Ξεκινάμε επιτέλους -υπάρχει διαθέσιμος κομπιουτεράς;
Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά,
έρχεται ο Σεπτέμβριος και φέρνει με το ζόρι πίσω, όσους πάλευαν για το δικαίωμα στις διακοπές μέχρι τέλους (Αυγούστου). Γι’ αυτό κι εγώ σκέφτηκα να ενημερώσω τους ανθρώπους της Καμπάνιας για την Τσιάπας, σχετικά με τους Ανθρώπους από Καλαμπόκι. Βλέπεις, έχουμε γίνει πολλοί πλέον. Στην αρχή ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε από μερικά άτομα του bloghood, αλλά έχει ήδη διευρυνθεί. Αρκετοί bloggers (που δεν είχαμε επαφή μαζί τους) έβαλαν το banner μας και ζήτησαν να συμμετάσχουν. Κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.
Επειδή, εκτός των άλλων, μου είχε τελειώσει κι ο καφές και δε γουστάρω να ξαναπάρω από σούπερ μάρκετ, εφόσον υπάρχει ο Σπόρος –βούτηξα τον sourfou (που τον βρήκα πρόχειρο, πίσω από μια φέτα Τιρνάβου) και πήγαμε στο μαγαζί. Το λοιπόν, πέτυχα εκεί μέσα έναν φίλο που είχα να τον δω 15 χρόνια περίπου. Ο οποίος είναι στην Καμπάνια και στο Σπόρο –α, ρε Χρηστάρα, τα ίδια μυαλά κουβαλάμε τόσα χρόνια, λογικό ήταν να ξαναβρεθούμε.
Τέλος πάντων, δεν είναι εκεί το θέμα, απλά φτιάχτηκα πολύ που τον είδα –αν τον γνωρίσετε θα καταλάβετε το γιατί. Αλλά το θέμα είναι πως οι άνθρωποι της Καμπάνιας παρακολουθούσαν την όλη προσπάθεια για να στηθεί και να λειτουργήσει το blog αυτό –από την αρχή. Είδαν τις γκρίνιες μας, τους καυγάδες στο bloghood –μας είδαν δηλαδή όπως πραγματικά είμαστε. Και συγκινήθηκαν από την άμεση ανταπόκριση που δείξαμε και από τον τρόπο που αντιμετωπίσαμε το θέμα εδώ μέσα. Αυτό εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει –μια παρέα είναι οι άνθρωποι της Καμπάνιας και του Σπόρου, μια παρέα είμαστε κι εμείς –καταλαβαινόμαστε και τους καταλαβαίνουμε.
Έμαθα λοιπόν πως μόλις γύρισαν δυο δικοί τους από την Τσιάπας και έχουν μπόλικα να πουν. Μου πρότειναν να τους συναντήσουμε και να τους ακούσουμε. Πρότειναν επίσης, όποιος από εμάς θέλει, να συμμετάσχει στις συναντήσεις που γίνονται από την Καμπάνια. Τους ζήτησα να μπουν και αυτοί στο blog –όσο να πεις, είναι διαφορετικό να τα ακούς από πρώτο χέρι. Φυσικά, υπάρχει πάντα ο Σπόρος και όποιος θέλει, περνάει, όποτε θέλει, για να αγοράσει ή/και να μιλήσει μαζί τους.
Αλλά υπάρχει και ένα θέμα στο οποίο η βοήθειά μας θα τους ήταν χρήσιμη. Οι ιστοσελίδα της Καμπάνιας έχει να ενημερωθεί κάτι χρόνια. Η ιστοσελίδα του Σπόρου είναι υπό κατασκευή. Η ιστοσελίδα του περιοδικού τους (της Αλάνας), απλά δεν υπάρχει. Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Ξέρει κανένας από λειτουργία ιστοσελίδων; Σχεδιασμό; Κάτι παρόμοιο; Αν ναι –κι αν έχει όρεξη να βοηθήσει, ας το πει για να τον φέρω σε επαφή μαζί τους. Αν μπορούμε, γιατί να μην το κάνουμε;
Posted by...The Motorcycle boy at 1:35 μ.μ. 19 comments
Η συνάντηση μου με τον πρεσβευτή των santinistas.
Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006
Πάμε λίγο τον χρόνο πίσω.
Θατανε 1984,85 κάπου εκεί.
Ο φίλος μου ο Αντρέας,φοιτητής του πολιτικού τμήματος της Νομικής(και
ακόμα είναι),
με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί του στο αεροδρόμιο,
για να υποδεχτούμε τον πρεσβευτή της Νικαράγουας.
Ήτανε να μιλήσει την ίδια μέρα σε ένα αμφιθέατρο της Νομικής.
Όταν μου τόπε ,ξετρελάθηκα.
Είχα πάντα αυτό το ψώνιο για hi φάσεις.
Η Φαντασία μου γρήγορα έβγαλε το σενάριο.
Πρεσβευτής,αμάξια,συνοδεία,VIP αίθουσες,Ζηταδες μπροστά σε πομπή.
Κάμερα,Φώτα Πάμε....
Περιμέναμε, στο Ανατολικό αεροδρόμιο τότε,να έρθει από την Ρώμη.
Είχα πει όλες αυτές τις σκέψεις μου στον Αντρέα,αλλά δεν είχα
πολυκαταλαβει το βλέμμα του.
Περιμέναμε με τους κοινούς θνητούς,και αυτό δεν μ άρεσε.
Είχα αρχίσει να ανησυχώ,μήπως τζάμπα κουβαλήθηκα μέχρι εκεί κάτω.
Ο Αντρέας,είχε ψιλοσπουδασει στην Ιταλία,και μισομιλουσε την γλώσσα.
Η αλήθεια είναι ότι όσες φορές χρειάστηκα να μου μεταφράσει κάτι,δεν
τα κατάφερε.
Βλέπω ένα τυπάκο,καμιά 30αρια χρονων,να χαιρετιέται με τον Αντρέα.
Κρατούσε και ένα σακ -βουαγιαζ.
Όλο γνωστούς είναι ο Αντρέας σκέφτηκα.
Με συστήνει και μένα,λέγοντας μου ότι είναι ο Πρεσβευτής των Santinistas.
-ποιος είναι?
-αυτός που σουχα πει.
-καλά,έτσι είναι οι πρεσβευτές?
-έλα πάμε τώρα.Μας περιμένουν.
Ο Αντρέας ήταν μέλος της Ένωσης για τα δικαιώματα των λαών.
Βγαίνουμε έξω από το κτίριο του αεροδρομίου και παίρνουμε το
λεωφορείο,για το κέντρο της Αθήνας.
Είχα κλείσει τα μάτια,γιατί δεν άντεχα να τα βλέπω όλα αυτά.
Που είναι οι λιμουζίνες?
καλά,αστες αυτές.
ένα Lada ρε γαμώτο,για να μην ξαναγυρνάω με το λεωφορείο πίσω.
Πάμε στα Εξάρχεια,τρώμε κάτι σουβλάκια,
και το βράδυ μίλησε για την επανάσταση στην Νικαράγουα.
Εγώ ταλεγα στον εαυτό μου,ότι αυτά τα κινήματα δεν είναι της μορφής
των δυτικοευρωπαϊκών κινημάτων.
Που και ο κομμουνιστής βουλευτής,είναι με γραβάτα,και κυκλοφορεί σε
κολωνακιωτικα στέκια.
Το βράδυ μετά την ομιλία είχαμε πάει σε μια ταβέρνα.
Κατόπιν πήγε και κοιμήθηκε στο φοιτητικό δυάρι του Αντρέα.
Την επομένη μέρα γύρισε στην Ρώμη.
Από το βλέμμα του και όχι από τα λόγια του,(γιατί μας ταπαν και άλλοι)
κατάλαβα ότι αυτοί θέλανε να αλλάξουνε τον τόπο τους,και όχι την πάρτη τους.
Posted by...zouri1 at 3:50 μ.μ. 17 comments
Πλιζ μίστερ κοντριμπιούτορα
Τρίτη, Αυγούστου 29, 2006
Θα παρακαλούσα τους contributors να ποστάρουν, εάν και εφόσον έχουν κάτι να πουν σχετικά με το θέμα του blog. Για όλα τα υπόλοιπα, έχουμε τα δικά μας blog -σωστά;
Posted by...The Motorcycle boy at 12:24 π.μ. 2 comments
Subcomandante Marcos.
Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006
Εμείς είμαστε ο Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός (EZLN),
είμαστε ιθαγενείς από την Τσιάπας,
η πλειοψηφία, σχεδόν όλοι, είμαστε ιθαγενείς από τις εθνότητες
Τσελτάλ, Τσοτσίλ, Τσολ, Τοχολαμπάλ, Σόκε και Μάμε,
εγω ειμαι ο Αντιπρόσωπος Μηδέν.
Subcomandante Marcos
Posted by...zero at 6:36 μ.μ. 1 comments
Μέσα από θολούς καθρέφτες
Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν άκουσα για πρώτη φορά να μιλάνε για τους ζαπατίστας. Τους είδα στις ειδήσεις, με τις κουκούλες τους και τα όπλα να μπαίνουν στις πόλεις της επαρχίας Τσιάπας. Μετά έμαθα πως τα περισσότερα όπλα ήταν ψεύτικα –κομμάτια ξύλου, οι άνθρωποι καταλάμβαναν πόλεις για πλάκα και μετά αποχωρούσαν. Τότε διάβασα και για τον υποδιοικητή Μάρκος. Γιατί υποδιοικητής; Ποιός είναι ο διοικητής, ο κομαντάντε; Σύμφωνα με τον Μάρκος –κομαντάντε είναι όλοι οι ιθαγενείς μαζί, σε μια προσπάθεια εφαρμογής του «διοικώ υπακούοντας». Αυτό έμαθε από τα χρόνια που πέρασε μέσα στη ζούγκλα, προσπαθώντας να αποκτήσει επαφή με ανθρώπους που δεν υπήρχαν. Γιατί οι ιθαγενείς ήταν σβησμένοι από τον ανθρωπολογικό χάρτη –στα όρια της εξαφάνισης, ένα ακόμα ποσοστό στον κατάλογο που άνοιξε με την εξολόθρευση των Μάγιας, συντηρήθηκε με τον αφανισμό των Ινδιάνων των ΗΠΑ, έκανε μια στάση για να καταπιεί τους Ινδιάνους του Αμαζονίου και ακόμα δεν λέει να κλείσει. Αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η φράση του Μάρκος «εξεγερθήκαμε γιατί σκεφτήκαμε πως είναι προτιμότερο να πεθάνουμε πολεμώντας παρά από δυσεντερία». Ο άνθρωπος έχει χιούμορ –κι εγώ εκτιμώ τέτοιους ανθρώπους.
Οι ζαπατίστας έκαναν την ύπαρξή τους γνωστή –εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες του internet για να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Τσιάπας και ν΄ ανοίξουν διάλογο με τον κόσμο. Κι ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Έτσι οι ζαπατίστας απέκτησαν παγκόσμια υποστήριξη -δεν ήταν εύκολο πια να τους εξαφανίσουν. Κι αφού εδραίωσαν τη θέση τους, καθώς είναι, πλέον, υπολογίσιμοι συνομιλητές για τη μεξικάνικη κυβέρνηση (πάει να πει –υπολογίζουν πώς να τους ξεπαστρέψουν χωρίς να καρφωθούν στον υπόλοιπο κόσμο) –οι ζαπατίστας αποφάσισαν να ανοιχτούν. Προς το Μεξικό, αλλά και προς τον κόσμο. Κι αυτό ακριβώς κάνουν με την 6η Διακήρυξη της Σέλβας Λακαντόνα.
Θα μου πεις –εντάξει, με τους μεξικάνους έχουν κοινές επιδιώξεις. Υπάρχουν τόσες ομάδες, ιθαγένικες και μη, που αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες ζωής στη χώρα –φυσικό είναι να προσπαθούν να συντονιστούν μεταξύ τους. Αλλά τι διάολο τους έπιασε και απευθύνονται στον υπόλοιπο κόσμο; Παγκόσμια επανάσταση θα κάνουν; Ή μήπως νομίζουν πως θα ανατρέψουν το σύστημα μέσα από τη ζούγκλα τους; Την απάντηση δίνει μια ιστοριούλα του Durito, του σκαθαριού που χρησιμοποιεί σαν alter ego ο Μάρκος για να εξηγήσει, με απλά λόγια, τις θέσεις του ζαπατίστικου κινήματος. Την αντιγράφω από τη σελίδα της Καμπάνιας για την Τσιάπας:
«Λέει ο Durito πως η ζωή είναι ένα μήλο.
Και λέει πως υπάρχουν εκείνοι που το τρώνε άγουρο, εκείνοι που το τρώνε σάπιο και εκείνοι που το τρώνε ώριμο.
Λέει ο Durito πως υπάρχουν μερικοί, πολύ λίγοι, που μπορούν να διαλέξουν πώς θα φάνε το μήλο: αν θα το φάνε σαν ένα όμορφο γινωμένο φρούτο, αν θα το φάνε πουρέ, ή σαν ένα από εκείνα τα μισητά (στον Durito) αναψυκτικά μήλου, αν θα το φάνε σαν γλυκό, σαν χυμό, σαν μπισκότο ή όπως αλλιώς ορίζει η γαστρονομία.
Λέει ο Durito ότι οι ιθαγενείς λαοί υποχρεώνονται να φάνε το μήλο σάπιο, τους νέους τους βάζουν να το χωνέψουν άγουρο, στα παιδιά προσφέρουν ένα ωραίο μήλο δηλητηριασμένο με το σκουλήκι της ψευτιάς, στις γυναίκες λένε πως θα τους δώσουν ένα μήλο και τους δίνουν μονάχα μισό πορτοκάλι.
Λέει ο Durito ότι η ζωή είναι ένα μήλο.
Και λέει επίσης ότι όταν ένας ζαπατίστας βρεθεί μπροστά σε ένα μήλο, το βγάζει έξω την ώρα που ξημερώνει και με μια μαχαιριά, χωρίζει το μήλο στη μέση.
Λέει ο Durito ότι ο ζαπατίστας δεν προσπαθεί να φάει το μήλο, ούτε καν παρατηρεί αν είναι ώριμο, σάπιο ή άγουρο.
Λέει ο Durito ότι, από την ανοιχτή καρδιά του μήλου, ο ζαπατίστας παίρνει με πολλή προσοχή τα σπόρια, πάει και οργώνει ένα κομμάτι γης και τα φυτεύει.
Κι έπειτα, λέει ο Durito, ο ζαπατίστας ποτίζει το μικρό βλαστάρι με δάκρια και αίμα, κι αγρυπνάει να μεγαλώσει.
Λέει ο Durito ότι ο ζαπατίστας δεν θα δει καν τη μηλιά ν’ ανθίζει, κι ακόμα περισσότερο, δεν θα δει τα φρούτα που θα κάνει.
Λέει ο Durito, ότι ο ζαπατίστας φύτεψε τη μηλιά για να μπορεί ο καθένας, κάποια μέρα, που εκείνος δεν θα υπάρχει, να κόψει ένα ώριμο μήλο και να ‘ναι ελεύθερος ν’ αποφασίσει αν θα το φάει σαν φρούτο, αν θα το φάει πουρέ, σαν χυμό, σαν γλυκό ή σαν ένα από κείνα τα μισητά (στον Durito) αναψυκτικά μήλου.
Λέει ο Durito ότι η δουλειά των ζαπατίστας είναι αυτή, να σπείρουν τους σπόρους και ν’ αγρυπνήσουν για το μεγάλωμά τους. Λέει ο Durito ότι δουλειά των άλλων ανθρώπων είναι να αγωνιστούν για να ‘ναι ελεύθεροι να διαλέξουν πώς θα φάνε το μήλο που θα ‘ρθει.
Λέει ο Durito πως αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους ζαπατίστας και τους άλλους ανθρώπους: Εκεί που όλοι βλέπουν ένα μήλο, ο ζαπατίστας βλέπει ένα σπόρο, πάει κι οργώνει τη γη, φυτεύει το σπόρο, τον φροντίζει.
Πέρα απ’ αυτό, λέει ο Durito, οι ζαπατίστας είμαστε όπως όλοι οι άνθρωποι. Ίσως λίγο πιο άσχημοι, λέει ο Durito, καθώς με κοιτάει με τα κιάλια να βγάζω το πασαμοντάνια.
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
Ένα ξημέρωμα του 21 αιώνα»
Απλά, όμορφα και ξεκάθαρα –αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ζαπατίστας. Δίνουν πίσω αυτό που πήραν από τον κόσμο, γιατί νιώθουν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Μέσα στα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης που αντιμετωπίζουν, βρίσκουν χρόνο να σκεφτούν τον έξω κόσμο. Χωρίζουν ένα κομμάτι από το τίποτα που τους αναλογεί και θέλουν να το στείλουν σε όλους εκείνους που αντιστέκονται, όμοια με αυτούς. Θέλουν να στείλουν καφέ, χειροτεχνίες και ποσόλ για αν ενισχύσουν τον αγώνα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Πρόσεξε τη φάση –οι φτωχοί θέλουν να ενισχύσουν με υλικά μέσα τις ομάδες πολιτών που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις με αυτούς. Λένε στην 6η Διακήρυξη:
«Και θα έρθουμε σε συμφωνία με τους συνεταιρισμούς γυναικών και θα στείλουμε μια καλή ποσότητα από κεντητά ρούχα στην Ευρώπη που ίσως να μην είναι πλέον Ένωση, και θα τους στείλουμε και οργανικό καφέ από τους ζαπατιστικούς συνεταιρισμούς για να τον πουλήσουν και να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για τον αγώνα τους. Και αν δεν πουληθούν, δεν πειράζει, θα μπορούν πάντοτε να φτιάξουν και να πιούν ένα καφεδάκι κουβεντιάζοντας για τον αγώνα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και, αν κάνει και λίγο κρύο, να σκεπαστούν με τα ζαπατιστικά κεντητά που πράγματι αντέχουν καλά ως και στο πλύσιμο στο χέρι και στην πέτρα και, επιπλέον, δεν ξεβάφουν».
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην περιεκτική και με απλά λόγια, ανάλυση που κάνουν για τη σημερινή κατάσταση στον κόσμο –μακριά από τις κομματικές παπαρολογίες. Και δεν είναι αναγκαίο να απαριθμήσω τις προτάσεις τους –υπάρχουν στη Διακήρυξη άλλωστε. Απλά θέλω να πω ότι διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο συνειδητοποίησα κάποια ενοχλητικά πραγματάκια:
- Η αλληλεγγύη μοιάζει άγνωστη έννοια για τα δυτικά καρκινώματα που, κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμε «κοινωνίες» (δώσε εισαγωγικά μάστορα). Όσοι δεν έχουν –δίνουν. Όσοι έχουν –ροχαλίζουν μπροστά στον ανοικτό δέκτη (τηλεόρασης, υπολογιστή, καντράν αυτοκινήτου κ.λ.π.).
- Έχουμε εθιστεί στην απάθεια και την καταδίκη από την πολυθρόνα. Και δυστυχώς τα blogs δεν ξεφεύγουν από αυτή την κατηγορία. Καταδικάζουμε από μακριά (κι από ψηλά, βεβαίως), για να πάμε μετά καμιά βολτούλα ήσυχοι. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να μας χαλάσει την ησυχία, βρίσκουμε εκατοντάδες δικαιολογίες για να αποφύγουμε την ενόχληση. Πως το έλεγε παλιά ο Νιόνιος (πριν ανέβει στο αερόστατο); «Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει/ και του ‘παμε να φύγει μουδιασμένα. /Αφού δεν είχε νέα, ευχάριστα να πει, /καλύτερα να μη μας πει κανένα».
- Η αλλαγή της καθημερινότητας περνάει μέσα από την αλλαγή της οπτικής μας. Κι αν αρχίσουμε να βλέπουμε από διαφορετική πλευρά –σοκαριζόμαστε. «Άλλα σταθμά στα μέτρα /του ‘ποιος ανάλογα με ποιόν’» που έλεγε κι ο συχωρεμένος.
- Υιοθετούμε παράλογες συμπεριφορές για να καλύψουμε την αδράνειά μας. Συμφωνούμε για την αναγκαιότητα δραστηριοποίησης, αλλά μέχρι εκεί. Λέμε «επιτέλους πρέπει κάτι να κάνουμε με το Χ θέμα» κι όταν κάποιος προτείνει την ανάληψη δράσης περιοριζόμαστε στο να συμφωνήσουμε και να επαινέσουμε την πρωτοβουλία του. Αυτό είναι το θέμα δηλαδή; Να του πούμε «μπράβο»; Όχι –το θέμα είναι να συμμετάσχουμε. Και τότε βεβαίως απαντάμε με το αθάνατο άσμα «Δεν άκουσα/ πως είπατε;/ Ορίστε; /Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;» Τόσο ξεφτιλίκι Κατερίνα μου! Ή λέμε «σιγά μωρέ που θα γίνει τίποτα με αυτή την πρωτοβουλία! Εδώ χρειάζονται δραστικές λύσεις! Κι άλλωστε, αυτό είναι το πρόβλημα του κόσμου; Υπάρχουν άλλα κι άλλα μεγαλύτερα!». Λένιν με Τένια Μακρή στο σέικερ. Τα πάντα δηλαδή, προκειμένου να μην σηκωθούμε από τα αυγά μας.
Δεν έχω άλλα να πω –όμως θέλω κάτι τελευταίο να προσθέσω. Με ενοχλεί η απεραντολογία, η αοριστολογία και η αερολογία. Όπως με ενοχλεί και η αεροφαγία γιατί προκαλεί τυμπανισμό (με δυσάρεστα αποτελέσματα για τους γύρω μας). Γι’ αυτό, αν κάποιος θέλει να σχολιάσει σχετικά με το θέμα, θα τον παρακαλούσα να σχολιάσει ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ.
Καληνύχτα σας.
Posted by...The Motorcycle boy at 12:50 μ.μ. 26 comments
Ταξίδι στο χρόνο
Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006
Είτε από εμμονή είτε από πεποίθηση, θεωρούσα πάντα ότι η γνώση του ιστορικού περιβάλλοντος και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας είναι το sine qua non για την πρόσληψη και την κατανόηση ενός κειμένου (αν και όχι για την απόλαυσή του – αλλά εν προκειμένω δεν τίθενται ζητήματα αισθητικής). Διαβάζοντας την «Έκτη Διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα» - κατά τη γνώμη μου, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτικά κείμενα των τελευταίων δεκαετιών – σκέφτηκα να συγκεντρώσω μερικές πληροφορίες, ας πούμε πραγματολογικού χαρακτήρα, για τα δεδομένα της μεξικανικής πραγματικότητας.
Ολίγα ιστορικά
Σωτήριο έτος 1519 («σωτήριο» δηλαδή για τους conquistadores, τους Ισπανούς κατακτητές, επειδή για τους ιθαγενείς πληθυσμούς του Μεξικού ήταν μάλλον ολέθριο): ο Francisco Fernández de Córdoba και ο Hernán Cortés ξεκινούν να υποτάξουν τις περιοχές των Αζτέκων και των Μάγια. Το 1521, το Tenochtitlan (η σημερινή Πόλη του Μεξικού) πέφτει στα χέρια του Cortés, και ως το 1525 ο Francisco Montejo έχει κατακτήσει τους Μάγια. Μέχρι το 1545, το μεγαλύτερο μέρος του βόρειου Μεξικού βρίσκεται υπό την ισπανική κυριαρχία.
Για τα επόμενα 300 χρόνια, το Μεξικό διοικείται ως ισπανική αποικία. Είναι χρόνια σκληρής καταπίεσης, αφού οι Ισπανοί προσπαθούσαν να κρατούν τους ιθαγενείς υποταγμένους· ήδη το 1541 σημειώθηκε η πρώτη εξέγερση των αυτοχθόνων, η οποία βέβαια κατεπνίγη. Σ’ αυτά τα 300 χρόνια, η χώρα απογυμνώθηκε από το φυσικό της πλούτο (ασήμι, κυρίως), ενώ δημιουργήθηκαν τεράστιες φυτείες σιτηρών, ζαχαροκάλαμων κλπ., προς εξαγωγήν των προϊόντων, φυσικά, αποικιοκρατικό ήταν το καθεστώς, τι περιμένατε; Το αποτέλεσμα: τον 17ο αι., η οικονομία της λεγόμενης «Νέας Ισπανίας» κατέρρευσε· οι επιδημίες και η εντατική εργασία αποδεκάτισαν τους ιθαγενείς, μειώνοντας σημαντικά τον πληθυσμό τους από 12 εκατομμύρια (το 1520) σε 1 εκατομμύριο (το 1720).
Στις αρχές του 19ου αι., το Μεξικό εισάγεται σε μια μακρά περίοδο αναταραχών και αιματηρών εξεγέρσεων. Το 1810, ένας ενοριακός παπάς, ο Miguel Hidalgo y Costilla, κηρύσσει επανάσταση με αίτημα την απαλλαγή από την ισπανική κυριαρχία και την αναδιανομή της γης· ο ίδιος και οι οπαδοί του συλλαμβάνονται και εκτελούνται. Λίγο αργότερα, το 1814, ξεσπά μία ακόμη επανάσταση με επικεφαλής τον Joze Maria Moreles y Pavon, που επίσης καταπνίγεται. Όμως, οι Ισπανοί δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν τους επαναστάτες, που συνέχισαν τον ανταρτοπόλεμο, υπό την καθοδήγηση και την αρχηγία του Vicente Guerrero. Τελικά, το 1821, ο Guerrero και η ισπανική διοίκηση συνήψαν συνθήκη για την αυτοδιάθεση της αποικίας, συγκροτήθηκε Βουλή και, μετά από μια στρατιωτική εξέγερση το 1823, το Μεξικό ανακηρύχτηκε δημοκρατία.
Ακολουθεί μια περίοδος συγκρούσεων και αντιθέσεων με τις Η.Π.Α., για εδαφικά κυρίως ζητήματα. Θυμάστε, λ.χ., το Οχυρό Άλαμο; Εκεί, το 1836, ο στρατός του Antonio López de Santa Anna (που τότε ήταν πρόεδρος του Μεξικού) συνέτριψε τους Τεξανούς που ήθελαν να ενωθούν με τις Η.Π.Α. (τότε σκοτώθηκε ο David Crockett, ο σχεδόν μυθικός αμερικανός ήρωας, που φορούσε το γούνινο καπέλο με την ουρά). Αυτός ο Santa Anna χαρακτηρίζεται από τους ιστορικούς ως ο κατεξοχήν οππορτουνιστής: στην αρχή ήταν με τους «βασιλικούς», δηλαδή με την ισπανική διοίκηση, και πολέμησε εναντίον των μεξικανών επαναστατών, ύστερα, πήγε για λίγο με το μέρος του Guerrero, τελικά ήρθε σε αντίθεση και μ’ αυτόν και ακολούθησε το δικό του δρόμο, που τον οδήγησε στην προεδρική καρέκλα – το πώς, εύκολα μπορεί κανείς να το μαντέψει.
Εν πάση περιπτώσει, οι αντιθέσεις με τις Η.Π.Α. δεν άργησαν να καταλήξουν σε πόλεμο, όταν, το 1845, το αμερικανικό Κονγκρέσο ψήφισε υπέρ της προσάρτησης του Τέξας. Ο μεξικανικός στρατός ηττήθηκε και, το 1848, το Τέξας, η Γιούτα, η Νεβάδα, η Καλιφόρνια και το Νέο Μεξικό πέρασαν στον έλεγχο των Η.Π.Α.
Κρίσιμο σημείο στη μεξικανική ιστορία ήταν το έτος 1857, όταν ο δημοκρατικός πολιτικός Benito Juarez έφτιαξε καινούριο σύνταγμα, στην προσπάθειά του να εξαλείψει και τα τελευταία ίχνη της αποικιοκρατίας· παρ’ όλα αυτά, οι μεταρρυθμίσεις του ελάχιστα βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής του πληθυσμού, η συντριπτική πλειονότητα του οποίου ζούσε στο όριο της φτώχειας. «Όπου ο φτωχός κι η μοίρα του», δεν λένε; Έτσι ακριβώς· διότι σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, το 1858 ξεσπά εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους δημοκρατικούς του Juarez και στους συντηρητικούς του Santa Anna. Ο Juarez επικράτησε και με μια σειρά μεταρρυθμίσεων κατάφερε τουλάχιστον να περιορίσει την εξουσία της εκκλησίας και του στρατού.
Ο Benito Juarez είναι ένας από τους εθνικούς ήρωες του Μεξικού (σημαντική λεπτομέρεια: ήταν ιθαγενής) και ουσιαστικά ο πρώτος δημοκρατικός πολιτικός της χώρας, που ατυχώς δεν είχε εξίσου ικανούς διαδόχους. Λίγο μετά την παύση του εμφυλίου πολέμου, οι Γάλλοι επιχείρησαν να εγκαθιδρύσουν μια μεξικανική αυτοκρατορία υπό τον Μαξιμιλιανό Α΄– τότε, λοιπόν, ο Juarez μετέφερε την πρωτεύουσα στο El Paso del Norte (=το πέρασμα του βορρά), που έκτοτε ονομάστηκε Χουαρέζ, ηγήθηκε της αντίστασης, νίκησε τους Γάλλους και κατέστρεψε την αυτοκρατορία. Το 1871 επανεξελέγη πρόεδρος της χώρας, πέθανε όμως ενόσω προσπαθούσε να καταπνίξει μια επανάσταση με επικεφαλής τον Porfirio Díaz.
Ο Díaz πήρε την εξουσία το 1876 και τη διατήρησε μέχρι το 1911. Επί των ημερών του, άρχισαν μαζικές επενδύσεις ξένου κεφαλαίου στο Μεξικό, εντάθηκε η καταπίεση του πληθυσμού και η εκπαίδευση παρέμεινε στάσιμη. Η πολιτική του υπήρξε η κύρια αφορμή για την επανάσταση του 1910, υπό τον Francisco Indalecio Madero. Υπέρμαχος της δημοκρατίας και των μεταρρυθμίσεων, ο Madero έγινε πρόεδρος το 1911, κυβέρνησε για δύο χρόνια, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα, ούτε να ελέγξει τις επαναστατικές δυνάμεις που είχαν στο μεταξύ αποδεσμευτεί. Με την υποστήριξη των συντηρητικών, ένας άλλος στρατηγός, ο Victoriano Huerta, ανέτρεψε τον Madero (ο οποίος συνελήφθη και τουφεκίστηκε – επειδή, σύμφωνα με ισχυρισμούς, προσπαθούσε να αποδράσει).
Ο Huerta είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του Díaz και το 1911 συντάχθηκε με τον Madero· φυσικά, δεν δίστασε να τον προδώσει για το προεδρικό σκήπτρο. Το καθεστώς του ήταν αιματηρό και τυραννικό κι έτσι, οι χωρικοί (peones) που είχαν υποστηρίξει την επανάσταση του 1910, συνέχισαν τον αγώνα τους· αυτή τη φορά, οι εξέχοντες ηγέτες τους ήταν ο Emiliano Zapata και ο Pancho (υποκοριστικό του Francisco) Villa. Ο Huerta ηττήθηκε και τον έλεγχο ανέλαβε ένας πλούσιος γαιοκτήμονας, παλαιός υποστηρικτής του Madero, ο Venustiano Carranza. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν άργησε να ξεσπάσει: οι κυβερνητικές δυνάμεις του Carranza είχαν ν’ αντιμετωπίσουν τους οπαδούς του Villa στο βορρά και του Zapata στο νότο. Δέκα χρόνια κράτησε ο πόλεμος και το αποτέλεσμα ήταν να καταπνιγεί, για μία ακόμη φορά, η εξέγερση των χωρικών.
Στη δεκαετία του 1930, σταθεροποιήθηκε στην εξουσία ένα καινούριο κόμμα, το PNR (Partido Nacional Renovador, «Κόμμα της Εθνικής Αναγέννησης»), που αργότερα μετεξελίχθηκε στο σημερινό PRI (Partido Revolucionario Institucional, «Παραδοσιακό Επαναστατικό Κόμμα»). Για 70 περίπου χρόνια, το PNR/PRI κυβερνούσε τη χώρα μ’ ένα ιδιότυπο μονοκομματικό σύστημα. Ως φαίνεται, μία από τις συνηθέστερες πρακτικές του ήταν η χρήση της βίας ως πολιτικού εργαλείου: πολιτικές δολοφονίες, βασανιστήρια, φυλακίσεις χωρίς δίκη. Συχνά, το ίδιο εργαλείο χρησιμοποιήθηκε και για «εσωτερικό ξεκαθάρισμα»: λ.χ., το 1994, η δολοφονία του προεδρικού υποψηφίου του PRI, Luis Donaldo Colosio, ήταν μια τέτοια περίπτωση. Το PRI, και ως κόμμα και ως κυβέρνηση, έμεινε ανεπηρέαστο τόσο από τη μεγάλη φοιτητική εξέγερση του 1968 (την οποία βεβαίως συνέτριψε) όσο και από την επανάσταση των Ζαπατίστας, το 1994. Παρ’ όλο που από τη δεκαετία του 1980, η δύναμή του άρχισε να συρρικνώνεται, έχασε τις εκλογές για πρώτη φορά το 2000, όταν εξελέγη πρόεδρος ο Vincente Fox, του (κεντροδεξιού) PAN (Partido Acción Nacional, «Κόμμα Εθνικής Δράσης»).
Ολίγη οικονομία
Στη δεκαετία του 1930, και παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, η μεξικανική οικονομία εισήλθε σε μια περίοδο σημαντικής άνθησης, που έμεινε στα ιστορικά χρονικά ως «το μεξικανικό θαύμα» (El Milagro Mexicano). Σημαντικός, ως προς τούτο, ήταν ο ρόλος του προέδρου Lázaro Cárdenas del Río, ο οποίος, εν μία νυκτί (Μάρτιος 1938), απαλλοτρίωσε τον εξοπλισμό των ξένων πετρελαϊκών εταιριών (εν οις και της Shell), εθνικοποίησε τα πετρελαϊκά αποθέματα της χώρας και ίδρυσε την εταιρία Pétroleos Mexicanos. Για τα επόμενα 40 περίπου χρόνια, η μεξικανική οικονομία φάνηκε να ακμάζει - αλλά όπως είναι γνωστό, άλλο τι λένε οι αριθμοί και άλλο πώς ζουν οι άνθρωποι. Επιπλέον, παρά τις εθνικοποιήσεις, η ιδιωτική ιδιοκτησία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στο Μεξικό. Ο αναδασμός της γης επί προεδρίας Cárdenas στη δεκαετία του 1930, απέδωσε μεν αρκετές εκτάσεις στους χωρικούς, αλλά δεν περιόρισε την ισχύ των μεγάλων γαιοκτημόνων.
Εν ονόματι του «μεξικανικού θαύματος», πάντως, τον Ιανουάριο του 1994, το Μεξικό έγινε πλήρες μέλος της NAFTA (North American Free Trade Agreement, Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου), ενός ισχυρού οικονομικού μπλοκ στο οποίο συμμετέχουν οι Η.Π.Α. και ο Καναδάς. Μέσα σ’ ένα χρόνο η οικονομία της χώρας κυριολεκτικά γονάτισε – το έλλειμμα έφτασε περίπου τα 11 δισ. δολάρια. Ο τότε πρόεδρος Clinton έκοψε ένα κονδύλι 40 εκατ. δολαρίων για να ενισχύσει τη μεξικανική οικονομία, αλλά το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε έτι περαιτέρω.
Όσοι ισχυρίζονται ότι το «μεξικανικό θαύμα» δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση, μάλλον δεν έχουν άδικο. Το Μεξικό ήταν και είναι μια χώρα μοιρασμένη ανάμεσα σε πολύ πλούσιους και σε πολύ φτωχούς. Η οικονομία ελέγχεται από μεγάλες εταιρίες και διεφθαρμένους αξιωματούχους, που φυσικά δεν δίνουν δεκάρα για τίποτε πέραν του κέρδους. Η περίφημη οικονομική ανάπτυξη δεν έφτασε ποτέ στις αγροτικές περιοχές, ενώ οι ιθαγενείς ήταν για δεκαετίες φιμωμένοι.
Όπως έχουν δείξει οι στατιστικές (για τη δεκαετία 1990), το 41% του πληθυσμού δεν έχει τρεχούμενο νερό, το 34% είναι χωρίς ηλεκτρισμό, το 63% κατοικεί σε σπίτια του ενός δωματίου, το 19% του εργατικού δυναμικού είναι χωρίς εισόδημα, και το 67% ζει στο όριο ή κάτω από το όριο του ελάχιστου ημερομισθίου. Τα στοιχειωδέστερα αγαθά για την καθημερινή επιβίωση μιας μεξικανικής οικογένειας φτάνουν σε κόστος που κυμαίνεται ανάμεσα σε 7 και 10 ελάχιστα ημερομίσθια. Ας πούμε, για να αγοράσει μια οικογένεια ένα λίτρο λάδι (υποθέτω, όχι ελαιόλαδο) και ένα κιλό ρύζι, τη φτάνει-δεν τη φτάνει ένα ημερομίσθιο. Για χρόνια, η οικονομία ευνοούσε τις μεγάλες επιχειρήσεις, ξένες ή εγχώριες, αλλά μόνον αυτές· το 1988, λ.χ., βρέθηκε ότι 50 εκατομ. Μεξικανών ζουν σε συνθήκες φτώχειας, ενώ 24 Μεξικανοί δισεκατομμυριούχοι βρίσκονται στην κορυφή της περίφημης λίστας του Forbes.
Η νεοφιλελεύθερη οικονομική μεταρρύθμιση της τελευταίας δεκαετίας ήρθε βέβαια να επιδεινώσει την κατάσταση. Η χώρα έπρεπε να εξακολουθήσει να είναι αξιόπιστη αγορά για τους επενδυτές, με αποτέλεσμα να έχει σήμερα χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλο ποσοστό ανεργίας. Τα υψηλά περιθώρια κέρδους για τις επιχειρήσεις μεταφράζονται σε αύξηση της φτώχειας για τους πολλούς· τα τελευταία 10 χρόνια, αυξήθηκε κατά 1/3 ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε ακραία ένδεια στις αστικές περιοχές, ενώ η υποτίμηση του μεξικάνικου πέσο (1995) περιέκοψε το ημερομίσθιο κατά 34 σεντ την ώρα – φυσικά, ο τότε υπουργός Οικονομικών προέβαλε την υποτίμηση ως ένα «δέλεαρ για τους ξένους επενδυτές». Οι όποιες μεταρρυθμίσεις καταφέρνουν απλώς να αυξήσουν το εξωτερικό χρέος σε ιδιωτικούς και ξένους επενδυτές.
Στην πραγματικότητα, το Μεξικό θα πρέπει να δημιουργήσει περίπου 19,2 εκατομ. θέσεις εργασίας, αν είναι να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του εργατικού του δυναμικού. Όμως, ακόμη και η New York Times, που υποστήριξε σθεναρά την πολιτική Clinton στο Μεξικό, είχε προβλέψει ότι μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια από την ενεργοποίηση της NAFTA, αρκετά εκατομμύρια Μεξικανών θα χάσουν τις δουλειές τους. Πέραν του να είναι το πρότυπο οικονομικής μεταρρύθμισης, η μεξικανική οικονομία βουλιάζει στο εξωτερικό χρέος, τη φτώχεια, την καταστροφή της βιομηχανίας, το θάνατο και την εξαθλίωση εκατομμυρίων. Και, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας του Μεξικού, από τον Ιανουάριο του 1995, οι ξένες επενδύσεις έχουν μειωθεί κατά 2,5 εκατομ. δολάρια μηνιαίως.
Ολίγα περί ιθαγενών
Στα 70 χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το PNR/PRI, ελάχιστες γυναίκες και ιθαγενείς είχαν τη δυνατότητα να αναλάβουν υψηλές θέσεις. Εκτός από τις προκαταλήψεις περί φύλου, στη μεξικανική κοινωνία ισχύουν ακόμη οι διακρίσεις ανάμεσα στους mestizos (τους μιγάδες, απογόνους ευρωπαίων και ιθαγενών) και στους indígenas (τους ιθαγενείς) – μάλιστα, πολλοί μιγάδες θεωρούν τους ιθαγενείς φυλετικά κατώτερους.
Η μεξικανική κοινωνία δεν είναι ομοιογενής – με την έννοια που είχε ο όρος, αναφερόμενος κάποτε σ’ ένα εθνικό κράτος. Το έτος της έλευσης των Ισπανών, (1519), στη λεγόμενη Mesoamerica (την περιοχή από τη σημερινή Νικαράγουα μέχρι τις νότιες Η.Π.Α.) κατοικούσαν γύρω στα 25 εκατομμύρια άνθρωποι· στα ίδια μέρη, είχαν ανθίσει πολιτισμοί υψηλού επιπέδου – οι Olmec, οι Zapotec, οι Mixtec, οι Τολτέκοι, οι Αζτέκοι, οι Μάγια. Φυσικά, η ισπανική κατάκτηση ήταν καταστροφική γι’ αυτούς τους πληθυσμούς. Ο πόλεμος και οι επιδημίες εξαφάνισαν χιλιάδες, ενώ οι αποικιοκράτες και οι καθολικοί ιεραπόστολοι προσπάθησαν να συντρίψουν της κοινωνίες τους. Παρ’ όλα αυτά, στο Μεξικό υπάρχουν ακόμη και σήμερα 56 διαφορετικές ομάδες ιθαγενών, καθεμία με τη δική της γλώσσα. Οι πιο σημαντικές είναι οι Tarahumaras, οι Nahuas, οι Huicholes, οι Purépechas, οι Mixtecos, οι Zapotecas, οι Otomís, οι Totonacas και οι Μάγια. Μάλιστα, σε αρκετές περιοχές της χώρας, υπερτερούν πληθυσμιακά σε σχέση με τους «καθαρούς Ευρω-Μεξικάνους» ή τους mestizos· αδιάφορο: οι «λευκοί» του Μεξικού αλλά και οι mestizos τους θεωρούν «δεύτερης κατηγορίας». Όταν έχασαν τα εδάφη τους, αυτοί οι ιθαγενείς αναγκάστηκαν να μετακινηθούν στις πόλεις (όπου κατέληξαν να είναι τα πιο φτηνά εργατικά χέρια) ή να μεταναστεύσουν στις Η.Π.Α. Επιπλέον, οι επιθέσεις των μεξικανικών κυβερνήσεων στο λεγόμενο σύστημα των κοινοτήτων συνιστά εξίσου σημαντική απειλή στην ιθαγενή κουλτούρα. Σε πολλές περιοχές, οι μεγαλογαιοκτήμονες δεν ελέγχουν μόνο τη γη, αλλά επίσης μονοπωλούν το εμπόριο σχεδόν όλων των τοπικών προϊόντων και αποθεμάτων. Στην Chiapas, λ.χ., αρκετές ομάδες ιθαγενών εκδιώχτηκαν από τη γη τους και υποχρεώθηκαν να παρέχουν εξευτελιστικά φτηνή εργασία σε μεγάλες φυτείες καφέ ή βαμβακιού.
Οι Ζαπατίστας δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο την κυβερνητική πολιτική αλλά και τον βαθιά ριζωμένο, στη μεξικανική κοινωνία, ρατσισμό: και όπως συμβαίνει σε κάθε ρατσιστική κοινωνία, το κόστος είναι πολύ μεγάλο, επειδή μετριέται σε ανθρώπινες ζωές.
Posted by...Λίτσα at 7:01 μ.μ. 4 comments
Βίαια εκκένωση οικισμού των ζαπατίστας
Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006
Βρήκα αυτή την έκτακτη ανακοίνωση στο Terminal 119. Αφορά την βίαια εκκένωση οικισμού των ζαπατίστας. Την δημοσιεύω γιατί, μάλλον, δεν είναι όλα ήσυχα εκεί πέρα:
Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης
[ Αύγουστος / 2006]
3 Αυγούστου 2006
Caracol V “Που μιλάει για όλες και όλους μας”
Roberto Barrios,
Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης
“Νέος σπόρος που θα βγάλει καρπούς”
Προς την εγχώρια και διεθνή κοινωνία των πολιτών
Προς τον εγχώριο και διεθνή Τύπο
Προς τις οργανώσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Η Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης καταγγέλει έντονα τα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα, 3 Αυγούστου, στο χωριό Chol de Tumbala, στον Αυτόνομο Εξεγερμένο Ζαπατιστικό Δήμο του El Trabajo. Στις 11:30 το πρωί αστυνομικοί της Δημόσιας Ασφάλειας, δημοτικοί αστυνομικοί και ομάδες ατόμων ντυμένες με πολιτικά, συνολικά πάνω από 260 άτομα, πραγματοποίησαν εκκένωση, καίγοντας και γκρεμίζοντας σπίτια με αλυσοπρίονα και με τη βοήθεια 2 τρακτέρ.
Έφτασαν στις 10:30πμ, με τον ομοσπονδιακό δικαστή της Playa de Catazaja, ο οποίος πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι απειλούσε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες από τις βάσεις στήριξης του EZLN, ότι σε δέκα λεπτά πρέπει να έχουν βγάλει έξω τα πράγματά τους, να έχουν φύγει από τα σπίτια τους και να παραδώσουν τα αγροτικά δικαιολογητικά που αποδεικνύουν την κυριότητα των εδαφών τους -δηλώνοντας ότι είχε ομοσπονδιακή διαταγή εκκένωσης. Κατόπιν, προχώρησαν στους εμπρησμούς και την καταστροφή ολόκληρου του χωριού.
Κατά τη διάρκεια της εκκένωσης συνελήφθησαν οι σύντροφοι από τις βάσεις στήριξης του EZLN Juan Jimenez Vazquez, Bartolo Arcos Mendoza και Mateo Sanchez Montejo. Τους ανέβασαν σε φορτηγό ιδιωτικής χρήσης όπου τους χτύπησαν με ρόπαλα και, όπως τους είχαν βάλει ξαπλωμένους, τους απείλησαν με βιασμό κατά τη διάρκεια της διαδρομής ως τη Διοίκηση της Δημόσιας Ασφάλειας (Seguridad Publica) στο Palenque. Εκεί τους ανάγκασαν να υπογράψουν χαρτί σύμφωνα με το οποίο έφευγαν με τη θέλησή τους από την κοινότητά τους. Σήμερα, στις 5:00μμ αφέθηκαν ελεύθεροι.
Στην κοινότητα, οι επιτιθέμενοι πήραν όλα τα υπάρχοντα των συντρόφων και των συντροφισσών. Κατά τη διάρκεια των ενεργειών αυτών οι αστυνομικοί της Δημόσιας Ασφάλειας και οι δημοτικοί αστυνομικοί ρωτούσαν σχετικά με την παρουσία καμερών και απαιτούσαν να τους παραδοθούν. Το χωριό Chol de Tumbala που εκκένωσαν σήμερα είναι ανακτημένη γη -βάσεις στήριξης του EZLN από διάφορες κοινότητες εγκαταστάθηκαν στην αγροτική έκταση που ονομαζόταν Carlos Salinas, επιφάνειας 532 εκταρίων. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από τις βάσεις στήριξης το κατέλαβαν στις 9 Σεπτεμβρίου 1999. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είναι οι: Eduardo Moyte Goyado, Rafael Cruz Sanchez και Filiberto.
Από τη μέρα που βρίσκεται στην κατοχή τους, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες από τις βάσεις στήριξης του EZLN διαχειρίζονται τα έγγραφα με το όνομα Chol de Tumbala το οποίο παρουσιάζεται στο χάρτη γεωγραφικού εντοπισμού -δημόσιο έγγραφο που το διαχειριζόταν ο εκπρόσωπος του χωριού Gregorio Alvarez Cruz, σήμερα έγκλειστος στη φυλακή της Playas de Catazaja, ο οποίος κατηγορείται, μεταξύ άλλων, για αρπαγή, απαγωγή όταν δουλειά του ήταν μόνο η διαχείριση των πιστοποιητικών γης.
Η Επιτροπή Καλής Διακυβέρνησης καταγγέλει τις ενέργειες αυτές τις οποίες υφίστανται οι βάσεις στήριξης του EZLN, γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα τους έχουν παραβιαστεί σε μέγιστο βαθμό. Κατά τη διάρκεια του εμπρησμού και της καταστροφής των σπιτιών μετέφεραν τα υπάρχοντα των κατοίκων σε φορτηγά της Δημόσιας Ασφάλειας. Έκοψαν τα οπωροφόρα δέντρα όπως πορτοκαλιές, καρύδες, λεμονιές, αβοκάντο, μπανανιές και έκαψαν τα σπίτια μαζί με τα ζώα. Τα υπόλοιπα τα πήραν, κλέβοντας τα καθαρισμένα καλαμπόκια. Τα αγαθά αυτά αποτελούν την καθημερινή διατροφή των βάσεών μας στήριξης και τα εγκληματικά χέρια τα πετάνε και τα κλέβουν, αφήνοντας τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τους άντρες μας, τους ηλικιωμένους μας χωρίς στέγη και χωρίς τρόφιμα για την καθημερινή τους ζωή. Επειδή εφαρμόζουμε την αυτονομία μας, επειδή υπερασπιστήκαμε τα σπίτια μας, χτυπηθήκαμε βάναυσα και συλληφθήκαμε.
Υπεύθυνους θεωρούμε τους πρώην ιδιοκτήτες Eduardo Moyte Goyado, Rafael Cruz Sanchez και Filiberto, τη Δημόσια Ασφάλεια της πολιτείας, τους δημοτικούς αστυνομικούς, το δήμαρχο του Palenque και τον ομοσπονδιακό δικαστή της Playas de Catazaja. Υπεύθυνους θεωρούμε, επιπλέον, τον κυβερνήτη της πολιτείας της Chiapas, Pablo Salazar Mendiguchia, και τον πρόεδρο της δημοκρατίας, Vicente Fox Quesada.
03/08/06
Posted by...The Motorcycle boy at 1:43 μ.μ. 2 comments
6η Διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα
Τρίτη, Αυγούστου 15, 2006
Τους πήρε 3 χρόνια για να την βγάλουν. Κάποιοι είπαν οτι άργησαν πολύ. Αυτοί οι κάποιοι μέτρησαν τον χρόνο με τα δικά τους μέτρα, όχι με τα μέτρα των Ινδιάνων της Τσιάπας.
Οι ζαπατίστας μιλάνε με διακηρύξεις που τις αποφασίζουν μετά από μακρύ διάλογο και αφού ακούσουν τους πάντες -ακόμα και τα παιδιά. Αυτή είναι η 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας της Λακαντόνα και αποτελείται από 6 μέρη:
-Τι είμαστε
-Που είμαστε τώρα
-Πως βλέπουμε τον κόσμο
-Πως βλέπουμε τη χώρα μας που είναι το Μεξικό
-Τι θέλουμε να κάνουμε
-Πως θα το κάνουμε.
Η 6η Διακήρυξη είναι ότι σημαντικότερο έχουν βγάλει μέχρι τώρα, γιατί επεκτείνουν τα όρια του αγώνα τους προς το Μεξικό και προς τον υπόλοιπο κόσμο. Και πλέον, ο αγώνας τους περνάει σε εντελώς διαφορετική φάση -τώρα πια χρειάζονται την συμμετοχή όλων μας. Όχι για να διαμορφώσουν καλύτερα τις συνθήκες της δικής τους ζωής -αλλά για να αλλάξει ο κόσμος. Αστείο; Ουτοπικό; Ανεφάρμοστο; Ονειρικό; Και πολλά ακόμα -αλλά αυτοί το προσπαθούν.
Προσωπικά, την θεωρώ το πιο σημαντικό πολιτικό κείμενο που έχω διαβάσει τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Γιατί δείχνει ανθρώπους που ενδιαφέρονται, μέσα σε όλα τα προβλήματά τους, για τον υπόλοιπο κόσμο. Και γιατί έχει προσωπικό ύφος, δεν απευθύνεται στα πλήθη -αναζητά μεθόδους επικοινωνίας με τον κάθε άνθρωπο, σε ατομικό επίπεδο. Κι ο υποδιοικητής Μάρκος, μετατράπηκε σε Αντιπρόσωπο Μηδέν για χάρη της -ήδη ταξιδεύει στο Μεξικό και ακούει τον κόσμο καθώς τους παρουσιάζει το κείμενο.
Το κείμενο της διακήρυξης βρίσκεται στην μπάρα δεξιά, σε μορφή pdf. Αν σου φαίνεται μεγάλο, πήγαινε κατευθείαν στο τρίτο κεφάλαιο με τον τίτλο: Πως βλέπουμε τον κόσμο. Οι άνθρωποι τα λένε όλα μέσα σε τρεις σελίδες!
Υ.Γ.: Ξεκινήσαμε να μεταφράζουμε τη διακήρυξη, αλλά, κάπου στη μέση ανακαλύψαμε πως το πλήρες κείμενο υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά, στη σελίδα του EZLN! Όχι, δεν νιώθουμε μαλάκες που κάναμε τη μισή μετάφραση τζάμπα. Γιατί αυτή η μετάφραση ήταν διασκέδαση. Αλλάζω λοιπόν το χτεσινό μου ποστ, αφήνω τα επαινετικά σχόλια ανεβαίνει και πάλι ψηλά η κειμενάρα της Λίτσας. Όλα καλά.
Posted by...The Motorcycle boy at 12:46 π.μ. 29 comments
Μονόλογος (με αφορμή μια συνέντευξη)
Δευτέρα, Αυγούστου 14, 2006
Καμιά φορά, οι παραλληλίες ή οι χρονικές συμπτώσεις στην ιστορία των τόπων είναι παράξενες. Να, όπως η επιβολή δικτατορικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική και στην Ελλάδα την ίδια περίπου εποχή. Παράξενες, αλλά όχι ανεξήγητες: επειδή, στα χρόνια εκείνα, η πολιτική των Η.Π.Α. ήταν να «στήνονται» δικτατορίες σε όσες χώρες ήταν ορατός ο «κόκκινος κίνδυνος» - με απλά λόγια, σε όποιο σημείο του πλανήτη οι Η.Π.Α. είχαν στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. (Σήμερα, η πολιτική έχει αλλάξει, οι δικτατορίες κοστίζουν, ενώ ένας πόλεμος είναι πολύ πιο επικερδής, ο δε «κόκκινος κίνδυνος» έχει δώσει τη θέση του στην τρομοκρατία· από την άλλη, δεν χρειάζονται ad hoc «μηχανισμοί προπαγάνδας», την ίδια δουλειά κάνουν οικονομικότερα τα ΜΜΕ).
Άλλη μια παράξενη σύμπτωση: το 1821, όταν ξέσπασε η ελληνική επανάσταση, το Μεξικό διεκδικούσε επίσης την εθνική του ανεξαρτησία από τους Ισπανούς. Και το 1910, όταν εδώ στην Ελλάδα έγινε η εξέγερση στο Κιλελέρ, ο Φρανσίσκο Μαδέρο ηγήθηκε μιας επανάστασης εναντίον του δικτάτορα Πορφίριο Δίαζ, με κύριο αίτημα την πολιτική και κοινωνική μεταρρύθμιση· ανάμεσα σ’ εκείνους που τον υποστήριξαν ήταν ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, που οι μεξικανοί κυβερνητικοί τον χαρακτήριζαν «βάρβαρο» και «τρομοκράτη», οι δε συντηρητικές εφημερίδες τον αποκαλούσαν «Αττίλα του Νότου». Το σύνθημα εκείνης της επανάστασης ήταν Tierra y libertad – γη και ελευθερία.
Με κάτι τέτοιες σκέψεις ξεκίνησα το σημερινό κείμενο. Ετούτο το blog θέλει κάμποσο διάβασμα. Όχι επειδή χρειάζεται κανείς να γράφει περισπούδαστες μελέτες, αλλά επειδή η λεγόμενη «Λατινική Αμερική» είναι πολύ μακριά. Τουτέστιν, δεν απασχολεί τα (ελληνικά) ΜΜΕ επί μακρόν, παρά μόνο σποραδικά, όποτε γίνονται εκλογές ή ένοπλες συγκρούσεις. Κάπως έτσι έφτασαν στ’ αυτιά μας τα ονόματα «Σαντινίστας», «Φωτεινό Μονοπάτι», και «Ζαπατίστας» εκεί στη δεκαετία του 1980-1990 – για λίγο, και μετά ξεχάστηκαν. Οι «Σαντινίστας» ήταν ίσως πιο τυχεροί· ο αρχηγός τους, ο Ντανιέλ Ορτέγα, εξελέγη πρόεδρος της Νικαράγουας (1984-1990), εκείνον τον βλέπαμε πιο συχνά στις τηλεοπτικές οθόνες, κάποτε μάλιστα δίπλα στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Πόσοι είχαν καταλάβει τότε τι ήταν όλες αυτές οι ομάδες; Υποθέτω μόνον όσοι θα έκαναν τον κόπο να ψάξουν περισσότερο, επειδή, ακόμη κι αν οι δημοσιογράφοι ήσαν αναλυτικοί στις αναφορές τους, τόνιζαν ιδιαιτέρως το στοιχείο της ένοπλης δράσης. Ωστόσο, νομίζω πως η ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1980 ήταν πιο ευνοϊκή ή πιο ευαίσθητη απέναντι στην πολιτική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής, ίσως επειδή ήταν πρόσφατες οι μνήμες της χούντας. Έτσι, ακόμη κι αν οι θεατές δεν γνώριζαν λεπτομέρειες για τις ένοπλες ομάδες, υποπτεύονταν ότι ο αγώνας τους είχε να κάνει με τη δημοκρατία· εξάλλου, μόλις ένα χρόνο πριν από τη μεταπολίτευση στην Ελλάδα (1973), η Χιλή είχε υποκύψει αιμορραγώντας στη δικτατορία του Αουγκούστο Πινοτσέτ.
(Έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα σήμερα είναι πιο «κλειστά»: οι πληροφορίες μπορεί να είναι πιο ελεύθερες, αλλά χάνονται μέσα στο συνωστισμό. Υπάρχει ένας πιο απλός -και οικονομικός- τρόπος για να μη φτάνουν οι σημαντικές ειδήσεις στον πολίτη: όχι η λογοκρισία, που θα ξεσήκωνε τις δημοκρατικές συνειδήσεις, αλλά η υπερπληθώρα ειδήσεων. Κάπου γράφει ο Έκο ότι αν έχεις πάρα πολλές πληροφορίες είναι σαν να μην έχεις καμία, και χρησιμοποιεί το παράδειγμα των ρολογιών που δείχνουν επίσης το υψόμετρο, τη θερμοκρασία, την υγρασία κλπ., κάνοντάς σε να ξεχνάς ότι ένα ρολόι πρέπει πρωτίστως να δείχνει την ώρα. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα: όταν βομβαρδίζεσαι καθημερινώς με εκατομμύρια πληροφορίες, άνισης σπουδαιότητας, αφενός κουράζεσαι διότι είναι αδύνατον να τις χειριστείς, αφετέρου σταδιακά αμβλύνεται το κριτήριο του σημαντικού).
Αλλά, όπως λέει ο Zero, τα πάντα είναι στο Intenet. Και μπορείς να τα βρεις πολύ εύκολα, βάζοντας απλώς κάποιες λέξεις σε μια μηχανή αναζήτησης. Σε μια τέτοια αναζήτηση έπεσα επάνω στο λήμμα Zapata Corporation. Μη φανταστείτε ότι είναι κάποια άλλη επαναστατική οργάνωση. Όχι, είναι μια πετρελαϊκή εταιρία που ίδρυσε ο George W. H. Bush (ο πατήρ) το 1953, και ανέλαβε επιχειρήσεις στον Κόλπο το Μεξικού και στην ακτή της Κεντρικής Αμερικής. Υπάρχουν δε υποψίες ότι η εν λόγω εταιρία είχε διασυνδέσεις με τη CIA: λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε ως προκάλυμμα κατά την αμερικανική επιχείρηση στον «Κόλπο των Χοίρων» το 1961 (την εισβολή στην Κούβα, που είχε στόχο την ανατροπή του Κάστρο – σημειώνω ότι το κωδικό όνομα της CIA για την επιχείρηση ήταν “Operation Zapata”) και ότι είχε επίσης ανάμειξη στον (παράνομο) εξοπλισμό των Κόντρας στη Νικαράγουα για την ανατροπή της κυβέρνησης Ορτέγα. Φανταστείτε, το όνομα του Zapata σε τέτοια συμφραζόμενα: θα μπορούσε να είναι ειρωνικό, αν δεν ήταν τόσο κακόγουστο.
Αλλά, τα συμφραστικά νοήματα του ονόματος Zapata δεν αλλάζουν τόσο εύκολα, εν τέλει. Ή τουλάχιστον συντηρούνται στην περίπτωση των «Ζαπατίστας». Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ακόμη· το έμαθα από τούτο εδώ το blog. Και, διαβάζοντας την απορία του Mboy (βλ. εδώ, στο post "Γαμημένη αδράνεια": «Είναι κανένας με τη Μεξικάνικη κυβέρνηση; Και στην τελική –ξέρει κανένας τι κυβέρνηση έχουν στο Μεξικό;»), μπήκα στο Alternet.org για να δω τη σχετική ειδησεογραφία. Εκεί, λοιπόν, έμαθα ότι οι εκλογές στο Μεξικό έγιναν τον Ιούλιο, αλλά τα αποτελέσματα δεν θα γνωστοποιηθούν πριν από τον Σεπτέμβριο· διότι, προφανώς, έγιναν λαθροχειρίες: το προβάδισμα του συντηρητικού υποψηφίου Felipe Calderón του (κυβερνώντος) κόμματος «Εθνική Δράση» (PAN) ήταν πλασματικό, ο δε αντίπαλός του López Obrador, επικεφαλής του κόμματος «Δημοκρατική Επανάσταση» (PRD) ζήτησε επανακαταμέτρηση όλων των ψήφων. Βέβαια, οι αμερικανικές εφημερίδες έσπευσαν να χρίσουν «νικητή» τον Calderón: είπαμε, σήμερα οι Η.Π.Α. δεν στήνουν δικτατορίες, αναθέτουν το έργο της προπαγάνδας στα ΜΜΕ.
Στο Alternet.org βρήκα και μια συνέντευξη του «Αντιπροσώπου Μηδέν», του υποδιοικητή Marcos στην Aura Bogado, το Μάρτιο του 2006, όπου μιλά για την «Άλλη Εκστρατεία», για την «Έκτη διακήρυξη» και για τον αγώνα των Ζαπατίστας. Στην ερώτηση της Bogado πώς κρίνει την παρούσα πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική, μετά την εκλογή προέδρων όπως ο Lula στη Βραζιλία, o Morales στη Βολιβία και ο Chaves στη Βενεζουέλα, ο Marcos απαντά:
«Πάντα στρεφόμαστε στη βάση, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική. […] Δεν κρίνουμε τις κυβερνήσεις, αυτή η κρίση ανήκει στο λαό κάθε χώρας. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την κινητοποίηση των ιθαγενών της Βολιβίας αλλά και του Εκουαδόρ· μάλιστα, τους αναφέρουμε στην Έκτη Διακήρυξη. […] Πιστεύουμε ότι η μελλοντική ιστορία της Λατινικής Αμερικής, όχι μόνο στο Μεξικό αλλά σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, θα προκύψει από τη βάση. […] Οι άνθρωποι από τη βάση θα μπορέσουν να τεθούν επικεφαλής, αν οργανωθούν με κάποιον άλλο τρόπο. Οι παλιές συνταγές ή οι παλιές παράμετροι θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως πλαίσιο αναφοράς του τι έγινε, όχι όμως ως κάτι που θα πρέπει να υιοθετήσουμε σήμερα για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο».
Λέει κι άλλα ο υποδιοικητής Marcos – για την κατάσταση των ιθαγενών, για τη θέση των γυναικών στο κίνημα των «Ζαπατίστας» (και πώς αυτές οι γυναίκες που συμμετείχαν, έπρεπε να αντιμετωπίσουν και την παγιωμένη νοοτροπία των κοινοτήτων τους σχετικά με τον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας), για τον κόσμο που επιδιώκουν. Αλλά εκείνο που ξεχώρισα είναι το αίτημα που αφορά την κουλτούρα των ιθαγενών – σημείο που τονίζεται ιδιαίτερα σε κάθε ομιλία του Marcos: το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού σύμφωνα με την οικεία παράδοση. Θα μου πείτε, καλά εδώ δεν έχουν νοσοκομεία, σχολεία, γη, το αίτημα του αυτοπροσδιορισμού σε μάρανε; Κι όμως: ο τρόπος με τον οποίο αντιλαβάνεται κανείς τον κόσμο και τον εαυτό του δεν είναι πολυτέλεια, είναι προϋπόθεση για τη συγκρότηση ταυτότητας. «Ποιοι είμαστε εμείς;» - το ερώτημα που περιλαμβάνεται στην Έκτη Διακήρυξη δεν είναι ούτε ρητορικό ούτε (μόνο) πολιτικό. Σκέφτομαι ότι όλοι οι λαοί του μη-δυτικού κόσμου έχουν φτάσει στο σημείο να αυτοπροσδιορίζονται μέσω της δυτικής οπτικής. Στην προκειμένη περίπτωση, τους ονομάζουμε συλλήβδην «λατινοαμερικάνους» - αλλά αυτή είναι μια ταυτότητα επιβεβλημένη. Πώς άραγε να έλεγαν οι ίδιοι τον τόπο τους πριν αποβιβαστούν στα χώματά τους οι βάρβαροι του Cortés;
Posted by...Λίτσα at 11:09 π.μ. 17 comments
Ποιός είναι ο υποδιοικητής Μάρκος;
Κυριακή, Αυγούστου 13, 2006
Ραφαέλ Σεμπαστιάν Γκιγιέν Βισέντε. Γεννήθηκε το 1957 στο Ταμπίκο, σπούδασε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο UNAM και δούλεψε σαν πανεπιστημιακός. Το διδακτορικό του αφορούσε τα σχολικά βιβλία ως ιδεολογικό μηχανισμό. Αυτός, λένε πως είναι, ο υποδιοικητής Μάρκος. Ο ίδιος απαντά:
«Άκουσα ότι ανακάλυψαν κι άλλον Μάρκος κι ότι είναι από το Ταμπίκο. Δεν ακούγεται και άσχημο, το λιμάνι είναι όμορφο… Τουλάχιστον αυτός ο καινούργιος υποδιοικητής Μάρκος είναι όμορφος; Γιατί τελευταία, όλο κάτι κακάσχημους μου βάζουν και μου καταστρέφουν όλη τη γυναικεία αλληλογραφία».
Ο ίδιος υποστηρίζει πως «ονομάζεται Μάρκος Μόντες ντε λα Σέλβα, γιος του γερο-Αντόνιο και της δόνια Χουανίτα, αδερφός του γιου Αντόνιο, της Ραμόνα και της Σουζάνα, θείος της Τονίτα, του Μπέτο, της Έβα και του Εριμπέρτο», ότι «γεννήθηκε σε ένα αντάρτικο στρατόπεδο που λεγόταν ‘Κρύα Νερά’, στη ζούγκλα της Λακαντόνα, στην Τσιάπας, τον Αύγουστο του 1984…» ότι «από τότε που γεννήθηκε έχει συνωμοτήσει ενάντια στις σκιές που σκεπάζουν τον ουρανό των Μεξικανών…» και ότι «… πριν γεννηθεί, κι ενώ μπορούσε να τα έχει όλα για να μην έχει τίποτα, αποφάσισε να μην έχει τίποτα για να τα έχει όλα…».
Κατά καιρούς, τον έχουν κατηγορήσει για διάφορα πράγματα. Ο ίδιος, απαντά:
«Οι λευκοί τον κατηγορούν ότι είναι μαύρος. Ένοχος.
Οι μαύροι τον κατηγορούν ότι είναι λευκός. Ένοχος.
Οι απευθείας απόγονοι των Ισπανών τον κατηγορούν ότι είναι ιθαγενής. Ένοχος.
Οι ιθαγενείς προδότες τον κατηγορούν ότι είναι μιγάς. Ένοχος.
Οι φαλλοκράτες τον κατηγορούν ότι είναι φεμινιστής. Ένοχος.
Οι φεμινιστές τον κατηγορούν ότι είναι φαλλοκράτης. Ένοχος.
Οι κομμουνιστές τον κατηγορούν ότι είναι αναρχικός. Ένοχος.
Οι αναρχικοί τον κατηγορούν ότι είναι ορθόδοξος κομμουνιστής. Ένοχος.
Οι αγγλόφωνοι τον κατηγορούν ότι είναι ισπανόφωνος. Ένοχος.
Οι αντισημίτες τον κατηγορούν ότι είναι υπέρ των Εβραίων. Ένοχος.
Οι Εβραίοι τον κατηγορούν ότι είναι υπέρ των Αράβων. Ένοχος.
Οι Ευρωπαίοι τον κατηγορούν ότι είναι Ασιάτης. Ένοχος.
Αυτοί που θέλουν να γίνουν κυβέρνηση τον κατηγορούν ότι θέλει να κάνει πάντα αντιπολίτευση. Ένοχος.
Οι ρεφορμιστές τον κατηγορούν ότι είναι ακραίος. Ένοχος.
Οι ακραίοι τον κατηγορούν ότι είναι ρεφορμιστής. Ένοχος.
Η ‘ιστορική πρωτοπορία’ τον κατηγορεί ότι απευθύνεται στην κοινωνία των πολιτών και όχι στο προλεταριάτο. Ένοχος.
Η κοινωνία των πολιτών τον κατηγορεί ότι ενοχλεί την ησυχία της. Ένοχος.
Το Χρηματιστήριο τον κατηγορεί ότι του χαλάει το μεσημεριανό. Ένοχος.
Η κυβέρνηση τον κατηγορεί ότι προκαλεί αύξηση στην κατανάλωση των φαρμάκων για το έλκος στα υπουργεία. Ένοχος.
Οι σοβαροί τον κατηγορούν ότι κάνει πλάκα. Ένοχος.
Οι πλακατζήδες τον κατηγορούν ότι είναι σοβαρός. Ένοχος.
Οι μεγάλοι τον κατηγορούν ότι είναι παιδί. Ένοχος.
Τα παιδιά τον κατηγορούν ότι είναι μεγάλος. Ένοχος.
Οι ορθόδοξοι αριστεροί τον κατηγορούν ότι δεν καταδικάζει τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Ένοχος.
Οι θεωρητικοί τον κατηγορούν ότι είναι πρακτικός. Ένοχος.
Οι πρακτικοί τον κατηγορούν ότι είναι θεωρητικός. Ένοχος.
Όλοι τον κατηγορούν για ότι τους έρθει στο κεφάλι. Ένοχος.»
Κάποιοι προσπάθησαν να τον μειώσουν, χαρακτηρίζοντάς τον ομοφυλόφιλο. Απαντά:
«Σχετικά με όσα ακούγονται για το αν ο Μάρκος είναι ομοφυλόφιλος: Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αμερική, ασιάτης στην Ευρώπη, μεξικανός των ΗΠΑ στο Σαν Ισίδρο, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, ιθαγενής στους δρόμους του Σαν Κριστομπάλ, αλητοπαρέα στη Νέζα, ροκάς στην πανεπιστημιούπολη, εβραίος στη Γερμανία, συνήγορος του πολίτη στο Υπουργείο Άμυνας, φεμινιστής σε πολιτικά κόμματα, κομμουνιστής στη μεταψυχροπολεμική εποχή, κρατούμενος στη Σινταλάπα, ειρηνιστής στη Βοσνία, ιθαγενής Μαπούτσε στις Άνδεις, δάσκαλος του συνδικάτου CNTE, καλλιτέχνης χωρίς γκαλερί ούτε πορτοφόλι, νοικοκυρά ένα Σάββατο βράδυ σε οποιαδήποτε γειτονιά οποιασδήποτε πόλης οποιουδήποτε Μεξικού, αντάρτης στο Μεξικό του τέλους του 20ου αιώνα, απεργός στη Συνομοσπονδία Εργατών Μεξικού, ρεπόρτερ που κλείνει ‘τρύπες’ στις μεσαίες σελίδες, φαλλοκράτης στο φεμινιστικό κίνημα, γυναίκα μόνη στο μετρό μετά τις 10 το βράδυ, συνταξιούχος που διαμαρτύρεται στην κεντρική πλατεία, αγρότης χωρίς γη, περιθωριακός εκδότης, φοιτητής, διαφωνών με το νεοφιλελευθερισμό, συγγραφέας χωρίς βιβλία ούτε αναγνώστες, και βέβαια Ζαπατίστα του Νοτιοανατολικού Μεξικού.
Τελικά ο Μάρκος είναι ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον, σε αυτό τον κόσμο. Ο Μάρκος είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες που αντιστέκονται, εκρήγνυνται και λένε ‘Φτάνει πιά!’. Όλες οι μειονότητες την ώρα που πρέπει να μιλήσουν, και όλες οι πλειονότητες την ώρα που πρέπει να σωπάσουν και να υπομείνουν. Όλοι οι αποκλεισμένοι που αναζητούν ένα λόγο, το λόγο τους, αυτό που ξαναδίνει την πλειοψηφία στους αιώνια διασπασμένους –εμάς. Ότι ενοχλεί την εξουσία και τις καθησυχασμένες συνειδήσεις –αυτό είναι ο Μάρκος».
Posted by...The Motorcycle boy at 7:14 μ.μ. 9 comments
Γράμμα φυλακισμένων γυναικών
Σάββατο, Αυγούστου 12, 2006
Στο Terminal 119 υπάρχει ένα γράμμα από τις γυναίκες που κρατούνται φυλακισμένες μετά τις ταραχές στο Ατένκο. Επειδή είναι σχετικά σκληρό, δεν συνιστάται για ευαίσθητα στομάχια.
Γράμμα των γυναικών πολιτικών κρατούμενων
που αγωνίζονται από τα κάτω και από αριστερά
Σαντιαγίτο, Αλμολόγια
12 Μάη 2006
Σε όλο τον κόσμο:
Οι γυναίκες, εργαζόμενες στον κάμπο, στην πόλη, νοικοκυρές, φοιτήτριες κλπ, πολιτικές κρατούμενες από τις 3 και 4 του Μάη είμαστε αγανακτισμένες πια από την προφυλάκισή μας. Όχι μόνο μας έβρισαν, ταπείνωσαν, χτύπησαν, βασάνισαν, κακοποίησαν σεξουαλικά και μας βίασαν, αλλά τώρα πια είμαστε και κρατούμενες και εγκληματίες. Βιώσαμε την καταστολή όχι μόνο σαν κοινωνικές αγωνίστριες αλλά και σαν γυναίκες με έναν ξεχωριστό τρόπο, γιατί παρόλο που οι άντρες χτυπήθηκαν περισσότερο, εμάς επιπλέον μας βίασαν.
Κατά τη σύλληψή μας δεχτήκαμε κάθε είδους καταστολή, αρχικά με βρισιές του τύπου: "είσαι πουτάνα", "σκύλα πουτανίτσα", "θα σε βιάσουμε πουτάνα" και άλλα τέτοια αλλά δεν αρκέστηκαν μόνο στο να μας χτυπήσουν μέχρι που μερικές από μας να χάσουν τις αισθήσεις τους, να μας απειλήσουν ότι θα μας σκοτώσουν και θα μας εξαφανίσουν ή ακόμα και να μας βασανίσουν για να τους δώσουμε στοιχεία για την οικογένειά μας απειλώντας μας ότι θα τους σκοτώσουν κι αυτούς.
Κανείς δεν μπορεί να μας θεραπεύσει από την σεξουαλική κακοποίηση και το βιασμό, μας πιάνανε, μας τσίμπαγαν, μας κακομεταχειρίστηκαν, μας χτύπαγαν με γροθιές, γκλοπ, μακάνας [ξύλινο αμυντικό όπλο προκολομβιανών ιθαγενών λαών] και ασπίδες στο στήθος, στα οπίσθια και στα γεννητικά όργανα, κι ενώ συνέχιζαν να μας απειλούν μας δάγκωναν στις θηλές, στα αυτιά, στα χείλια, στη γλώσσα, και αλλού, ένας καταιγισμός από δάχτυλα και αντικείμενα, μερικές από μας υποχρεωθήκαμε να κάνουμε προφορικό σεξ, ενώ άλλοι μας γελοιοποιούσαν γιατί είμαστε γυναίκες.
Παρά τις κακοποιήσεις που υποστήκαμε, δεν μας παρέχουν ιατρική βοήθεια, μερικές από εμάς έπρεπε να είχαμε εισαχθεί για νοσηλεία από τη μέρα που φτάσαμε εδώ, μερικές αποκτήσαμε κολπικές μολύνσεις, άλλες μολύνσεις στις πληγές, και κάποιες δεν μπορούμε ούτε καν να καθίσουμε από όλα αυτά τα χτυπήματα, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουμε την απεργία πείνας γιατί δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω σ΄ αυτόν τον αγώνα. Ζητάμε δικαιοσύνη για όλες και για όλους γιατί αν έτσι μπορούμε να πολεμήσουμε απ΄ αυτή τη φυλακή, αυτό θα κάνουμε.
Θα συνεχίσουμε όρθιες όπως μέχρι σήμερα!
Λαέ ξεσηκώσου μέχρι να σπάσεις τη σιωπή και να επικρατήσει το δίκιο και η λογική. Αν τα χέρια μας από εδώ μέσα δεν μπορούν να κάνουν κάτι, ας το κάνει η φωνή μας!
Να μας αφήσουν ελεύθερες/ους!
Να δικαιωθούμε για την φυσική, σεξουαλική κακοποίηση και τους βιασμούς!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Με χαιρετισμούς,
οι γυναίκες πολιτικές κρατούμενες αγωνιζόμενες από τα κάτω κι από τα αριστερά
Posted by...The Motorcycle boy at 11:49 μ.μ. 2 comments
Τι έγινε στο Ατένκο;
Πήρα το παρακάτω ενημερωτικό κείμενο από το Athens indymedia. Είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα σχετικά αυτό που επικρατεί στο Μεξικό -το τελευταίο διάστημα:
"Στις 4 Μάη η μεξικανική αστυνομία εισέβαλε, μετά από πολιορκία και άγριες συγκρούσεις, στην κοινότητα του Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο για να συντρίψει την εξέγερση των κατοίκων της περιοχής. Τα γεγονότα πυροδότησε η επιχείρηση της αστυνομίας, μια μέρα νωρίτερα, να απομακρύνει βίαια από την υπαίθρια αγορά του Texcoco τους μικροπωλητές, καλλιεργητές λουλουδιών στην πλειοψηφία τους, οι οποίοι αντιστέκονται στα σχέδια κερδοσκοπικής ανάπλασης της περιοχής τα οποία προβλέπουν την εκδίωξή τους και την κατασκευή εμπορικού κέντρου της πολυεθνικής Wal-Mart.
Ένα 14χρονο παιδί έπεσε νεκρό στα οδοφράγματα της 3ης Μάη από τις σφαίρες της αστυνομίας, δεκάδες εξεγερμένοι τραυματίστηκαν και 210 συνελήφθησαν, ενώ οι γυναίκες κρατούμενες βιάστηκαν. Στις 7 Ιούνη έχασε τη ζωή του ένας 20χρονος φοιτητής που βρισκόταν σε κώμα μετά τον τραυματισμό του κατά την αστυνομική εισβολή.
Η αγροτική κοινότητα του Ατένκο,
Τα γεγονότα ξεκίνησαν όταν στις 3/5 η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις μικροπωλητών. Άμεσα, οι κάτοικοι του Ατένκο απέκλεισαν το δρόμο που συνδέει την κοινότητα με την αγορά. Πάνοπλοι αστυνομικοί επιχειρούσαν μάταια επί 6 ώρες να σπάσουν τον αποκλεισμό, αντιμετωπίζοντας την αντίσταση ανθρώπων οπλισμένων με ματσέτες, ξύλα, μολότοφ και πέτρες. Στα χέρια των εξεγερμένων έπεσαν 10 αστυνομικοί όμηροι, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι αργότερα. Σε αυτές τις συγκρούσεις δολοφονήθηκε ο 14χρονος που δέχτηκε πυροβολισμό στο στήθος. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, 3.000 μπάτσοι εισέβαλαν στο Ατένκο, πυροβολώντας και πνίγοντας την πόλη στα δακρυγόνα. Το Ατένκο καταλήφθηκε μετά από δύο ώρες σθεναρής αντίστασης και ακολούθησαν εισβολές σε σπίτια, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις. Επιλεκτική μεταχείριση επιφυλάχθηκε στα μέλη του FPDT και τις οικογένειές τους. Πληροφοριοδότης με κουκούλα υποδείκνυε ποιοι από αυτούς συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της "Άλλης Καμπάνιας". Οι συλληφθέντες στοιβάχθηκαν σε καμιόνια, οδηγήθηκαν στις φυλακές, βασανίστηκαν. Οι πολιτικοί κρατούμενοι του Ατένκο ξεκίνησαν απεργία πείνας. Οι κρατούμενες, με κείμενό τους κατήγγειλαν την καταστολή που βίωσαν όχι μόνο σαν κοινωνικές αγωνίστριες αλλά και σαν γυναίκες.
Στην Τσιάπας κηρύχθηκε "κόκκινος συναγερμός" υπό την απειλή γενίκευσης των κατασταλτικών επιχειρήσεων, ενώ οι ζαπατίστας, μέσω του subcomandante Marcos δήλωσαν πως αναστέλλονται όλες οι δραστηριότητες της "Άλλης Καμπάνιας" και κάλεσαν τον κόσμο στο Ατένκο. Οι κινήσεις αλληλεγγύης εξαπλώθηκαν σε μεγάλο μέρος της χώρας, με κορύφωση μια πορεία 10.000 ανθρώπων που έφτασαν στο Ατένκο. Στις 28 Μάη στην Πόλη του Μεξικό, 80.000 άνθρωποι συμμετέχουν στην διαδήλωση αλληλεγγύης, ανάμεσά τους και 181 από τους συλληφθέντες του Ατένκο που είχαν αποφυλακιστεί, απαιτώντας μαζί με τους χιλιάδες άλλους διαδηλωτές την απελευθέρωση όλων των συντρόφων τους."
Posted by...The Motorcycle boy at 10:30 π.μ. 7 comments
Οι καθρέφτες
Παρασκευή, Αυγούστου 11, 2006
Αντιγράφω ένα κομμάτι από ομιλία του υποδιοικητή Μάρκος, γιατί μου φάνηκε όμορφο. Η ομιλία είχε θέμα τον αγώνα των ιθαγενών για να αποκτήσουν ξανά τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Αλλά το κομμάτι που ακολουθεί, ασχολείται με παράθυρα και καθρέφτες. Χρήσιμα πράγματα δηλαδή, αν τα χρησιμοποιείς σωστά:
"Ο Μάρκος δεν υπάρχει, δεν είναι -είναι μία σκιά, είναι η κορνίζα ενός παραθύρου. Αν πίσω μου βλέπετε τους συντρόφους μου διοικητές, τους αρχηγούς μου, πρέπει να σταθείτε από την άλλη μεριά, τη μεριά των κοινοτήτων και να καταλάβετε πολύ καλά πως όταν τους βλέπουμε είναι ακριβώς ανάποδα, εκείνοι είναι μπροστά από εμάς. Αυτό το παράθυρο θα θέλαμε να χρησιμέψει για να σκύψετε πάνω σ’ αυτό που είμαστε, αυτό που υπάρχει πίσω από μένα, και πίσω από τους διοικητές μας: στους ιθαγενικούς λαούς και σ’ όλη την κατάσταση της αδικίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης.
Είναι επίσης ένα παράθυρο για να δουν από την άλλη πλευρά οι ιθαγενικές κοινότητες, να σκύψουν και να δουν εσάς. Για να δουν ότι η καλοσύνη και η κακία δεν έχει να κάνει με τη γλώσσα ή με το χρώμα των ματιών.
Τόση προσοχή, τόση αγωνία, τόση πίεση για κάτι που σε τελευταία ανάλυση είναι μία κουκούλα αδειανή, είναι απλά μια κακή φωτοχυσία που συγκρατεί τον αγώνα μας. Εμείς, όμως, θέλουμε να σας ζητήσουμε ένα πράγμα. Με τον κατάλληλο φωτισμό μία κορνίζα παραθύρου γίνεται και καθρέφτης. Είμαι σίγουρος ότι αν κοιτάξετε καλά θα καταφέρετε αν δείτε εσάς τους ίδιους. Και αυτό είναι που θέλουμε να σας ζητήσουμε, αυτό είναι που θέλουμε να καταλάβετε. Εμείς είμαστε εσείς. Εγώ είμαι εσύ."
Ολόκληρη η ομιλία του Μάρκος υπάρχει στη σελίδα της Καμπάνιας: Ένα σχολείο για την Τσιάπας.
Posted by...The Motorcycle boy at 9:10 μ.μ. 5 comments
O Δουρίτο και η πανανθρώπινη ζαπατίστικη γλώσσα
Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006
"Οταν ήμαστε στο βουνό χρειάστηκε να αναζητήσουμε έναν τρόπο για να αναλύσουμε τις πολιτικές μας θέσεις, ο οποίος θα ήταν κατανοητός από τους ανθρώπους μιας άλλης κουλτούρας.Να τους κάνουμε να καταλάβουν τι σήμαινε ο τρόπος παραγωγής, πάλη των τάξεων, δικτατορία του προλεταριάτου, αποκλεισμός της εξουσίας...Δεν ήταν θέμα αναλφαβητισμού.Η ινδιάνικη κουλτούρα συλλαμβάνει τις έννοιες μέσα από τα σύμβολα.Επρεπε να εφεύρουμε γέφυρες,να προσαρμόσουμε τα σύμβολα.Δεν είχαμε τίποτα να "πουλήσουμε".Ο μόνος τρόπος για να περάσουμε τις θέσεις μας στο λαό ήταν ν απευθυνθούμε στην καρδιά τους και όχι στην τσέπη ή στο μυαλό τους,δεδομένου ότι δεν είχαμε τα οικονομικά μέσα για το πρώτο ούτε να προσθέσουμε τίποτα παραπάνω στις ήδη υπάρχουσες πολιτικές αναλύσεις για το δεύτερο.Και όταν λέω "καρδιά",δεν εννοώ το συναίσθημα,που είναι αντιθεωρητική και απολιτική μέθοδος,δε θέλαμε δηλαδή να κατασκευάσουμε ένα συναισθηματικό λόγο.Αναζητούσαμε ένα τρόπο να προσαρμόσουμε τη θεωρία στις ανθρώπινες ανάγκες,τις ανάγκες της ζωής,να μοιραστούμε τις εμπειρίες που είχαμε ζήσει,να τις σκεφτούμε και να τις αναλύσουμε μαζί.
γράψει για ένα μικρό κορίτσι δέκα χρονών το οποίο μου είχε στείλει ένα γράμμα.Μια παλιά ιστορία από τη μοναχική εποχή του αντάρτικου,τότε που ήμαστε οχτώ ή δέκα άνθρωποι.Την ιστορία του σκαραβαίου.-βέβαια ο Δουρίτο ήταν λίγο πιο μεγάλος,μ ένα κέρατο κάτι σαν του ρινόκερου,έτσι για να χουμε μια εικόνα,σημείωση της r.d.-.Προσπάθησα να εξηγήσω με την καρδιά,το συναίσθημα,πράγματα που απευθύνονται στο κεφάλι,το μυαλό.Ο Δουρίτο,οπως και ο γερο-Αντόνιο ή τα παιδιά των ζαπατίστας που εμφανίζονται στα διηγήματα ήταν ένα πρόσωπο το οποίο αντί να σου εξηγεί με λόγια,προτιμούσε να σε βοηθήσει να διαισθανθείς με την καρδιά την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν).Ο Δουρίτο γελοιοποιεί την αστική,πανεπιστημιακή σχηματοποιήση του Μάρκος,που "έσπασε τα μούτρα του" πάνω σε μια πραγματικότητα εντελώς καινούργια γι' αυτόν.Σε ορισμένες φάσεις, ο ΔουρίτοΒρήκα λοιπόν την ευκαιρία να σατιρίσω τον εαυτό μου,το παρελθόν μου,όταν πίστευα πως στη θεωρια υπήρχαν απαντήσεις για όλα-αυτή τη θέση αμφισβητεί συνεχώς ο Δουρίτο.(Σχετικά με τον Δουρίτο,όλα άρχισαν από μια ιστορία που είχα χρησιμεύει στην εξυγίανση του ζαπατισμού,στην επαναφορά του στις "γήινες" διαστάσεις,στη διάλυση της "ομίχλης" που δημιουργούν οι φωτογράφοι,οι "κάμεραμεν",το "σεξ απίλ" και όλα τα υπόλοιπα...να τον επαναφέρει με άλλα λόγια στην πραγματικότητα.Οταν ο Δουρίτο εξιστορεί πως έπεσα φαρδύς πλατύς μέσα στη λάσπη,ο γερο-Αντόνιο μας κορόιδευε για τον τρόπο που κάναμε τη στρατιωτική μας εκπαίδευση στο βουνό...δείχνει μέσα από τη άτιρα ότι δεν ήμαστε τόσο "ηρωικοί",τόσο "σούπερμαν",όσο λέγεται".
Μια λίγο αυθαίρετη συρραφή αποσπασμάτων από μια συνέντευξη του Σουπ Μάρκος ας με συγχωρέσετε και εσείς και αυτός.Ηθελα όμως να πω τούτο.Ενας επαναστάτης που προσεγγίζει αρχικά τους συναγωνιστές του με αυτή τη "γλώσσα" της καρδιάς,όχι μόνο δεν πέφτει στις λάσπες αλλά κάνει κι ένα έτσι το χέρι και πιάνει και την πανσέληνο! και μαζί μ αυτόν ο αγώνας όπως έδειξε και θα δείξει η ιστορία.Κι είναι ο ίδιος τρόπος προσέγγισης,η ίδια "γλώσσα" που ισχύει και για μας,τους πιο έξω,τους -ίσως-μίλια μακριά,τους μιας εξίσου άλλης κουλτούρας.Καρδιά,αλήθεια,γείωση(έτσι απογειώνεται ο άνθρωπος και κατακτά,ότι νίκες κατακτήσαν κι αυτοί μια χουφτα ονειροπόλοι).Για ν ανοίξουμε λίγο τ αυτιά μας...να βάλουμε κάνα χεράκι.ν'απογειωθούμε κι μείς λίγο βρε αδερφέ...
-Δουρίτο,κερνάω μεσκάλ...Για πες για τότε που περδικλώθηκε ο Σουπ,μπροστά στο γερο-Αντόνιο...
Posted by...reservoirdogs at 6:59 μ.μ. 4 comments
Γαμημένη αδράνεια
«Κάνε σούμα ρε μάστορα και πες μας τι θα μας δικάσεις;» Ή αλλιώς –οδηγίες χρήσης του blog αυτού. Ακόμα πιο αλλιώς, έχω κάποιες προτάσεις. Προτάσεις είπα –τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό, τα πάντα επιτρέπονται.
Για να ξεκινήσεις μαζί του -κοίταξε τους Συνδέσμους. Βασικός σκοπός του blog αυτού, είναι να γίνουν γνωστές οι ενέργειες της Καμπάνιας –ένα σχολείο για την Τσιάπας. Πρόκειται για ένα σχολείο που χτίστηκε ήδη, αλλά θέλει συντήρηση και πρόκειται για ένα νοσοκομείο που προσπαθούν να χτίσουν, σε συνέχεια της Καμπάνιας. Οπότε, κάνε μια προσπάθεια να διαβάσεις το σχετικό link, δεξιά. Κι αν συμφωνείς, πάρε το banner και βάλτο στο δικό σου blog. Πως γίνεται αυτό; Απλά αντιγράφεις τον κώδικα που βρίσκεται πάνω από τα link μας σε κάποιο μέρος του template του blog σου, π.χ. πάνω από τα link σου. Τον κώδικα τον βρίσκεις αν πατήσεις δεξί κλικ πάνω στη σελίδα και επιλέξεις "προβολή πηγαίου κώδικα". Μπορούμε και να σου τον στείλουμε με mail.
Το link του Σπόρου είναι καλό πράμα κι αυτό. Τουλάχιστον για όσους κυκλοφορούν στα Εξάρχεια και πίνουν καφέ.
Το Terminal 119 έχει νέα από το Μεξικό –φρέσκα και συγκλονιστικά (ενίοτε). Μόνο που χρειάζεται να κάνεις ακόμα ένα κλικ στους Ζαπατίστας, όταν επισκεφτείς τη σελίδα. Ή να πας στην αρχική και να χαζέψεις γενικότερα. Αυτά, σε πρώτη φάση.
Αν τώρα θέλεις εξηγήσεις γι’ αυτούς που θέλει να υποστηρίξει το blog –ρίξε μια ματιά σε αυτά που λέει ο υποδιοικητής Μάρκος. Πάνω από τους Συνδέσμους είναι.
Τα μπανεροειδή links είναι σχετικά και λιγότερο σχετικά με τον σκοπό του blog –αλλά υπάρχουν για καλό σκοπό.
Ας πούμε, το UFU (Underground Free University) είναι μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει στο Στέκι Μεταναστών –κάνουν μαθήματα υπολογιστών σε μετανάστες και χρειάζονται βοήθεια. Χρειάζονται εισηγητές -όχι απαραίτητα με πτυχία και μάστερ-κλάστερ. Χρειάζονται υλικό που σκέφτεσαι να πετάξεις. Εκεί είναι και σε περιμένουν.
Ο 98,05 fm είναι ένα γαμάτο εναλλακτικό ραδιόφωνο. Δίνει και υλικό για download, τρώει και παρεμβολές. Κοίταξε τη σελίδα του για να καταλάβεις.
Το Free the 5 αφορά την καμπάνια που γίνεται για τους 5 Κουβανούς που είναι στις αμερικάνικες φυλακές με την κατηγορία της κατασκοπίας. Τους κατηγορούν επειδή προσπάθησαν να αποτρέψουν τις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της χώρας τους. Η καμπάνια ζητάει να ξαναδικαστούν σαν άνθρωποι και όχι στο Μαϊάμι.
Αυτή είναι η γεωγραφία του συγκεκριμένου blog –υποδείξεις, συμβολές, προτάσεις για αναμόρφωση γίνονται, με ευγνωμοσύνη, δεκτές.
Υπάρχει μια ιδιαιτερότητα εδώ μέσα, γιατί αυτό το blog ζητάει. Τι ζητάει;
- Να βάλεις το banner στη σελίδα σου, αν συμφωνείς με τους σκοπούς του.
- Να γίνεις contributor, για να πεις κι εσύ τη γνώμη σου, την άποψή σου, ή να δώσεις πληροφορίες. Ή έστω και μόνο για να δηλώσεις την συμπαράστασή σου. Κάποια μέρα θέλω να δείξω το blog στους ανθρώπους της Καμπάνιας και θέλω να τους πω ότι είναι πολλοί αυτοί που συμφωνούν μαζί τους. Νομίζω πως είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς. Όλους αυτούς.
- Να περνάς και να μας βλέπεις, σε τελική ανάλυση. Μέσα στο blog θα υπάρχει πληροφόρηση για εκδηλώσεις, συναυλίες, παζάρια –τέτοια πράγματα. Ενημερώσου κι αν θέλεις πήγαινε κιόλας.
Και κάτι τελευταίο –γιατί βλέπω πως έχει αρχίσει κάποια κουβέντα σχετικά με τα «χρώματα», τον «χρωματισμό» και την γενικότερη «ουδετερότητα». Να κάνω μια εξομολόγηση –αρχίζοντας: Εγώ, έχω δυσχρωματοψία. Δεν διακρίνω καλά τα χρώματα ρε παιδί μου –από μικρός το είχα και επίσης μου είναι αδύνατο να δω κόκκινο στα όνειρά μου. Συνεχίζω.
Το συγκεκριμένο blog είναι «χρωματισμένο». Παίρνει θέση. Είναι, κυρίως, υπέρ των Ζαπατίστας. Συμφωνεί με τις απόψεις τους και θέλει να βοηθήσει την προσπάθειά τους για επιβίωση μέσα στη Ζούγκλα της Λακαντόνα. Αλλά και μέσα στη ζούγκλα γενικότερα. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Είναι κανένας εναντίον; Είναι κανένας με τη Μεξικάνικη κυβέρνηση; Και στην τελική –ξέρει κανένας τι κυβέρνηση έχουν στο Μεξικό; Όχι, πείτε μου για να μάθω δηλαδή.
Το συγκεκριμένο blog ξεκίνησε σαν πρωτοβουλία του bloghood. Ήμασταν πολλοί –αλλά, φυσικά, όχι όλοι όταν το αποφασίσαμε. Εσείς που είσαστε κοντριμπιούτορες στο bloghood έχετε αντίρρηση; Δεν ήσασταν μαζί μας, όταν το κουβεντιάζαμε (ή ήσασταν και αλλάξατε γνώμη) –γι’ αυτό σας ρωτάω τώρα. Έχετε αντίρρηση; Πείτε το ρε παιδιά –αν είναι μαλακία η όλη προσπάθεια, ή αν διαφωνείτε να το κλείσουμε το καλαμπόκι. Δεν έχει αξία να το κρατάμε 4-5 άτομα. Γιατί αυτό το blog θέλει συμμετοχή. Όπως την περιέγραψα παραπάνω –ή και αλλιώς, κάντε τις προτάσεις σας.
Αλλά ενεργοποιηθείτε –θετικά ή αρνητικά. Κουνηθείτε γαμώ το κέρατό μου!
Βασικός σκοπός είναι οι Ζαπατίστας και η Τσιάπας –το ξαναλέω. Οι πλαϊνοί σύνδεσμοι αφορούν πρωτοβουλίες σε παρόμοιο κλίμα. Η αποδοχή δεν είναι απαραίτητη –εντάξει;
Θέλω να κλείσω με κάτι ακόμα -προσωπικό. Μπούχτισα να ακούω αγανακτισμένους και αδρανείς. Σιχάθηκα να ακούω καταδίκες από την πολυθρόνα (και το πληκτρολόγιο). Η κουβέντα της παρέας με ξεκούνησε κι αυτό είναι το αποτέλεσμα. Δεν είναι τίποτα φοβερό -δεν θα αλλάξει ο κόσμος, αλλά είναι κάτι. Μπας και αποδείξουμε πως εννοούμε, το 1/100 τουλάχιστον όσων λέμε. Συνεννοηθήκαμε;
Υ.Γ.: Επειδή δεν είμαι καλός στις εξηγήσεις και τις διευκρινήσεις -ευχαριστώ πολύ τον erwtas pernaei apo to stomaxi και τον zero που κατάλαβαν τη λογική του συγκεκριμένου blog και συμμετείχαν άμεσα. Είναι καλό να βλέπεις πως κυκλοφορούν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας. Και φυσικά, ο σχεδιασμός της σελίδας είναι δημιούργημα της Tomboy που έβγαλε τα μάτια της μια ολόκληρη μέρα. Χωρίς αυτήν, θα βλέπατε ακόμα ένα κιτσάτο κατασκεύασμα -από αυτά που είναι αδυναμία μου.
Posted by...The Motorcycle boy at 10:43 π.μ. 26 comments
