Νueva Canciόn Chilena - το χιλιάνικο Νέο Κύμα
Πέμπτη, Ιανουαρίου 11, 2007
Το μουσικό κίνημα που έγινε παγκοσμίως γνωστό
ως Nuena Canciόn Chilena (χιλιάνικο Νέο Κύμα)
γνώρισε την ακμή του στη Χιλή τη δεκαετία 1964-1973
και, στη συνέχεια, έγινε παγκόσμια γνωστό στα χρόνια της εξορίας.
Οι ρίζες του χιλιάνικου Νέου Κύματος
ως Nuena Canciόn Chilena (χιλιάνικο Νέο Κύμα)
γνώρισε την ακμή του στη Χιλή τη δεκαετία 1964-1973
και, στη συνέχεια, έγινε παγκόσμια γνωστό στα χρόνια της εξορίας.
Οι ρίζες του χιλιάνικου Νέου Κύματος
Το χιλιάνικο Νέο Κύμα ουσιαστικά γεννήθηκε στην Αργεντινή από τον Αταουάλπα Γιουπάνκι, ο οποίος ερεύνησε και δημιούργησε φολκλορική μουσική βασισμένη στις μουσικές των ιθαγενών της χώρας του. Απ’ αυτόν εμπνεύστηκαν δυο μεγάλες γυναίκες μουσικοί της Χιλής, η Βιολέτα Πάρρα και η Μαργκότ Λογιόλα, που έθεσαν τις βάσεις για τη δημιουργία της Νουέβα Κανσιόν.
Η Μαργκότ Λογιόλα, σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια, μελέτησε τη δεκαετία του 1950 τη μουσική των Μαπούτσε και των ιθαγενών του νησιού τού Πάσχα, δυο μουσικά ρεύματα εντελώς διαφορετικά από τα συνηθισμένα της Χιλής. Αργότερα δίδαξε αυτή τη μουσική στο Πανεπιστήμιο της Χιλής και στο Ινστιτούτο Μουσικών Ερευνών. Ίδρυσε δύο πρωτοπόρα μουσικά σχήματα, αρχικά τους Μιγιαράι και αργότερα τους Κουνκουμέν με επικεφαλής τον Ρονάλντο Αραγκόν και μέλος τον Βίκτορ Χάρα.
Ψυχή όμως του Νέου Κύματος ήταν η Βιολέτα Πάρρα, η οποία τη δεκαετία του 1950 μελέτησε τη μουσική των αγροτών του νότου της Χιλής, των καμπεσίνος.
Τότε, η ολιγαρχία, μέσω του ραδιοφώνου, ήθελε να περάσει ως εθνική κουλτούρα τα τραγούδια των ραντσέρος (ιδιοκτητών γης), μια μουσική αντιδραστική, που υμνεί τους πλούσιους γαιοκτήμονες και φαλλοκρατική, με τον άντρα αφέντη και τη γυναίκα υποταγμένη. Η Βιολέτα πίστευε ότι η μουσική δεν είναι δείγμα εθνικής υπερηφάνειας αλλά επικοινωνία με τον εαυτό μας. Στράφηκε προς τη μουσική των απλών χωρικών γιατί πίστευε ότι οι μεγάλες πόλεις, και κυρίως οι πρωτεύουσες, ήταν διεφθαρμένες από την κουλτούρα των γιάνκις. Στα τραγούδια της επικρατεί μια θαυμάσια ισορροπία ανάμεσα στο απλό και το σύνθετο και κατάφερε να δώσει μια φοβερή ώθηση στο λαϊκό φολκλορικό τραγούδι. Τα τραγούδια της (πιο γνωστό το Gracias a la Vida) θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νεοφολκλορικά και ήταν η πιο έντεχνη μορφή του χιλιάνικου τραγουδιού. Κατάφερε να βάλει στα απλά τραγούδια των καμπεσίνος τη χροιά της κοινωνικής επανάστασης εκείνων των χρόνων.
Η επίδραση των παρισινών καφέ
Το 1960 η Βιολέτα Πάρρα με τα δυο παιδιά της, τον Άνχελ και την Ισαμπέλ, μετά από ένα συνέδριο των κομουνιστικών νεολαιών στη Φινλανδία, εγκαθίστανται στο Παρίσι. Η ίδια δίνει συναυλίες και τα παιδιά σπουδάζουν μουσική. Παράλληλα, συμμετέχουν σε διεθνείς μουσικές συναντήσεις σε διάφορα καφέ που ανθίζουν στην ακμή της γαλλικής Νουβέλ Βαγκ. Εκεί συνειδητοποιούν ότι το χιλιάνικο φολκλόρ είναι αρκετά περιορισμένο και ότι πρέπει να αναζητήσουν νέες μορφές κυρίως από τη μουσική των Άνδεων.
Τότε ο Σαλβαδόρ Αγιέντε τους καλεί στη Χιλή για να λάβουν μέρος στην προεκλογική καμπάνια του 1964. Δέχονται την πρόσκληση, οι εκλογές χάνονται, αλλά γεννιέται το Νέο Κύμα.
Η «Παρέα των Πάρρα»
O Άνχελ και η Ισαμπέλ Πάρρα ιδρύουν το 1964 στο κέντρο του Σαντιάγο την «Παρέα των Πάρρα» (Peña de los Parra), ένα εργαστήρι μουσικής δημιουργίας και άλλων μορφών τέχνης. Εκεί μαζεύονται αρκετοί μουσικοί, ψάχνουν νέες φόρμες έκφρασης, μελετούν τη μουσική των Άνδεων και βάζουν στο έντεχνο τραγούδι τα μουσικά όργανα των ιθαγενών της περιοχής (Αϊμάρα, Μαπούτσε και Κέτσουα) τσαράγκο, κένα και σαμπόνια. Επίσης χρησιμοποιείται το κουάτρο (Εκουαδόρ) και το καχόν (Περού).
Μια, δυο, τρεις… πολλές «παρέες»
Ακολούθησε ένα κύμα από «παρέες» στη Χιλή με κυριότερες την «παρέα της Αρχιτεκτονικής» του Βαλπαραΐσο, με τμήματα μουσικής και χορού όπου γεννήθηκαν οι Κιλαπαγιούν και την «παρέα του Πολυτεχνείου» του Σαντιάγο, όπου γεννήθηκαν οι Ίντι Ιλιμάνι (Inti Illimani) και δίδασκε μουσική ο Βίκτορ Χάρα. Το Νέο Κύμα έχει πια γεννηθεί. Έχει τους δημιουργούς της, τους ερμηνευτές της, τα μουσικά της όργανα, ακόμα και την ενδυμασία της, το πόντσο, που το γνωρίζουμε από τα εξώφυλλα των άλμπουμ του. Τα χρόνια 1965-1970 θεωρούνται η χρυσή εποχή του Νέου Κύματος, με τραγουδιστές τον Βίκτορ Χάρα, την Βιολέτα Πάρρα, τον Άνχελ Πάρρα και τον Ρονάλντο Αραγκόν, συγκροτήματα τους Ίντι Ιλιμάνι και τους Κιλαπαγιούν και μεγάλους συνθέτες τους Λουίς ΄Αβνις, Πατρίσιο Μανς, Οράσιο Σαλίνας και Σέρχιο Ορτέγα. Τον Μάρτιο του 1967 το Νέο Κύμα έχει την πρώτη μεγάλη απώλεια: αυτοκτονεί για αισθηματικούς λόγους η Βιολέτα Πάρρα.
Το Νέο Κύμα ως η μουσική έκφραση της Λαϊκής Ενότητας
Στα χρόνια εκείνα δημιουργείται η Λαϊκή Ενότητα (Unidad Popular) και το Νέο Κύμα γίνεται η μουσική της έκφραση από το 1967 ως το 1973. Ο Σέρχιο Ορτέγα συνθέτει το Venceremos (Θα νικήσουμε) και το El pueblo unido jamάs serά vencido (Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος), που γίνονται οι ύμνοι της. Το Νέο Κύμα εκφράζει πλέον τον πολιτικό τρόπο σκέψης της Λατινικής Αμερικής εκείνη την εποχή. Ο Βίκτορ Χάρα συνθέτει δύο τραγούδια με έντονη αριστερή πολιτική χροιά, «Το δικαίωμα να ζεις ειρηνικά» για τον πόλεμο του Βιετνάμ και το «Τι χαρούμενες είναι οι εργάτριες».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 γράφονται και λαϊκές καντάτες, όπως η «Λαϊκή καντάτα για τη Σάντα Μαρία του Ικίκε» από τον Λουίς ΄Αβνις, που αναφέρεται στη σφαγή 3.600 μεταλλωρύχων στο σχολείο της Σάντα Μαρία του Ικίκε κατά τη διάρκεια της μεγάλης απεργίας το 1907. Ο Άνχελ Πάρρα γράφει το «Ορατόριο για τον λαό».
Μετά την εκλογική νίκη του 1970, το Νέο Κύμα επισημοποιείται ως η μουσική έκφραση της αλλαγής και ως ο εκπρόσωπος της χιλιάνικης μουσικής στο κόσμο. Παράλληλα, ιδρύεται η δισκογραφική εταιρεία Ντικάπ (Dicap) που εκδίδει αποκλειστικά μουσική του Νέου Κύματος. Στη Χιλή φτάνουν μουσικοί από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, κυρίως από την Κούβα. Οι κυριότεροι από αυτούς είναι δύο εκπρόσωποι της κουβανέζικης Νουέβα Τρόβα (Nueva Trova - νέοι τροβαδούροι) οι Πάμπλο Μιλανές και Σίλβιο Ροντρίγκες. Παράλληλα, οι ΄Ιντι Ιλιμάνι και οι Κιλαπαγιούν ξεπερνούν τα όρια της Λατινικής Αμερικής και κάνουν περιοδείες στην Ευρώπη, κάνοντας το Νέο Κύμα όλο και δημοφιλέστερο. Στις αρχές του 1973 το Νέο Κύμα χάνει έναν ακόμα από τους ιδρυτές της: πεθαίνει ο Ρονάλντο Αραγκόν, ο τραγουδιστής των Κουνκουμέν.
Το πραξικόπημα και η δολοφονία του Βίκτορ Χάρα
Ακολουθεί το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973. Η περίοδος των χιλίων ημερών της Λαϊκής Ενότητας πνίγεται στο αίμα. Στο Προεδρικό Μέγαρο, τη Μονέδα, η οποία βομβαρδίζεται από τα αεροπλάνα του Πινοτσέτ, αυτοκτονεί ο Αγιέντε και σε όλη τη Χιλή συλλαμβάνονται χιλιάδες αγωνιστές. Ο Βίκτορ Χάρα δολοφονείται στο κλειστό Στάδιο της Χιλής στις 15 Σεπτεμβρίου. Λίγες μέρες αργότερα πεθαίνει και ο ποιητής Πάμπλο Νερούδα και η κηδεία του γίνεται μια διαμαρτυρία, η τελευταία, κατά της φασιστικής χούντας. Η Χιλή γεμίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και τόπους βασανιστηρίων. Η δημοκρατία μπήκε στο γύψο για 16 χρόνια. Τι γίνεται όμως με το Νέο Κύμα;
Το Νέο Κύμα μετά το πραξικόπημα
Πολλοί έχουν την άποψη ότι το Νέο Κύμα πέθανε μαζί με τον Αγιέντε την 11η Σεπτεμβρίου του 1973. Άλλοι μιλούν για την επιβίωσή του σε δύο επίπεδα. Το ένα στην εξορία και το άλλο μέσα στη Χιλή, στις σκληρές συνθήκες της χούντας. Ας δούμε το καθένα χωριστά.
Το Νέο Κύμα στην εξορία
Η 11η Σεπτέμβρη βρήκε τους ΄Ιντι Ιλιμάνι σε περιοδεία στη Ρώμη, όπου και αποφάσισαν να παραμείνουν και να εγκατασταθούν, και τους Κιλαπαγιούν στο Παρίσι όπου αποφάσισαν και αυτοί να εγκατασταθούν. Ο Άνχελ Πάρρα συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τσακαμπούκο (σε ένα εγκαταλειμμένο ορυχείο νιτρικού άλατος) στην έρημο της Ατακάμα και μετά από μερικά χρόνια απελαύνεται και βρίσκεται στο Παρίσι. Στο Παρίσι θα βρεθούν επίσης και άλλοι εκπρόσωποι του Νέου Κύματος μεταξύ των οποίων και ο Σέρχιο Ορτέγα. O Πατρίσιο Μανς εγκαταστάθηκε στην Ελβετία.
Εκεί συνεχίζουν με συναυλίες στις οποίες ακούγονται οι γνωστές επιτυχίες του Νέου Κύματος, ενώ τα νέα τραγούδια που γράφονται στην εξορία καταγγέλλουν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Χιλή.
Το τραγούδι στη Χιλή του Πινοτσέτ
Η περίοδος 1973-1975 πρέπει να θεωρηθεί ως νεκρή περίοδος για το Νέο Κύμα. Η χούντα καταστρέφει και απαγορεύει ό,τι είναι σχετικό με αυτό: δίσκους, έντυπο υλικό, μουσικά όργανα (τσαράνγκο, σαμπόνια κ.ά.) ακόμη και το πόντσο. Στη διετία αυτή δύο σύνολα κλασικής μουσικής, το Μπαρόκο Αντίνο (Barroco Andino) και η Κάμαρα Τσίλε (Cάmara Chile), χρησιμοποιούν «περιθωριακά» για το καθεστώς όργανα, όπως τσαράνγκο, κένα και μπόμπο. Η αρχή για το Κάντο Νουέβο (Canto Nuevo) έχει γίνει.
Ακολουθεί η περίοδος 1975-1977. Επανεμφανίζονται τα όργανα των Άνδεων ενώ ανοίγουν κάποιες «παρέες». Σημαντικότερες η Κάσα Φολκλόρικα Δόνια Χαβιέρα και η Αντοφαγάστα. Το 1975 ιδρύεται η δισκογραφική εταιρία Αλιέρσε που κάνει παραγωγή δίσκων του Κάντο Νουέβο. Η αυστηρότατη λογοκρισία έκοβε όλα σχεδόν τα τραγούδια. Όμως, κατάφεραν να βγουν ορισμένα με αλληγορικό στίχο, που αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο στις συναυλίες κυρίως, γιατί φοβόταν να αγοράσει τους δίσκους. Το 1977 δημιουργούνται οι Ορτίγα (Ortiga) και οι Ακελάρε (Aquelarre), που γράφουν τραγούδια για την Αλιέρσε αλλά δεν καταφέρνουν να πουλήσουν αρκετούς δίσκους. Έχουν όμως επιτυχία σε τακτικές συναυλίες που διοργάνωνε στο θέατρο Καρικόλα η Aλιέρσε, με φοιτητικό κυρίως ακροατήριο.
Το 1977 διοργανώνεται το φεστιβάλ Μεγάλη Νύχτα του Φολκλόρ (Gran Noche de Folclor), με μεγάλη προσέλευση κόσμου. Τη στιγμή που οι Ακελάρε στο τραγούδι τους Al Gautivo de Til Til επαναλαμβάνουν συνεχώς τη λέξη ελευθερία, το κοινό τους αποθεώνει. Το Κάντο Νουέβο έχει πια ενηλικιωθεί. Την ίδια χρονιά εμφανίζονται και οι Σαντιάγο δε Νουέβο Εξτρέμο (Santiago de Νuevo Εxtremo) από τέσσερις φοιτητές του Πανεπιστημίου της Χιλής, οι οποίοι χρησιμοποιούν ηλεκτρονικά και παραδοσιακά όργανα.
Τρίτη περίοδος 1978-1980. Οι Ορτίγα και οι Ακελάρε διαλύονται εξαιτίας δυσβάσταχτων οικονομικών προβλημάτων. Τρία μέλη των Σαντιάγο δε Νουέβο Εξτρέμο αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη Χιλή αλλά αυτοί ανανεώνονται, γίνονται εξαμελές συγκρότημα και έχουν πλέον τον τολμηρό στίχο τού Λουίς λε Μπερτ. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το τραγούδι
A mi ciudad (στην πόλη μου)
Στην πόλη μου πέθανε μια μέρα
ο ήλιος της άνοιξης.
Από το παράθυρο με συμβούλευσαν:
προχώρα, πάρε την κιθάρα σου.
Η φωνή σου θα είναι για όλους αυτούς
που κάποια μέρα είχαν
ιστορίες να διηγηθούν…
Οι καντόρες πομπλασιονάλες
Παράλληλα αναπτύσσεται το τραγούδι των Kαντόρες Πομπλασιονάλες (Cantores Poblacionales) που είναι δύσκολο να λογοκριθεί για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ερμηνεύεται στις φτωχογειτονιές, όπου ο στρατός της χούντας μερικές φορές φοβόταν να πάει και, δεύτερο, γιατί τα τραγούδια δεν γράφτηκαν σε δίσκους. Στα μπαρ και καφέ των πομπλασιόνες, των φτωχογειτονιών, οι ερμηνευτές έλεγαν τα τραγούδια των εξόριστων καλλιτεχνών και δικά τους. Η πλέον χαρακτηριστική εκπρόσωπος αυτής της κίνησης θεωρείται η Γκρισέλντα Νούνιες ή Λα Μπατουκάνα (La Batucana), που την ημέρα έπλενε πιάτα και το βράδυ τραγουδούσε. Στο τραγούδι της Nochebuena οι στίχοι είναι κάτι παραπάνω από συμβολικοί:
Όταν θα ξεκαθαρίσει η μέρα
και επιστρέψει ο ήλιος
με το φως και τη ζεστασιά του,
θα είναι ο λαός μου ευτυχισμένος
όπως ήταν, θυμάμαι,
πριν από μερικά χρόνια.
Θα μπορεί να λέει την αλήθεια
χωρίς φόβο, με φωνή καθαρή.
Όταν τραγουδήσει η καινούρια μέρα
το ελεύθερο και θαρραλέο τραγούδι της
με την επιδέξια φωνή της,
όλος ο λαός θα είναι αφέντης…
Καλλιτέχνες εντός και εκτός
Το Κάντο Νουέβο έχει αγκαλιάσει τους φοιτητές και τις φτωχογειτονιές, αλλά μέχρι το 1980 δεν ακούγεται σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Την περίοδο 1981-1982, όμως, που η χούντα περνάει σοβαρή οικονομική κρίση, αδυνατώντας να αγοράσει ξένες τηλεοπτικές παραγωγές στρέφεται στην εγχώρια παραγωγή. Τότε, σε ορισμένες εκπομπές βρίσκουν θέση και καλλιτέχνες του Κάντο Νουέβο.
Θα αναφερθούμε σε δύο συγκροτήματα, τους Ιγιαπού (Illapu) και τους Λος Μπλοπς (Los Blops). Και τα δύο πρωτοεμφανίστηκαν στο φεστιβάλ της Βίνια δελ Μαρ το 1973, λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα. Οι Μπλομπς σχεδόν διαλύονται. Πολλά μέλη τους αυτοεξορίζονται με οδυνηρές αναμνήσεις από τη Χιλή. Δύο απ’ αυτούς συναντιούνται στο Εκουαδόρ και αποφασίζουν να ξαναγυρίσουν στη Χιλή, όπου σχηματίζουν ξανά τους Μπλομπς. Με στίχο πιο πολιτικοποιημένο από τον συνηθισμένο του Κάντο Νουέβο, σύντομα οι Μπλομπς τίθενται επικεφαλής του μουσικού κινήματος. Διαφορετική είναι η εξέλιξη των Ιγιαπού. Αυτοί παραμένουν στη Χιλή και είναι πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις τους. Γενικά δεν προκαλούν το καθεστώς και κάνουν μια αξιόλογη καριέρα. Αυτό έχει ως συνέπεια να προσκαλούνται σε συναυλίες σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής και στην Ευρώπη, όπου μιλούν κατά του καθεστώτος. Έτσι, το 1981, ενώ βρίσκονται σε περιοδεία στην Ευρώπη, τους απαγορεύεται η επιστροφή στη Χιλή και εγκαθίστανται στο Μεξικό.
Το Νέο Κύμα επιστρέφει στη Χιλή και συμμετέχει στην εκστρατεία του ΟΧΙ
Το 1986, το δικαστήριο της Χιλής, εκδικάζοντας αγωγή της Ισαμπέλ Πάρρα, αποφασίζει την επιστροφή των εξόριστων καλλιτεχνών, γεγονός που εξοργίζει το καθεστώς που έχει, γενικά, αρκετές δυσκολίες επιβίωσης. Μερικοί εκπρόσωποι του Νέου Κύματος επιστρέφουν και στην καμπάνια για το δημοψήφισμα δίνουν, μαζί με το Κάντο Νουέβο, ένα ξεχωριστό μουσικό χρώμα, συμβάλλοντας στην επικράτηση του ΟΧΙ, που σηματοδοτεί και το τέλος της εποχής Πινοτσέτ. Ακολουθεί ο επαναπατρισμός και των υπόλοιπων καλλιτεχνών με συναυλίες και επανακυκλοφορία των παλιών και νέων κομματιών του Νέου Κύματος. Αναφέρουμε τέλος και τους Λος ΧαÀβας (Los Jaivas), που παίζουν μουσική των Άνδεων χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικά όργανα, με καλύτερη δουλειά τους τη μελοποίηση του ποιήματος Αλτούρας δε Μάτσου Πίτσου (Alturas De Machu Pichu) του Πάμπλο Νερούδα.
Μιχάλης Ανιτσάκης
"αλανα", τ. 3, Νοέμβριος 2006
Οι φίλοι μας οι Napale,
Ένα από τα πιο γνωστά πολιτικοποιημένα
Μουσικά σχήματα της Χιλής
Στην επιστροφή τους από το Ιράν,
Κάνουν μια στάση στην Αθήνα
Και παίζουν μουσική στο Στέκι Μεταναστών.
Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2007, στις 2.00 μ.μ.
στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Εξάρχεια
Posted by...απλή ακτιβίστρια at 12:24 μ.μ.
11 comments:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εξαιρετικό το σημείωμα του Μιχάλη! Μπράβο βρε goudroun που το πόσταρες!
Καλά να περάσετε στη συναυλία!:)
Ευχαριστούμε Angelito. Άντε να δούμε εσένα πότε θα σε τραβήξουμε προς τα μέρη μας!
Εξαιρετικό άρθρο!
Αύριο που θα βρω ένα κορυφαίο cd του Ataualpa θα ανεβάσω ένα τραγούδι του στο νετ για να το ακούσετε όσοι ενδιαφέρεστε. Γιατί Violeta Parra έχετε σίγουρα ξανακούσει.
http://download.yousendit.com/BEE027C20A19E1E5
Ένα μικρό δείγμα που βρήκα πρόχειρα στο ίντερνετ.
Ναι, αλλά θα έρθεις την Κυριακή;
Εγώ πάντως λέω να έρθω πάντως. Μπράβο για το post. Μου αρέσει η αφισσά και λέω να την βάλω κι εγώ με link. Δεν έχω καταφέρει να κάνω αποδοχή της πρόσκλησης. Ίσως πρέπει να το κάνω κι εγώ BETA. Έχει πολύ μεγάλη διαφορά στον χειρισμό;
Πάντως εγώ σας το είπα πως θα έρθω παντως, εντάξει πάντως;
κείμενο με εξαιρετικό ενδιαφέρον...
kyrallina -όχι δεν έχει διαφορές από την παλιά έκδοση. Απλά είναι πιο εύκολη και έχει περισσότερα καλούδια. Κάνε τη μετατροπή και μετά θα μπορείς να αποδεχτείς την πρόσκληση. Κι αν τύχει κάτι στην ξαναστέλνουμε βρε.
Θα τα πούμε στο Στέκι την Κυριακή. Άντε μπράβο!
Πως τη ζήλεύω αυτήν την πόλη καμιά φορά.
Nada mas που λέει κι ο Αταουάλπα!
Πιο εύκολα πάω Χιλή, παρά Αθήνα motorcycle boy! :)