Άνθρωποι από καλαμπόκι

__________________________________________________________________

Με τρομάζει αυτή η έξαρση της βίας.
Όχι, δεν αναφέρομαι στις σπασμένες τζαμαρίες και στις καιόμενες τράπεζες,
στο πλαίσιο κάποιας ακραιφνώς δίκαια οργισμένης πορείας.
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι σε χτυπήματα που έχουν ως αυτοσκοπό το να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές
και να τρομοκρατήσουν πολλές περισσότερες.
Για παράδειγμα, το χτύπημα σε κλούβα των ΜΑΤ τα ξημερώματα με Καλάσνικοφ!

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ ότι κάποιοι οργισμένοι και βαθιά πληγωμένοι φοιτητές πήραν αυθόρμητα τα Καλάσνικοφ και έστησαν καρτέρι σε κλούβα των ΜΑΤ, 5:30 το πρωί, για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία του Αλέξη, για την κοινωνικό -πολιτικο-οικονομική κατάσταση της χώρας, ή για όποιο άλλο δίκαιο αίτημα τους.

Θα σας πω πως το διαβάζω εγώ:

Πριν αρκετά χρόνια μια μεγάλη τρομοκρατική οργάνωση στην Ελλάδα ξεκληρίστηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε. Όμως η οργάνωση αυτή ασκούσε γοητεία σε ένα εξαιρετικά σημαντικό αριθμό ανθρώπων, και μάλιστα τα πρώτα πρώτα χρόνια ασκούσε γοητεία στην πλειονότητα των Ελλήνων, κάποιοι εκ των οποίων είτε επικροτούσαν σιωπηλά,
είτε συμμετείχαν εξ απαλών ονύχων,
είτε κάπως πιο ενεργά δίχως όμως να γνωρίζουν με λεπτομέρειες τη δομή της οργάνωσης.

Τονίζω πως δεν υιοθετώ καμία μανιχαϊστική (κοινώς αξιολογική) ρητορεία.

Όταν έληξε η ιστορία της οργάνωσης, πολλές νύφες μείναν μοναχές.
Σήμερα, ενδεχομένως, κάποιες από τις νύφες αυτές, να θελήσουν να ξαναζωντανέψουν το μύθο ή να δημιουργήσουν εκ νέου μια οργάνωση.

Σας θυμίζω ότι εννέα ημέρες μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, στις
26 /11/1985, η οργάνωση αυτή σε αντίποινα για το στυγερό έγκλημα επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Χίλτον, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας αστυνομικός
και να τραυματιστούν δεκατέσσερις.

Περίεργες συμπτώσεις.

Όχι, δεν απαξιώνω οποιαδήποτε θεωρία περί προβοκάτσιας.
Πράγματι η έξαρση της βίας οδηγεί σε συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.
Μετά από μια κοινωνική εξέγερση, (φανερή ή λανθάνουσα, σε εισαγωγικά ή δίχως εισαγωγικά), τις περισσότερες φορές, οι κοινωνίες κινούνται δεξιόστροφα- το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Κάτι που φυσικά ευνοεί στην παρούσα συγκυρία τη ΝΔ.
Εξάλλου προχθές (21/12/2008) στη Βουλή, κατά τη διάρκεια τη συζήτησης για τον Προϋπολογισμό, ακούστηκε, για πρώτη φορά από την μεταπολίτευση και πέρα, η λέξη "ιδιώνυμο" για τους πάσης φύσεως κουκουλοφόρους και οι αντιδράσεις ήταν από ανύπαρκτες έως θλιβερά περιορισμένες.

Αντιπαρέρχομαι όμως αυτής της θεωρίας.
Σε τελική ανάλυση, εάν είναι ή δεν είναι προβοκάτσια, θα το μάθουμε σύντομα.

Εάν όμως δεν είναι προβοκάτσια, και εάν κάποιοι προσβλέπουν στη δημιουργία τρομοκρατικής οργάνωση π.χ. μιας 6ης Δεκεμβρίου,
τότε τα πράγματα είναι και πάρα πολύ σοβαρά
και πάρα πολύ θλιβερά αλλά και πάρα πολύ κωμικοτραγικά

Είναι πολύ σοβαρά διότι πράγματι οι σημερινές συνθήκες προσομοιάζουν υπό μία έννοια σε εκείνες της μεταπολίτευσης που οδήγησαν στην εμφάνιση της τρομοκρατικής οργάνωσης: ακυβερνησία, ατιμωρησία, καταρρέουσα αριστερά.
Το τρίπτυχο που οδηγεί στην οργανωμένη αυτοδικία.
Παραθέτω απόσπασμα από την συνέντευξη του κ. Τσουκαλά:
" [Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ] επαναλαμβάνονται όμως καταστάσεις όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι η έλλειψη διεξόδων. Η τρομοκρατία έχει πάντα κοινωνικές βάσεις και συγκυριακές αναφορές. Η αδυναμία της πολιτικής να προσανατολίσει τις ομάδες των νέων που βρίσκονται εντελώς στο κενό είναι πιθανό να γεννήσει εξωκοινοβουλευτικές, εξωθεσμικές και βίαιες συμπεριφορές. Δεν το θεωρώ απίθανο. Η έλλειψη διεξόδων είναι πάντοτε η μητέρα και της βίας και της μετατροπής του λαού σε μαινόμενο όχλο."

Από την άλλη πλευρά, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πολλά έχουν αλλάξει στο ζήτημα της τρομοκρατίας. Επιπλέον, δεν ασκεί γοητεία πουθενά και σε κανέναν. Χιλιάδες οι νεκροί, πολλά τα ορφανά.
~
Είναι θλιβερά διότι μια αυθόρμητη έκρηξη των μαθητών απέναντι στην ειδεχθή δολοφονία ενός μαθητή, γίνεται αντικείμενο καπηλείας κάποιας ομάδας φιλόδοξων τύπων.
Το έχω τονίσει πολλές φορές με ποικίλους τρόπους:
Αυτή την κοινωνική έκρηξη δεν πρέπει και δεν θα μπορέσει να την καπηλευθεί κανείς-
ούτε κοινοβουλευτικά κόμματα, ούτε εξωκοινοβουλευτικά,
ούτε οργανώσεις, ούτε οιονεί οργανώσεις,
ούτε εγώ, ούτε εσύ.
Αυτή η κοινωνική έκρηξη είναι συλλογική, ανήκει σε όλους μας
και την οφείλουμε σε αυτό το παιδί που θυσιάστηκε για να ξανοίξουν λίγο τα μάτια μας.
Οφείλουμε να τη διατηρήσουμε, και κυρίως να τη διατηρήσουμε στη ψυχή και στο μυαλό μας ώστε να συνεχίσουμε να βλέπουμε, να ακούμε και να νιώθουμε συλλογικά ...
τώρα που κάναμε την αρχή.
~
Τέλος, είναι κωμικοτραγικά διότι είναι γνωστό πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα:
Ποια είναι αυτή η "Λαϊκή Οργάνωση"; - από το όνομα πάντως διαφαίνεται παντελής άγνοια πολιτικών ορολογιών. Διότι άλλο "λαός" και άλλο "λαϊκός".
Ποια η διακηρυκτική της αρχή;- καμία.
Ποια η προκήρυξη της ; - καμία.
Και εν τέλει, μα ειδοποιεί τηλεοπτική εκπομπή (τη Ζούγκλα) ; Βροντοφωνάζουν όλοι εναντίον της μιντιακής αυτοκρατορίας; και αυτοί οι κύριοι αναλαμβάνουν την ευθύνη του χτυπήματος μέσω τηλεοπτικής εκπομπής;

~

Εύχομαι...
Εύχομαι... οι φόβοι μου να μην βγουν αληθινοί.
Εύχομαι... να κάνουμε κάτι ώστε να αποτρέψουμε να χειρότερα.

~~~~~~~

Θα τελειώσω με κάτι ευχάριστο:

Έχω χαρεί πολύ με αυτές τις συμβολικές καταλήψεις των θεάτρων.
Ιστορικά, το θέατρο προπορεύεται της κοινωνίας,
την οδηγεί, την συμβουλεύει, την προστατεύει.
Τώρα όμως οι ηθοποιοί έχουν ξεχάσει ότι ο πρωτεύων ρόλος τους είναι αυτός του συνομιλητή με την κοινωνία και ότι το Α και Ω μάθημα θεάτρου είναι η εμπειρική κοινωνιολογία,
(ναι, γιατί ένας Αντώνης Καφετζόπουλος από μόνος του δεν μπορεί να καλύψει την βροντερή σιωπή των ηθοποιών που παριστάνουν πως τίποτα δεν συμβαίνει αυτές τις ημέρες, διότι δεν μπορώ να δεχθώ το γεγονός ότι κανένα θέατρο δεν θέλησε να απεργήσει ως ένδειξη πένθους, κανένα Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών δεν σκέφτηκε να προβεί σε κάποια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας, κανένας ηθοποιός από τους πρωτοκλασάτους τουλάχιστον δεν θέλησε να συμμετάσχει ενεργά και επώνυμα στις κινητοποιήσεις)
κι άξαφνα οι ρόλοι αντιστράφηκαν:
Η κοινωνία όρμηξε μέσα στο θέατρο για να το αφυπνίσει!
Και ιδού τα πρώτα δείγματα:
Διαβάζω πως ένας ηθοποιός ο Π. Δεντάκης, συνέταξε και διάβασε στο τέλος της παράστασης μια επιστολή συμπαράστασης, και έπειτα ακολούθησαν και οι λοιποί.
Οκ, τις τελευταίες ημέρες των κινητοποιήσεων.
Δεν πειράζει.. κάλλιο αργά...
Εύγε