Μέσα από θολούς καθρέφτες
Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν άκουσα για πρώτη φορά να μιλάνε για τους ζαπατίστας. Τους είδα στις ειδήσεις, με τις κουκούλες τους και τα όπλα να μπαίνουν στις πόλεις της επαρχίας Τσιάπας. Μετά έμαθα πως τα περισσότερα όπλα ήταν ψεύτικα –κομμάτια ξύλου, οι άνθρωποι καταλάμβαναν πόλεις για πλάκα και μετά αποχωρούσαν. Τότε διάβασα και για τον υποδιοικητή Μάρκος. Γιατί υποδιοικητής; Ποιός είναι ο διοικητής, ο κομαντάντε; Σύμφωνα με τον Μάρκος –κομαντάντε είναι όλοι οι ιθαγενείς μαζί, σε μια προσπάθεια εφαρμογής του «διοικώ υπακούοντας». Αυτό έμαθε από τα χρόνια που πέρασε μέσα στη ζούγκλα, προσπαθώντας να αποκτήσει επαφή με ανθρώπους που δεν υπήρχαν. Γιατί οι ιθαγενείς ήταν σβησμένοι από τον ανθρωπολογικό χάρτη –στα όρια της εξαφάνισης, ένα ακόμα ποσοστό στον κατάλογο που άνοιξε με την εξολόθρευση των Μάγιας, συντηρήθηκε με τον αφανισμό των Ινδιάνων των ΗΠΑ, έκανε μια στάση για να καταπιεί τους Ινδιάνους του Αμαζονίου και ακόμα δεν λέει να κλείσει. Αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η φράση του Μάρκος «εξεγερθήκαμε γιατί σκεφτήκαμε πως είναι προτιμότερο να πεθάνουμε πολεμώντας παρά από δυσεντερία». Ο άνθρωπος έχει χιούμορ –κι εγώ εκτιμώ τέτοιους ανθρώπους.
Οι ζαπατίστας έκαναν την ύπαρξή τους γνωστή –εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες του internet για να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Τσιάπας και ν΄ ανοίξουν διάλογο με τον κόσμο. Κι ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Έτσι οι ζαπατίστας απέκτησαν παγκόσμια υποστήριξη -δεν ήταν εύκολο πια να τους εξαφανίσουν. Κι αφού εδραίωσαν τη θέση τους, καθώς είναι, πλέον, υπολογίσιμοι συνομιλητές για τη μεξικάνικη κυβέρνηση (πάει να πει –υπολογίζουν πώς να τους ξεπαστρέψουν χωρίς να καρφωθούν στον υπόλοιπο κόσμο) –οι ζαπατίστας αποφάσισαν να ανοιχτούν. Προς το Μεξικό, αλλά και προς τον κόσμο. Κι αυτό ακριβώς κάνουν με την 6η Διακήρυξη της Σέλβας Λακαντόνα.
Θα μου πεις –εντάξει, με τους μεξικάνους έχουν κοινές επιδιώξεις. Υπάρχουν τόσες ομάδες, ιθαγένικες και μη, που αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες ζωής στη χώρα –φυσικό είναι να προσπαθούν να συντονιστούν μεταξύ τους. Αλλά τι διάολο τους έπιασε και απευθύνονται στον υπόλοιπο κόσμο; Παγκόσμια επανάσταση θα κάνουν; Ή μήπως νομίζουν πως θα ανατρέψουν το σύστημα μέσα από τη ζούγκλα τους; Την απάντηση δίνει μια ιστοριούλα του Durito, του σκαθαριού που χρησιμοποιεί σαν alter ego ο Μάρκος για να εξηγήσει, με απλά λόγια, τις θέσεις του ζαπατίστικου κινήματος. Την αντιγράφω από τη σελίδα της Καμπάνιας για την Τσιάπας:
«Λέει ο Durito πως η ζωή είναι ένα μήλο.
Και λέει πως υπάρχουν εκείνοι που το τρώνε άγουρο, εκείνοι που το τρώνε σάπιο και εκείνοι που το τρώνε ώριμο.
Λέει ο Durito πως υπάρχουν μερικοί, πολύ λίγοι, που μπορούν να διαλέξουν πώς θα φάνε το μήλο: αν θα το φάνε σαν ένα όμορφο γινωμένο φρούτο, αν θα το φάνε πουρέ, ή σαν ένα από εκείνα τα μισητά (στον Durito) αναψυκτικά μήλου, αν θα το φάνε σαν γλυκό, σαν χυμό, σαν μπισκότο ή όπως αλλιώς ορίζει η γαστρονομία.
Λέει ο Durito ότι οι ιθαγενείς λαοί υποχρεώνονται να φάνε το μήλο σάπιο, τους νέους τους βάζουν να το χωνέψουν άγουρο, στα παιδιά προσφέρουν ένα ωραίο μήλο δηλητηριασμένο με το σκουλήκι της ψευτιάς, στις γυναίκες λένε πως θα τους δώσουν ένα μήλο και τους δίνουν μονάχα μισό πορτοκάλι.
Λέει ο Durito ότι η ζωή είναι ένα μήλο.
Και λέει επίσης ότι όταν ένας ζαπατίστας βρεθεί μπροστά σε ένα μήλο, το βγάζει έξω την ώρα που ξημερώνει και με μια μαχαιριά, χωρίζει το μήλο στη μέση.
Λέει ο Durito ότι ο ζαπατίστας δεν προσπαθεί να φάει το μήλο, ούτε καν παρατηρεί αν είναι ώριμο, σάπιο ή άγουρο.
Λέει ο Durito ότι, από την ανοιχτή καρδιά του μήλου, ο ζαπατίστας παίρνει με πολλή προσοχή τα σπόρια, πάει και οργώνει ένα κομμάτι γης και τα φυτεύει.
Κι έπειτα, λέει ο Durito, ο ζαπατίστας ποτίζει το μικρό βλαστάρι με δάκρια και αίμα, κι αγρυπνάει να μεγαλώσει.
Λέει ο Durito ότι ο ζαπατίστας δεν θα δει καν τη μηλιά ν’ ανθίζει, κι ακόμα περισσότερο, δεν θα δει τα φρούτα που θα κάνει.
Λέει ο Durito, ότι ο ζαπατίστας φύτεψε τη μηλιά για να μπορεί ο καθένας, κάποια μέρα, που εκείνος δεν θα υπάρχει, να κόψει ένα ώριμο μήλο και να ‘ναι ελεύθερος ν’ αποφασίσει αν θα το φάει σαν φρούτο, αν θα το φάει πουρέ, σαν χυμό, σαν γλυκό ή σαν ένα από κείνα τα μισητά (στον Durito) αναψυκτικά μήλου.
Λέει ο Durito ότι η δουλειά των ζαπατίστας είναι αυτή, να σπείρουν τους σπόρους και ν’ αγρυπνήσουν για το μεγάλωμά τους. Λέει ο Durito ότι δουλειά των άλλων ανθρώπων είναι να αγωνιστούν για να ‘ναι ελεύθεροι να διαλέξουν πώς θα φάνε το μήλο που θα ‘ρθει.
Λέει ο Durito πως αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους ζαπατίστας και τους άλλους ανθρώπους: Εκεί που όλοι βλέπουν ένα μήλο, ο ζαπατίστας βλέπει ένα σπόρο, πάει κι οργώνει τη γη, φυτεύει το σπόρο, τον φροντίζει.
Πέρα απ’ αυτό, λέει ο Durito, οι ζαπατίστας είμαστε όπως όλοι οι άνθρωποι. Ίσως λίγο πιο άσχημοι, λέει ο Durito, καθώς με κοιτάει με τα κιάλια να βγάζω το πασαμοντάνια.
Εξεγερμένος υποδιοικητής Μάρκος
Ένα ξημέρωμα του 21 αιώνα»
Απλά, όμορφα και ξεκάθαρα –αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ζαπατίστας. Δίνουν πίσω αυτό που πήραν από τον κόσμο, γιατί νιώθουν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Μέσα στα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης που αντιμετωπίζουν, βρίσκουν χρόνο να σκεφτούν τον έξω κόσμο. Χωρίζουν ένα κομμάτι από το τίποτα που τους αναλογεί και θέλουν να το στείλουν σε όλους εκείνους που αντιστέκονται, όμοια με αυτούς. Θέλουν να στείλουν καφέ, χειροτεχνίες και ποσόλ για αν ενισχύσουν τον αγώνα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Πρόσεξε τη φάση –οι φτωχοί θέλουν να ενισχύσουν με υλικά μέσα τις ομάδες πολιτών που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις με αυτούς. Λένε στην 6η Διακήρυξη:
«Και θα έρθουμε σε συμφωνία με τους συνεταιρισμούς γυναικών και θα στείλουμε μια καλή ποσότητα από κεντητά ρούχα στην Ευρώπη που ίσως να μην είναι πλέον Ένωση, και θα τους στείλουμε και οργανικό καφέ από τους ζαπατιστικούς συνεταιρισμούς για να τον πουλήσουν και να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για τον αγώνα τους. Και αν δεν πουληθούν, δεν πειράζει, θα μπορούν πάντοτε να φτιάξουν και να πιούν ένα καφεδάκι κουβεντιάζοντας για τον αγώνα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και, αν κάνει και λίγο κρύο, να σκεπαστούν με τα ζαπατιστικά κεντητά που πράγματι αντέχουν καλά ως και στο πλύσιμο στο χέρι και στην πέτρα και, επιπλέον, δεν ξεβάφουν».
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην περιεκτική και με απλά λόγια, ανάλυση που κάνουν για τη σημερινή κατάσταση στον κόσμο –μακριά από τις κομματικές παπαρολογίες. Και δεν είναι αναγκαίο να απαριθμήσω τις προτάσεις τους –υπάρχουν στη Διακήρυξη άλλωστε. Απλά θέλω να πω ότι διαβάζοντας το συγκεκριμένο κείμενο συνειδητοποίησα κάποια ενοχλητικά πραγματάκια:
- Η αλληλεγγύη μοιάζει άγνωστη έννοια για τα δυτικά καρκινώματα που, κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμε «κοινωνίες» (δώσε εισαγωγικά μάστορα). Όσοι δεν έχουν –δίνουν. Όσοι έχουν –ροχαλίζουν μπροστά στον ανοικτό δέκτη (τηλεόρασης, υπολογιστή, καντράν αυτοκινήτου κ.λ.π.).
- Έχουμε εθιστεί στην απάθεια και την καταδίκη από την πολυθρόνα. Και δυστυχώς τα blogs δεν ξεφεύγουν από αυτή την κατηγορία. Καταδικάζουμε από μακριά (κι από ψηλά, βεβαίως), για να πάμε μετά καμιά βολτούλα ήσυχοι. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να μας χαλάσει την ησυχία, βρίσκουμε εκατοντάδες δικαιολογίες για να αποφύγουμε την ενόχληση. Πως το έλεγε παλιά ο Νιόνιος (πριν ανέβει στο αερόστατο); «Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει/ και του ‘παμε να φύγει μουδιασμένα. /Αφού δεν είχε νέα, ευχάριστα να πει, /καλύτερα να μη μας πει κανένα».
- Η αλλαγή της καθημερινότητας περνάει μέσα από την αλλαγή της οπτικής μας. Κι αν αρχίσουμε να βλέπουμε από διαφορετική πλευρά –σοκαριζόμαστε. «Άλλα σταθμά στα μέτρα /του ‘ποιος ανάλογα με ποιόν’» που έλεγε κι ο συχωρεμένος.
- Υιοθετούμε παράλογες συμπεριφορές για να καλύψουμε την αδράνειά μας. Συμφωνούμε για την αναγκαιότητα δραστηριοποίησης, αλλά μέχρι εκεί. Λέμε «επιτέλους πρέπει κάτι να κάνουμε με το Χ θέμα» κι όταν κάποιος προτείνει την ανάληψη δράσης περιοριζόμαστε στο να συμφωνήσουμε και να επαινέσουμε την πρωτοβουλία του. Αυτό είναι το θέμα δηλαδή; Να του πούμε «μπράβο»; Όχι –το θέμα είναι να συμμετάσχουμε. Και τότε βεβαίως απαντάμε με το αθάνατο άσμα «Δεν άκουσα/ πως είπατε;/ Ορίστε; /Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;» Τόσο ξεφτιλίκι Κατερίνα μου! Ή λέμε «σιγά μωρέ που θα γίνει τίποτα με αυτή την πρωτοβουλία! Εδώ χρειάζονται δραστικές λύσεις! Κι άλλωστε, αυτό είναι το πρόβλημα του κόσμου; Υπάρχουν άλλα κι άλλα μεγαλύτερα!». Λένιν με Τένια Μακρή στο σέικερ. Τα πάντα δηλαδή, προκειμένου να μην σηκωθούμε από τα αυγά μας.
Δεν έχω άλλα να πω –όμως θέλω κάτι τελευταίο να προσθέσω. Με ενοχλεί η απεραντολογία, η αοριστολογία και η αερολογία. Όπως με ενοχλεί και η αεροφαγία γιατί προκαλεί τυμπανισμό (με δυσάρεστα αποτελέσματα για τους γύρω μας). Γι’ αυτό, αν κάποιος θέλει να σχολιάσει σχετικά με το θέμα, θα τον παρακαλούσα να σχολιάσει ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ.
Καληνύχτα σας.
Posted by...The Motorcycle boy at 12:50 μ.μ.
Σχόλιο εν είδει μονολόγου:
"Λοιπόν, αυτός ο Mboy όταν δεν γράφει σεντόνια, είναι επειδή τα έχει πάρει. Μπήκα να διαβάσω το αφήγημά του, το είδα τεράστιο, και λέω, άσε αύριο το πρωί, που είναι και Σάββατο. Έρχομαι εδώ, βλέπω μικρότερη έκταση, ωραία λέω, προλαβαίνω να το διαβάσω. Και διαβάζοντάς το, εκνευρίζομαι κι εγώ, διότι καταλαβαίνω ότι θα πρέπει πάλι να λέμε τα αυτονόητα, εκατό χιλιάδες φορές. Αλλά, μπορείς να σπάσεις το κεφάλι του άλλου και να του βάλεις μέσα το αυτονόητο; Όχι, δε γίνεται. Πολλοί θέλουν την τροφή όχι μόνο μασημένη (για να μην ταλαιπωρήσουν την αστραφτερή οδοντοστοιχία), αλλά και χωνεμένη (για να μην κουραστεί το στομαχάκι). Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί, ενώ είναι δεδομένο (και σεβαστό, ως ένα βαθμό) το δικαίωμα της διαφωνίας (δεν γουστάρουν, ρε παιδάκι τους Ζαπατίστας - και τους "κάθε Ζαπατίστας" του κόσμου τούτου - γούστο τους), γιατί λοιπόν επικρίνουν/χαρακτηρίζουν/λοιδωρούν κλπ. εκείνους που έχουν ωσαύτως το δικαίωμα να ενδιαφέρονται [...]".
ΥΓ. Ότι περικλείεται εντός αγκυλών, το έκοψε η λογοκρισία, διότι δεν είναι ευγενικό να βρίζουμε.
Πάντως, εγώ αυτά μέσα στις αγκύλες θα ήθελα να διαβάσω. Τέλος πάντων -είναι περίεργο. Για τη διακήρυξη ξεκίνησα να γράψω και κοίτα τι μου βγήκε! Έχεις δίκιο -τα έχω πάρει, αλλά δεν έγινε κάτι καινούργιο με το καλαμπόκι. Απλά εδώ ξεσπάω, για να μην αρχίσω να βρίζω κόσμο που τυγχάνει και "φιλικός" (βάλε εισαγωγικά -μέχρι να πάθει αγκύλωση το δάχτυλό σου)
«Λέμε «επιτέλους πρέπει κάτι να κάνουμε με το Χ θέμα» κι όταν κάποιος προτείνει την ανάληψη δράσης περιοριζόμαστε στο να συμφωνήσουμε και να επαινέσουμε την πρωτοβουλία του. Αυτό είναι το θέμα δηλαδή; Να του πούμε «μπράβο»; Όχι –το θέμα είναι να συμμετάσχουμε»
Γι' αυτό λοιπόν, σε όλες τις περιπτώσεις (όχι μόνο των Ζαπατίστας αλλά και του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και τόσων άλλων) η συμμετοχή είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ. Κανείς δεν έχει πια ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ. Δεν υφίσταται καν η έννοια. Ας μη μιλάμε άλλο, Motorcycle Boy. Ας πράξουμε. Ειδάλλως, να παραμερίσουμε την «εγκεφαλική» επανάσταση, την αντίδραση ως αφηρημένη έννοια και να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να διηγηθώ για τη ζωή μου και τα επιτεύγματά μου. Θέλω να συναντηθώ με ανθρώπους και να ΠΡΑΞΩ, πλέον. Αλλιώς, ως Τέττιξ, ως ένας άλλος Τιθωνός, θα γερνάω αθάνατος και θα ντρέπομαι που υπάρχω.
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές. Προτείνω να ξεκινήσεις με το banner του συγκεκριμένου blog στη σελίδα σου (οδηγίες έχει στο "Πως μπορείς να βοηθήσεις") κι αν θέλεις μπες και κοντριμπιούτορας (για να κάνουμε μπούγιο αν μη τι άλλο).
Και κάθε συνέχεια δεκτή.
Α, χα, χα, το ήξερα ότι ΑΥΤΟ ακριβώς θα ήθελες να διαβάσεις! Εν τούτοις, την καλή μου ανατροφή δεν την σκέφτεσαι;
Δυστυχώς, το πάσης φύσεως βρισίδι/χώσιμο, δεν φέρνει αποτέλεσμα - τουναντίον, καταλήγει σε προσωπική αντιπαράθεση, ο άλλος προσπαθεί να αμυνθεί επιτιθέμενος, και περί του κεντρικού θέματος ούτε λόγος :)))
(Από την άλλη, όπως καλά γνωρίζεις, βρίζω μόνο τους πολύ στενούς μου φίλους, τους υπολοίπους τους ειρωνεύομαι. Θα μου πεις, καλά την ειρωνεία την καταλαβαίνουν; Ε, όχι, αλλά τι να κάνω; )
Δυστυχώς, γνωρίζω από πρώτο χέρι ποιούς βρίζεις. Όντως το χώσιμο δεν φέρνει αποτέλεσμα, αλλά ξεδίνεις προσωρινά.
Καλή ανατροφή; (χε, χε -μάλιστα)
M for Motosakos. Θα σου πρότεινα να αρχίσεις να βρίζεις! Μια ζωή τα καλαμπόκια θα την πληρώνουν??? :p
Εμ, έδωσα τόσα λεφτά για γαλλικά και πιάνο, εμ απομνημόνευσα κοτζάμ βαρόνη ντε Σταφ... Ορίστε, ορίστε, κάνε φίλους σου λέει ο άλλος :))
Atron, καλύτερα τα καλαμπόκια. Μην αρχίσουμε να σπιλώνουμε υπολήψεις τώρα -δεν κάνει.
Λίτσα, τα γαλλικά τα ήθελες καθότι η γλώσσα περιέχει τα καλύτερα "λιμανιώτικα" και το πιάνο για να παίζεις τη Διεθνή και την Πασιονάρια. Σε τα μας τώρα; Σε τα μας;
Τη βαρώνη ντε Σταφ δεν την ξέρω. Ξέρω όμως τη Τζίνα Βατώνη κι έχω καπνίσει σταφ διαφόρων ειδών. Πιάνει;
που τη θυμήθηκες τη Τζίνα Βαρώνη!Ήμουνα νια και γέρασα!
Μασσαζοκαλσόν αγαπητή μου -σκεφτόμουν να το κάνω δώρο στη μάνα μου.
Μασσαζοκαλσόν αγαπητή μου -σκεφτόμουν να το κάνω δώρο στη μάνα μου.
δε θυμάμαι εγώ την ιστορική διαφήμιση;έκανα κοπάνες από το γυμνάσιο τότε γιατί έκανε πολύ κρύο και δεν είχαμε θέρμανση στο σχολείο,και καθόμουν σπίτι και έβλεπα τηλεόραση και έπινα τσάι (ναι,τόσο ανάποδο παιδί ήμουν).
ΜΒ,κι εδώ ένα,πήρα κάτι λίγα κιλά.
Σας παρακαλώ, όταν μιλάτε για την εκλεκτή τραγουδίστρια Τζίνα Βαρώνη, να πλένετε το στόμα σας με ανθόνερο!
(Αμάν, αυτός ο Mboy, να τα βγάλει όλα στα φόρα, ανυπόφορος έχει γίνει).
Όσο για τη βαρώνη ντε Σταφ, έγραψε οδηγό savoir-vivre, χρυσά μου, ενάμισυ αιώνα πριν.
Κάτι σαν το Χρήστο Ζαμπούνη, ένα πράμα
(πάει το κάναμε τσίρκο κι αυτό το blog)
Τζίνα θεά!Το χα διαβάσει το σαβουάρ βιβρ,αλλά δε θυμόμουν ποιος το χε γράψει.
Πάει εκμοντερνίστηκε και αυτό..
Contributor μη με κάνετε, ξέρω πολύ λίγα για το θέμα για να γράφω ποστσ. Αλλά τι έχετε πάθει όλοι με τα blogs? Ένα μέσο ενημέωσης και επικοινωνίας είναι οπως όλα τα άλλα, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω! Δεν μπορούν να κάνουν θαύματα. Από την άλλη όμως αν δεν υπήρχαν δεν θα είχα μάθει για τους "καλαμποκάνθρωπους", όπως και πολλοί άλλοι που διαβάζουν, ούτε θα μπορούσατε να είχατε πάρει αυτην την πρωτοβουλία.Και αυτό είναι πολύ σημαντικό . Βέβαια θα ήθελα να ήξερα αν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα άλλο εκτος από το να κάνουμε γνωστό το θέμα, όπως να πουλήσουμε προιόντα των τσιάπας ή κάτι τέτοιο?
Αμάν ρε sourfou με τη Βεντέτα. Αν ήταν όπως η ταινία -χέστα αδερφάκι μου. Κατούρα να φύγουμε ήτανε το θέμα.
Montressor αυτό που κάνουμε είναι αρκετό για αρχή. Μετά περισσότερα.
Λίτσα και cherry δεν διανοούμαι καν να παρέμβω στη συνομιλία σας. Α, πα, πα!
Μόλις "έπεσα" πάνω στο blog. Πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια.
Σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!
Καθώς είσαι και ισπανόφωνη, και αν θέλεις να υποστηρίξεις την προσπάθεια αυτή, μπορείς να διαβάσεις ότι γράφουμε στο tab "πώς μπορείς να βοηθήσεις" και να συμμετέχεις και εσύ.
Και πραγματικά σε ευχαριστούμε που αφιέρωσες στο blog σου ένα post για το blog μας!
Καλή εβδομάδα σύντροφοι! Μόλις τώρα με "έσπρωξε" η Juanita στο blog! Καλώς σας βρήκα!...
Καλώς μας βρήκες angelito! Πάνω που είδα το blog σου και σκεφτόμουν να σε "ενοχλήσω" μας πρόλαβες! Για πρώτες βοήθειες σου απαντώ στο mail που έστειλες :)
Στέφανε, συγνώμη αλλά με πετυχαίνεις σε άσχημη εποχή. Τουτέστιν δεν έχω όρεξη για μαλακίες. Αν αποφασίσεις να γράψεις κάποτε, κάτι, σχετικά με το θέμα του blog αυτού -είσαι ευπρόσδεκτος. Αλλιώς θα τρως σβήσιμο. Κι αν δεν σου αρέσει -να πας αλλού να παίξεις.
..theorousa oti egrapsa sto thema tou blog kai nomizo oti ethesa kai erotiseis epi tou thematos, pairnontas tin eikona tou georgou pou aneptykses.
Sto blog auto mpaino, epidi me endiaferoun tetoies sizitiseis kai theoro oti exo na kano me noimones anthropous.
Orismena pragmata prospatho na ta grapso me xioumor, opos me to tragoudi tou boskopoulou, "me dakria kai aima.." Sorry, alla auto mou thymise i istoria :-))
Min trellainesai, uparxoun polloi malakes ston kosmo auto, to oti exoume diaforetikes optikes gonies den einai kako, theoro tounantion oti einai euforo gia ti sizitisi..
Telos panton, na sai kala,
Stefanos
Δε νομίζω Στέφανε.