κάτι πάει στραβά
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008
ένα ανέκδοτο
Στον παράδεισο οργανώνονται εκδρομές στην κόλαση. Πάει κ ο φίλος μας και περνά άψογα. Γυναίκες, σάουνες, μπαρ, φαγοπότια, τζόγος τρέλα. Ζητά από το θεό να τον στείλει εκεί μόνιμα. Τον ρωτά ο θεός: Είσαι σίγουρος παιδί μου; Τόση προσπάθεια στη ζωή σου για να καταλήξεις στην κόλαση. Αλλά εκείνος επέμενε. Έρχεται η μέρα να φύγει και στις έξι περνά ένα κάρο, τον παίρνει και τον πετά στην κόλαση, όπου τον βάζουν να σκάβει σκατά. Μετά από μία εβδομάδα αγανακτεί και μιλά με το διάβολο, ο οποίος του λέει: Ναι φίλε μου, αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τουρίστα και μετανάστη.
Κάτι πάει στραβά, αλλά δεν ξέρω τι
Εντάξει είμαι λίγο βαρεμένη και το χρόνο που έκανα erasmus πέρναγα μαθήματα, πήγαινα σε γενικές συνελεύσεις και έκανα «ανταπόκριση» στους γερμανούς ομοϊδεάτες μου για το τι συνέβαινε στην Αθήνα (έλειπα βλέπετε το 2005-06). Το πανεπιστήμιο που ήμουν, ήταν ένα μεγάλο επαρχιακό πανεπιστήμιο που καμία σχέση δεν είχε με το Πάντειο. Οι βιβλιοθήκες ήταν τόσες πολλές που μπερδευόσουν, οι καθηγητές ήταν εκεί με ωράρια γραφείου, υπήρχαν μαθήματα που ο καθηγητής έβαζε τρεις τέσσερεις υποχρεωτικές εργασίες και στους 200 φοιτητές και τις διόρθωνε, υπήρχαν απεριόριστα τμήματα δωρεάν ξένων γλωσσών και πολλά άλλα που σε έκαναν να νοιώθεις πως το κέντρο του πανεπιστημίου είσαι εσύ. Δεν πιστεύω πως σε όλα τα πανεπιστήμια στη Γερμανία είναι τόσο καλή η κατάσταση, ούτε πως όλα τα ελληνικά είναι τόσο χαώδη όσο το δικό μου. Τη χρονιά που ήμουν εκεί οι γερμανοί φοιτητές διεκδικούσαν το δικαίωμα σε δωρεάν εκπαίδευση. Βέβαια εκεί αγοράζεις τα βιβλία, αλλά όπως είπα και παραπάνω οι βιβλιοθήκες στις περισσότερες περιπτώσεις αρκούν και οι καθηγητές συνήθως εκδίδουν σημειώσεις. Στο κρατίδιο που ήμουν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (ναι η Γερμανία έχει παρατάξεις που αντιστοιχούν σε κόμματα ακριβώς όπως εδώ) ήταν κατά των διδάκτρων. Η γενική συνέλευση είχε κάπως έτσι. Για να μπούμε δείξαμε το πάσο μας και απ έξω πουλούσε ο σύλλογος φοιτητών σάντουιτς για να μην μπαινοβγαίνουμε. Ασφυκτιούσαμε στην πιο μεγάλη και επίσημη αίθουσα του πανεπιστημίου και δεν ακουγόταν ψίθυρος, ούτε κανείς κάπνιζε (δεν έχω τίποτα κατά του καπνού, αλλά στη σχολή υπάρχουν φορές που μετά τη δεύτερη ώρα συνέλευσης δε βλέπεις τίποτα). Το προεδρείο του συλλόγου είχε ετοιμάσει μια παρουσίαση για τα δίδακτρα και για κάποια άλλα ζητήματα. Αφού τελείωσαν οι παρουσιάσεις, υπήρξαν απορίες και λίγες φωνές και στο τέλος έγινε η ψήφιση των προτάσεων.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη για την άψογη λειτουργία του φοιτητικού συλλόγου στη Γερμανία. Εγώ (ο τουρίστας) είχα θαμπωθεί από την οργάνωσή τους μεν, για παράδειγμα κάθε τμήμα είχε δικό του φοιτητικό σύλλογο και αυτός στα γραφεία του είχε κάθε είδους σημείωση και βιβλία για να βγάλεις φωτοτυπία, τη στιγμή που εδώ θεωρείται «ξεπούλημα ψήφων» να μοιράζεις σημειώσεις. Επίσης στο ψηφοδέλτιο ψήφιζες άτομα για κάθε συγκεκριμένη θέση, ενώ στο Πάντειο, τα ψηφοδέλτια είναι γενικά και μετά οι παρατάξεις αποφασίζουν ποιος θα σε αντιπροσωπεύει. Ωστόσο οι γερμανικές παρατάξεις πάλευαν για την αύξηση της συμμετοχής στις φοιτητικές εκλογές και στόχος τους μάλιστα ήταν να ξεπεράσουν το 20%. Για αυτό λέω πως κάτι πρέπει να πήγαινε στραβά, για να έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των φοιτητών.
Βέβαια δεν είχα ακούσει ποτέ για περιπτώσεις, όπως σε συγκεκριμένα τμήματα στη σχολή που η επικρατούσα παράταξη, που παρουσιάζεται ως τοποτηρητής της δημοκρατίας και υπερασπιστής της ακαδημαϊκής ελευθερίας, έχει λίστες και δίνεις λευκή κόλλα και παίρνεις δέκα. Πιο συγκεκριμένα έχω πετύχει στο τρένο σιχαμένο, λαϊκό δαπίτη με καδένα, να περηφανεύεται σε υποψήφιο μέλος, πόση ώρα του πήρε να περνά τα δεκάρια με τόσο μεγάλη λίστα ψηφοφόρων που είχε. Δε θα τον πίστευα αν φίλη μου από το ίδιο τμήμα δε δεχόταν τηλεφώνημα με την ερώτηση, ποιο μαθηματάκι έχει για πτυχίο, να το φροντίσουν. (εντελώς άσχετο αλλά, ο πρύτανης της σχολής είναι καθηγητής σε αυτό το τμήμα). Επίσης δεν είχαν προβλήματα του τύπου, δε γίνεται το διοικητικό συμβούλιο για να πάρει αποφάσεις, αν δε συμφέρει τη μία παράταξη και σχετικά. Ούτε έκλεινε κανείς τη σχολή με την πρόφαση του αγωνιστικού πλαισίου τάδε, το οποίο είχε παρθεί είτε σε άλλη σχολή, είτε πριν από δύο μήνες και ενώ είχαν μεσολαβήσει άλλες γενικές συνελεύσεις. Τέλος δε θα έβλεπες το παράδοξο των τριών γενικών συνελεύσεων την εβδομάδα, όπως εδώ, που ο καθένας συγκαλεί συνέλευση και μετά τσακωνόμαστε ποια εκφράζει καλύτερα τους φοιτητές.
Όσο ήμουν εκεί έγινε κατάληψη και αποχή από τα μαθήματα. Η κατάληψη για δύο μόνο εβδομάδες αφορούσε τη σχολή στο σύνολό της. Τις υπόλοιπες εβδομάδες, κανένα δίμηνο και βάλε, είχαν μπλοκάρει τα διοικητικά κτίρια με τη λογική, πως η δική τους κακοδιαχείριση έχει οδηγήσει το πανεπιστήμιο στην ανάγκη για δίδακτρα. Όταν έληξε η κατάληψη της σχολής μάλιστα, κάποιοι που διαφωνούσαν, έστησαν σκηνή και ζούσαν έξω από το εστιατόριο ενώ παράλληλα οργάνωναν διάφορες δράσεις ευαισθητοποίησης εμάς των υπολοίπων. Δηλαδή ναι μεν σεβάστηκαν την ήττα τους, αλλά δεν παρέδωσαν και τα όπλα.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το δημοκρατικό έλλειμμα στις σχολές ούτε αν σας απασχολεί. Πάντως ο νόμος στην Ελλάδα πέρασε στη χειρότερη δυνατή μορφή, ενώ στο κρατίδιο που ήμουν εγώ δεν εφαρμόστηκαν ακόμη τα δίδακτρα. Πιστεύω πως οι αγώνες γίνονται για να κερδίζονται, όχι για να αλλάζουν οι εκλογικές ισορροπίες ούτε για να ηρωποιούμαστε μεταξύ μας. Επίσης οι φοιτητές δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο με κοινά συμφέροντα, οπότε πρέπει να αναλογιστούμε ποιους συμφέρει αυτό το διαρκές «όχι, να μην αλλάξει τίποτα».
Τώρα αν δούμε και την παρούσα κατάσταση αντιμετώπισης του μαζικού αγώνα που ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του μαθητή, δε θα βρούμε και πολλές αλλαγές. Στο Πάντειο τουλάχιστον, η σχολή έκλεισε για δύο μέρες χωρίς απόφαση καμίας γενικής συνέλευσης. Όταν αυτή έγινε η κατάληψη τερματίστηκε γιατί υπήρχαν τρία πλαίσια που υποστήριζαν την κατάληψη και ένα που ήθελε το πανεπιστήμιο ανοικτό. Ίσως τα παιδιά που είναι τώρα στο Λύκειο να πράξουν κάτι διαφορετικά από όσα κάναμε εμείς, αλλά το βλέπω απίθανο.
Posted by...athenian girl at 4:34 μ.μ.
