με απατά η μνήμη μου, πέρσι τέτοιο καιρό οι συνεργάτες της εκπομπής ΕΡΕΥΝΑ του Π. Τσίμα έβγαλε στο φως ένα παρόμοιο περιστατικό, στο Καστέλι με Σουδανούς που δούλευαν σε εποχιακή εργασία στο μάζεμα της ελιάς, υπό άθλιες συνθήκες, και έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού απο έλληνες οργανωμένους σε ακροδεξιό κόμμα.
Εάν κάποιος/-α γνωρίζει περισσότερα, ή ενδιαφέρετε να ερευνήσει το ζήτημα, παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου (alsalech@gmail.com
http://afroditealsalech.blogspot.com/)
Ευχαριστώ
Αφροδίτη Αλ Σάλεχ
Posted by...Afrodite Al Salech at 9:32 μ.μ. 1 comments
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΩΝ
(ΠΡΟΣΟΧΗ: η τοποθεσία άλλαξε για την Καλλιτεχνική Παρέμβαση της Παρασκευής 5/12/08 και θα γίνει ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ & ΣΙΝΑ αντί ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.)
ΠΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΑΝΕ Σ' ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ;Λένε πως οι κακοί πάνε παντού και ότι όλοιοι καλοί χωράνε... Όλοι και όλες, λοιπόν, καλοί και κακοί, βγείτε για λίγο από το προσωπικόσας κλουβί και ελάτε να μπούμε μαζί σ' ένα μεγάλο κλουβί, να δούμεεπιτέλους που πάμε και πόσοι χωράμε... ¨MIA ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ
ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ¨Διοργάνωση: ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ (Γεγονότων), μια ανεξάρτητη σύμπραξη καλλιτεχνών ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ, Άμεση πολιτιστική δράσηΠροτείνω να υποστηρίξουμε την εκδήλωση αυτή!
____________________________
Εξάλλου, για να πως την αλήθεια, τα γνωρίζω τα παιδιά που το διοργανώνουν και εγγυώμαι για τις προθέσεις τους!
Μεταβιβάστε την πρόσκληση!
Posted by...Afrodite Al Salech at 5:04 μ.μ. 0 comments
