Άνθρωποι από καλαμπόκι

Αναδημοσιεύση απο http://afroditealsalech.blogspot.com/

Το Σάββατο το βράδυ, κατά τις 10, με ειδοποιούν για τη δολοφονία του νεαρού παιδιού στα Εξάρχεια.
Λίγο μετά λαβαίνω και το σχετικό μήνυμα για την πορεία της Κυριακής.

Το Σάββατο το βράδυ, μολονότι για άλλη μια φορά θύμωσα και λυπήθηκα και αγανάκτησα , εντούτοις δεν κατέβηκα.
Δεν ανήκω στο είδος των ανθρώπων, μήτε στη γενιά ή στο ηλικιακό φάσμα που ανταποκρίνεται άμεσα σε συλλογικά καλέσματα εκτόνωσης.

Στην πορεία όμως της Κυριακής, κατέβηκα.

Κατέβηκα διότι ήξερα ή θέλησα να πιστέψω πως με την πορεία αυτή θα εκφράζαμε τη συλλογική συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας προς τους γονείς του δολοφονημένου παιδιού.

Κατέβηκα διότι ήξερα ή θέλησα να πιστέψω πως με την πορεία αυτή , εμείς, οι κάτοικοι των Εξαρχείων, θα λέγαμε επιτέλους ένα ηχηρό όχι.
Όχι άλλο.
Φτάνει αυτή η ασυδοσία της αστυνομίας στην περιοχή μας.
Φτάνει αυτό το σκηνικό του γκέτο που στήνεται επί χρόνια από τους ιθύνοντες νους των ΜΜΕ και της πολιτικής,
με αποτέλεσμα οι μεν "φύλακες της τάξης" να πιστεύουν πως εδώ όλα επιτρέπονται διότι είναι άλλωστε το "άβατο" των αναρχικών και οι δε περαστικοί, πάσης ηλικίας και φύλλου, να εκτιμούν επίσης πως εδώ όλα επιτρέπονται για τους ίδιους λόγους.
(Όχι κύριοι, τα Εξάρχεια δεν είναι άβατο, δεν είναι γκέτο.
Είναι μια γειτονιά.
Μια γειτονιά με κατοίκους που μένουν χρόνια στην περιοχή και δεν διανοούνται να την εγκαταλείψουν. Μια γειτονιά με καλλιτέχνες (συγγραφείς, μουσικούς, ζωγράφους), με καθηγητές πανεπιστημίου και φοιτητές, μια γειτονιά με κανονικούς ανθρώπους.
Μένω είκοσι χρόνια στα Εξάρχεια.
Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή γεμάτη ταβερνάκια και μπαράκια.
Το ξέρετε όλοι σας.
Όταν όμως καλλιεργείται η εικόνα μιας περιοχής -άβατο των αναρχικών, τότε ο κάθε αστυνομικός, όταν έρχεται αντιμέτωπος με οποιοδήποτε επεισόδιο, εκτιμά πως μπορεί να παραφερθεί διότι... βρίσκεται στα Εξάρχεια, στο στέκι των κουκουλοφόρων!
Η δολοφονία του Αλέξη μόνο στα Εξάρχεια θα μπορούσε να συμβεί,
διότι μόνο στα Εξάρχεια η αστυνομία πιστεύει πως βρίσκεται σε καθεστώς ατιμωρησίας.)

Έφτασα στο Μουσείο στις 13: 30 μμ, όπου ήταν και το σημείο συνάντησης για την πορεία.
Το κλίμα ήταν το αναμενόμενο.
Χιλιάδες γνώριμες μορφές, εκατοντάδες οι γνωστοί και κάμποσοι οι φίλοι.
Επι τω πλείστον, εξαρχιώτες. Καθηγητές πανεπιστημίου, φοιτητές, συγγραφείς, ζωγράφοι,...
Και μεταξύ αυτών, γονείς και παιδιά. Γονείς που έχουν παιδιά στην ηλικία νεαρού Αλέξη.
Όλοι φανερά προβληματισμένοι.
Και η κοινή φράση που ανταλλάσαμε ήταν... "αυτή τη φορά ξεπέρασαν κάθε όριο" .

Στις 14:30 ανακοινώνεται η έναρξη της πορεία προς τη ΓΑΔΑ.
Η κατάσταση είναι ήρεμη και ελεγχόμενη.

Όταν περάσαμε το Πεδίο του Άρεως, στα δεξιά άρχισαν να εμφανίζονται κάποιοι λίγοι "αντιεξουσιαστές", όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται.
Αρχίζουν να σπάνε βιτρίνες.
Λίγο αργότερα κάνουν την εμφάνιση τους και τα ΜΑΤ (ή όπως αλλιώς αποκαλούνται). Ήταν η ώρα 3 το μεσημέρι. Στο λεπτό αρχίζουν να πετάνε χημικά.
Πολλά χημικά, υπερβολικά πολλά χημικά, και υπερβολικά ισχυρά χημικά, δεδομένων των περιστάσεων.

(Τα μάτια μου καίνε ακόμα και δεν αναπνέω καλά, όπως πολλοί άλλοι, υποθέτω.
Βλέπετε, δεν κατεβήκαμε στην πορεία με τα απαιτούμενα αξεσουάρ διότι πολύ απλά δεν κατεβήκαμε στην πορεία για να κάνουμε φασαρίες. Και ουδείς εξ ημών πίστεψε ποτέ πως θα μας επιτεθούν εν ψυχρώ τα ΜΑΤ.)

Απο κεί και πέρα... το χάος.
Αναρχικοί και ΜΑΤ, και στη μέση οι απλοί πολίτες.

Δεν καταλάβαινα και εξακολουθώ!
Τα ΜΑΤ αντιδρούσανε ωσάν να είχαν να αντιμετωπίσουν οδομαχίες μεταξύ χούλιγκανς του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ.
Ωσάν να μην ήταν οι απλοί πολίτες η πλειονότητα της πορείας ,
ωσάν να μην είχε προηγηθεί η δολοφονία του νεαρού Αλέξη,
ωσάν ο δολοφόνος να μην ήταν εντολοδόχος της αστυνομίας,
ωσάν να μην είχαν καμία ευθύνη οι φύλακες του νόμου και της τάξης για τα όσα λάμβαναν χώρα.

Διαλύσανε τη συνοχή της πορείας με το γνωστό τρόπο της κατάτμησης:
Πετάνε χημικά στη μέση της πορείας, διαρρηγνύεται η πορεία καθώς άλλοι τρέχουν προς τα πάνω και άλλοι προς τα κάτω. Μια ομάδα των ΜΑΤ καταλαμβάνει το μεσαίο χώρο. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται το ίδιο στο ένα απο τα δύο μέρη της πορείας, κ.ο.κ.

Κάπου εκεί άρχισαν και οι μολότωφ των αναρχικών.

Ημουν στο μπροστινό κλιμάκιο.
Είδα τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον Γ. Μπανιά και πήγα κοντά του. Του είπα πως ήμουν μόνη και ρώτησα εάν θα μπορούσαν να μείνω μαζί τους, μια και το δικό μου κόμμα ήταν απόν.
Κάπως έπρεπε κι εγώ να προστατευτώ. Διότι από την πορεία δεν θα έφευγα.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Φτάσαμε κοντά στο Παναθηναϊκό στάδιο.
(τι ειρωνεία! ο νεαρός Αλέξης το προηγούμενο βράδυ, είχε κατέβει με τους φίλους του στα Εξάρχεια για να γιορτάσει τη νίκη της ομάδας του, του Παναθηναϊκού. Αλήθεια, τα ποδοσφαιρικά σωματεία θα κάνουν κάτι;)

Λίγο πιο πάνω το οδόφραγμα των ΜΑΤ.
Δεξιά κι αριστερά , στα στενά, άλλα ΜΑΤ.
Στη μέση εμείς και παντού χημικά.
Μας είπαν πως δεν θα περάσουμε. Κανείς δεν θα φτάσει στη ΓΑΔΑ.
Γιατί κύριοι; Τι είναι η ΓΑΔΑ; Το Βατικανό είναι η ΓΑΔΑ;

Μας εξώθησαν στα στενά του Λυκαβηττού.
Τα ΜΑΤ να μας περιμένουν κρυμμένα στα στενά. Παντού χημικά.
Και φυσικά παντού αναρχικοί, οι οποίοι βέβαια ξεπέρασαν κάθε όριο στις βιαιοπραγίες και τους βανδαλισμούς.
Έτσι γίνεται όμως συνήθως. Οι αναρχικοί βιαιοπραγούν. Ειδάλλως δεν θα ονομάζονταν αναρχικοί.
Και όταν η αστυνομία απαντά βίαια, βιαιοπραγούν με περισσή οργή.
Η βία οδηγεί στη βία- κλασσικά σχήματα.
Εάν το κράτος είχε αντιληφθεί την οργή του κόσμου θα είχε δώσει εντολή στις αστυνομικές δυνάμεις να κρατήσουν χαμηλούς τόνους.
Ναι, φυσικά, θα καταστρέφονταν κάποιες περιουσίες.
Θα τις πλήρωνε στη συνέχεια το κράτος.
Ένα ελάχιστο αντίτιμο για τη εν ψυχρώ δολοφονία ενός εφήβου.
Με την πέρα απο κάθε προηγούμενο βίαιη αντίδραση της αστυνομίας τι καταφέρανε; Καταστράφηκαν πολύ περισσότερες περιουσίες.
Και ας μην βαυκαλίζονται κάποιοι με την ιδέα οτι ο απλός κόσμος καταδικάζει τα γεγονότα και δικαιώνει την κυβέρνηση (και τα λοιπά κόμματα).
Απλός κόσμος ήμασταν και εμείς εκεί.
Και οι γονείς του Αλέξη, απλός κόσμος είναι.

Καταλήξαμε, στη πλατεία Εξαρχείων.
Η Νύχτα του Αγ. Βαρθολομαίου!
Κάποια στιγμή, (γύρω στις 7:45) τα ΜΑΤ κατόρθωσαν να μπούν στη πλατεία απο τη Τσαμαδού. Στο Στέκι των Μεταναστών. Εκεί που είμασταν και εμείς. Εκεί όπου δεν υπήρχαν αναρχικοί.

Κατέλαβαν την πλατεία Εξαρχείων! Φοβερή επιτυχία! Τριγύρω στα στενά απλός κόσμος να τους φωνάζει να φύγουν απο την πλατεία και ότι "σκοτώσατε ένα παιδί "
Εκεί κάπου ήμουν κι εγώ, δίπλα σε ένα αστυνομικό.
Τον κοίταξα.
Με κοίταξε.
Κοιτάξαμε και οι δυό μας τη γύρω περιοχή: καπνοί, φωτιές, απανθρακωμένα αυτοκίνητα, κατοικίες και καταστήματα, θρυμματισμένες τζαμαρίες... σκηνικό πολέμου.
Έπειτα, γύρισε, με κοίταξε και πάλι και λίγο πριν να φύγει μου είπε:
"όλοι μας φταίμε"

Κράτησα τη φράση και το βλέμμα του παιδιού (αστυνομικού) αυτού.
_________________________________________

Κατά της 9:οο έφυγα. Αύριο πάλι.
Το θέμα δεν θα τελειώσει εδώ.

Και ξέρετε γιατί δεν θα τελειώσει εδώ;
Διότι η δολοφονία του Αλέξη, του όποιου Αλέξη, είναι απλώς η αφορμή.
Εξάλλου του πρωί του Σαββάτου με ξύπνησε το καθιερωμένο τηλεφώνημα των Πακιστανών για να μου πουν πως ένας ακόμη Πακιστανός έπεσε στο Βοτανικό εξαιτίας της αστυνομίας.
(Δυο νεκροί απο την αστυνομία σε εντελώς διαφορετικά περιστατικά... σημαίνει πολλά)
Και όλα αυτά τα σκάνδαλα, όλη αυτή η ασυδοσία, όλη αυτή η παντελής ανικανότητα χειρισμού οποιασδήποτε κατάστασης, οδηγεί ακριβώς εδώ.
Ναι, οδηγεί στην οχλοκρατία.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα και θα συμβεί και αύριο και μεθαύριο...δεν είναι τίποτα άλλο απο αυτό που ο Λοκ ονομάζει "προσφυγή στον ουρανό"-
η, κατά τον Λοκ, νόμιμη καταφυγή στην πολιτική επανάσταση όταν οι άρχοντες παραβιάσουν το καταπίστευμα και φανούν ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους έδειξε ο λαός.

Και έχουν φανεί όλοι ανάξιοι.
Θα είναι χυδαίο και μάταιο να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για ίδιον όφελος οποιοδήποτε κόμμα.
Όλοι είναι και είμαστε ένοχοι και συνένοχοι σε αυτή την κατάσταση.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια εθνική συναίνεση.

Εθνική συναίνεση και ένας άνθρωπος στο τιμόνι της χώρας μου παρακαλώ!
Ένας άνθρωπος με γνώση και σύνεση.

_____________________________________

Ραντευβού τη Δευτέρα στις 6:00 στα προπύλαια