Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006
«Κάνε το καλό και ρίξ’το στο γιαλό» έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Μια πολύ σοφή παροιμία διατυπωμένη σε απλή καθαρή γλώσσα.
Κι όμως θα χρειαστώ πολλές λέξεις για να την αναλύσω και να εξηγήσω το νόημα της. Μόνο που τα συναισθήματα δεν ανήκουν στις λέξεις, τα συναισθήματα έχουν τη δική τους γλώσσα: τη γλώσσα της καρδιάς.
Πόσοι από εμάς ξέρουν να την μιλάνε και άραγε υπάρχει κάποιο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που να τη διδάσκει; Ιδού ένα φιλοσοφικό ερώτημα: Διδάσκονται τα συναισθήματα; Τα μαθαίνουμε όσο περνάνε τα χρόνια ή υπάρχουν από πάντα μέσα μας; Διδάσκεται η αγάπη και το συναίσθημα της αλληλοβοήθειας ή πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για να το βρούμε;
«Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Άλλη σοφή παροιμία που δείχνει ότι δεν πρέπει να αμφισβητούμε τη σημασία των λέξεων. Ένας κακός λόγος μπορεί να ραγίσει μια καρδιά, μια πολιτική απόφαση μπορεί να καταστρέψει μια χώρα. Από την άλλη, πόσες φορές ένας καλός λόγος μας έκανε να αισθανθούμε καλύτερα; Πόσες επαναστάσεις ντύθηκαν με λέξεις και πέτυχαν το στόχο τους;
Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι λέξεις είναι σημαντικές γιατί κουβαλάνε τα νοήματα και τα συναισθήματα, ΔΕΝ είναι όμως τα ίδια τα νοήματα ή τα συναισθήματα. Είναι το μέσο και όχι ο σκοπός.
Ένας τρόπος, λοιπόν, για να βοηθήσεις και να κάνεις το καλό, είναι να χρησιμοποιήσεις τις λέξεις. Να κάνεις γνωστούς για παράδειγμα τους Ζαπατίστας γράφοντας σε ένα blog. Κάνοντας τους γνωστούς, τους δίνεις δύναμη, κάνεις γνωστή την ύπαρξη τους και έτσι η εξαφάνιση τους δε θα περάσει στα ψιλά γράμματα.
Γιατί να βοηθήσεις όμως; Να ένα καλό ερώτημα. Γιατί το νιώθεις και το θέλεις είναι η απάντηση. Δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα, κανένα αντάλλαγμα, να το κάνεις απλά γιατί είναι υποχρέωση σου να το κάνεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και όλοι είναι άνθρωποι και γιατί έχουμε χρέος απέναντι στον συνάνθρωπο μας.
Βοήθησε τον, λοιπόν, αλλά μετά ρίξε τον εγωισμό σου στο γιαλό. Μην περιμένεις τίποτα και ποιος ξέρει; Ίσως φανείς τυχερός. Ίσως καταφέρεις να ζήσεις σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Κι αν όχι εσύ, ίσως τα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου που θα ζουν αγαπημένα και ευτυχισμένα με τα δικά τους παιδιά και εγγόνια, όταν όλα θα είναι παιδιά ΜΑΣ!
Αρκεί να γίνει η αρχή…
Posted by...homelessMontresor at 2:41 μ.μ.
Παιδιά αν θεωρείται οτι δεν ταιριάζει με το concept του blog, το μετακομίζω σε μένα.
Απλα δεν έχω αρχίσει την μελέτη ακόμα για να γράψω συγκεκριμένα. :-)
Καλά μου φαίνεται οτι σας έχω τρομάξει. Μια χαρά είναι το ποστάκι σου ρε μικρό. Με έβαλε στον πειρασμό να βρω ένα παλιό κείμενο του Μάρκος σχετικά με τις λέξεις (αλλά πρέπει πρώτα να βρω χρόνο). Μιας και το έφερε η κουβέντα πάντως, να κάνω 2 διευκρινήσεις:
1. Το ποστ που έσβησα είχε τίτλο "Χαιρετώ τα πλήθη" και σαν κείμενο περιείχε μόνο μια φράση του στυλ "θα έχω πολλά να προσφέρω στα παζάρια της Καμπάνιας". ΤΕΤΟΙΟΥ είδους ποστ θεωρώ άσχετα με το θέμα.
2. Οι άνθρωποι της Καμπάνιας, όταν μίλησα μαζί τους και τους ρώτησα μήπως θεωρούν κάτι από αυτά που περιέχει το συγκεκριμένο blog άσχετο (και ίσως θα έπρεπε να αφαιρεθεί), μου είπαν οτι δεν το συζητούν και εδώ μέσα γράφει ο καθένας όπως αισθάνεται. Μου έδειξαν πως δεν νοιάζονται καθόλου για περιορισμούς και κοινές γραμμές πλεύσης. Ούτε για κανενός είδους καπέλωμα του blog που είναι κυρίως δικό μας και μακάρι (προσωπική μου επιθυμία αυτό) να γίνει και δικό τους.
Ε όχι!Ε όχι λέω!Να διαγραφεί η Montresor.
Συμφωνώ απόλυτα με το παραπάνω post. Και ομολογώ πως μου άρεσε πολύ. Τώρα όσον αφορά την δύναμη των λέξεων και την συσπείρωση των μαζών θα μπορούσα να πω πως είναι ολοκλήρη "επιστήμη". Ας μην ξεχνούμε πως -Εν Αρχή είναι ο Λόγος-...και αυτό όχι μόνο είναι αλήθεια αλλά υποδηλώνει και την ενεργειακή δόνηση που πάραγει η κάθε λέξη από τον Γνώστη στο φυσικό πεδίο. Για αυτό καλό είναι πολλές φορές όχι μόνο να προσέχουμε τι κάνουμε αλλά και το τι λέμε καθώς το Σύμπαν σαν ζωντανός οργανισμός που είναι κατά κάποιο τρόπο "ανταποκρίνεται" στις επιθυμίες μας.
οκ κρίση αυτοπεποίθησης ήταν, μου πέρασε!
#Motoboy περιμένω το κείμενο του Μάρκος!
#Sorrygirl αμα ρθω στο blog σου και σχολιάζω συνεχώς μέχρι να ανατιναχτεί θα φταίω εγώ; Όχι πες μου θα φταίω?
#Άβατον έχε χάρη που δεν σε ξέρω καλά, αλλιώς θα σ' έβαζα και εσένα να γράψεις ποστ και να αναλύσεις λιγάκι περισσότερο τις απόψεις σου για το λόγο!
Η απάντηση της Montressor στο σχόλιο της sorry μπαίνει στο Top 5 σχολίων που έχω δει στα blogs. Με διέλυσε.
Αγαπητέ Montresor, μου έδωσες μια πολύ καλή ιδέα για να ανεβάσω ένα post για την Δύναμη των Λέξεων. Μα αυτό μάλλον θα το κάνω προσεχώς στο δικό μου blog εφόσον η θεματολογία του (έτσι όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνομαι εγώ) δεν κολλάει σε αυτό το blog. Το δικό σου πάντως μου άρεσε πολύ και οφείλω να σου αναγνωρίσω πως ένα τόσο σοβαρό θέμα το έθεσες στο πρακτικό επίπεδο της καθημερινότητας μας.
Μπράβο, βρε.